สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 317

โจวฉือเซินค่อยๆ พูดออกมาว่า "ขอร้องฉันสิ"

"......ขอร้อง"

"ไม่จริงใจ"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่ามือของเธอกำลังจะเป็นตะคริว จึงหยุดคำพูดที่จะด่าเขาออกไป "ช่วยฉันลงไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน ฉันอยู่ในสภาพแบบนี้ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะพูดคำพูดเฉยๆ "

โจวฉือเซินพูดออกมาว่า "แค่คำพูด ก็รับได้ แต่...?"

หร่วนซิงหว่าน "?"

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้นไปมองเธอด้วยสายตาที่เร่าร้อน "ลองคิดให้ดีๆ ว่าควรจะเรียกผมว่าอะไร?"

ตาบ้า? ไอ้คนเฮงซวย? ไอ้คนหน้าด้าน?

คงไม่ดีมั้ง

เมื่อเห็นหร่วนซิงหว่านกำลังลังเลอยู่ โจวฉือเซินก็พูดออกมาว่า "ถ้าเรียกผมแล้ว ผมจะช่วยคุณลงมาทันที"

หร่วนซิงหว่านเก็บสายตาของเธอ เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นหลายเท่า

เธอรู้ว่าตาบ้านี่หมายความว่าอย่างไร แต่เธอพูดมันออกมาไม่ได้จริงๆ

แม้แต่ช่วงแต่งงานที่อยู่ด้วยกันมาตลอดสามปีเธอยังไม่เคยเรียกออกไป แล้วนับประสาอะไรกับตอนนี้

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังลังเลอยู่ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีขาของเธอก็อ่อนแรง เธอจะตกลงไปด้านล่างแล้ว

ทันใดนั้น จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าเธอเป็นคนขุดหลุมฝังตัวเอง

โจวฉือเซินก็ยังคงยืนรอเธออยู่ด้านล่าง

ผ่านไปไม่นาน หร่วนซิงหว่านก็พูดออกมาเบาๆ และรวดเร็ว

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว "พูดว่าอะไรนะ? ผมไม่ได้ยิน"

หน้าของหร่วนซิงหว่านแดงไปถึงหู เธอกัดฟันและพูดออกมาว่า

"คุณสามี"

จากนั้นเธอก็พูดออกมาอีกว่า "ช่วยฉันด้วย"

โจวฉือเซินยิ้มออกมาทันที จากนั้นก็เดินไปช่วยเธอลงมา

นี่เป็นคำที่นึกถึงภาพบนเตียงในคืนก่อนหน้านี้แล้วเธอไม่มีทางที่จะพูดออกมา

หร่วนซิงหว่านตกลงไปในอ้อมแขนของเขาโดยตรง

เธอนอนลงบนไหล่ของโจวฉือเซิน เธอแหละเกลียดตาบ้าคนนี้จริงๆ

โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ที่นี่ ไม่เช่นนั้นเธอจะต้องเสียใจจริงๆ

แต่จากไกลๆ หลินจืออี้เห็นฉากนี้เข้า เธอพ่นลมหายใจและเดินออกไป

โจวฉือเซินช่วยเธอถอดอุปกรณ์ออก ริมฝีปากของเขามีรอยยิ้มออกมา "สนุกจริงๆ ไว้ครั้งหน้ามาใหม่นะ"

ไม่มีครั้งหน้าแล้ว! ตาบ้า อยากมาก็มาคนเดียวเถอะ!

ถ้าหากสามารถย้อนกลับไปเมื่อวานได้ หร่วนซิงหว่านไม่มีทางที่จะตอบตกลงที่จะมาเดทกับเขาอย่างแน่นอน

สมองของเธอกระทบกระเทือนหรือเปล่า

โจวฉือเซินช่วยเธอบีบแขนขาที่สั่นเทา "ดีขึ้นบ้างหรือเปล่า?"

"ไม่เลย ฉันอยากกลับบ้านแล้ว"

โจวฉือเซินนำปากไปข้างๆ หูของเธอและพูดออกมาเบาๆ ว่า "คุณออกกำลังกายน้อยเกินไป ผมบอกแล้วว่าคุณไม่มีแรง คุณเชื่อแล้วหรือยัง"

หร่วนซิงหว่านเบะปากและขี้เกียจที่จะเถียงกับเขา

โจวฉือเซินบีบให้เธออีกสักพักถึงจะพูดออกมาว่า "เอาละ อยากไปที่ไหนอีกไหม?"

"กลับบ้าน"

โจวฉือเซินหันไปมองหน้าเธอ จากนั้นก็ถามออกมาด้วยแววตาที่มีอะไรอยู่ในใจ "แน่ใจนะ?"

หร่วนซิงหว่านฝืนยิ้มออกมา "ไม่ๆ ฉันล้อเล่น ไปต่อเถอะ ไป......"

เธอยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเชียร์ดังขึ้นมา

เธอรีบพูดออกมาทันทีว่า "ตรงนั้นมีอะไร พวกเราไปดูกันเถอะ"

ตรงนั้นคือสนามแข่งรถ

และเพิ่งจะแข่งเสร็จ

ในตอนที่โจวฉือเซินกับหร่วนซิงหว่านเดินเข้าไปนั้นก็เห็นเจียงย่านเดินลงมาจากรถ เขาถอดหมวกกันน็อคออกมาและพูดขึ้นมาว่า "ดูท่าผมจะแก่เกินไปแล้ว ตามคนหนุ่มอย่างพวกคุณไม่ทันจริงๆ "

คนที่อยู่ข้างๆ พูดออกมาว่า "คุณเจียงก็ถ่อมตัวเกินไป วันนี้เป็นเพราะว่าแลกรถกันคุณถึงได้ที่สอง ไม่อย่างนั้นที่หนึ่งคงจะต้องตกเป็นของคุณอย่างแน่นอน"