สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 441

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "คุณอย่าถามฉันเกี่ยวกับคำถามแปลกๆ และคลุมเครือเช่นนี้ได้ไหม"

"หืม?"

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองเขาอีกครั้ง "คุณทำแบบนี้จะทำให้ฉันรู้สึกว่า เด็กคนนั้น เกิดมาจากฉัน"

นี่เป็นครั้งแรกที่หร่วนซิงหว่าน ได้พูดตรงไปตรงมาต่อหน้าเขา

ก่อนหน้านี้ เธอได้พยายามหลายครั้ง

แต่ทุกครั้งที่ได้รับคำตอบ กลับคิดแต่ว่านั้นคือการคาดเดาของเธอก็เท่านั้น

ส่วนโจวฉือเซินก็ไม่รู้ว่าคิดอย่างไร ดูเหมือนจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษ ที่ถามคำถามอะไรทำนองนั้นกับเธอ

ดวงตาดำขลับของโจวฉือเซินจ้องมองเธอ ผ่านไปหลายวินาที ก่อนจะหัวเราะเบาๆ "คิดอะไรบ้าบอเนี่ย ผมคิดว่าในเมื่อคุณชอบเจ้าเด็กบ้านั่นมากขนาดนี้ ผมยอมรับเขาเป็นลูกบุญธรรมได้ แบบนี้ต่อไปคุณก็สามารถเจอเขาได้ตลอด"

"...... ขอบคุณนะ ไม่จำเป็น"

โจวฉือเซินกล่าวว่า "ไม่ต้องรีบตอบขนาดนั้นหรอก คุณลองคิดดูดีๆ รอคิดดีแล้วค่อยตอบผมอีกที"

หลังจากเขาพูดจบ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น และเดินออกจากห้องครัวไปรับโทรศัพท์

หร่วนซิงหว่านวางหม้อไว้บนเตา แล้วเปิดไฟ และมองไปที่เปลวไฟสีแดงฟ้าอย่างเหม่อลอย

หลังจากมองอยู่พักหนึ่ง จู่ๆ เธอก็รู้สึกเจ็บปวดที่ดวงตา

มันอาจจะใช้ตามากเกินไปจริงๆ

หร่วนซิงหว่านขยี้ตา จากนั้นเบนสายตาออกไป แล้วไปหั่นผัก

เป็นไปไม่ได้ที่โจวฉือเซินจะพูดถึงเด็กคนนั้นต่อหน้าเธอโดยไม่มีเหตุผล และเหตุผลมีเพียงสองอย่างเท่านั้น

หรือไม่อาจจะเป็นอย่างที่เธอเดาไว้จริงๆ

ถ้าเป็นกรณีนี้ นั้นแสดงว่าโจวฉือเซินได้เริ่มโกหกเธอตั้งแต่แรกแล้ว และทุกครั้งยังแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะ เขารู้ว่าเธอชอบเจ้าตัวเล็กนั้น และต้องการนำมาชดเชยเด็กคนนั้นที่เธอได้สูญเสียไป

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เธอได้เหม่อลอยขึ้นมาอีกครั้ง แต่มีดในมือกลับลืมวางลง แล้วได้เผลอหั่นลงไปนิ้ว

ในทันทีความเจ็บปวดได้แผ่ซ่านออกมา หร่วนซิงหว่านก็ถอนความคิดกลับมาทันที แต่มีดมันคมเกินไป มันได้หั่นเนื้อไปแล้ว เลือดแดงๆ ได้เริ่มไหลออกมาด้านนอก

เธอรีบเปิดก๊อกน้ำ เพื่อใช้ด้วยน้ำเย็นล้างออก

โจวฉือเซินรับโทรศัพท์แล้วเดินเข้ามา เห็นเขียงกับมีดมีเลือดอยู่ คิ้วก็ขมวดเข้าหากัน แล้วก้าวเท้าเข้าไป "หั่นโดนมือแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านอืมออกมา "คุณช่วยเอาปลาสเตอร์ให้ฉันหน่อยสิ แผลไม่ใหญ่มาก ฉัน......"

เธอยังพูดไม่ทันจบ โจวฉือเซินได้ปิดน้ำ แล้วจับข้อมือเธอไว้ และลากเธอเดินไปที่โซฟาด้านข้าง

"นั่งลง"

โจวฉือเซินหันตัว หยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมาจากใต้โต๊ะน้ำชา จากนั้นหยิบเอาไอโอดีนและสำลีออกมา เพื่อฆ่าเชื้อที่บาดแผลให้เธอ

หร่วนซิงหว่านร้องด้วยความแสบ "คุณเบาๆ หน่อยสิ"

ริมฝีปากบางของชายคนนั้นเม้มเข้าหากัน และขยับตัวลงเล็กน้อย "พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล"

"แผลเล็กๆ แค่นี้เอง ไม่ต้องหรอก"

"ดูตา"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ให้ตายเถอะอิตาบ้านี่!

ไม่มีคำพูดที่ดีๆ ในปากของเขาเลย

โจวฉือเซินทำแผลให้เธอเสร็จแล้ว ก็ใช้ปลาสเตอร์ติดแผลไว้

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้น และกำลังจะเดินเข้าครัว โจวฉือเซินก็พูดขึ้นว่า "ผมไปทำเอง คุณนั่งดีๆ นะ"

"อย่าดีกว่า......"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกสงสารหม้อและกระทะที่อยู่ในครัว

โจวฉือเซินส่งสายตาเย็นชามาให้ ราวกับจะบอกว่า คุณกำลังข้อสงสัยผม?

หร่วนซิงหว่านพูด "ช่างมันเถอะ คุณปิดไฟก็พอแล้ว ฉันจะสั่งอาหารมากิน จู่ๆ คิดอยากกินปิ้งย่างแล้ว"

ได้ยินดังนั้น โจวฉือเซินก็ไม่ได้พูดอะไรอีก จึงเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อปิดไฟเตา