สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 497

หลังจากที่หยางเจิ้นกลับไป หร่วนซิงหว่านก็ดูข้อมูลที่อยู่ตรงหน้าต่อไป

เธอเดาไม่ผิด ผู้บริหารระดับสูงเหล่านี้ เป็นบุคคลที่มีผลงานดีอย่างแท้จริงในหลินซื่อ แต่เดิมคนเหล่านี้ถูกผลักออกไปเพื่อกันกระสุนปืน เพื่อปิดบังความจริงหยางเจิ้นใช้ภาพจอมปลอมหลอกลวง ให้ข้อมูลที่ไม่ดีแก่เธอเพื่อปกปิด เป็นแค่รายชื่อและตำแหน่งในบริษัท และโครงการที่เคยรับผิดชอบ

หร่วนซิงหว่าน ก็ยังขอให้หลินหนานช่วยตรวจสอบให้เธอ การประเมินของคนเหล่านี้ในอุตสาหกรรมนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร

หร่วนซิงหว่านมองดูเวลา ก็พบว่าดึกมากแล้ว

ในนี้ไม่มีวิธีติดต่อที่ชัดเจน ถ้าเธอต้องการหาคนเหล่านี้ ก็ค่อนข้างยาก

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าคิดอะไร ส่งข้อความให้โจวฉือเซิน บอกว่าเธอจะกลับดึกหน่อย

หลังจากส่งข้อความออกไป หร่วนซิงหว่านไม่ได้รอเธอตอบ โทรไปด้วยและเดินออกไป

เมื่อเพ้ยซานซานเห็นก็พูดว่า "ซิงซิง คุณกำลังจะกลับบ้านหรือจะไปไหน"

หร่วนซิงหว่านวางโทรศัพท์ลง "ฉันไปหาเฉินหว่านลู่ แต่ไม่มีใครรับสาย คุณรู้ไหมว่าจะไปหาเธอได้ที่ไหน"

เพ้ยซานซานกล่าว "หาเธอทำไมหรอ"

"ฉันจำได้ว่าสามีของเธอเป็นผู้บริหารระดับสูงของหลินซื่อ ที่เคยถูกดึงออกมาเพื่อรับกระสุนปืน"

เพ้ยซานซานคิดไปคิดมา "ฉันไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ ก่อนหน้านี้เธอเคยเป็นคนที่กระตือรือร้นที่สุดในกลุ่มของชั้นเรียน และทุกวันเธอมักจะอวดว่าสามีของเธอให้สิ่งนี้สิ่งนั้น แต่หลังจากที่สามีของเธอเกิดเรื่อง ก็ไม่ได้ข่าวเธอนานแล้ว"

หยุดชั่วคราว เพ้ยซานซานก็พูดอีกครั้ง "คุณรอสักครู่ ฉันจะถามหัวหน้าห้องให้ ฉันได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้เฉินหว่านลู่ขอยืมเงินเธอ ไม่แน่เธออาจจะรู้ก็ได้"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "โอเค"

ผ่านไปครู่หนึ่ง เพ้ยซานซานก็ได้รับคำตอบ

หลังจากเหตุการณ์นั้น ครอบครัวของเฉินหว่านลู่ใช้เงินจำนวนมากเพื่อหาความสัมพันธ์กับหลายคน จึงสามารถแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ได้

อย่างไรก็ตาม ส่งผลให้มีการขายบ้านและรถยนต์ และมีการกู้ยืมเงินเป็นจำนวนมาก

เพราะช่วยกันกระสุนปืนให้หลินซื่อ ชื่อเสียงของสามีในอุตสาหกรรมก็ถูกทำลายลง ไม่มีบริษัทไหนกล้าใช้เขา แต่ที่บ้านยังมีลูกๆ เพื่อหาเลี้ยงชีพ จึงได้ทำงานรักษาความปลอดภัยของโรงแรม

และเฉินหว่านลู่ซึ่งเป็นแม่บ้านมาหลายปีแล้ว ก็ถูกบังคับให้ออกไปทำงานด้วย และตอนนี้ก็เป็นพนักงานขายในร้านค้าสุดหรู

หลังจากได้ที่อยู่แล้ว เพ้ยซานซานก็ส่งให้หร่วนซิงหว่าน "คุณจะไปแบบนี้หรอ ให้ฉันไปเป็นเพื่อนคุณไหม"

หร่วนซิงหว่านยิ้มและพูดว่า "ฉันจะไม่ต่อสู้ ฉันไปคนเดียวก็พอ"

พูดจบนางก็บอกอีกว่า "คุณจะไปดูหนังไม่ใช่หรอ ทำไมยังไม่ไปอีก"

"เขามีธุระที่ต้องทำสักพัก บอกว่าจะช้านิดหนึ่ง ฉันรอเขาในห้องทำงาน คุณไปทำงานก่อนเถอะ"

"โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ"

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ในรถ คอยดูเส้นทางตามที่อยู่ที่เพ้ยซานซานส่งให้เธอ มองระยะห่าง แถวนี้รถจะติด ใช้เวลาขับรถเกือบ 40 นาที ในเวลานี้ โจวฉือเซินก็โทรมา

หร่วนซิงหว่านเปิดลำโพงเพื่อรับสาย ถามขณะมองกระจกมองหลังและขับรถออกไปว่า "คุณทำงานเสร็จแล้วหรอ"

เสียงของโจวฉือเซินเหนื่อยเล็กน้อย "เพิ่งเลิกประชุม คุณจะไปไหน"

"ฉันจะไปหาเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่ง สามีของเธอเคยเป็นพนักงานของหลินซื่อ"

ปลายสายโทรศัพท์ นิ่งไปสักครู่ โจวฉีเซินพูดขึ้น "คนที่เมาเมื่อครั้งก่อน?"

หร่วนซิงหว่านกล่าว "ใช่ เป็นเธอ"

"จะกลับเมื่อไหร่"

"ฉันเพิ่งออกเดินทาง ต้องใช้เวลาสี่สิบนาทีเพื่อเดินทาง ยังไม่รู้จะได้เจอเธอหรือเปล่า คงจะดึก"

หร่วนซิงหว่านกล่าว "คุณกลับไปก็นอนก่อนเลย ไม่ต้องสนใจฉัน"

โจวฉือเซิน "......"

เขาบีบกระดูกจมูกของเขา "คุณคิดว่าฉันจะนอนหลับหรอ? ส่งที่อยู่ให้ฉัน เดี๋ยวฉันจะไปหา"