สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 325

ตอนที่รถของโจวฉือเซินมาจอดนอกบ้านตระกูลหลิน หลินจื้อหย่วนก็ได้รับรายงานจากคนใช้ตั้งแต่แรกแล้ว

ที่คนใช้สลายตัว ก็เป็นแผนของเขาเอง

เพื่อที่จะสั่งสอนหร่วนซิงหว่าน แต่ดูท่าแล้ว เธอไม่เพียงแค่ไม่สะท้านเพราะสิ่งนี้ กลับกัน ตั้งแต่ที่เธอได้แต่งเข้าตระกูลโจว จนถึงตอนนี้ที่ทำให้โจวฉือเซินตามจีบเธอใหม่ได้ ก็มากพอให้รู้แล้วว่าเธอเหลี่ยมจัด และมีเล่ห์เหลี่ยมไม่น้อย

หลินจื้อหย่วนวางอุปกรณ์ทานอาหารลง "คนใช้อาจจะพากันแอบอู้ล่ะมั้ง เดี๋ยวฉันคงต้องต่อว่าพวกเขาหน่อยแล้ว"

หลินจืออี้เอ่ยพูดเสียงเรียบนิ่ง "คนใช้ตระกูลหลินมีเรื่องต้องทำกันทั้งนั้น รับผิดชอบแค่หน้าที่ของตัวเองให้ดีก็พอแล้ว ไม่มีกฎข้อไหนบอกว่าต้องคอยรับใช้คนอื่นนี่นา" ขณะที่หลินจืออี้กำลังพูด ก็หันไปมองหร่วนซิงหว่าน "คุณหร่วน คุณว่างั้นไหม"

รอยยิ้มของหร่วนซิงหว่านยังไม่เปลี่ยนไป "ค่ะ"

"ในเมื่อคุณหร่วนเข้าใจ งั้นฉันขอบอกอะไรคุณหน่อยนะ หลังจากนี้ชีวิตการเป็นอยู่ของคุณหร่วนที่ตระกูลหลิน คุณต้องรับผิดชอบตัวเอง ถ้าคุณหร่วนรู้สึกไม่พอใจ จะกลับไปก็ได้นะ"

"ไม่เห็นมีตรงไหนไม่น่าพอใจเลยนี่คะ"

หลินจืออี้เอ่ยพูด "งั้นก็ดี ฉันจำเป็นต้องบอกเอาไว้ก่อน คุณหร่วนจะได้ไม่ต้องไปบอกคนอื่นว่าถูกตระกูลหลินรังแก"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดอย่างไม่รีบไม่ร้อน "ถ้าคุณหลินพูดจบแล้วล่ะก็ รบกวนบอกได้ไหมคะ ว่าห้องฉันอยู่ที่ไหน?"

หลินจืออี้ลุกขึ้น ด้วยท่วงท่าสูงส่งหยิ่งยโส "ตามฉันมา"

ระหว่างนี้ หลินจื้อหย่วนไม่ได้พูดอะไรอีกเลย คงจะแอบเห็นด้วยกับการกระทำของหลินจืออี้

หลินจืออี้พาหร่วนซิงหว่านเดินมาทางด้านข้างของห้องรับแขก มองไปยังประตูบานหนึ่งที่อยู่ใต้บันได "นี่คือห้องของคุณ แต่ว่าห้องนี้ไม่มีคนอยู่มานานแล้วนะ คุณหร่วนอาจจะต้องทำความสะอาดเอง หรือว่าจะเรียกคนใช้มาช่วยก็ได้ ถ้าพวกเขาทำงานของพวกเขาเสร็จแล้วน่ะนะ"

เมื่อเธอพูดอย่างนี้ออกมา คนใช้สองคนที่รออยู่ที่ห้องรับแขก ก็ทยอยเดินออกไป

หร่วนซิงหว่านเอ่ยขึ้น "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำเองได้"

หลังจากที่หลินจืออี้เดินออกไป หร่วนซิงหว่านจึงเดินเข้าไปเปิดประตูออก ฝุ่นคลุ้งก็ลอยปะทะหน้าในทันที

ถ้าเธอไม่ได้เห็นเองกับตา ก็คงคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะมีสถานที่แบบนี้ในตระกูลผู้ดีอย่างตระกูลหลิน

เธอล่ะสงสัยจริงๆว่าหลินจืออี้ลงทุนจัดฉากเพื่อเล่นงานเธอหรือเปล่า

นี่ไม่รู้ว่าเป็นห้องเก็บของ หรือห้องคนใช้เก่ากันแน่ ข้าวของชิ้นเล็กชิ้นน้อยกองพะเนินอยู่รวมกัน กลางห้องมีเตียงกว้างประมาณหนึ่งเมตรได้

ทั้งห้องปกคลุมไปด้วยฝุ่น ขนาดห้องแค่ไม่กี่ตารางเมตรเองมั้ง แม้แต่หน้าต่างสักบานก็ไม่มี ทั้งมืดทั้งอับชื้น

แม้ว่าสภาพแวดล้อมจะดูน่าอึดอัด แต่ก็ยังดีที่ยังอยู่ในความคาดหมาย

ถ้าหลินจืออี้ไม่หาเรื่องให้เธอลำบาก แบบนั้นสิถึงจะแปลก

หร่วนซิงหว่านวางกระเป๋าเดินทางเอาไว้ข้างนอก จากนั้นก็ถอดเสื้อตัวนอกออก เริ่มย้ายสิ่งของที่อยู่ในห้องออกมาข้างนอก

ในตอนที่ย้ายของ เธอก็จงใจเดินผ่านห้องรับแขก ออกแรงขยับเบาๆ ให้ฝุ่นบนโต๊ะลอยฟุ้ง

หลินจืออี้มีสีหน้าดูไม่ได้ กำลังจะส่งเสียงต่อว่า หลินจื้อหย่วนก็ห้ามเธอเอาไว้

เขาอยากดูว่าหร่วนซิงหว่านจะทนได้สักกี่น้ำ

หร่วนซิงหว่านเพิ่งย้ายได้สองเที่ยว คนใช้ก็เดินพรวดพราดเข้ามา กระซิบอะไรบางอย่างข้างหูหลินจื้อหย่วน จนสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

หลินจื้อหย่วนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหร่วนซิงหว่าน "คุณหร่วน เมื่อกี้จืออี้แค่ล้อเล่น ห้องของเธออยู่ข้างบน เดี๋ยวฉันพาขึ้นไป"

หร่วนซิงหว่านดูออก ที่หลินจื้อหย่วนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ต้องมีสาเหตุอะไรแน่ๆ

ในตอนนี้เอง ก็มีเสียงรถขับเข้ามาจากบริเวณไม่ใกล้ไม่ไกล