สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 332

ชายหนุ่มมองร่มในมือแล้วมองหน้าเธอ สีหน้าฉายแววฉงนใจ

เพ้ยซานซานรู้ว่าความรู้สึกนี้สำหรับคนนอกแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่จะเข้าใจได้ง่ายๆ เธอเอ่ยเร่งเร้าขึ้นมาอีกครั้งว่า "ขอล่ะ ฉันอยากได้ร่มคันนี้จริงๆ คุณขายให้ฉันเถอะนะ คุณบอกราคามาเลย เท่าไหร่ฉันได้หมด"

ชายหนุ่มยื่นร่มให้เธอ "ร้านสะดวกซื้อข้างล่างมีร่มแบบนี้ขายประมาณสิบหยวน แต่ถ้าคุณอยากได้ผมให้คุณก็ได้"

เพ้ยซานซาน "......."

เพ้ยซานซานดึงมุมปาก "ร้านสะดวกซื้อข้างล่าง คันละสิบหยวน?"

"ใช่ ก่อนหน้านี้ยังจัดโปรโมชั่น ซื้อครบสองร้อยส่งฟรีอยู่เลย"

เพ้ยซานซานรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้ขาดใจตายอยู่ที่นี่

ผ่านไปชั่วครู่ เธอก็กดปุ่มลิฟต์ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ชายหนุ่มเอ่ยถาม "คนสวย ร่มนี้ยังอยากได้อยู่หรือเปล่า?"

เพ้ยซานซานเอ่ยเสียงลอดไรฟัน "ไม่ล่ะ ขอบคุณ"

เมื่อเดินออกมาจากลิฟต์ เพ้ยซานซานก็ตรงไปที่ร้านสะดวกซื้อ

หลังจากทบทวนจนแน่ใจแล้วว่าร่มรุ่นนี้มีขายแค่ในร้านของพวกเขา แถมยังเป็นสินค้าที่เพิ่งมาเมื่อสองสัปดาห์ก่อน เพ้ยซานซานจึงซื้อร่มรุ่นนี้มาหลายๆคัน

ภายในห้อง Danielกำลังดีดเปียโน จู่ๆก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

เมื่อเขาเปิดประตูออก ก็เห็นเพ้ยซานซานยืนอยู่ตรงนั้น ในมือถือร่มอยู่หนึ่งคัน

Danielเอ่ยขึ้น "นี่คือ....."

เพ้ยซานซานยิ้มออกมาเล็กน้อย "คุณบอกว่าร่มคันนี้เป็นของที่แม่เหลือไว้ให้ดูต่างหน้าแล้วมันก็สำคัญกับคุณมากไม่ใช่เหรอ ฉันไม่อยากให้คุณรอนาน ก็เลยให้แม่ฉันส่งมาให้เลยตอนนี้"

Danielคงจะนึกไม่ถึงว่าเธอจะทำถึงขนาดนี้ นิ่งอึ้งอยู่สักพักถึงได้พูดขึ้นมาว่า "ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้...."

"ต้องรีบสิ" เพ้ยซานซานส่งร่มไปให้เขา "คุณดูสิใช่ร่มคันนี้ไหม"

Danielรับมา ในเมื่อแสดงมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ต้องแสดงต่อไปให้สุด "คันนี้แหละ ข้างบนมีรอยที่แม่ผมเคยใช้อยู่ด้วย ผมจำไม่ผิดแน่" ขณะที่พูด เขาก็มองมาที่เพ้ยซานซาน "ขอบคุณคุณป้ามากที่สละเวลาเอามาให้ ผมขอขอบคุณเธอต่อหน้าได้....."

"ไม่ต้องหรอก" เพ้ยซานซานดึงถุงที่ซ่อนไว้ข้างหลังออกมา แล้วเขย่าให้ร่มที่อยู่ข้างในหล่นออกมา "ถ้าแม่ของคุณรู้ว่ามีลูกกตัญญูขนาดนี้ ก็คงจะปลาบปลื้มใจน่าดู"

Daniel"......."

เพ้ยซานซานโยนถุงทิ้งไว้ จากนั้นก็หันหลังกลับไปเปิดประตูห้องตัวเอง

Danielเดินเข้าไปจับข้อมือของเธอเอาไว้ หลุดยิ้มออกมาแล้วพูดว่า "โทษที ผมแค่ล้อเล่นน่ะ"

เพ้ยซานซานสะบัดเขาออกอย่างแรง เอ่ยพูดด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก "มันต้องตลกทั้งสองฝ่ายถึงจะเรียกว่าล้อเล่น ไม่ใช่แค่คุณปั่นหัวฉันสนุกอยู่ฝ่ายเดียว"

เพ้ยซานซานพูดจบ ก็เปิดประตู เดินเข้าไปในห้องโดยไม่แม้จะหันกลับมามอง

Danielยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงปิดประตูก็ดังอัดหน้าของเขาเสียก่อน

เขาลูบจมูก เมื่อมองร่มที่นอนแอ้งแม้งอยู่ตรงปลายเท้า ก็รู้สึกอับอายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

......

ฝนตกทั้งคืน ในตอนที่หร่วนซิงหว่านตื่นขึ้นมา ข้างนอกยังมีฝนตกปรอยๆ