สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 285

หลังจากที่กลับมาถึงห้องอีกครั้ง หร่วนซิงหว่านเอนนอนลงบนเตียง ทั้งที่รู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว แต่นอนไม่หลับเลย

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง โทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียงก็สั่นขึ้นแล้ว

หร่วนซิงหว่านหยิบขึ้นมาดู สายเรียกเข้าจากโจวฉือเซิน

จนกระทั่งใกล้จะสิ้นสุดเสียงเรียกสาย เธอถึงรับสาย

อย่างรวดเร็ว เสียงของโจวฉือเซินแผ่ซ่านเข้ามา : "นอนแล้ว?"

หร่วนซิงหว่านพูด : "ยังนะ"

"ยังไม่นอน?"

หร่วนซิงหว่านไม่พูด

สายในโทรศัพท์หยุดเงียบไปครู่หนึ่ง โจวฉือเซินพูดขึ้นมาอีกว่า : "ผมนั่งเครื่องกลับมาพรุ่งนี้บ่ายนะ"

ผ่านไปนาน หร่วนซิงหว่านพูดว่าอ๋อ

โจวฉือเซินพูด : "เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณหรือเปล่า"

หร่วนซิงหว่านพูด : "ไม่นะ จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉันได้ล่ะ"

"คุณดูผิดปกติ"

"......"หร่วนซิงหว่านพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า : "คุณนั่นแหละที่ผิดปกติ"

ในเวลานี้ ในสายโทรศัพท์นั้นเหมือนว่ามีคนเรียกโจวฉือเซิน เขาพูดเสียงทุ้มต่ำว่า : "มีเรื่องอะไรก็รอผมกลับไปค่อยคุยกัน ถ้าหากรีบร้อนจริงๆ ล่ะก็ ก็ไปหาเจียงย่าน อย่าไปเสี่ยงอันตรายคนเดียว"

"รู้แล้ว"

เหมือนว่าทางฝั่งนั้นจะเร่งรีบมาก โจวฉือเซินพูดอีกว่า : "อีกเดี๋ยวผมให้เจียงย่านติดต่อคุณมา ห้ามปิดเครื่อง"

"อืม"

หลังจากวางสายโทรศัพท์ หร่วนซิงหว่านถอนหายใจลากยาว เหมือนว่าความไม่สบายใจและวิตกกังวลเมื่อตะกี้ ได้หายไปหมดแล้ว

ทั้งคืน หร่วนซิงหว่านนอนไม่ค่อยหลับเลย

เวลาที่เขียนในจดหมายแบล็กเมล์คือสองทุ่มของวันรุ่งขึ้น หร่วนซิงหว่านก็ไม่ได้เตรียมที่จะไปรวบรวมเงินห้าล้าน แต่เตรียมกระเป๋าที่ว่างเปล่าไว้เรียบร้อยแล้ว

เธอรู้สึกมาตลอดว่า คนที่ส่งจดหมายแบล็กเมล์ให้เธอในครั้งนี้ น่าจะเกี่ยวข้องกับคนที่ส่งเธอเข้าไปในมู่สื้อเมื่อสามปีก่อน

ไม่งั้นในมือของเขาไม่มีทางที่จะมีของพวกนี้ได้

และคนเหล่านั้นในตอนแรก ส่วนใหญ่ก็คือลูกน้องของเซ่หรง ตั้งแต่ที่เซ่หรงพาเธอไปส่งโรงพยาบาลก็หายสาบสูญไปเลย และก็ไม่เคยปรากฏตัวออกมาอีก

กลุ่มคนนั่นมีทั้งคนดีและคนเลวอยู่ปะปนกัน ไม่แน่ว่ารูปภาพก็อาจจะไม่ได้อยู่ในมือของคนคนเดียว

เมื่อคิดถึงสิ่งเหล่านี้ หร่วนซิงหว่านรู้สึกไร้เรี่ยวแรง

จัดการกับคนเหล่านี้ แจ้งความก็ไม่มีประโยชน์ พวกเขาไม่ได้กลัวกฎหมายเลยด้วยซ้ำ

ถึงตอนบ่าย เจียงย่านมาถึงสาย เขายืนอยู่ในสตูดิโอกวาดสายตามองรอบหนึ่ง สุดท้ายก็มองไปที่หร่วนซิงหว่าน : "พูดมาแล้ว ตอนที่คุณเปิดธุรกิจผมควรส่งของขวัญสักชิ้นมาให้ เพียงแต่ว่าผมคิดว่าในตอนนั้นคุณน่าจะไม่อยากเจอหน้าผม"

หร่วนซิงหว่านยิ้มหน้าเจื่อนๆ พูดตามความจริง ตอนนี้เธอก็ไม่ได้อยากเจอหน้าเขาเท่าไหร่ คนที่เสนอไอเดียที่ไม่มีประโยชน์ใดๆ ของโจวฉือเซิน

เจียงย่านยืนพิงเคาร์เตอร์ : "ได้ยินโจวฉือเซินบอกว่าเกิดเรื่องขึ้นกับคุณแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูด : "ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร"

ครุ่นคิดแล้ว หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นมาอีกว่า : "ขอยืมคนของคุณหน่อยได้ไหม"

"ยืมคนน่ะได้อยู่แล้ว แต่ว่าโจวฉือเซินให้ผมอยู่กับคุณตลอด จนกระทั่งเขากลับมา คุณพูดมาก่อน ถ้าหากเรื่องมันไม่ได้ร้ายแรงล่ะก็ ผมก็จะส่งคนมาให้คุณเลย ผมก็ไม่ไปแล้ว"

หร่วนซิงหว่านมองไปที่เขา ขมวดคิ้วแน่น เหมือนว่ากำลังลังเล

เจียงย่านสังเกตเห็นความกังวลของเธอ เคาะนิ้วมือเบาๆ บนโต๊ะสองสามครั้ง : "คุณไม่อยากให้โจวฉือเซินรู้?"

เรื่องนี้ หร่วนซิงหว่านไม่คิดที่จะบอกโจวฉือเซินตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่เธอก็รู้อยู่แล้ว แม้ว่าจะให้เพ้ยซานซานไปเป็นเพื่อนเธอ ด้วยพละกำลังของพวกเธอสองคน ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่าย