สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 288

เวลาตี 3 ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังหลับสะลึมสะลือ ทันใดนั้นได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นบนหัวเตียง

เธอคิดว่าเป็นนาฬิกาปลุก จึงเอามือไปกดปุ่มอย่างไม่ใส่ใจ วางลงและนอนต่อ

แต่ผ่านไปสักพัก โทรศัพท์เริ่มสั่นเขย่าในผ้าห่ม ในที่สุดหร่วนซิงหว่านก็ตื่นขึ้น เหล่ตาเล็กน้อยแล้วหยิบโทรศัพท์มาตรงหน้า เห็นว่าไม่ใช่นาฬิกาปลุก แต่เป็นสายโทรศัพท์ของผู้ชายคนนั้น

หร่วนซิงหว่านรับสาย เอาโทรศัพท์วางไว้ข้างหู และพูดเสียงแหบว่า: "ฮัลโหล"

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เสียงของโจวฉือเซินหยุดชั่วขณะ: "หลับแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านหลับตา แม้แต่จะพูดก็รู้สึกเปลืองแรง: "ตอนนี้ตี 3 กว่าแล้ว ฉันไม่นอนหรือว่าจะให้ฉันเดินเล่นงั้นเหรอ ประธานโจวดึกดื่นขนาดนั้นไม่หลับไม่นอนทำอะไรอยู่"

"ฉันเพิ่งลงจากเครื่อง"

หร่วนซิงหว่าน: "......"

จู่ๆ เธอก็ตื่นขึ้นสักพัก เกือบลืมไปเลยว่าวันนี้ผู้ชายคนนั้นกลับมาจากเมืองนอก

ได้ยินเสียงเงียบจากปลายสายโทรศัพท์ โจวฉือเซินกล่าวอีกว่า: "หลับอยู่เหรอ?"

"เปล่า" หร่วนซิงหว่านค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง พิงกับหัวเตียง "งั้นประธานโจวตอนนี้ถึงบ้านหรือยัง?"

"ฉันอยู่ข้างล่าง ลงมาหน่อย"

หร่วนซิงหว่านอึ้งแล้ว ถึงจะเรียกสติกลับมาได้ เขาบอกว่าเขาอยู่ชั้นล่างของตึกที่เธออาศัยอยู่

วางสายไป หร่วนซิงหว่านหยิบเสื้อคลุมมาสวม และออกจากประตู

แม้ว่าเป็นต้นฤดูใบไม้ผลิแล้วก็ตาม แต่อุณหภูมิตอนกลางคืนก็ยังคงไม่มีแนวโน้มว่าจะอุ่นเลย ลมหนาวพัดมาก็เกิดความหนาวเย็น

หร่วนซิงหว่านเพิ่งลงมา มองเห็นผู้ชายหุ่นสูงเพรียว พิงกายกับรถ ใบหน้าเย็นชา ดวงตาเย็นชา

ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ได้กินข้าว หร่วนซิงหว่านก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย

เธอถอนหายใจเบาๆ ค่อยๆ เดินไปช้าๆ

ยืนอยู่ตรงหน้าโจวฉือเซิน เธอบอกว่า: "ดึกขนาดนี้แล้ว คุณยังไม่กลับบ้าน ออกมาที่นี่ทำไม?"

โจวฉือเซินเลิกหางคิ้วขึ้นยากที่คนจะสังเกตเห็นได้ ยื่นมือออกมา ดึงคนเขามากอดไว้ในอ้อมแขน พูดเสียงเบาๆ ในหูของเธอ: "อยากจะเจอคุณเดี๋ยวนี้เลย"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงมาก หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีถึงพูดว่า: "พรุ่งนี้ก็เจอไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่สิ น่าจะเป็นวันนี้แหละ อีกไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นเอง"

โจวฉือเซินไม่พูดอะไร เพียงแค่กอดเธอไว้แน่นๆ

ผ่านไปครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านจึงพูดว่า: "คุณรู้แล้วใช่ไหม?"

"รู้อะไรเหรอ?"

"ฉัน......"

เพิ่งเอ่ยปากพูด หร่วนซิงหว่านก็หยุดพูด

ถ้าหากเขาไม่รู้ หากเธอเริ่มก่อน นั่นจะไม่เป็นการสารภาพเหรอ

หร่วนซิงหว่านพูดเสียงอู้อี้ว่า: "ไม่มีอะไร"

โจวฉือเซินตบหลังเธอเบาๆ : "งั้นคุณมีอะไรจะบอกผมหรือเปล่า"

"ไม่มี"

"มี" หยุดไปสองวินาที หร่วนซิงหว่านรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า "ฉันอยากกลับไปนอนแล้ว ประธานโจวปล่อยฉันได้ไหม"

โจวฉือเซิน :"......"

เขากล่าวอย่างไม่พอใจ : "คุณควรจะตอบว่าคิดถึงผม นอกจากนี้ ผมไม่อยากฟังคำตอบอื่น"

"งั้นคุณถามใหม่สิ"

"ช่างเถอะ คุณไม่จริงใจเอาซะเลย"

หร่วนซิงหว่านเบ้ปาก: "ถ้าฉันไม่จริงใจ ก็คงไม่ลุกขึ้นจากเตียงมาหาคุณดึกๆ ดื่นๆ เพื่อตากลมเย็นกับคุณหรอกนะ?"

โจวฉือเซินกอดรอบเอวเธอกระชับขึ้น: "หนาวเหรอ?"

"คุณอย่ากอดแน่นขนาดนั้นสิ ฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว"

โจวฉือเซินมองมาที่เธอ จากนั้นก็ก้มหน้า ริมฝีปากบางกดเธอไว้ ฉวยโอกาสขณะที่หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันระวัง ปลายลิ้นแงะเปิดฟันของเธอออกอย่างง่ายดายและดันเข้าไปลึกเลย

หลังจากที่จูบอยู่นาน หร่วนซิงหว่านหอบเล็กน้อย: "คุณ......"