สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 253

หร่วนซิงหว่านหันไปช้าๆ ด้วยสีหน้าที่ราบเรียบ "คุณหลิน ยังมีธุระอะไรอีกหรือ?"

หลินจืออี้มองไปที่โจวฉือเซิน แล้วก็มองไปที่เธอ "คุณหร่วน มีโอกาสน้อยที่จะมาร่วมงานเลี้ยงแบบนี้ ไม่คิดว่ามันจะน่าเสียดายที่จะจากไปแบบนี้หรือ?"

ก่อนที่หร่วนซิงหว่านจะพูด น้ำเสียงที่เย็นชาของโจวฉือเซินก็ดังขึ้น "มีอะไรน่าเสียดาย?"

หลินจืออี้ยิ้มและกล่าวว่า "ไม่มีอะไร ฉันแค่คิดว่าในเมื่อท่านจิ้นเชิญคุณหร่วนด้วยตนเอง แล้วคุณหร่วนกลับไปก่อน มันไม่ค่อยสมเหตุสมผล ขอแค่ได้รับการอบรมสั่งสอนสักนิด และรู้มารยาทเล็กน้อย ก็จะไม่กลับก่อนที่งานเลี้ยงจบลง"

เมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ ท่านจิ้นก็กระแอม "คุณหลินพูดหนักไปแล้ว แค่งานเลี้ยงวันเกิด ไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึง"

"ท่านจิ้นเป็นคนใจกว้าง ไม่ถือสาคุณหร่วน แต่อาจมีบางอย่างที่มาจากนิสัยสันดานใช่ไหม ฉือเซิน?"

คำพูดประโยคนี้ของเธอไม่เพียงแต่เป็นการถากถางหร่วนซิงหว่านเท่านั้น แต่ยังรวมถึงโจวฉือเซินอีกด้วย

ไม่กี่วินาทีต่อมา หร่วนซิงหว่านก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "คุณหลินพูดถูก บางอย่างมาจากนิสัยสันดาน การเกิดของบุคคลไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่นิสัยสันดานที่ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา พูดจาจาบจ้วงไม่รู้จักกาลเทศะ ถึงแม้ว่าจะพรางตัวดีแค่ไหน สักวันหนึ่งก็ต้องเผยธาตุแท้ออกมา"

ทันทีที่หร่วนซิงหว่านกล่าวประโยคนี้ออกมา สีหน้าของหลินจืออี้เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ซึ่งน่าเกลียดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ขณะนี้ ท่านจิ้นค่อยๆ กล่าวเห็นด้วยว่า "คุณหร่วนพูดถูก สิ่งที่ซ่อนอยู่ในนิสัยสันดาน แม้ว่าจะพรางตัวดีแค่ไหนก็ตาม ไม่ช้าก็เร็วมันก็จะถูกเปิดเผย"

ขณะที่เขาพูด เขาก็เหลือบมองหลินจื้อหย่วนเหมือนจะตั้งใจแต่ก็ไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อเทียบกับความอึดอัดของหลินจืออี้แล้ว สีหน้าของหลินจื้อหย่วนไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เพียงแต่ตำหนิด้วยเสียงที่เคร่งขรึมว่า "จืออี้ เมื่อสักครู่คุณเสียมารยาทกับคุณหร่วน ขอโทษคุณหร่วนซะ"

"ไม่ต้องค่ะ" หร่วนซิงหว่านยังคงยิ้ม แล้วมองไปที่หลินจืออี้ และกล่าวต่อไปว่า "ฉันรู้ว่าคุณหลินไม่ชอบฉัน เพียงแค่หวังว่าคุณหลินจะเข้าใจชัดเจนว่า คนที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนั้นไม่ใช่ฉัน และคุณก็ไม่ควรเลือกรังแกคนที่อ่อนแอกว่า"

หลังจากหร่วนซิงหว่านกล่าวจบ เธอก็พยักหน้าให้ท่านจิ้น จากนั้นหันหลังและเดินจากไป

โจวฉือเซินยืนนิ่งอยู่กับที่ เลิกคิ้วขึ้น และกล่าวกับท่านจิ้นว่า "ผมขอตัวกลับก่อน"

ท่านจิ้นพยักหน้า

หลินจืออี้เม้มริมฝีปาก และไม่ช้าเธอก็เดินจากไปเช่นกัน

เมื่อ Daniel เห็นเช่นนั้น ก็รีบเดินตามไป

เมื่อพวกเขากลับกันไปหมดแล้ว ท่านจิ้นก็มองหลินจื้อหย่วนอีกครั้ง และถอนหายใจ "เดิมทีผมไม่อยากยุ่งเรื่องนี้ แต่เนื่องจากเด็กทั้งสองก็มาขอให้ผมพูด เรื่องการแต่งงานกับตระกูลโจว คุณควรคิดไตร่ตรองอีกครั้ง"

หลินจื้อหย่วนกล่าวว่า "ผมก็คิดเพื่อความสุขของจืออี้"

ท่านจิ้นถือไม้เท้าและกล่าวช้าๆ "ยังไม่ต้องพูดว่าจะมีความสุขหรือไม่มีความสุข แค่พูดถึงเรื่องที่เธอเคยหมั้นกับโจวฉือเซินมาก่อน ถึงแม้จะแต่งงานเข้าไปในตระกูลโจวแล้ว ต่อไปก็ต้องเจอกันบ่อยๆ มันจะต้องรู้สึกอึดอัดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้"

หลินจื้อหย่วนไม่พูดอะไร

ท่านจิ้นกล่าวอีกครั้งว่า "ถึงแม้ว่าอำนาจของ Daniel จะสู้ตระกูลโจวไม่ได้ แต่อย่างน้อยเขาก็จริงใจกับจืออี้ และจืออี้ก็รู้สึกว่าเขาไม่เลว แทนที่บังคับคนสองคนที่ไม่ชอบอยู่ด้วยกัน สู้ปล่อยให้พวกเขาลองก่อนดีกว่า"

"การหมั้นหมายได้กำหนดไปแล้ว ตอนนี้ถ้าผมยกเลิกการหมั้น ผมก็ไม่รู้จะอธิบายให้ตระกูลโจวฟังอย่างไร?"

"ถ้าคุณรู้สึกว่าไม่สะดวกที่จะไปคุย ผมเป็นตัวแทนไปคุยกับพวกเขาแทนคุณได้"

หลินจื้อหย่วนไม่เคยคิดว่า Daniel จะให้ท่านจิ้นเป็นคนกลางมาเจรจา

แม้ว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมาตระกูลหลินและตระกูลจิ้นเกือบจะขาดการติดต่อ แต่เมื่อก่อนก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ที่ทำให้หลินจื้อหย่วนไม่สามารถฉีกหน้าท่านจิ้นได้