สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 2

บทที่2 ทำไมเธอหน้าด้านขนาดนี้

หลังจากรู้ว่าหร่วนซิงหว่านจะหย่าแล้ว ในฐานะเพื่อนสาวที่สวมกระโปรงร่วมกันได้ เพ้ยซานซานด่าว่าโจวฉือเซินด้วยความฮึกเหิมไปสิบนาที แล้วถึงพูดว่า “ไอผู้ชายหมาๆคนนั้นไม่ได้ให้เงินเธอสักบาทจริงๆเหรอ? เขาไปเที่ยวนางแบบข้างนอกยังใช้เงินตั้งเยอะ แต่กลับขี้เหนียวกับเมียตัวเองแบบนี้?”

“ก็ไม่ขี้เหนียวหรอก สามปีมานี้ฉันได้เงินจากเขาไม่น้อย เขาไม่มาตามหาฉันให้กลับไปก็นับว่าดีแล้ว”

“เธอคิดแบบนี้ไม่ได้นะ พวกเธอเป็นสามีภรรยากัน เงินของเขาก็คือเงินของเธอ เงินของเธอก็ยังเป็นเงินของเธอ! แล้วอีกอย่าง ทุกวันเขายังเอาเธอฟรีๆ เธอใช้เงินเขานิดหน่อยเป็นไรไป!”

หร่วนซิงหว่านขมับกระตุก “เธอเปลี่ยนคำหน่อยได้ไหม”

เพ้ยซานซานใจเย็นลง “โทษที ห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ได้ไปพักหนึ่ง”

หร่วนซิงหว่านอยู่บนโซฟา ทนจนทนไม่ไหว พูดด่าทอ “วันนี้ฉันเสนอเรื่องหย่า ไอ้ผู้ชายหมาๆคนนั้นยังจะถามฉันว่าต้องการเงินเท่าไหร่? หนังสือตกลงการหย่าก็ไม่ชายตามอง ราวกับกลัวว่าฉันเป็นสิงโตอ้าปากกว้าง ขย้ำเนื้อบนตัวเขา! จำเป็นไหม?”

“งั้นพูดกลับกัน ทำไมเธอต้องหย่า? ก็ถ่วงเขาไว้สิ ดูซิว่าใครจะถ่วงใครตาย”

ได้ยินแบบนี้ หร่วนซิงหว่านก็สงบลงมา “อ่อ ซูซือเวยท้องแล้ว”

ซูซือเวยคือนางแบบที่ช่วงนี้มีชื่อเสียงเล็กน้อย ใกล้ชิดกับโจวฉือเซินมาก คนที่มีตาล้วนดูออกว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ปกติ

หร่วนซิงหว่านกับโจวฉือเซินแต่งงานมาสามปี เธอรู้ถึงระดับความรังเกียจที่โจวฉือเซินมีต่อเธอ หนึ่งเดือนสามารถกลับบ้านได้สองครั้ง เป็นขีดจำกัดความอดทนที่มากที่สุดของเขาแล้ว

ทุกครั้งที่พวกเขามีอะไรกันล้วนเป็นเรื่องที่ทำเป็นปกติ โจวฉือเซินไม่มีความรู้สึกต่อเธออยู่ในนั้นเลยแม้แต่น้อย

ทำยังไงให้เธอเจ็บปวดได้ก็ทำอย่างนั้น

ซูซือเวยไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่เคยปรากฏตัวข้างกายโจวฉือเซิน ซิงหว่านไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

กระทั่งหนึ่งสัปดาห์ก่อน ในตอนที่เธอเลือกของขวัญครบรอบแต่งงานสามปีที่กำลังจะมาถึงอย่างมีความสุข จู่ๆซูซือเวยก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอรายงานผลตรวจครรภ์ ประกาศอย่างภาคภูมิใจ “ฉันท้องแล้ว ถึงเวลาที่เธอจะปล่อยตำแหน่งคุณนายโจวไปแล้ว”

ในตอนที่เห็นรายงานผลตรวจครรภ์นั้น การหลอกลวงตัวเองทั้งหมดในช่วงสามปีที่ผ่านมาของหร่วนซิงหว่านก็กลายเป็นเรื่องจริงที่น่าปวดหัว

ความทรงจำที่เจ็บปวดเหล่านั้นปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ ราวกับกำลังบอกเธอ หร่วนซิงหว่านเอ๋ย เธอรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าทั้งไร้ยางอายทั้งน่ารังเกียจใช่ไหม แต่สาเหตุที่เธอได้แต่งงานกับโจวฉือเซิน ก็เพราะใช้วิธีการแบบนี้ อุ้มลูกในท้องมาบังคับให้แต่งงานไม่ใช่เหรอ

เธอเองก็เหมือนกัน ทำให้โจวฉือเซินรู้สึกรังเกียจ

ตอนนี้ก็แค่มีคนเอาวิธีการของเธอมาทำซ้ำอีกรอบเท่านั้น

เพ้ยซานซานโมโหมาก “นี่มันจะเหมือนกันได้ยังไง ตอนนั้นเธอแต่งงานกับโจวฉือเซินเขายังโสด แต่ซูซือเวยรู้ดีว่ามีเธออยู่ ยังไต่เต้าขึ้นมา นี่มันนังตัวร้ายหน้าด้าน!”

“ยังไงก็ช่าง ไม่ต่างกัน” หร่วนซิงหว่านพูด “อันที่จริงแต่งงานกับโจวฉือเซินสามปีมานี้ ทุกคืนฉันนอนไม่ได้เลย ไม่ว่ายังไง ตอนนั้นเขาก็ถูกฉันบังคับให้แต่งงานจริงๆ ตอนนี้หย่าก็ดีแล้ว ฉันไม่ติดค้างอะไรเขาแล้ว”

หลังจากเพ้ยซานซานด่าว่าโจวฉือเซินกับซูซือเวยสุนัขชายหญิงคู่นั้นอย่างฮึกเหิมต่ออีกครึ่งชั่วโมง ถึงเริ่มพาหร่วนซิงหว่านที่หนังตาเริ่มต่อสู้มาที่ห้องนอน “หลังจากนี้เธอก็อยู่กับฉันนี่แหละ ถึงยังไงแฟนฉันก็ไม่อยู่ ห้องนี้ใหญ่โตมาก ฉันอยู่คนเดียวก็กลัว”

หร่วนซิงหว่านหาวแล้วพยักหน้า “ฝันดี”

บ่ายวันถัดมา หนังสือตกลงการหย่าปรากฏอยู่บนโต๊ะทำงานของโจวฉือเซิน ลายเซ็นในตอนท้ายราวกับกำลังแยกเขี้ยวประท้วงเขา

หลินหนานเห็นเจ้านายของตนสีหน้าเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าแล้วพูด “ประธานโจว เมื่อกี้ผมยืนยันกับทางคฤหาสน์ซิงหูแล้ว คุณนายย้ายออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว นอกจากของใช้ส่วนตัว ที่เหลือก็ไม่ได้เอาอะไรไปเลย”

โจวฉือเซินปิดสัญญาการหย่าลง โยนไปด้านข้าง “หย่าแบบไม่แบ่งทรัพย์สิน ไม่เอาอะไรไป แกว่า ครั้งนี้เธอจะเล่นปาหี่วิ่งไล่จับอะไรกับฉันอีก?”

หลินหนานไม่ได้พูดตอบ ไม่ใช่ภรรยาของเขา เขาจะไปรู้รสนิยมระหว่างสามีภรรยาของพวกเขาได้ยังไง

โจวฉือเซินก็ไม่คาดหวังว่าจะได้ฟังคำตอบอะไรที่มีประโยชน์จากเขา พูดเสียงนิ่ง “ออกไปเถอะ”