สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 168

โจวฉือเซินนั้นมีสายตาของความเย็นยะเยือกเพิ่มขึ้น เงยหน้าขึ้นและมองไปทางเขา:"ไปให้พ้น"

เฉิงเว่ยหันกลับมาดูครู่หนึ่ง จึงจะเก็บสายตานั้นและพูดเบาๆ ว่า:"เมื่อตะกี้ได้ยินประธานโจวเรียกชื่อของซิงหว่าน พวกคุณรู้จักกันเหรอ"

"ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ"

"แต่ดูเหมือนว่าซิงหว่านไม่ได้อยากเจอหน้าประธานโจว ถ้าเป็นเช่นนี้แล้ว ประธานโจวจะบังคับกันทำไม"

โจวฉือเซินยิ้มเย็น:"เธอพูดเองกับปากกับคุณเหรอว่าไม่อยากเจอหน้าผม?"

เฉิงเว่ย:"......"

อันนี้ก็ไม่ใช่

แต่ความหมายยังไม่ชัดเจนพอเหรอ

แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เฉิงเว่ยก็ไม่มีวี่แววว่าจะถอย

ในขณะที่พวกเขานั้นยืนกรานต่อไม่ได้แล้ว โจวฉือเซินเหลือบเห็นร่างเงาข้างๆ นั้น เปิดปากพูดอย่างเย็นชาว่า:"เพ้ยซานซาน"

ร่างเงานั้นยืนแข็งทื่อ วิ่งได้เร็วยิ่งกว่าอีก

เสียงของโจวฉือเซินเย็นยะเยือกกว่าอีก:"จ้าวฉี"

เพ้ยซานซาน:"......"

เธอรู้สึกว่าชื่อนี้ จะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต

เพ้ยซานซานก็ไม่กล้าที่จะวิ่งหนีอีก กลัวว่าโจวฉือเซินผู้ชายบ้าคนนั้นจะมาเล่นงานย้อนหลัง ยิ้มแห้งไปสองสามที ขยับมาหาอย่างไม่เต็มใจ:"ฮ่าฮ่า สบายดีนะคะประธานโจว ฉันก็ว่าเมื่อตะกี้ใครกันนะที่เรียกฉัน นึกไม่ถึงว่าเป็นพ่อหนุ่มที่หล่อเหลาอย่างประธานโจวนี่เอง แสงความออร่าของประธานโจวแพรวพราวมาก มันส่องแสงจนฉันแทบไม่เห็นคุณแล้ว"

หลินหนานคิดอย่างเงียบๆ ความสามารถในการประจบนั้นเก่งกว่าเขาจริงๆ

หลังจากที่เฉิงเว่ยสงบลง ก็ถามว่า:"ซานซาน คุณกับประธานโจวรู้จักกันเหรอ?"

เพ้ยซานซานที่กำลังจะตอบ แต่จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังวางแผนที่จะจับคู่กับหร่วนซิงหว่านและ เฉิงเว่ย จะพูดได้อย่างไรว่า โจวฉือเซินเป็นสามีเก่าของซิงซิงต่อหน้า เฉิงเว่ย ลิ้นเธอเหมือนพันกัน พูดอะไรออกมาไม่ได้

ในเวลานี้ หลินหนานพิจารณาสถานการณ์ออกมาพูดว่า:"คุณเพ้ย ก่อนหน้านี้ผมเคยติดต่อคุณ"

เพ้ยซานซานตะลึง:"ก่อนหน้านี้?"

หลินหนานกล่าวอย่างเจาะจงว่า:"ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว"

เพ้ยซานซาน:"......"

เธอก็ว่าทำไมผู้ชายบ้าคนนั้นถึงได้มาหาถึงที่นี่ได้ กลับกลายเป็นว่าโกงเธอครั้งหนึ่ง

เพ้ยซานซานคิดคำถามนี้อย่างรวดเร็วในหัวสมอง จากนั้นก็ได้พูดกับเฉิงเว่ยว่า:"ประธานโจวเป็นลูกค้าในสตูดิโอของพวกเราน่ะ มาหาซิงซิงเพื่อออกแบบสร้อยคอ......เฉิงเว่ยคุณกลับไปก่อนเถอะ ทุกคนกำลังรออยู่เลย ฉันและประธานโจวขอพูดคุยเรื่องงานสักครู่ค่อยกลับมา"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉิงเว่ยถึงจะค่อยโล่งใจมาหน่อย พยักหน้า และหันหลังเดินจากไป

หลังจากที่เขาจากไป โจวฉือเซินก็ทนไม่ได้ที่จะเปิดปากถาม:"โทรไป เรียกเธอกลับมา"

เผชิญกับการกดขี่ที่รุนแรงของนายทุน เพ้ยซานซานทำได้เพียงประนีประนอม ได้โทรหาหร่วนซิงหว่านต่อหน้าของโจวฉือเซิน พูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า"ซิงซิง ก่อนหน้านั้นที่ฉันเคยพูดกับคุณเรื่องลูกค้าคนนั้นมาถึงแล้ว......"

หลังจากนั้นเธอก็ยิ้มแห้งอีกสองครั้ง"คุณว่ามันบังเอิญไหม ลูกค้าคนนี้ก็คือประธานโจว......ฮะ?คุณปวดท้องก็เลยกลับบ้านก่อนแล้วเหรอ ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร มันน่าเสียดายจริงๆ เลย ฉันเชื่อว่าประธานโจวนั้นเป็นคนจิตใจดี ต้องเข้าใจคุณอย่างแน่นอน......"

เพ้ยซานซานยังพูดไม่จบ โทรศัพท์ก็ถูกคนแย่งไป

โจวฉือเซินพูดอย่างเย็นยะเยือกว่า:"ภายในห้านาทีนี้ออกมาให้ผมเห็นหน้า ไม่เช่นนั้นเพื่อนของคุณก็ไม่ต้องคิดที่จะกลับไป"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

ผู้ชายบ้าคนนี้นอกเหนือจากจะขู่แล้วทำอะไรเป็นอีกบ้าง

หลังจากที่วางสายแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ทำได้เพียงค่อยๆ ออกมาจากทางเดิน

เมื่อตะกี้ที่เธอได้รับสายจากเพ้ยซานซานนั้น ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยสักคำเดียว ก็ได้ยินเธอพูดในโทรศัพท์อย่างเยอะและยาว

สถานการณ์นั้นชัดเจนพอมากแล้ว โจวฉือเซินนั้นได้หามาจากทางสตูดิโอ เพ้ยซานซานกำลังเตือนเธอให้รีบหนีไปก่อน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หร่วนซิงหว่านก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ไม่กี่วันมานี้ผู้ชายบ้าคนนี้มันบ้าไปแล้ว