สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 432

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นท่าทางของเขาที่ค่อนข้างจริงจัง น้ำเสียงของเธอจึงจริงจังขึ้นมา "พูดมาสิ ฉันจะคอยฟัง"

"ผมเซ็นสัญญากับบริษัทภาพยนตร์โทรทัศน์แห่งหนึ่ง"

เห็นได้ชัดว่าหร่วนซิงหว่านคิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เธอชะงักลงอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยถามว่า "ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

หร่วนเฉินตอบ "ก็สักพักแล้ว ที่จริงผมคิดว่าคอยบอกกับพี่ทีหลัง แต่......"

หร่วนซิงหว่านมองไปที่เขา "แต่กลัวว่าฉันจะไม่เห็นด้วยหรือไง?"

หร่วนเฉินไม่ได้พูดอะไรออกมาดูเหมือนจะเป็นไปแบบนั้น

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้นแล้วตบไหล่เขาเบาๆ "ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ฉันไม่คัดค้านเหรอ ไม่ว่าจะทำอะไรเพียงแค่ทำในสิ่งที่อยากทำ ฉันจะสนับสนุนทุกอย่าง"

จากนั้นก็พูดขึ้นอีกว่า "พี่ซานซานของเธอเคยบอกด้วยนะว่า ถ้าวันไหนได้เดบิวต์แล้วดังขึ้นมา เธอจะเป็นประธานชมรมแฟนคลับเอง"

จู่ๆ ดูเหมือนหร่วนซิงหว่านจะนึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้น "อ้อจริงสิ ก่อนหน้านี้สวี่วานเคยบอกกับฉันเหมือนกันว่ามีบางเรื่อง แต่รอให้นายบอกกับพี่เองน่าจะดีกว่า อย่างนี้เองเหรอ?"

หร่วนเฉินพยักหน้า "น่าจะใช่ครับ"

"แบบนี้นี่เอง เอาล่ะ แต่ถึงอย่างไรฉันก็มีสิ่งที่ต้องกำชับ" หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นอย่างจริงจัง "ไม่ว่าจะมีแฟนหรือถ่ายหนัง อย่าทำให้เสียการเรียน"

"ผมรู้แล้ว จะไม่เป็นแบบนั้นหรอก"

เรื่องคำสัญญาของเขานี้ที่จริงหร่วนซิงหว่านไม่ได้เป็นกังวล เพราะผลการเรียนของเสี่ยวเฉินดีมาตลอดตั้งแต่เล็ก เธอไม่เคยต้องไปกังวลเรื่องนี้ของเขา

หลังจากที่หร่วนเฉินเดินทางจากไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ขึ้นรถและโทรศัพท์หาหลินหนานให้เข้าตรวจสอบว่าหลินจืออี้อยู่ที่โรงพยาบาลไหน หลังจากได้รับที่อยู่แล้วเธอก็รีบตรงไปทันที

ณ โรงพยาบาล

แพทย์กำลังพันผ้าก๊อซให้กับหลินจืออี้ แล้วกำชับว่า "ช่วงนี้อย่าให้แผลเปียกน้ำ อีกสองวันให้มาเปลี่ยนผ้าก๊อซ"

หลินจืออี้ขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วลุกขึ้นอย่างเบื่อหน่าย "เข้าใจแล้ว"

เธอยกแขนขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทำงานของแพทย์ เพียงแต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็พบกับหร่วนซิงหว่านที่เดินเข้ามาอยู่ไม่ไกล

หลินจืออี้หัวเราะเยาะเย้ยว่า "เดินทางมาดูว่าฉันบาดเจ็บจริงหรือเปล่าอย่างงั้นเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูดออกมาด้วยน้ำเสียงบางเบาว่า "คุณหลินก็รู้ดีไม่ใช่เหรอคะว่าถ้าจะแสดงละครก็ต้องแสดงให้เหมือนจริงสักหน่อย จึงจะทำให้คนอื่นเชื่อถือได้ ดังนั้นจึงได้ลงมือกับตัวเองอย่างโหดร้ายแบบนี้"

"ทั้งหมดนี้ก็ต้องขอบคุณคุณไม่ใช่เหรอ? เวลาแบบนี้ คุณไม่จำเป็นจะต้องมาทำเป็นดีอกดีใจท่ามกลางความทุกข์ของคนอื่นหรอกนะ"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "อืมจริงสินะ ฉันไม่ควรจะดีใจเพราะคนอื่นเป็นทุกข์"

ในขณะที่หลินจืออี้กำลังจะพูดอะไรออกมา ก็ได้ยินหล่อนกล่าวขึ้นว่า "ฉันควรจะไปซื้อประทัดและโคมไฟมาจุดเฉลิมฉลองเสียมากกว่า"

หลินจืออี้กัดฟันกรอดแล้วพูดว่า "คิดว่าตัวเองชนะแล้วเหรอ หร่วนซิงหว่าน บางทีฉันก็ชื่นชมคุณจริงๆ ก่อนหน้านี้โจวฉือเซินเกลียดคุณขนาดไหน เกลียดถึงขนาดต้องการให้คุณทำแท้ง แต่ตอนนี้คุณยังสามารถกลับไปอยู่กับเขาได้อีกครั้ง คุณไม่รังเกียจเขาหรือไง?"

ท่าทางของหร่วนซิงหว่านยังคงไม่เปลี่ยนไป "ฉันเองก็ชื่นชมคุณหลินจริงๆ ค่ะ ทั้งๆ ที่คุณดูถูกฉันไปเสียทุกด้าน แต่ยังคงทำหน้าซื่อใจคดต่อฉันใด คุณไม่รู้สึกสะอิดสะเอียนบ้างหรือไง"

ไม่รอให้หลินจืออี้ตอบกลับเธอก็พูดขึ้นอีกว่า "คุณหลินพูดอยู่เสมอไม่ใช่เหรอคะว่า ถ้าไม่ใช่เพราะฉันปรากฏตัวขึ้น คนที่โจวฉือเซินจะแต่งงานด้วยน่าจะเป็นคุณ ดังนั้นคุณจึงเห็นฉันเป็นศัตรูมาตั้งแต่แรก แต่ถ้าฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ ลึกๆ ในใจแล้วคุณหลินไม่ได้ชื่นชอบโจวฉือเซินเท่าไหร่นัก เพราะคิดว่าเขาเป็นบุตรนอกสมรส ไม่คู่ควรกับคุณหนูในตระกูลใหญ่อย่างเช่นคุณ"

สีหน้าของหลินจืออี้เปลี่ยนไปทันทีเธอเม้มริมฝีปากและไม่ได้พูดอะไรออกมา

"แต่คุณหลินคิดจริงๆ เหรอคะว่าสิ่งที่คุณมีอยู่ในตอนนี้ทุกอย่าง มันสมเหตุสมผลแล้ว"

"หมายความว่ายังไง?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้นแล้วพูดว่า "ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะคะ คุณหลินพักผ่อนรักษาอาการบาดเจ็บให้หายเร็วๆ นะคะ"

หลินจืออี้มองตามร่างเธอที่เดินจากไปด้วยท่าทางเยือกเย็น

หลังจากหร่วนซิงหว่านออกจากโรงพยาบาลแล้ว ขณะที่เธอกำลังจะเดินทางจากไปก็บังเอิญพบเข้ากับใครบางคนโดยไม่คาดคิด

โจวจู้นเหนียนมองมายังเธอแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน "ซิงหว่าน ไม่ได้เจอตั้งนานนะครับ"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "ค่ะคุณโจว"

"เดินทางมาที่โรงพยาบาลทำไมเหรอครับ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"

"อ๋อเปล่าค่ะ พอดีว่า ฉัน...... มีธุระนิดหน่อย" หร่วนซิงหว่านหยุดชะงักลงแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า "คุณไม่สบายเหรอคะ?"

โจวจู้นเหนียนวางมือลงที่หัวเข่าของเขา ก้มหน้าลงไปมองแล้วพูดว่า "ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ปัญหาเรื่องโรคเก่าๆ แม้ว่าจะลุกขึ้นไม่ได้ แต่ก็จะมีอาการปวดปีละสองสามครั้ง"