สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 456

หร่วนซิงหว่านเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปเป็นดูขยะแขยงของเพ้ยซานซาน ก็โยนดอกไม้ไปอีกฝั่ง พอคิดจะหยิบการ์ดขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เพ้ยซานซานก็พูดขึ้นว่า: " อย่าดูเลย มันจะทำให้มือกับตาเธอสกปรกเอานะ "

แต่ในความเป็นจริง คำพูดของเพ้ยซานซานมันช้าเกินไป หร่วนซิงหว่านเปิดการ์ดตั้งขึ้นมา

[ ซานซานผู้เป็นที่รักของผม ครั้งก่อนจากที่เราได้พบกัน ผมกลับมาบ้านแล้วก็นึกถึงฉากความทรงจำอันสวยงามที่เราได้อยู่ด้วยกันมากมาย ผมรู้สึกว่าผมลืมคุณไม่ได้ หวังว่าคุณจะให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมรักคุณเสมอ หลี่อ๋าง]

หร่วนซิงหว่าน: " ...... "

มิน่าล่ะเพ้ยซานซานถึงได้ดูรังเกียจเดียดฉันท์ขนาดนี้

เธอจึงวางการ์ดเก็บกลับไปที่เดิม แล้วถามขึ้นมาว่า: " เธอไปเจอเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่? "

" ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ ฉันออกไปซื้อของใช่ไหมล่ะ ใครจะไปรู้ว่าจะไปเจอเขาในห้าง เค้าเดินเข้ามาพร้อมพูดคำที่ทำให้คนฟังจะอ้วก แต่ตอนนั้นยังดีที่.... "

เพ้ยซานซานเล่าเรื่องมาได้ครึ่งเดียว ก็หยุดชะงัก

หร่วนซิงหว่านเห็นดังนั้นก็เลิกคิ้ว: " ยังดีที่อะไร? "

" ไม่มีอะไรหรอกน่า ไม่สำคัญหรอก แต่ยังไงพอเจอแล้ว ก็นึกไม่ถึงเลยว่าเค้าจะหาที่นี่เจอ นี่มันน่าขายหน้าชะมัด ไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไรอีก "

เมื่อเห็นว่าเพ้ยซานซานยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห หร่วนซิงหว่านเลยพูดปลอบใจเธอไป: " ไม่เป็นไรนะ เธอไม่ต้องไปสนใจเค้าหรอก ครั้งหน้าถ้าเขาส่งมาอีกก็ปฏิเสธรับไปเลย "

พอตกบ่าย หร่วนซิงหว่านก็ออกไปข้างนอก ในขณะที่กลับมาก็เห็นว่าห้องเปียโนที่อยู่ติดกันปิดเงียบตลอด

แต่ที่นึกไม่ถึงคือ หลายวันมานี้ ห้องเปียโนไม่เปิดเลย Danielก็ไม่เคยออกมาปรากฏตัว

แล้วเด็กสาวคนเดิมก็อดไม่ได้ที่จะถามเพ้ยซานซาน: "พี่ซานซาน ห้องเปียโนจะให้คนอื่นมาเช่าต่อเหรอคะ "

เพ้ยซานซานถามกลับไม่ค่อยเข้าใจ: " หา? ทำไมถามพี่ล่ะ? "

เด็กสาวตอบ: " Danielไม่ได้เป็นแฟนพี่หรือคะ เขาไม่ได้บอกพี่เหรอ? "

เพ้ยซานซานขำแห้ง: " เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า เราไม่ได้เป็นแฟนกัน เขาคือ...... "

ขณะที่พูดอยู่นั้น ก็มีพนักงานจากร้านดอกไม้อุ้มดอกไม้ช่อหนึ่งเข้ามา

เด็กสาวพูดขึ้นมาด้วยความอิจฉา: " ยังจะพูดว่าไม่ใช่อีก ส่งดอกไม้ติดกันกี่วันมาแล้วเนี่ย พี่ซานซานไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ พวกเราเข้าใจ "

เพ้ยซานซานมองไปยังช่อดอกไม้ช่อนั้นด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่นัก

ไอ้คนขยะอย่างหลี่อ๋าง กี่วันมานี้ส่งดอกไม้มาอย่างก็เป็นบ้าเป็นหลัง ถึงเธอจะปฏิเสธไม่รับมัน วันที่สองก็ยังหน้าด้านให้คนมาส่งอีก

พนักงานที่ร้านดอกไม้พูดขึ้นว่า: " ใครคือคุณเพ้ยซานซาน ช่วยเซ็นรับหน่อยครับ "

เพ้ยซานซานเดินเข้าไปด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์: " ฉันเองค่ะ "

เธอมองไปยังพนักงาน: " คุณมีคอนแทกต์ของคนที่สั่งดอกไม้นี้ไหมคะ "

" อันนี้....... "

" ไม่ต้องตกใจค่ะ ฉันแค่อยากจะขอบคุณเขาเฉยๆ "

พนักงานได้ยินดังนั้น ก็ลังเลพร้อมกับยื่นเบอร์โทรศัพท์ให้กับเธอ

เพ้ยซานซานโทรศัพท์ไปที่เบอร์นั้น เธอพูดขอบคุณพร้อมยิ้มให้เล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปยังห้องน้ำชา

พนักงานร้านดอกไม้ทำหน้าเลิ่กลั่ก: " ดอกไม้ช่อนี้ไม่เซ็นรับหรือคะ "

หร่วนซิงหว่านเดินออกมาจากห้องทำงาน: " รบกวนคุณตีกลับให้ทีนะคะ "

พนักงานเห็นดังนั้นก็ทำได้แค่ตอบว่า: " ถ้างั้นก็ได้ครับ"

จังหวะที่เขากำลังหันตัวไป ก็ได้ยินเสียงด่าทอออกมาอย่างดังจากห้องน้ำชา

ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาจึงรีบสาวเท้าเดินหนีไป

ตกใจแทบแย่