สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 148

ครั้งนี้โจงเสียนไม่ตอบ เพียงแค่ค่อยๆเดินจากไป

หร่วนซิงหว่านหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ ถอนหายใจ ตามผู้ชายสองสามคนนั้นไปทางประตูหลัง

มองดูรถที่จอดอยู่ไม่ไกล หร่วนซิงหว่านกล่าว: "จู่ ๆฉันก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย พวกคุณรอเดี๋ยว......"

ชายคนหนึ่งหันหน้ามาด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก: "คุณหร่วน เรามาช่วยคุณ หวังว่าคุณจะไม่เล่นตุกติก"

หร่วนซิงหว่านกัดริมฝีปาก: "ฉันเปล่า......พวกคุณก็เห็นแล้ว ท้องฉันโตขนาดนี้ จะเล่นตุกติกอะไรได้ ปัญหาสุขภาพของหญิงตั้งครรภ์มีตั้งมากมาย......นี่ก็เป็นเรื่องที่ไม่มีทางเลือกนะ"

"งั้นคุณต้องการจะทำอะไร"

"ฉัน......" หร่วนซิงหว่านมองไปรอบๆ ชี้ไปที่พุ่มไม้รกๆ "ฉันอยากเข้าห้องน้ำ พวกคุณรอฉันตรงนี้แป๊บหนึ่งได้ไหม?"

ผู้ชายที่พูดดูเหมือนจะรำคาญนิดหน่อย และก็ไม่อยากให้เธอไป

หร่วนซิงหว่านหงุดหงิดเล็กน้อย: "ฉันก็เป็นแบบนี้แล้ว จะวิ่งได้งั้นเหรอ แล้วอีกอย่าง เด็กที่อยู่ในท้องก็เป็นลูกของตระกูลโจว และฉันก็ไม่ใช่นักโทษของพวกคุณ ท่าทางที่พวกคุณปฏิบัติต่อฉัน ไม่กลัวว่าฉันจะไปฟ้องคุณหญิงโจวเหรอ"

ดูเหมือนว่าผู้ชายจะพูดอะไร แต่เพื่อนของเขาที่อยู่ข้างๆห้ามเขาไว้ และบอกกับหร่วนซิงหว่านว่า: "ไปเถอะ เรารอคุณตรงนี้แหละ"

"ขอบคุณ"

หร่วนซิงหว่านค่อยๆเดินไปทางพุ่มไม้

หลังจากที่เธอเดินไปไกล ชายที่พูดคนแรกสุดพูดกับเพื่อนของตนอย่างไม่พอใจว่า: "มาทำให้งานล่าช้าทำไม"

เพื่อนตอบกลับว่า: "ถึงแม้เธอจะหนีไปจริงๆ โซนนี้ก็มีถนนสายนี้สายเดียว แล้วท้องเธอโตขนาดนั้น ฉันเชื่อว่าเธอหนีไปไหนได้ไม่ไกลนักหรอก นายอย่ากังวล ว่าจะเกิดความผิดพลาดเลย"

ผู้ชายสีหน้าเคร่งขรึมไม่พูดอะไร เพียงแค่ยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา

หลังจากนั้น 10 นาที ผู้ชายรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ยกขาขึ้นและเดินไปทางพุ่มไม้ แต่ใครจะรู้ว่าเขาเดินไปข้างๆ มีเสียงดังมาจากด้านหลังพุ่มไม้: "คุณอย่าเข้ามา!"

ผู้ชายหยุดก้าวเท้า: "คุณหร่วนยังไม่เสร็จอีกเหรอ"

หร่วนซิงหว่านกล่าว: "บอกแล้วไงว่าคนท้องมีเรื่องให้ทำเยอะ รอให้นายมีเมียก่อน เดี๋ยวนายก็รู้เอง"

ผู้ชายก็รออีก 10 นาที: "คุณหร่วน?"

ครั้งนี้ ด้านในไม่มีเสียงอะไรตอบมา

จู่ ๆ เขารู้สึกท่าไม่ดี ผลักหญ้าเข้าไปก็พบว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่นตั้งนานแล้ว มีเพียงโทรศัพท์ที่โจงเสียนมอบให้เธอก่อนหน้านี้เท่านั้นที่วางอยู่เงียบๆ

ผู้ชายเปิดโทรศัพท์ดู เมื่อเห็นบันทึกการโทรด้านใน ถึงรู้ตัวว่าเมื่อสักครู่หร่วนซิงหว่านเพิ่งคุยโทรศัพท์ตอนที่คุยกับเขา

เขาพูดด่าออกมาแล้ว จากนั้นก็หันหลังไปตะโกนว่า: "ยัยนั่นหนีไปแล้ว ตามไป!"

หลังจากที่พวกเขาวิ่งไปไกล หร่วนซิงหว่านออกมาจากอีกด้านหนึ่ง

เธอพยุงเอว หายใจอย่างหนักหน่วง

ในที่สุดก็หลอกได้แล้ว

ก่อนหน้านี้เธอให้ซานซานดูแล้ว แม้ว่าประตูหลังโจวซื่อกรุ๊ปจะเป็นทางเดียวเท่านั้นที่จะจากไปได้ แต่ด้านข้างถนนใหญ่กลับมีถนนเส้นเล็ก ขอแค่เดินตามทางไป

เดินตรงไปเรื่อยๆ เดินเกือบครึ่งชั่วโมง ก็สามารถมาถึงถนนทางหลวงที่อยู่ด้านล่าง

หร่วนซิงหว่านเพิ่งเดินได้แค่สองก้าว ก็รู้สึกเย็นที่คอ มีเสียงเย็นชาจากผู้ชายอยู่ข้างหลัง: "อย่าขยับ"

หร่วนซิงหว่านหยุดเดิน รู้สึกว่าคู่ต่อสู้ลงมืออย่างโหดร้าย กริชนั้นคมมาก มีอาการเจ็บแปลบที่คอของเธอ

ชายคนนั้นโยนผ้าพันคอให้เธอ: "ปิดตาซะ"

หร่วนซิงหว่านทำตาม

หลังจากที่เธอปิดตาเสร็จแล้ว ผู้ชายบิดมือของเธอ มัดด้วยเชือก จากนั้นก็ผลักไหล่ของเธอ: "เดินไปข้างหน้า"

มาถึงข้างๆรถคันสีดำ ผู้ชายดึงประตูรถ จับเธอยัดเข้าไป

ผู้ชายกล่าว: "ตอนนี้ฉันจะยังไม่ทำอะไรคุณ ขอแค่คุณให้ความร่วมมือกับฉัน"