สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 134

หลังจากทานข้าวเสร็จ หร่วนซิงหว่านกำลังจะกลับไปห้องนอน โจวจู้นเหนียนก็บอกว่า: "ซิงหว่าน ไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้กับผมหน่อย"

หร่วนซิงหว่านชะงักเล็กน้อย จากนั้นพยักหน้า: "ได้"

ขณะนี้ สีท้องฟ้ายังไม่ได้มืดสนิท ทั้งฟ้าดูมืดเทามาก เมฆดำรวมด้วยกันเป็นก้อนๆ อากาศอบอ้าวอย่างรุนแรง ตอนกลางคืนคงมีพายุฝนเข้า

ตอนที่เธอกำลังมองออกไปทางไกลจนตกอยู่ในภวังค์ เสียงของโจวจู้นเหนียนดังขึ้นมา: "ไม่ชินกับการอยู่ที่นี่เลยใช่ไหม"

หร่วนซิงหว่านเก็บสายตากลับมา เม้มปากไว้ ไม่ได้ปฏิเสธ

โจวจู้นเหนียนพูดต่อว่า: "นิสัยพ่อผมดื้อรั้นมาก ถ้าจะพูดโน้มน้าวให้เขายังต้องใช้เวลาอีกสักพัก ซิงหว่าน ช่วงเวลานี้ก็ต้องให้คุณอดทนหน่อยแล้ว"

หร่วนซิงหว่านเงียบครู่หนึ่งและพูดว่า: "ขอบใจนะ"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอก ผมเข้าใจความรู้สึกที่ถูกขังไว้ในที่หนึ่งไม่สามารถออกไปไหนได้" โจวจู้นเหนียนมองไปที่ท้องฟ้าอันมืดมน "แต่คุณก็ไม่ต้องเป็นห่วงมากหรอก ฉือเซินเขาไม่ทิ้งเธอไว้ไม่สนใจหรอก"

"เขาไม่สนใจฉันหรอก"

โจวฉือเซินเคยบอก ถ้าถูกตระกูลโจวรู้เรื่องที่เธอท้อง ผมทุกอย่างเธอจะต้องแบกรับเอง

จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้พูดผิด เธอเป็นคนยืนยันที่จะคลอดลูกออกมาเองตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นมาก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเขาทั้งนั้น

โจวจู้นเหนียนยิ้มส่ายหัว ค่อยๆ พูดว่า: "นิสัยของฉือเซินมาเร็วไปเร็วอย่างนี้อยู่แล้ว อีกอย่าง สถานการณ์แบบนี้ เขาก็ต้องการเวลาไปวางแผนเรื่องอย่างอื่นด้วย ให้เวลาเขาหน่อยเถอะ"

หร่วนซิงหว่านมองไปที่โจวจู้นเหนียน จู่ๆ กลับรู้สึกเสียดายขึ้นมาเล็กน้อย

โจวจู้นเหนียนไม่ว่าจะอารมณ์ นิสัย หรือว่าการพูดการจาล้วนดีเยี่ยมมาก แทบจะเป็นการอยู่ที่ไม่มีที่ติอะไรเลย

ถ้าเขาไม่ได้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ แล้วเขาจะมีความสำเร็จอันสดใสแบบไหนอีก

ความเป็นจริงแล้วถึงแม้ชีวิตนี้ของโจวจู้นเหนียนได้แต่นั่งอยู่บนรถเข็นอย่างเดียว ก็ยังคงมีหญิงสาวที่ชอบเขาอยู่ไม่น้อยเช่นกัน แต่เขาเหมือนมัดตัวเองเอาไว้แล้ว

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านจึงพูดว่า: "คุณโจว ฝนใกล้จะตกแล้ว เรารีบกลับไปกันเถอะ"

โจวจู้นเหนียนพยักหน้า: "ไปเหอะ"

...

นอนอยู่บนเตียง มองดูสิ่งแวดล้อมอันไม่คุ้นเคยเลย ไม่ว่ายังไงหร่วนซิงหว่านก็นอนไม่หลับ

พายุฝนมาตามที่คิดไว้ เม็ดฝนกระทบโดนบนหน้าต่าง เกิดเป็นเสียงอุดอู้และหนาแน่นราวกับกลอง ฟังดูอึกทึกกว่าสิ่งไหนเมื่ออยู่ในห้องนอนอันเงียบสงบนี้

สิ่งที่ยิ่งทรมานกว่าคือ หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าเธอหิวแล้ว

นี่มันแย่มากจริงๆ เลย

เธอเปิดผ้าห่มออกมาลุกขึ้นมานั่ง มองออกไปหน้าต่างอันมืดมนไร้แสงและตกอยู่ในภวังค์

แม้จะเป็นอย่างนี้ ก็ไม่สามารถห้ามการประท้วงของตัวเล็กในท้องได้

เมื่อหร่วนซิงหว่านกำลังลังเลและประลองกับตัวเองอยู่ว่าจะแอบลงไปชั้นล่างหาของกินหรือไม่ แสงสีขาวอันสว่างตาจากนอกหน้าต่างส่องเข้ามา ทันใดนั้นเธอลืมตาไม่ค่อยขึ้นเลย

เวลาดึกขนาดนี้ และยังมีพายุฝนด้วย ใครจะเป็นคนมา

เท่าที่เธอรู้ คนของตระกูลโจวน่าจะไม่มีคนไหนออกไปเลย

พอมาแทรกคราวนี้แล้ว หร่วนซิงหว่านเก็บความคิดที่จะลงไปชั้นล่างหาของกินกลับมา ช่างมันเถอะ อดทนอีกหน่อยเถอะ

พรุ่งนี้เธอจะลองถามห้องครัว สามารถเอาของขนมและผลไม้ให้เธอบ้างได้ไหม

หร่วนซิงหว่านดึงผ้าห่มมาบังหัวและลูบท้องหน่อย อยากให้ตัวเล็กอยู่ดีๆ หน่อย

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากระเบียงทางเดิน แต่เหมือนเสียงฝีเท้ามาถึงหน้าห้องของเธอก็หยุดลงแล้ว

หร่วนซิงหว่านตะลึงเล็กน้อย ไม่รู้ทำไม เธออยู่ๆ ก็มีลางสังหรณ์อย่างหนึ่งอย่างไร้เหตุผล คนที่มาจะเป็น...