สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 416

ภายในห้อง หร่วนซิงหว่านที่อาบน้ำอาบท่าเสร็จแล้วก็เอนกายลงบนเตียงจากนั้นก็ผล็อยหลับไป

แต่สาวใช้ยังคงเฝ้าอยู่ข้างล่างทั้งคืน และตัวเธอเองก็ไม่ได้ลงไป

วันต่อมาในตอนเช้า เมื่อเทียบกับวันปกติแล้ว หร่วนซิงหว่านตื่นสายเล็กน้อย

ในขณะที่เธอลงมาชั้นล่าง หลินจืออี้ก็กำลังกินข้าวเช้าอยู่พอดี

หร่วนซิงหว่านเห็นดังนั้นแล้ว ก็ยิ้มพร้อมกับทักทาย: "คุณหลินอรุณสวัสดิ์ค่ะ "

หลินจืออี้เหลือบตามองเธอ สายตานั้นดูเย็นชา และไม่พูดไม่จาอะไร

สาวใช้ที่อยู่ด้านข้าง ก็รีบเดินถอยไปด้านหลัง

หร่วนซิงหว่านเดินไปสองก้าว ก็ถอยกลับมา: " จริงสิ เมื่อคืนตอนที่ฉันกลับมาเห็นว่าประตูห้องหนังสือของประธานหลินไม่ได้ปิดเอาไว้ เพื่อกันของอะไรหาย ควรจะปิดประตูซะหน่อยก็ดีนะคะ "

หลินจืออี้ดื่มนมไปอึกหนึ่ง ก็พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ : " คุณพ่อไปต่างจังหวัด ตั้งหลายวันถึงจะกลับมา อาจจะเป็นเพราะเขาลืมปิดประตูก็ได้ "

ขณะพูด

หลินจืออี้ก็กลับไปมองเธอ: " คนที่อยู่ในบ้านหลังนี้ นอกจากเธอและฉัน ก็คือพวกคนใช้ มีใครคิดจะโจรกรรมหรือยังไง "

หร่วนซิงหว่านยังคงยิ้ม: " ถ้างั้นเรื่องนี้ก็คงมีแค่คุณหลินที่รู้แล้วล่ะค่ะ "

เมื่อพูดจบ หร่วนซิงหว่านก็เดินจากไปโดยไม่เหลียวหลัง

หลินจืออี้ทำหน้านิ่ง จากนั้นก็วางแก้วนมกระทบลงบนโต๊ะอย่างแรง

ดูเหมือนว่าหร่วนซิงหว่านจะฉลาดกว่าที่เธอคิดเอาไว้เยอะเลย ถึงได้อดทนไม่ทำอะไรสักอย่าง

แต่ถึงมันจะเป็นเช่นนี้ เธอก็ยังพอมีวิธีไล่นังผู้หญิงคนนั้นออกจากบ้านตระกูลหลิน

หลังจากออกมาจากตระกูลหลินแล้ว ขณะที่หร่วนซิงหว่านเตรียมตัวจะโบกรถ เธอก็เห็นรถปอร์เช่คันนั้นจอดอยู่ข้างทาง

ในตอนนั้นเอง คนของโจวฉือเซินก็ลงมาจากรถ: " คุณหร่วนครับ ประธานโจวให้ผมเอารถมารับคุณเพื่อไปส่ง "

" ขอบคุณนะคะ "

เมื่อขึ้นรถไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็หันหน้ากลับไปมองทางบ้านตระกูลหลินรอบหนึ่ง จากนั้นก็ละสายตาไปพร้อมรถยนต์ที่ขับออกไป

ห้องหนังสือของหลินจื้อหย่วนถูกล็อกตลอดทั้งวัน แสดงว่าในห้องนั้นจะต้องมีของสำคัญเป็นอย่างมาก อีกอย่างตามลักษณะนิสัยที่เป็นคนระแวดระวังของเขาแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะละเลยไม่ปิดประตูห้องหนังสือนั้นได้เลย

อีกอย่าง ครั้งนี้เขาก็ไปทำงานต่างที่ด้วย ดูเหมือนจะไม่อยู่บ้านหลายวัน

หลินจืออี้คงจะใช้มุกนี้ให้เธอหลงกล คนโง่เท่านั้นแหละที่จะเชื่อ

หลายวันมานี้หลังจากจัดการแบบฟอร์มจนเสร็จเรียบร้อยไปเยอะแล้ว บวกกับว่าไม่มีงานอื่นต้องทำ งานของเธอก็เลยดูเบาลงมากโข

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านถึงห้องทำงานแล้ว จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วเลื่อนดูบัญชีเวยป๋อของจ้าวเชียนเชียนยังหมดอาลัยตายอยาก

จ้าวเชียนเชียนกับหลินจืออี้มีนิสัยที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง คนหนึ่งชอบแบ่งปันเรื่องราวในชีวิตของตัวเองแม้เป็นรายละเอียดเล็กน้อย ไม่ว่าจะเป็นไปเที่ยวต่างประเทศ หรือว่าออกไปจิบชายามบ่ายกับพี่สาวน้องสาวก็ตาม เรื่องอะไรนิดหน่อยก็ชอบโพสต์มันลงโซเชียลมีเดีย

ถึงแม้ผู้จัดงานฟังนั้นจะไม่มีหลักฐานในตอนนี้ แต่มันก็แสดงว่ากรรมการสองคนได้รับสินบนจากจ้าวเชียนเชียนไปแล้ว เรื่องราวมันก็เลยครั้งครา แต่เธอก็คงทำได้แค่ต้องปล่อยมันไปแบบนี้สินะ

หลังจากดูอยู่พักนึง พอเห็นอะไรที่ไร้สาระ หร่วนซิงหว่านไม่คิดที่จะวางโทรศัพท์ลง เพ้ยซานซานก็วิ่งเข้ามานั่งลงบนโซฟา: " ซิงซิง เธอยังจำเพื่อนของฉันคนนั้นได้ไหมหยาวเยาน่ะ? "

หร่วนซิงหว่านนึกอยู่สักพัก: " คนที่ดื่มเหล้าด้วยกันครั้งที่แล้วใช่ไหม? "

" ใช่ ครั้งนั้นประธานโจวก็มาด้วยนี่ "

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า: " จำได้ ทำไมเหรอ "

เพ้ยซานซานตอบ: " เมื่อกี้เธอเพิ่งจะส่งข้อความให้ฉัน บอกว่าวันเกิดของจ้าวเชียนเชียนในช่วงสุดสัปดาห์นี้ เตรียมที่จะจัดปาร์ตี้วันเกิดครั้งใหญ่ และชวนคนไปเยอะแยะเลย เธอก็ได้รับคำเชิญเหมือนกัน เห็นบอกว่าจะทำเป็นงานใหญ่โตเลยทีเดียว ก็เลยมาถามฉันว่าจะไปด้วยหรือเปล่า เธอคิดว่าครั้งนี้มันเป็นโอกาสดีไหมล่ะ "