สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 430

หลังจากอาศัยอยู่กับโจวฉือเซินได้สองสามวัน เมื่อไม่เห็นหลินจื้อหย่วนหรือว่าหลินจืออี้ ก็ทำให้หร่วนซิงหว่านรู้สึกโล่งใจ แม้ว่าโจวฉือเซินจะน่ารำคาญไปบ้างบางครั้งก็ตาม

เมื่อรู้ว่าหลินจื้อหย่วนกลับมาแล้ว วันนั้นหร่วนซิงหว่านก็กลับไปยังตระกูลหลิน

ทันทีที่เธอก้าวเข้ามาในบ้าน เสียงที่เย็นชาของหลินจืออี้ก็ดังขึ้น "คุณเห็นที่นี่เป็นโรงแรมหรือยังไง คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเล็กน้อย "คุณหลินเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลย แต่ใช่ว่าทุกคนจะมีชีวิตที่ดีแบบคุณหลินนี่คะ ได้อยู่ในบ้านทุกวันไม่ต้องทำอะไร เบื่อเมื่อไหร่ก็ยังหาเพื่อนมานั่งจิบชาพูดคุยเล่นกันยามบ่ายได้ ฉันไม่โชคดีขนาดนั้นหรอกค่ะ เพื่องานก็ต้องวิ่งวุ่น จุดนี้ ประธานหลินเองก็น่าจะเข้าใจนะคะ"

เมื่อตอนหร่วนซิงหว่านพูดประโยคนี้ ก็พอดีกันกับที่หลินจื้อหย่วนเดินลงมาจากชั้นสอง

เขาพูด "ความหมายของเธอก็คือ สองสามวันนี้เธอไม่ได้อยู่ในเมืองหนานเฉิง?"

"ไม่ใช่ค่ะ เพราะว่าทำงาน ฉันก็เลยเลิกงานดึกทุกวัน กลัวว่าจะรบกวนการพักผ่อนของคุณหลิน เลยไปพักที่อื่นหนะค่ะ"

หลินจื้อหย่วนไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่ส่งสายตาให้หลินจืออี้กลับห้องของตัวเองไป

แน่นอนว่าหลินจืออี้ไม่เต็มใจ เมื่อเธอต้องการจะพูดอะไร หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นมาอีกว่า "จริงสิคะ ประธานหลิน เรื่องที่ฉันรับปากคุณ ฉันทำสำเร็จแล้วนะคะ แต่เมื่อไหร่คุณจะทำตามสัญญาที่ให้กับฉันไว้ละคะ"

หลินจื้อหย่วนพูด "สัญญาอะไร"

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าเขาคงไม่ตอบรับง่ายขนาดนั้น เธอจึงยิ้มพลางพูดว่า "ประธานหลินมีเรื่องให้ทำหลายอย่าง จำไม่ได้ก็เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ ก่อนหน้าประธานหลินเคยพูดกับฉันไว้ว่า เพียงแค่ฉันออกหน้า และพูดว่าเรื่องทุกอย่างไม่เกี่ยวข้องกับคุณหลิน ท่านก็จะให้คุณหลินมาขอโทษน้องชายของฉัน"

หร่วนซิงหว่าน พูดพลางนิ่งไปนิด "ตอนนี้ประธานหลินจำได้แล้วเหรอคะ?"

หลินจื้อหย่วนยังไม่ทันได้พูดอะไร สีหน้าของหลินจืออี้ก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา "ไม่!"

หร่วนซิงหว่านมองไปยังหลินจื้อหย่วน ยังคงรอยยิ้มบนใบหน้า "ประธานหลินก็คิดอย่างนี้เหมือนกันใช่ไหมคะ"

หลินจืออี้รีบพูดอย่างร้อนรน "พ่อคะ......"

"จืออี้" หลินจื้อหย่วนขัดเธอ ก่อนจะถามหร่วนซิงหว่าน "เธอต้องการให้ขอโทษยังไง"

หร่วนซิงหว่านพูด "ถึงเรื่องนี้จะเปิดเผยไม่ได้ แต่น้องชายที่โดนทำร้ายของฉันก็โดนทำร้ายโดยเสียเปล่าไม่ได้ ดังนั้นฉันเลยเชิญท่านจิ้นมาเป็นพยานด้วย ถ้าประธานหลินไม่มีความเห็น ก็นัดเวลาเป็นวันพรุ่งนี้แล้วกันค่ะ เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์พอดี น้องชายฉันก็มีเวลาด้วย"

หลินจื้อหย่วนขมวดคิ้ว อาจเพราะไม่พอใจที่เธอเชิญท่านจิ้นมาด้วย ไม่ได้ตอบไปในทันที

หลินจืออี้พูด "หร่วนซิงหว่าน อย่าให้มันมากเกินไป อย่าเกินไปนักเลย!"

"คำพูดของคุณหลินน่าสนใจ ระหว่างเราใครกันแน่ที่เกินไป?" สีหน้าของหร่วนซิงหว่านเย็นชา แม้แต่น้ำเสียงของเธอก็เย็นเฉียบเช่นกัน "คุณหลินมีอะไรที่ไม่พอใจก็มาลงที่ฉันนี่ น้องของฉันไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจมาก่อนไหม แล้วยังจะใช้วิธีหยาบช้าแบบนั้นอีก คุณหลินคิดว่า พฤติกรรมนี้ของคุณสูงส่งมากไหมคะ? จำเป็นได้รับการยกย่องจากคนอื่น?"

เมื่อหลินจืออี้โดนพูดอย่างนี้ใส่ สีหน้าก็เปลี่ยนไป ปากของเธอกระตุก พูดอะไรไม่ออกไปพักใหญ่

ตอนนี้เอง เสียงของหลินจื้อหย่วนก็ดังขึ้นมา "พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอเตรียมเวลาสถานที่มา"

"ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอขอบคุณประธานหลินไว้ตรงนี้ก่อนค่ะ"

พูดจบ หร่วนซิงหว่านก็ส่งยิ้มให้หลินจืออี้ ก่อนจะหมุนกายเดินขึ้นไปยังชั้นบน

หลินจืออี้มองไปทางหลินจื้อหย่วนอย่างเหลือเชื่อ "พ่อคะ นี่พ่ออยากให้หนูไปขอโทษน้องชายของมัน? หนู......"

หลินจื้อหย่วนยกมือขึ้น ไม่ให้เธอพูดประโยคหลัง "ก็แค่ขอโทษ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร"

"จะไม่ใช่เรื่องใหญ่ได้ยังไง หนูไม่ยอม!"

หลินจื้อหย่วนเหลืองมองเธอ "ตามพ่อมาที่ห้องทำงาน"