สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 212

โจวฉือเซินที่มีท่าทางแยกงานออกจากเรื่องส่วนตัว เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "คืนนี้มีปาร์ตี้เล่นไพ่คุณไปกับผม"

หร่วนซิงหว่านชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า "ได้"

"คราวนี้สามารถไปกินข้าวได้แล้ว?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะแห้งๆ พลางส่งเอกสารคืนให้เขา "ประธานโจวตามสบาย"

โจวฉือเซินพิงร่างเข้ากับเบาะนั่งทางด้านหลัง นัยน์ตาดำปรือลงเล็กน้อย

ผ่านไปไม่ถึงสองนาที เสียงโทรศัพท์มือถือของหร่วนซิงหว่านก็ดังขึ้น

เป็นเฉิงเว่ยที่โทรมา

หร่วนซิงหว่านหันหน้าไปมองชายหนุ่มที่ไม่รู้ว่าหลับจริงหรือแกล้งหลับครู่หนึ่ง หลังจากลังเลอยู่ไม่กี่วินาที ก็กดรับสาย

เฉิงเว่ยเอ่ย "ซิงหว่าน ผมได้ฟังเรื่องจากซานซานแล้ว ต้องการให้ผมช่วยไหม"

หร่วนซิงหว่านคิดจะเอ่ยว่าไม่ต้องตามจิตใต้สำนึก แต่เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปากแล้ว ก็เปลี่ยนเป็น "ค่ะ ขอบคุณนะคะ"

โจวฉือเซินที่อยู่ด้านข้างค่อยๆลืมตาขึ้นมา

หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ว หร่วนซิงหว่านก็หันหน้ากลับมาสบเข้ากับนัยน์ตาสีนิลลุ่มลึกสงบนิ่งของชายหนุ่มเข้าพอดี

โจวฉือเซินเบนสายตาออกไป เอ่ยเรียบๆว่า "ถึงแล้ว ลงจากรถ"

เดิมหร่วนซิงหว่านคิดอยากจะยืนหยัดตามหลักการของตัวเองว่าอย่างไรก็จะไม่กิน แต่สำหรับคนที่ยังไม่ได้กินอาหารกลางวันคนหนึ่งนั้น การนั่งมองคนอื่นกินข้าวตรงหน้าเธอนั้นเป็นการทรมานอย่างหนึ่งจริงๆ

เธอสูดลมหายใจลึก ออกจากร้านอาหารไปซื้อของกิน

โจวฉือเซินมองแผ่นหลังของเธอ เอ่ยด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกว่า "สมองของคุณบรรจุอะไรเอาไว้กัน"

หลินหนานที่ยืนอยู่ด้านข้างไม่รู้ว่าควรจะตอบคำถามนี้อย่างไร

ท่าทีในครั้งนี้ของคุณผู้หญิงชัดเจนมาก ขีดเส้นแบ่งเขตแดนระหว่างทั้งสองคนอย่างชัดเจน

แม้ว่าประธานโจวจะสร้างโอกาสขึ้นมาอย่างไร ก็คาดว่ามีประโยชน์ไม่มากนัก

ส่วนสิ่งที่หร่วนซิงหว่านคิดนั้นง่ายดายมาก ในเมื่ออย่างไรก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการพบหน้ากับผู้ชายเฮงซวยคนนั้นได้ ก็มิสู้เผชิญหน้าอย่างเยือกเย็นเสียเลย

โจวฉือเซินลุกขึ้นเดินตามออกไป

ด้านนอก หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะถือกล่องข้าวออกมาจากร้านสะดวกซื้อ ตอนที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะหักตะเกียบเตรียมตัวกินนั้น กล่องข้าวตรงหน้าก็ถูกคนดึงไปกะทันหัน ถัดมา ตะเกียบที่อยู่ในมือก็หายไปด้วย

หร่วนซิงหว่านประหลาดใจและหงุดหงิดเล็กน้อย "ประธานโจวกำลังกินข้าวอยู่ไม่ใช่หรือ"

"ไม่อร่อย"

"ร้านอาหารราคาแพงขนาดนั้น จะไม่อร่อยได้อย่างไรกัน"

โจวฉือเซินเอ่ยเรียบๆ "อย่างนั้นทำไมคุณถึงไม่กิน"

หร่วนซิงหว่าน "......."

โจวฉือเซินไม่สนใจเธออีก หยิบตะเกียบขึ้นมากินข้าวกล่องที่เธอเพิ่งจะซื้อมา

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าตัวเองอยู่ห่างจากอาการโกรธแทบตายอยู่เล็กน้อย

เธอเม้มริมฝีปาก เดินเข้าไปซื้อข้าวในร้านสะดวกซื้อออกมาอีกกล่อง หลังจากออกมา ก็เปลี่ยนที่นั่ง

โจวฉือเซินวางตะเกียบ เอาลิ้นดุนแก้ม

หลังจากกินข้าวแล้ว หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกว่าคอแห้ง ตอนที่กำลังคิดจะไปซื้อน้ำขวดหนึ่งในร้านสะดวกซื้อ น้ำอุ่นที่มีควันร้อนแก้วหนึ่งก็ถูกวางลงตรงหน้าเธอ

หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามองไปทางชายหนุ่มที่อยู่อีกด้าน

ก่อนที่เธอจะหาเหตุผลมาปฏิเสธ โจวฉือเซินก็เอ่ยว่า "ถือว่าเป็นการจ่ายเงินค่าข้าวของคุณ ไม่ดื่มก็โยนทิ้งไป"

เอ่ยจบแล้ว เขาก็เดินตรงไปยังรถโรลส์-รอยซ์ที่จอดนิ่งอยู่ข้างถนน

หร่วนซิงหว่านมองเขาแล้วมองน้ำร้อนที่อยู่บนโต๊ะ

ผู้ชายเฮงซวยนั่นพูดมีเหตุผล นี่คือสิ่งที่เขาจ่ายคืนให้เธอ

เธอไม่จำเป็นต้องถือสาอะไรกับตัวเอง

หร่วนซิงหว่านหยิบน้ำแก้วนั้นขึ้นมา เงยหน้าดื่มลงไป

.......

มู่สื้อ

ต่อให้หร่วนซิงหว่านฝันก็คิดไม่ถึงว่าจะมีวันหนึ่งที่เธอจะเดินเข้าไปในสถานที่แห่งนี้ด้วยกันกับโจวฉือเซินอีกครั้ง

แต่ก็ประหลาดมาก ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่มาที่นี่ เธอล้วนรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวังและการดูหมิ่นเหยียดหยามของต้นกล้าที่งอกเงยหยั่งรากลึกขึ้นมา

แต่ในครั้งนี้กลับไม่มีความรู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย

น่าจะเป็นเพราะการหวนคำนึงถึงอดีตที่ผ่านไปแล้วและไม่มีทางหวนคืนมา ทำให้เศร้าจนยากจะทานทนไหว ล้วนค่อยๆเลือนหายไปตามการตายของหร่วนจุน

ตอนที่หร่วนซิงหว่านเก็บงำความรู้สึกคืนมา กลับพบว่าโจวฉือเซินมองไปยังมุมหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่อย่างอ่านอารมณ์ไม่ออก

สองนาทีหลังจากนั้น หร่วนซิงหว่านก็เอ่ยขึ้นอย่างอดมิได้ "ประธานโจวไม่เดินหรือ"

โจวฉือเซินเอ่ยเสียงเรียบว่า "นึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้"

"อะ..."

เพิ่งจะเอ่ยออกไป หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้ว จะรีบดึงกลับคืนมาก็ไม่ทันเสียแล้ว

โจวฉือเซินเอ่ยเนือยๆว่า "สถานที่ตรงนั้นเคยมีคนดึงมือผม ขอร้องให้ผมช่วยเธอ"

"......"

เธอรู้ว่าต้องเป็นแบบนี้

ความจริงพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าการต่อบทสนทนากับโจวฉือเซินถูกกำหนดให้ไม่มีเรื่องดี

โจวฉือเซินเอ่ยต่อว่า "แม้ว่าผมจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่บางครั้งก็ทำความดีบ้างเช่นกัน"

"......" เขาทำเรื่องละอายใจมากเกินไปสินะ

"แต่ในตอนท้ายสุด เธอกลับกัดผมครั้งหนึ่ง"

"......"

โจวฉือเซินกัดฟันแน่น "ประธานโจว คุณจะ...หุบปากได้ไหม!"

โจวฉือเซินเหลือบตามองด้านข้าง น้ำเสียงเฉยชา "ผมพูดถึงหลินหนาน คุณมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้ทำไมกัน"

หร่วนซิงหว่าน "......."

หลินหนาน "......."

ผู้ช่วยที่ฝึกฝนบ่มเพาะความเป็นมืออาชีพอย่างหลินหนานก้าวขึ้นมาด้านหน้าหนึ่งก้าว "คุณหร่วน ประธานโจวพูดไม่ผิดหรอกครับ ตอนนั้นผมก็อยู่ที่นี่ด้วย ประธานโจวปรากฏตัวขึ้นพอดี...."

หร่วนซิงหว่านมองเขาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก คล้ายกับว่าอยากฟังว่าเขาจะหาเหตุผลอะไรออกมา

หลินหนานเอ่ยต่อว่า "เกี่ยวกับเรื่องที่ว่าทำไมผมถึงได้อยู่ที่นี่ด้วยนั้น พูดแล้วเรื่องมันยาว เรื่องนี้ต้องเริ่มพูดตั้งแต่ตอนที่คุณแม่ผมป่วย..."

โจวฉือเซินเอ่ยเสียงเย็นว่า "หุบปาก"

หลินหนานรีบรับคำทันที "ครับ"

"ไม่ต้องอธิบายให้เธอฟังมากขนาดนั้น"

เอ่ยจบแล้ว โจวฉือเซินก็เดินขึ้นชั้นบนไปโดยไม่หันหน้ากลับมา

หลินหนานกระแอมไอ "คุณหร่วน เชิญครับ"

หร่วนซิงหว่านเอ่ย "ผู้ช่วยหลิน ฉันสามารถถามคุณสักคำถามได้ไหมคะ"

"อะ...อะไรหรือครับ"

อย่าเอ่ยสนทนาหัวข้อเมื่อครู่นี้อีกนะ!

เขาแต่งต่อไม่ได้แล้วจริงๆ

หร่วนซิงหว่านถาม "หลายวันก่อนหน้านี้ ประธานโจวกลับไปที่ตระกูลโจวใช่หรือไม่"

"คุณหร่วนหมายถึง..."

"วันที่เขามาหาฉันวันนั้น"

หลินหนานพยักหน้า แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจู่ๆเธอจะถามถึงเรื่องนี้ขึ้นมา

หร่วนซิงหว่านเอ่ยต่อว่า "มีใครพูดอะไรกับเขาหรือ"

หลินหนานเอ่ย "หลังจากทางด้านตระกูลโจงพาคุณหนูอานอานไปแล้ว คุณชายใหญ่ก็ให้ประธานโจวส่งเขากลับไป ส่วนที่ว่าพูดอะไรนั้น ผมก็ไม่รู้แน่ชัดครับ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หร่วนซิงหว่านก็พยักหน้า "ฉันรู้แล้ว ขอบคุณค่ะ"

ตั้งแต่ครั้งนั้น และในวันนี้ ท่าทีของโจวฉือเซิน ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นก็แปลกมาก

แม้ว่าจะพูดจาชวนให้คนรังเกียจไปหน่อย จงใจพุ่งเป้ามาที่เธอ แต่ทุกอย่างล้วนแสดงให้เห็นถึงความเย็นชาและห่างเหิน

ความรู้สึกแบบนี้ ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแม้แต่น้อย

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าเขาเป็นโรคจิตเภทหน่อยๆใช่หรือไม่

โจวจู้นเหนียน

หรือว่าเขาพูดอะไรกับโจวฉือเซินแล้วได้ผลหรือ

ถ้าหากว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆล่ะก็ เธอก็ควรจะซื้อประทัดกลับไปจุดเฉลิมฉลองแล้ว

หลินหนานเห็นเธอเริ่มหัวข้อสนทนาก่อน ก็ลังเลเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยว่า "คุณหร่วน มีเรื่องหนึ่งที่ประธานโจวอาจจะไม่ได้บอกคุณ แต่ผมคิดว่าควรจะให้คุณรู้..."

"อะไร?"

"เรื่องที่เกี่ยวข้องกับลูกคนแรกของพวกคุณที่ถูกคุณหนูอานอานผลักตกลงมาที่ชั้นล่างจนทำให้แท้ง ประธานโจวก็เพิ่งจะรู้ในระยะนี้ ตอนที่ผมไปตรวจสอบก็พบอุปสรรคมากมาย น่าจะเป็นนายหญิงของทางนั้นที่ทำอะไรบางอย่าง ดังนั้นประธานโจวถึงได้เข้าใจผิด..."

หร่วนซิงหว่านเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย มิน่าล่ะพฤติกรรมของโจวฉือเซินก่อนหน้านี้ช่วงหนึ่งถึงได้ผิดปกติแบบนี้

ที่แท้ก็เป็นเพราะแบบนี้นี่เอง