สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 182

เมื่อหร่วนซิงหว่านและเพ้ยซานซานออกมา ลูกของจี้หรันกำลังร้องไห้ เธอเกลี้ยกล่อมยังไงก็ไม่หยุดร้อง

หร่วนซิงหว่านเห็นแบบนี้ เธอก็หยุดเดินแล้วหันไปมอง

เด็กคนนั้นอายุแค่สามสี่เดือน

เห็นเขาร้องไห้ หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกใจหวิว เธอเดินเข้าไปช้าๆ

รู้สึกว่าเธอเดินเข้ามาใกล้ จี้หรันก็กอดลูกแน่นขึ้นกว่าเดิมแล้วหันตัวออกไปข้างๆ

หร่วนซิงหว่านพูดเบาๆ "ให้ฉันอุ้มหน่อยได้ไหม"

จี้หรันไม่พูดอะไร ไม่รู้ว่าเธอกังวลหรือว่าลังเล

แต่เมื่อเธอหันมามองตาหร่วนซิงหว่าน เธอก็ปฏิเสธไม่ลง

เพราะว่าเรื่องที่เธอเคยทำให้หร่วนซิงหว่านตกน้ำเมื่อก่อน ทำให้เธอนอนไม่หลับอยู่บ่อยๆ บวกกับได้ยินข่าวเรื่องที่หร่วนซิงหว่านแท้ง

ในฐานะคนเป็นแม่ เธอก็ค่อนข้างเข้าใจความรู้สึกของหร่วนซิงหว่าน

หร่วนซิงหว่านคิดว่าเธอคงจะไม่ยอม เมื่อเธอกำลังจะเดินออกไป แต่กลับเห็นเธอยื่นลูกออกมาให้เธอ

หลังจากตกใจอยู่พักหนึ่ง หร่วนซิงหว่านก็ยื่นมือออกไปอุ้มเด็กมาอย่างระมัดระวัง

เรื่องแปลกก็คือ หลังจากที่เธออุ้มเด็กเข้ามาในอ้อมแขน เขาก็หยุดร้องไห้ทันที เขามองหน้าเธอ โบกมือเล็กๆไปมาในอากาศแล้วยิ้ม

หร่วนซิงหว่านมองดูเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง เธอก็ค่อยๆยิ้มออกมา

เพ้ยซานซานเดินเข้ามา "ซิงซิง ดูเหมือนเขาจะชอบเธอมากเลย"

จี้หรันก็คิดว่ามันอัศจรรย์ ปกติลูกของนางไม่ค่อยจะให้ใครอุ้ม ใครอุ้มก็ร้องไห้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มอย่างมีความสุขขนาดนี้

หลินจืออี้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร แต่สีหน้าของเธอกลับเย็นชาลง

หร่วนซิงหว่านไม่ได้อุ้มเขาไว้นาน เธออุ้มลูกคืนให้จี้หรัน "ขอบคุณนะคะ"

"ไม่เป็นไร" เมื่อจี้หรันอุ้มลูกกลับมา สายตาของเด็กน้อยยังมองไปที่หร่วนซิงหว่าน ราวกับว่าเขายังอยากให้หร่วนซิงหว่านอุ้มต่อ

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้เขา จากนั้นก็พูดกับเพ้ยซานซานว่า "เราไปกันเถอะ"

ทันทีที่พวกเธอเดินออกมาจากร้าน เสียงของหลินจืออี้ก็ดังขึ้นมา "คุณหร่วน"

หร่วนซิงหว่านหยุดเดินแล้วหันกลับไปพูดว่า "คุณหลินมีอะไรรึเปล่าคะ?"

หลินจืออี้ยิ้มอ่อน "ไม่มีอะไรค่ะ แค่ไม่ได้เจอกันนาน อยากเลี้ยงกาแฟคุณหร่วนสักแก้ว"

หร่วนซิงหว่านพูด "ขอบคุณคุณหลินมากนะคะ แต่ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ ฉันยังมีธุระ ขอตัวก่อนนะคะ"

"คุณหร่วน ฉันกับฉือเซินยกเลิกงานแต่งงานแล้ว ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลโจวแล้ว คุณคงไม่ต้องหลบหน้าฉันอีกต่อไปใช่ไหมคะ"

เรื่องที่พวกเขายกเลิกงานแต่งงาน หร่วนซิงหว่านรู้ตั้งนานแล้ว แต่เธอก็ไม่อยากสนใจเรื่องพวกนั้นมากนัก มันไม่เกี่ยวข้องกับเธอ

แต่จู่ๆหลินจืออี้ก็พูดแบบนี้ ในน้ำเสียงของเธอยังมีความไม่พอใจและสงสัย

ไม่รู้ว่าเธอคิดมากไปเองรึเปล่า

เพ้ยซานซานได้ยินแบบนี้ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากกว่าเดิม เธอกำลังจะพูดอะไรแต่กลับถูกหร่วนซิงหว่านห้ามเอาไว้

หร่วนซิงหว่านยิ้มแล้วพูดว่า "คุณหลินเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันไม่เคยคิดที่จะหลบหน้าคุณ แต่ว่าคุณหลินอยากจะเห็นหน้าฉันจริงๆเหรอคะ หรือฉันควรถามว่า ตอนนี้คุณหลินยังอยากจะเป็นเพื่อนฉันอยู่เหรอคะ?"

หลินจืออี้เม้มปากแต่ก็ไม่พูดอะไร

ต้องบอกว่าหร่วนซิงหว่านฉลาดจริงๆ

เธอเก็บมันมาตั้งนาน แต่หร่วนซิงหว่านก็ยังสังเกตเห็นว่า ที่เธอพยายามเข้าใกล้หร่วนซิงหว่านก็เพราะว่าโจวฉือเซิน

หร่วนซิงหว่านพูดอีกว่า "แต่ไม่ว่ายังไง ฉันก็ขอบคุณที่คุณหลินเคยช่วยเหลือฉัน"

หยุดไปพักหนึ่ง เธอก็พูดต่อว่า "ไม่ว่าจะมาจากใจจริงหรือไม่ก็ตาม"

หลังจากพูดจบ หร่วนซิงหว่านก็ลากเพ้ยซานซานเดินออกไปทันที

หลังจากที่พวกเธอเดินออกไปแล้ว จี้หรันผลักรถเข็นเด็กออกมา "จืออี้ เมื่อกี้เธอพูดอะไรกับหร่วนซิงหว่าน?"

หลินจืออี้ดึงสติกลับมา ยิ้มอ่อนให้นาง "ไม่มีอะไรค่ะ พี่จี้หรัน เราไปช้อปปิ้งกันต่อดีกว่า"

เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น จี้หรันก็ไม่มีอารมณ์ช้อปปิ้งต่อ "ช่างเถอะ กลับบ้านกันดีกว่า ลูกฉันร้องไห้หลายครั้งแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะว่าออกมาข้างนอกเขาไม่ชินรึเปล่า"

ระหว่างทางกลับ จี้หรันพูดอีกว่า "จืออี้ จะว่าพูดไป เมื่อก่อนฉันไม่ค่อยรู้จักหร่วนซิงหว่าน ได้ยินโจวอานอานด่าว่าเธอไร้ยางอาย ฉันก็คิดว่าเธอจะร้ายแค่ไหน แต่ว่าเจอเธอวันนี้ ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่คนอย่างที่เราคิด"

หลินจืออี้พูด "เหรอคะ"

"ใช่สิ ดวงตาของเธอสะอาดสะอ้านและสวยงาม ผู้หญิงที่จิตใจไม่ดี จะมีดวงตาที่บริสุทธิ์ขนาดนี้ได้ยังไงกัน" พูดจบ จี้หรันก็ถอนหายใจ "ไม่แปลกที่หวยเจี้ยนและโจว..."

พูดได้แค่ครึ่งเดียว จี้หรันตระหนักได้ว่าตัวเองพูดผิด เธอก็รีบหยุดพูดทันที

แต่หลินจืออี้กลับดูเหมือนไม่รู้อะไร เดินไปหยอกล้อเด็กน้อยในรถเข็น

จี้หรันเปลี่ยนเรื่อง "จืออี้ ฉันได้ยินมาว่าวันเกิดเธอ เธอเชิญDanielมา เขาว่ายังไง"

หลินจืออี้เงยหน้าขึ้นมามองเธอ "พี่จี้หรันก็รู้จักเขาเหรอคะ"

"เขาดังมากนะ ตอนที่ฉันอยู่ต่างประเทศ ฉันเคยไปคอนเสิร์ตเขากับเพื่อน"

หลินจืออี้พูดว่า "เพื่อนของฉันแนะนำเขามา บอกว่าช่วงนี้เขามีการแสดงที่เมืองหนานเฉิง ฉันเลยให้เพื่อนไปถาม เขาน่าจะมานะคะ"

จี้หรันได้ยินแบบนี้ก็ยิ้ม "ดีจังเลย ฉันอยากเจอเขามาตั้งนานแล้วแต่เคยไม่มีโอกาส"

หลินจืออี้ด้วยความรู้สึกผิด "แต่พี่จี้หรัน เกรงว่าวันเกิดของฉันคงจะเชิญพี่ไม่ได้"

จี้หรันตกใจ "ทำ...ทำไมล่ะ?"

"แบบนี้ค่ะ เพราะว่าเรื่องที่โจวฉือเซินยกเลิกงานแต่งงานกับฉัน พ่อของฉันจึงไม่ชอบตระกูลโจว แล้วก็ไม่อยากไปมาหาสู่กับตระกูลโจวอีก"

"เรื่องนี้ฉันรู้ แต่หวยเจี้ยนยกเลิกงานแต่งกับโจวอานอานไปแล้ว ตระกูลเรากับตระกูลโจวก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้วหนิ"

หลินจืออี้ถอนหายใจ "แบบนี้ค่ะ แต่ว่าตอนนี้โปรเจกต์สองสามโปรเจกต์ที่อยู่ในมือของจี้ซื่อกรุ๊ป ล้วนแต่มาจากตระกูลโจว ในสายตาของพ่อฉัน มันเกี่ยวข้องกับพวกพี่ ดังนั้น..."

ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของจี้หรันก็ดูผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด เธอหลับตาลงแล้วพูดว่า "งั้นก็ได้"

หลินจืออี้เห็นแบบนี้ก็กอดแขนเธอ "พี่จี้หรัน งานเลี้ยงวันเกิดจะไปหรือไม่ไปก็ได้ เพราะยังไงมันก็แค่เป็นงานสังสรรค์ทางสังคม เป็นการรวมตัวของเพื่อนมากกว่า เรานัดกันเองก็ได้"

จี้หรันฝืนยิ้ม "เธอพูดถูก"

"สายแล้ว เรากลับกันเถอะ"

หลังจากส่งจี้หรันกลับไปแล้ว หลินจืออี้นั่งในรถ เธอยิ้มอย่างเย็นชาและดูถูก

เธอปิดหน้าต่างรถแล้วพูดเบาๆ "ไปกันเถอะ"

กลับมาถึงบ้าน หลินจืออี้ถามคนใช้ "พ่อล่ะ"

"คุณท่านอยู่ที่ห้องหนังสือค่ะ"

หลินจืออี้เดินไปถึงหน้าประตูห้องหนังสือ ยกมือขึ้นเคาะประตูแล้วก็ผลักประตูเดินเข้าไป

ทันทีที่เธอเข้ามา หลินจื้อหย่วนเก็บอะไรบางอย่างเข้าไปในลิ้นชัก

หลินจื้อหย่วนมองมาที่เธอ "จืออี้เองเหรอ มีเรื่องอะไรรึเปล่า"

หลินจืออี้พูด "หนูอยากจะปรึกษาเรื่องงานวันเกิดกับพ่อก่อน พ่อยุ่งอยู่เหรอคะ"

หลินจื้อหย่วนส่ายหน้า ลุงขึ้นยืนแล้วพูดว่า "ไม่ยุ่ง ออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่า "