สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 132

ตามด้วยโจวฉือเซินเข้ามา อุณหภูมิของทั้งห้องรับแขกลดลงมา เต็มไปด้วยความกดดัน

แม้โจวอานอานจะเตรียมใจไว้ก่อนหน้านี้แล้ว แต่พอถึงเวลานี้ก็ยังอดตื่นเต้นไม่ไหว กลับจะถูกหาเบาะแสได้

หลังจากโจวฉือเซินเข้ามาแล้ว นั่งลงตรงฝั่งตรงข้ามของท่านใหญ่โจวเลย สีหน้าเย็นชาห่างเหิน ดูอารมณ์ไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว

ท่านใหญ่โจวไม่แน่ใจท่าทีที่เขามีต่อหร่วนซิงหว่าน ในที่สุดก็ไม่มั่นใจ พูดเสียงต่ำว่า: "ฉือเซิน ในเมื่อเธอกลับมาแล้ว งั้นเราก็คุยให้มันชัดเจนไปเลย"

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้นมา น้ำเสียงเย็นอย่างบอกไม่ถูก: "พอดีเลย ผมก็มีเรื่องจะพูดเหมือนกัน"

ท่านใหญ่โจวจับไม้เท้าไว้ ลังเลอยู่สักพัก: "ในเมื่อลูกที่อยู่ในท้องของหร่วนซิงหว่านเป็นสายเลือดของตระกูลโจว อย่างนั้นก็ไม่มีทางให้เด็กเร่ร่อนอยู่ข้างนอกแน่นอนอยู่แล้ว เรื่องที่พวกเธอหย่ากันตอนนั้นมันกะทันหันเกินไปแล้ว ฉันไม่เห็นด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ตอนนี้ก็กลับมาแต่งงานใหม่เหมือนเดิมพอดีเลย"

พอได้ยินเข้า โจวฉือเซินมองหร่วนซิงหว่านแวบหนึ่ง จากนั้นเอ่ยปากอย่างเฉยเมย: "ใครบอกว่าผมจะกลับไปแต่งงานใหม่"

ท่านใหญ่โจวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ: "แล้วเธอคิดจะทำยังไง หรือว่าลูกในท้องหล่อนไม่ได้เป็นของเธอ"

โจวฉือเซินกล่าวว่า: "ลูกเป็นของผมหรือไม่ มีแต่เธอเองที่รู้"

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ตรงนั้น ตั้งแต่โจวฉือเซินเข้ามาแล้ว เธอก็ก้มหน้าอยู่ตลอด

เมื่อได้ยินประโยคนี้ของโจวฉือเซิน นิ้วมือกำไว้แน่นๆ โดยสัญชาตญาณ ทั้งหน้าซีดจนไม่เห็นสีเลือดแม้แต่นิดเดียวเลย

ความเป็นจริงเธอก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินโจวฉือเซินสงสัยว่าตกลงลูกคนนี้เป็นของใครแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม วินาทีนี้ เธอกลับรู้สึกเหมือนถูกคนเทน้ำเย็นใส่กะละมังหนึ่งอย่างนั้น ความหวังหนึ่งเดียวอันน้อยนิดแตกสลายแล้ว

เหมือนตกลงไปเหวลึกอันไม่มีที่สิ้นสุด ไม่เห็นแสงสว่างใดๆ เลย

ท่านใหญ่โจวเงียบไปสักพักและพูดขึ้นมาอีกว่า: "ไม่ว่ายังไง ถ้ามีความเป็นไปได้แม้แต่นิดเดียว ฉันก็จะไม่ให้เด็กของตระกูลโจวเร่ร่อนอยู่ข้างนอก ระหว่างที่รอเด็กคนนี้คลอดลงมา เธอ..."

ทันใดนั้น เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากประตู: "ขออภัย ฉันรบกวนพวกคุณแล้วหรือเปล่า"

ท่านใหญ่โจวหันไปดู เขารู้สึกไม่พอใจอยู่แล้วที่หลินจืออี้กับโจวฉือเซินปรากฏอยู่ในงานงานเลี้ยงอาหารค่ำการกุศลเมื่อคืนด้วยกันทำให้ขัดขวางแผนการของเขา ทีนี้ก็ยิ่งรู้สึกขัดเคืองใจเข้าไปใหญ่ สีหน้าดูแย่มากจนแย่ลงไม่ได้อีกแล้ว

โจงเสียนออกเสียงว่า: "จืออี้ ถ้าเธอมีเรื่องอะไรค่อยมาตอนภายหลังเถอะ"

เธอเพิ่งพูดจบ โจวฉือเซินก็ลุกขึ้นมาพูดว่า: "ผมเป็นคนให้เธอมาเอง"

พอได้ยินเข้า สีหน้าของโจงเสียนมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

หลินจืออี้ยิ้มพยักหน้าให้กับโจงเสียน จากนั้นควงแขนของโจวฉือเซินขึ้นมา: "คุณลุง คุณป้า ฉันกับฉือเซินวางแผนจะแต่งงานแล้ว"

ท่านใหญ่โจวลุกขึ้นมาทันที: "ฉันไม่เห็นด้วย!"

โจวฉือเซินดึงมือของตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของหลินจืออี้ เปลี่ยนเป็นโอบเอวของเธอไว้ เอ่ยปากพูดอย่างเพิกเฉย: "ที่ผมจะพูดก็คือเรื่องนี้"

หลินจืออี้คงนึกไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้ หลังจากอึ้งได้ครู่หนึ่ง กลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง

ท่านใหญ่โจวค้ำไม้เท้าไว้แรงๆ: "นี่เธอกำลังเล่นอะไรอยู่ เธอรู้อยู่แล้วว่าหร่วนซิงหว่านท้องลูกของเธออยู่ เธอยัง..."

"ผมบอกแล้ว ตกลงลูกเป็นของใคร มีแต่เธอเองที่รู้ความจริง" น้ำเสียงของโจวฉือเซินเย็นชา "ถึงจะเป็นของผมจริงๆ แล้วทำไม ใครตั้งกฎว่าเธอท้องแล้วผมก็จำเป็นต้องกลับไปแต่งงานใหม่กับเธอ"

โจวจู้นเหนียนส่ายหัว: "ฉือเซิน อย่าพูดแบบนี้"

โจวฉือเซินกล่าวว่า: "ผมก็แค่พูดความจริงเท่านั้น"

ท่านใหญ่โจวโมโหมาก: "แก..."