สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 379

เสิ่นจื่อซีกล่าวด้วยความรู้สึกผิดอีกครั้งว่า "ผมเผลอพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ? คุณลุงหลิน ท่านก็รู้ว่า ผมออกจากเมืองหนานเฉิงไปเป็นเวลานาน มีหลายเรื่องที่ผมไม่รู้ หากมีจุดล่วงเกิน หวังว่าท่านจะไม่ถือสานะครับ"

หลินจื้อหย่วนพูดเบาๆ ว่า "ไม่มีอะไรหรอก แค่เรื่องที่เคยผ่านไปแล้วเท่านั้นเอง"

เสิ่นจื่อซีดูเวลา "ผมยังมีธุระอื่นอีก ไม่อยู่นานนะครับ แล้วเจอกันใหม่ครับ"

หลังจากพูดจบเสิ่นจื่อซีก็พยักหน้าให้พวกเขาทั้งสอง แล้วจากไปด้วยรอยยิ้ม

หลังจากออกจากหลินซื่อ เสิ่นจื่อซีเขารู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัว

หลังจากขึ้นรถเสิ่นจื่อซีได้โทรหาโจวฉือเซิน "เรื่องที่นายบอกฉันเสร็จแล้ว เมื่อไหร่จะเลี้ยงข้าวฉัน?"

"รีบร้อนไปทำไม"

"กินข้าวไม่รีบร้อน ความคิดมีปัญหาแล้ว"

โจวฉือเซินกล่าว "ไปกินเอง แล้วมาเบิกคืนที่ฉัน"

พูดจบ ก็วางสายทันที

เสิ่นจื่อซี "......"

เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพลก็คือคนประเภทนี้

ส่วนอีกด้าน ผลการแข่งขันออกมา

สุดท้ายผู้ชนะเลิศคือเวินเฉี่ยน

แม้ว่าเวินเฉี่ยนจะเป็นผู้เข้าแข่งขันที่ร้อนแรงในปีนี้ และมีคนมากมายที่สนับสนุนเธอ แต่เมื่อผู้จัดงานประกาศผลว่าผู้ชนะคือเธอ ทุกคนต่างก็เกิดความโกลาหลขึ้น

การที่หร่วนซิงหว่านแพ้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่นี่เป็นการตบหน้าโจวฉือเซินอย่างโจ่งแจ้ง

ขณะที่ทุกคนกำลังมองไปทั้งสองฝ่ายอย่างระมัดระวัง พวกเขากลับมีสีหน้าปกติ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ราวกับว่าไม่แปลกใจกับผลลัพธ์นี้

ส่วนทางด้านเวินเฉี่ยน ตั้งแต่ประกาศว่าเธอเป็นผู้ชนะ ก็มีนักข่าวมารุมล้อมสัมภาษณ์กันไม่น้อย

หร่วนซิงหว่านพูด "ไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับพวกเราแล้ว ไปกันเถอะ"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้น และกระซิบข้างหูเธอ

หร่วนซิงหว่าน "......"

ประสาท

เมื่อครู่อิตาบ้านี่เพิ่งพูดว่า "ถึงแม้คุณไม่ได้เป็นผู้ชนะ งั้นผมจะเสียสละ ส่งมอบตัวผมเองให้กับคุณ"

ริมฝีปากของโจวฉือเซินโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม แล้วกุมมือเธอไว้ "ไปกันเถอะ"

ทันทีที่พวกเขาเดินออกจากสถานที่จัดงาน ข้างหลังได้มีคนเรียกหร่วนซิงหว่านดังขึ้น

หร่วนซิงหว่านหันกลับมามอง เห็นจางจิ้งเดินเข้ามา เมื่อมองไปที่โจวฉือเซิน เหมือนจะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย "ประ...... ประธานโจว......"

โจวฉือเซินพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดกับหร่วนซิงหว่านว่า "ผมจะไปรอคุณอยู่ในรถนะ"

"ค่ะ"

หลังจากเขาจากไป จางจิ้งก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ในที่สุดการแข่งขันก็จบลง มีเวลาทานข้าวด้วยกันไหม?"

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "วันนี้นัดกับเพื่อนๆ ไว้แล้ว คราวหน้าเถอะ"

"ก็ได้" จางจิ้งกล่าว "จะว่าไป การได้มาจนถึงจุดนี้ และได้อันดับสามของการแข่งขันในครั้งนี้ ฉันก็ดีใจมากแล้ว แต่ฉันคิดว่าคุณช่างน่าเสียดายจริงๆ เดิมทีควรจะเป็นคุณที่จะเป็นผู้ชนะ......"

หร่วนซิงหว่านได้ยินดังนั้น ก็ยิ้ม "ไม่มีอะไรน่าเสียดาย ทักษะไม่ดีเท่าใคร แพ้ก็เป็นเรื่องปกติ"

จางจิ้งเบ้ปาก "ผลงานของคุณดีกว่าเวินเฉี่ยนมาก ฉันคิดว่ากรรมการชุดนี้มีปัญหาด้านสายตา และไม่รู้ว่ากำลังคิดอย่างไรอยู่"

จางจิ้งกล่าวต่อว่า "แต่ไม่เป็นไร แค่การแข่งขันครั้งเดียวเอง พิสูจน์อะไรไม่ได้หรอก ฉันเชื่อว่าในอนาคตคุณจะต้องดีขึ้นอีก"

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "ขอบคุณนะ"

จางจิ้งส่งท่าทางของความพยายามให้เธอว่า "งั้นฉันไปก่อนนะ บ๊ายบาย ไว้คราวหน้านะ"

"ลาก่อน"

หลังจากเฝ้าดูเธอจากไป หร่วนซิงหว่านก็ขึ้นรถ

โจวฉือเซินถามเธอว่า "สนิทเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูด "พอได้นะ เคยคุยกันสองครั้ง"

โจวฉือเซินไม่ได้พูดอะไรอีก ให้คนขับกลับไปที่สตูดิโอ

หลังจากนั้นไม่นาน หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "เดี๋ยวก่อน ฉัน...... อยากไปที่ที่หนึ่ง"

หลังจากที่เธอบอกที่อยู่แล้ว โจวฉือเซินได้ขมวดคิ้ว "ไปทำอะไรที่นั่น?"

"แค่...... มีบางอย่าง ที่ฉันจะไปดูสักหน่อย คุณไม่ต้องสนใจหรอก"

โจวฉือเซิน "ผมไม่ต้องสนใจ?"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าการอธิบายให้เขาฟังนั้นลำบากมาก ยิ่งเห็นสีหน้าของอิตาบ้าหม่นหมองลง เหมือนจะอารมณ์เสียด้วย จึงพูดเสียงเบาว่า "ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น สรุปก็คือ ฉันจะบอกคุณทีหลังได้ไหม?"

"แล้วแต่คุณ"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถหยุดที่ประตูโรงพยาบาล

หร่วนซิงหว่านทั้งเดินไปประตูรถ พลางพูดว่า "คุณรอฉันอยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันก็กลับมา"

จากนั้นรีบวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาล และหร่วนซิงหว่านก็ไม่มีเบาะแสใดๆ ทำได้เพียงแค่ไปถามที่ประชาสัมพันธ์พยาบาลเท่านั้น

เมื่อไม่กี่วันก่อนที่เซ่หรงจะหายตัวไป แม้ว่าเขาจะต้องซ่อนตัวด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้ทิ้งพ่อของเวินเฉี่ยนไว้โดยไม่สนใจ

เมื่อนึกถึงชื่อที่เห็นในบันทึกทางการแพทย์ในวันนั้น หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "ฉันอยากจะถามว่าคนไข้ที่เวินเจียง เขาพักห้องไหนเหรอคะ?"

พยาบาลค้นหาในคอมพิวเตอร์ และขมวดคิ้ว "คุณคือใครคะ?"

"ฉัน...... มาเยี่ยมเขาแทนเพื่อนคนหนึ่งค่ะ"

"เวินเจียงเสียชีวิตมาหลายวันแล้วค่ะ ศพเก็บอยู่ในห้องเก็บศพยังไม่มีญาติมารับเลยค่ะ ถ้ารู้จักคนในครอบครัวเขา ก็ช่วยบอกเขาหน่อยนะคะ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หร่วนซิงหว่านก็เบิกตากว้าง เต็มไปด้วยความประหลาดใจ "มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่?"

พยาบาลบอกเวลาที่แน่นอนของการเสียชีวิต

หร่วนซิงหว่านคิดอยู่ชั่วครู่ คือเมื่อชั่วโมงก่อนที่เซ่หรงโทรหาเธอในวันนั้น

ในตอนนั้นพ่อของเวินเฉี่ยนก็ได้......

หร่วนซิงหว่านเม้มปากแน่น ถ้ารู้แต่แรกว่าเป็นแบบนี้ เธอไม่ควรให้เซ่หรงมาช่วยเธอตามหาเสี่ยวเฉินแน่

พยาบาลเห็นเธอไม่พูดอะไร ก็เอื้อมมือไปโบกตรงหน้าเธอ "คุณผู้หญิงคะ?"

หร่วนซิงหว่านถอนความคิดกลับมา "ขอโทษค่ะ"

หลังจากนั้นไม่นาน เธอได้พูดอีกว่า "พวกคุณติดต่อครอบครัวของเขาหรือยังคะ?"

พยาบาลกล่าวอย่างตำหนิ "เห็นว่าเขามีลูกสาวคนหนึ่ง แต่เราโทรไปหลายครั้งแล้วโทรไม่ติด นี่เป็นลูกสาวแบบไหนกันนะ? พ่อตัวเองตายแล้ว ก็ไม่มาโรงพยาบาลดูสักหน่อย"

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "รบกวนพวกคุณติดต่อมาอีกหน่อย ถ้า......ยังติดต่อไม่ได้ ก็ทำตามขั้นตอนของโรงพยาบาลเถอะ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดฉันจะจ่ายเอง"

พยาบาลพยักหน้า "งั้นตามฉันมาค่ะ"

หลังจากออกจากโรงพยาบาล หร่วนซิงหว่านก็มองไปที่ท้องฟ้าที่อยู่ห่างออกไป และรู้สึกเหม่อลอยอยู่พักหนึ่ง

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าโลกนี้ไม่มีอะไรที่แน่นอน

ตอนนี้เวินเฉี่ยนยังคงหมกมุ่นอยู่กับความสุขในการคว้าแชมป์ แต่ไม่รู้เลยว่า พ่อของเธอไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว

โจวฉือเซินเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ "เสร็จธุระแล้วเหรอ?"

"เสร็จแล้ว เราไปกันเถอะ"

โจวฉือเซินมองตามหลังเธอ เดาออกว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ จึงถามว่า "ได้ข่าวเขาบ้างไหม?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "ลุงเวิน...... เสียชีวิตแล้ว ศพของเขาอยู่ในห้องเก็บศพ ดูเหมือนว่า เซ่หรงจะไม่กลับมา และต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน"

"ถ้าเกิดว่าเขาหนีไปล่ะ"

"เป็นไปไม่ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตราบใดที่เขายังสามารถเดินได้ เขาจะไม่ทิ้งลุงเวินไว้ที่นี่แบบไม่สนใจอย่างแน่นอน"

โจวฉือเซินพูดเรียบๆ ว่า "คุณรู้จักเขาดีจริงๆ"

หร่วนซิงหว่าน "?"

ไม่ใช่มั้ง แบบนี้ยังหึงได้?

เธออธิบาย "ฉันไม่รู้จักเขาดีหรอก ฉันแค่......"

"ไม่สนใจ"

"อ๋อ"

หร่วนซิงหว่านชำเลืองมองเขา มุมปากยกขึ้นยิ้มอย่างอดไม่ได้ "ยังโกรธอยู่เหรอ?"

โจวฉือเซิน "ไม่ได้ขี้งอนอย่างคุณ"

เขาเปิดประตูและเอียงศีรษะของเขา "ขึ้นรถ"