สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 214

อาจจะเป็นเพราะเขาบีบบังคับมากเกินไป จึงผลักหร่วนซิงหว่านไปทางเฉิงเว่ย

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ทำได้เพียงแค่เปลี่ยนแปลงกลยุทธ์

เจียงย่านหัวเราะเยาะ "อย่างนั้น...ก็ขอให้นายประสบความสำเร็จแล้วกัน"

โจวฉือเซินเหลือบตามองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ "นี่คือสีหน้าท่าทางการอวยพรของนาย?"

"......"

"ฉันแค่รู้สึกว่า วิธีการแบบนี้ของนาย เหมือนจะใช้การไม่ค่อยได้ โจวฉือเซิน สรุปแล้วนายก็ยังไม่เข้าใจว่าในใจของผู้หญิงกำลังคิดอะไรอยู่"

โจวฉือเซินเอ่ย "แต่ฉันเข้าใจว่าในใจของหร่วนซิงหว่านกำลังคิดอะไร"

เมื่อได้ยินเขาเอ่ยเช่นนี้ เจียงย่านก็รู้สึกว่ามีเหตุผลอยู่หลายส่วน

.......

หร่วนซิงหว่านออกมาจากห้องน้ำแล้วดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดมือ ขณะที่กำลังจะออกไป ก็มีเงาร่างหนึ่งผ่านร่างเธอไป

ต่อมาก็มีเสียงของหญิงสาวดังลอยมาจากด้านหลัง "หร่วนซิงหว่าน?"

เธอชะงักฝีเท้าเล็กน้อย หันหน้าไปมอง

หลังจากประหลาดใจไปครู่หนึ่ง เฉินหว่านลู่ก็กอดอก ท่าทีเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง "เธอมาอยู่ที่ได้อย่างไร มากับเฉิงเว่ยหรือ"

"ไม่ใช่"

"อย่างนั้นก็แปลกแล้ว ที่นี่มีระดับค่าใช้จ่ายสูงขนาดนี้ หรือว่าเธอจะมาปาร์ตี้กับเพื่อน?"

ในคำพูดของเฉินหว่านลู่ล้วนเต็มไปด้วยการดูถูกดูแคลน

หร่วนซิงหว่านเอ่ยเรียบๆว่า "เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย"

เฉินหว่านลู่คิดไม่ถึงว่าเธอจะเอ่ยแบบนี้ หลังจากสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก็แค่นเสียงดูถูก "ฉันแค่เอ่ยเตือนเธอด้วยความปรารถนาดี เธออาจจะยังไม่รู้สินะว่าไวน์แก้วหนึ่งของที่ก็ห้าหลักขึ้นไปแล้ว ฉันกลัวว่าเธอทำงานเหน็ดเหนื่อยมานานขนาดนั้น สุดท้ายเงินที่หามาได้ก็หมดสิ้นในคืนเดียว ถึงอย่างไรอาชีพบริกรอย่างพวกเธอ ก็หาเงินได้ไม่ง่ายเลย"

"พูดมากขนาดนี้ คืนนี้เธอตั้งใจจะเลี้ยงไวน์ฉันแก้วหนึ่งหรือ"

เฉินหว่านลู่ขยับริมฝีปาก ผ่านไปอยู่นานก็ยังหาคำพูดมาเอ่ยต่อไม่ได้

คืนนี้สามีของเธอมาปาร์ตี้กับเพื่อนที่นี่ เธอขอร้องเขาอยู่นาน เขาถึงได้พาเธอมา

เฉินหว่านลู่ดูแลตัวเองยังไม่ไหวเลยแล้วจะไปเลี้ยงหร่วนซิงหว่านได้อย่างไร

หร่วนซิงหว่านเห็นเหตุการณ์แล้วก็ยิ้ม "ดูแลตัวเธอเองให้ดีก่อนเถอะ กังวลใจเรื่องของคนอื่นให้น้อยหน่อย"

ในตอนที่เธอเตรียมตัวจะจากไป เฉินหว่านลู่ก็เอ่ยต่อว่า "หร่วนซิงหว่าน ฉันจำได้ว่าเธอหย่าแล้วสินะ ในบริษัทของสามีฉัน ช่วงนี้ก็มีคนหย่าคนหนึ่ง ฉันรู้สึกว่าเหมาะสมกับเธอมาก เธออยากจะรู้จักหน่อยไหม"

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านเอ่ยตอบ เธอก็เอ่ยต่อว่า "คนเราน่ะ ต้องเรียนรู้ที่จะมองไปด้านหน้า เป็นเพราะเธอไม่ได้พบกับคนที่ดี ถึงได้มีการแต่งงานที่ล้มเหลวแบบนี้ ครั้งนี้ฉันไปสืบมาให้เธอชัดเจนแล้ว แม้ว่าเขาจะมีลูกสองคน แต่ว่าเป็นคนซื่อสัตย์ ที่สำคัญมากที่สุดก็คือทะนุถนอมภรรยา เงินเดือนก็ไม่เลว หลังจากที่เธอคบกับเขาแล้ว เพียงแค่ดูแลลูก ใช้ชีวิตสบายๆก็ได้แล้ว เงื่อนไขดีขนาดนี้ คนปกติ ฉันก็ไม่แนะนำให้นะ"

"เงื่อนไขดีขนาดนี้ เธอเก็บไว้ให้ตัวเองเถอะ"

"เธอ....."

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจเธออีก ทิ้งกระดาษทิชชู่ที่เช็ดมือลงในถังขยะแล้วหมุนตัวเดินจากไป

เฉินหว่านลู่ยืนอยู่ที่เดิม ขยี้เท้าด้วยความโมโหอย่างแรง

ก็แค่ผู้หญิงมือสองที่เคยหย่ามาก่อน มีอะไรให้หยิ่งยโสกัน นึกว่าเธอยังเป็นซิงซิงที่ทุกคนประคองเอาไว้ในฝ่ามือหรือ

หลังจากกลับมาถึงห้อง VIP หร่วนซิงหว่านก็เห็นว่าคนอื่นๆล้วนจากไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่โจวฉือเซินที่นั่งดื่มไวน์อยู่บนโซฟา

ดูจากท่าทางแล้ว น่าจะดื่มไปไม่น้อย

หร่วนซิงหว่านถามว่า "ประธานโจว จบแล้วหรือ"

โจวฉือเซินเหลือบตาขึ้น กวาดสายตามองมาทางเธอ "ทำไมคุณไม่รอจนถึงวันพรุ่งนี้แล้วค่อยกลับมาล่ะ"

หร่วนซิงหว่านมุมปากกระตุก หยิบกระเป๋าขึ้นมา "ในเมื่อจบแล้ว ฉันไปก่อนแล้วกัน"

"มานี่"

หร่วนซิงหว่านไม่ขยับ เอ่ยเพียงแค่ว่า "ประธานโจวมีเรื่องอะไรอีกไหม"

โจวฉือเซินเอ่ยเรียบๆว่า "นั่งลง"

เงียบไปครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านถึงได้นั่งในจุดที่ห่างจากเขาหนึ่งเมตรเต็มๆ

โจวฉือเซินดันแก้วไวน์ไปตรงหน้าเธอ "ชิมดู"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยว่า "ขอบคุณ ฉันไม่ดื่มไวน์"

"หวาน ดีกรีไม่สูง"

หร่วนซิงหว่านเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อเท่าใดนัก มองมาทางเขาด้วยสีหน้าเตรียมรับมือ

โจวฉือเซินเอ่ย "ถ้าผมอยากจะทำอะไรคุณ จำเป็นต้องหาข้ออ้างด้วยหรือ"

"......"

แต่ก็เป็นเหตุผลนี้แหละ

วันนี้ผู้ชายเฮงซวยมีท่าทีเฉยชาต่อเธอมาก คาดว่าเป็นเพราะครั้งที่แล้วพูดแบบนั้นไป ความอดทนถูกใช้หมดแล้ว

หร่วนซิงหว่านหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา แตะลงบนริมฝีปากเบาๆ หลังจากนั้นก็แลบลิ้นเลียที่ริมฝีปาก รสหวานจริงๆ

เธอเงยหน้า ดื่มไวน์ที่เหลือในแก้วจนหมด

แต่หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะวางแก้วไวน์ลง โจวฉือเซินก็ดันอีกแก้วหนึ่งมา

หร่วนซิงหว่าน "......."

นี่มันจะเกินไปหน่อยหรือไม่?

โจวฉือเซินเอ่ยด้วยน้ำเสียงหน่ายแหนงสบายๆ "ผมพูดไปแล้วว่า คนที่ขอร้องคนอื่นก็ต้องมีท่าทีของคนที่ขอร้องด้วย เพื่อป้องกันไม่ให้คุณโมโหจนแตกหักในภายหลัง และหลีกเลี่ยงการติดค้างผมอีกครั้ง ตอนนี้มาคิดบัญชีกันให้ชัดเจน"

หร่วนซิงหว่านสูดลมหายใจลึก ได้

เมื่อดื่มติดต่อกันหลายแก้ว หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกอยากไปห้องน้ำอีกแล้ว

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เธอเพิ่งจะลุกขึ้นยืน ก็รู้สึกว่าในสมองหมุนเคว้ง

หลังจากหน้ามืดมึนงงไปครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านก็ล้มตัวนั่งลงบนโซฟา นัยน์ตางดงามฉ่ำวาวคู่หนึ่ง มองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย

ข้อศอกของโจวฉือเซินยันอยู่ที่ขอบโต๊ะ มือหนึ่งประคองศีรษะ มองเธอเงียบๆ ราวกับว่ากำลังรอคอยเหตุการณ์นี้

เขาเลิกคิ้ว เรียกเธอเสียงเบา "หร่วนซิงหว่าน"

หร่วนซิงหว่านหันหน้ามา ใบหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง

โจวฉือเซินค่อยๆเอ่ยว่า "ยังจำได้ไหมว่าผมคือใคร"

"......ฉันแค่เมา ไม่ได้โง่"

"ใช่หรือ"

หร่วนซิงหว่านหยิบกระเป๋าขึ้นมา และคิดจะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีแรง

ในตอนที่เธอยันโต๊ะและลุกขึ้นยืนได้เล็กน้อยอย่างไม่ง่าย ข้อมือกลับถูกคนจับเอาไว้ ฝ่ายตรงข้ามออกแรงเล็กน้อย เธอก็ล้มลงไปอีกครั้ง เพียงแต่ในครั้งนี้ เธอไม่ได้ล้มลงบนโซฟา แต่นั่งอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม

หร่วนซิงหว่านยื่นมือไปผลักเขา แต่ทั่วทั้งร่างล้วนอ่อนแรง ราวกับแสร้งทำเป็นปฏิเสธแต่ใจอยากจะยอมรับ

โจวฉือเซินวางมือไว้บนเอวเธอและควบคุมคนเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย

เขาเอ่ยว่า "หร่วนซิงหว่าน ผมจะถามคุณอีกครั้งว่าผมเป็นใคร"

หร่วนซิงหว่านมองใบหน้าน่ารังเกียจตรงหน้า อารมณ์ก็ยิ่งสับสนวุ่นวาย หลังจากนั้นก็อาศัยสัญชาตญาณตบลงไปบนใบหน้าของเขาครั้งหนึ่ง น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความน้อยใจ เอ่ยด้วยเสียงสะอื้น "ผู้ชายเฮงซวย!"

โจวฉือเซิน "......."

เขาดึงมือของเธอลง กำเอาไว้ในฝ่ามือ "มองให้ดี ผมเป็นสามีคุณ"

"คุณไม่ใช่ ฉันหย่าแล้ว"

"ไม่ คุณจำผิดแล้ว"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของหร่วนซิงหว่านก็มึนงงมากกว่าเดิม

ไม่หรือ? จะเป็นไปได้อย่างไรกัน?

เธอจำได้อย่างชัดเจนว่าเธอหย่าแล้ว

โจวฉือเซินเอ่ยต่อว่า "วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานหนึ่งปีของพวกเรา ผมดีใจมากเกินไป จึงดื่มเยอะไปหน่อย"

เมื่อได้ยินเขาพูดเหมือนว่ามีเรื่องแบบนั้นด้วย สมองของหร่วนซิงหว่านก็มึนงง และค่อยๆจมอยู่ในคำหลอกลวงที่เขาแต่งขึ้นมา

"หร่วนซิงหว่าน วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงาน คุณไม่ได้เตรียมของขวัญให้ผมหรือ"

"อ๊ะ......" เธอมองซ้ายมองขวา และลูบไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง หลังจากนั้นก็ก้มหน้าลง "ขอโทษนะ ฉันลืม"

โจวฉือเซินเอ่ยว่า "การเอ่ยขอโทษปากเปล่านั้นไม่มีความจริงใจเป็นอย่างมาก"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามองเขา ลังเลอยู่ไม่กี่วินาที ยืนยันว่าบนใบหน้าของชายหนุ่มไม่ใช่สีหน้ารังเกียจแล้ว ก็ลองเคลื่อนไปด้านหน้า แตะลงบนริมฝีปากเขาแผ่วเบา "แบบนี้ได้ไหม"