สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 57

หร่วนซิงหว่านกำลังจะกลับ ก็เห็นโจวอานอานเดินเข้ามา

คนนามสกุลโจวนี่ตายยากกันทุกคนเลยหรือไง?

โจวอานอานทำเป็นมองไม่เห็นเธอ เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆจี้หวยเจี้ยน “พี่หวยเจี้ยน ฉันโทรหาทำไมไม่รับสายล่ะ?”

ถึงจี้หวยเจี้ยนจะนิสัยดีแค่ไหน ก็ยังรู้สึกรำคาญการตามวอแวอย่างหน้าด้านๆของโจวอานอาน โดยเฉพาะสองสามวันมานี้ เขาพบว่าไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน เธอก็จะตามไปที่นั่น

จี้หวยเจี้ยจึงพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณหนูโจว รบกวนไม่มาให้ผมเห็นหน้าอีกได้ไหมครับ”

สีหน้าของโจวอานอานบิดเบี้ยวในชั่ววินาที เธอถลึงตาใส่หร่วนซิงหว่านแล้วพูดว่า “ เป็นเพราะเธอใช่ไหม ก่อนกลับจากต่างประเทศพี่ยังดีๆกับฉันอยู่เลย เพราะนังผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้........”

“พอได้แล้ว！” จี้หวยเจี้ยนลุกขึ้น “โจวอานอาน คุณอย่ามาโวยวายอยู่ที่นี่ได้ไหม！”

“ฉันโวยวาย? พี่หวยเจี้ยน พ่อแม่ของเราทั้งสองฝ่ายพูดคุยกันแล้ว ไม่ช้าก็เร็วยังไงก็ต้องหมั้น แล้วฉันไม่สมควร........”

จี้หวยเจี้ยนตัดบทเธออย่างไร้ความปรานี “ผมไม่มีทางหมั้นกับคุณเด็ดขาด หวังว่าคุณหนูโจวจะรักศักดิ์ศรีตัวเองบ้าง ไม่อย่างนั้น ตระกูลโจวคงขายหน้าแย่”

ครั้งนี้ ไม่รอให้โจวอานอานได้ตอบกลับอะไร ก็มีเสียงไม่ทุกข์ไม่ร้อนของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลัง “ในเมื่อคุณชายจี้ตระหนักถึงเรื่องนี้ แล้วทำไมยังมายุ่งกับคนอื่นอยู่ล่ะครับ”

เมื่อหร่วนซิงหว่านได้ยินเสียงของโจวฉือเซิน ก็รู้สึกว่าหัวใจแทบจะเต้นออกมานอกอก ไม่รู้เขามาถึงที่นี่ตั้งแต่ตอนไหน และไม่รู้ว่าเขาได้ยินอะไรไปบ้าง

เมื่อโจวอานอานเห็นเขา ขนแหลมๆที่พองออกมาในตอนแรกก็พลันหดหายไปทันที เอ่ยพูดเสียงเล็กเสียงน้อยขึ้นมาว่า “พี่คะ”

โจวฉือเซินเหลือบมองเธอทีหนึ่ง แล้วหันมามองจี้หวยเจี้ยน

จี้หวยเจี้ยนเม้มริมฝีปาก พร้อมกับสบตาเขา

หลินหนานเว้นระยะห่างไกลๆเหมือนเคย ถึงอย่างนั้นก็ยังสัมผัสได้ถึงประกายไฟบนตัวของทั้งสองคน

จี้หวยเจี้ยนเอ่ยขึ้นมาว่า “ประธานโจวหย่ากับซิงหว่านแล้วไม่ใช่เหรอครับ มาโผล่ที่นี่ได้ยังไง หรือว่า ประธานโจวกำลังคิดอะไรอยู่”

โจวฉือเซินเงียบ ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม สายตาค่อยๆทอแววเย็นยะเยือก

หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องเข้าไปอยู่ในสงครามระหว่างสองคนนี้ทุกที มากไปกว่านั้นคือไม่รู้ว่าโจวฉือเซินมาโผล่ที่นี่ทำไม

เธอจึงเอ่ยพูดออกมาเบาๆว่า “จี้หวยเจี้ยน เราไปกันเถอะ”

จี้หวยเจี้ยนเก็บสายตากลับมา “อืม”

เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะกลับ โจวอานอานก็คิดจะตามไป แต่โจวฉือเซินก็เอ่ยพูดเสียงเย็นว่า “หยุด”

โจวอานอานหันกลับมา พูดอย่างใจร้อนว่า “พี่คะ.......”

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้นมามองเธอ “ฉันจะเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ห้ามพูดจาไร้มารยาทกับหร่วนซิงหว่านอีก หัดระงับอารมณ์ให้เป็นบ้าง”

พูดจบ เขาก็เดินผ่านโจวอานอานออกไปจากร้าน

เมื่อออกมาข้างนอก หร่วนซิงหว่านก็เงียบอยู่สักพักจากนั้นถึงพูดขึ้นมาว่า “ฉันกลับก่อนนะ”

“ซิงหว่าน” จี้หวยเจี้ยนเรียกเธอเอาไว้ “ที่ผมพูดวันนี้ หวังว่าคุณจะเก็บไปพิจารณานะ”

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้เขา “ขอบคุณจริงๆที่ตอนนี้ก็ยังยืนอยู่ข้างๆฉัน แต่ว่าสามปีที่ผ่านมามีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย บางครั้งฉันเองก็คิด ว่าถ้าไม่มีเหตุการณ์เหล่านั้นมันจะดีสักแค่ไหนกันนะ”

ผ่านไปนาน จี้หวยเจี้ยนถึงได้พูดขึ้นมาว่า “ซิงหว่าน คุณชอบโจวฉือเซินหรือเปล่า”

“ห๊ะ?” หร่วนซิงหว่านนิ่งอึ้ง พร้อมทั้งเงียบไปนาน

จี้หวยเจี้ยนได้คำตอบแล้ว เขาจึงยิ้มออกมา จากนั้นก็ปล่อยวางทุกอย่าง “ผมรู้แล้ว ต่อไปนี้ผมจะไม่พูดอะไรแบบนั้นอีก ผมจะยืนอยู่ข้างๆคุณในฐานะเพื่อนเอง”

เป็นเวลานาน หร่วนซิงหว่านถึงได้พูดขึ้นมาว่า “ขอบคุณนะ”

……

หลังจากแยกกัน หร่วนซิงหว่านก็โบกแท็กซี่ไปที่บ้านของเพ้ยซานซาน

เธอส่งข้อความไปหาตั้งหลายข้อความ เพ่ยซานซานก็ไม่ตอบ คิดว่าน่าจะยังหลับอยู่

หร่วนซิงหว่านเอนพิงกระจกรถ เหม่อมองทิวทัศน์ข้างนอก