สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 75

วันรุ่งขึ้น เมื่อหร่วนซิงหว่านลืมตาขึ้น ก็ไม่เห็นเงาของเโจวฉือเซินอยู่ในห้องแล้ว

คนรับใช้เคาะประตูอยู่ข้างนอก แล้วพูดว่า "คุณนาย ตื่นแล้วเหรอคะ?"

หร่วนซิงหว่านนวดคลึงขมับไปมา และลุกขึ้นมานั่ง แล้วพูดเสียงที่แหบแห้งเล็กน้อยว่า "ตื่นแล้ว"

ไม่นาน คนรับใช้ก็เดินเข้ามา แล้วพูดว่า "คุณนายคะ อาหารเช้าทำเสร็จนานแล้วค่ะ จะให้ฉันยกมาให้คุณ หรือว่าคุณจะลงไปรับประทานข้างล่างคะ?"

"ฉันจะลงไปเอง"

"ได้ค่ะ"

หลังจากที่คนรับใช้ตอบรับแล้ว ก็หันหลังเดินออกไป

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่บนเตียงครู่หนึ่ง กำลังจึงค่อยๆฟื้นตัวกลับมา เธอไม่สามารถสวมเสื้อผ้าของเมื่อวานได้แล้ว จึงทำได้เพียงไปหยิบชุดชุดหนึ่งมาจากตู้เสื้อผ้า

ทันทีที่เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหาร คนรับใช้ก็ยกอาหารเช้าขึ้นมา พอเห็นเธอดูเหนื่อยล้า จึงถามเสียงเบาๆว่า "คุณนายไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าคะ?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้าไปมา แล้วพูดว่า "เวียนหัวนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอก"

แล้วคนรับใช้ก็พูดอีกว่า "ก่อนที่คุณผู้ชายจะไปได้เคยกำชับว่าให้ฉันพาคุณนายไปตรวจที่โรงพยาบาลสักหน่อย คุณนายจะไปเมื่อไหร่ดีคะ"

คำที่หร่วนซิงหว่านไม่อยากได้ยินมากที่สุดในตอนนี้คือคำว่าโรงพยาบาล เธอจึงหยุดการกระทำที่กำลังหยิบชามและตะเกียบไปชั่วขณะ สักพักใหญ่ๆจึงถามขึ้นมาว่า "แล้วเขาล่ะ?" "คุณผู้ชายออกไปทำธุระข้างนอกแล้วค่ะ ใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์จึงจะกลับมาค่ะ"

"ออกไปทำธุระข้างนอกเหรอ?"

ในชั่วขณะหนึ่งหร่วนซิงหว่านไม่ค่อยเข้าใจว่าโจวฉือเซินกำลังการดำเนินงานอะไรอยู่ เขาไม่ได้เป็นคนบอกว่าเขาจะพาเธอไปโรงพยาบาลวันนี้เหรอ? หรือเขาคิดว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญสำหรับเขาเลย ก็เลยหาใครสักคนไปเป็นเพื่อนเธอก็ได้ตามใจชอบ?

คนรับใช้พยักหน้า แล้วพูดว่า "ใช่ค่ะ แล้วคุณผู้ชายยังพูดว่า ในระหว่างที่เขาไม่อยู่ ให้ฉันดูแลคุณนายให้ดีๆค่ะ"

หร่วนซิงหว่านเม้มริมฝีปากไม่พูดอะไร ดูแลงั้นเหรอ สิ่งที่เขาพูดมันน่าฟังมากจริงๆ

ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนเกินไปแล้วจริงๆ ทำไมเขาถึงได้เย็นชาถึงขั้นนี้กันนะ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ต้องการเด็กคนนี้ก็ตาม และถึงแม้ว่าเขาจะจิตใจที่อยากจะรับผิดชอบเพียงเล็กน้อยก็ตาม เขาก็ไม่ควรทำเรื่องแบบนั้นออกมาได้

เขาเฝ้าดูกระบวนการทั้งหมดอย่างนิ่งดูดาย โดยไม่เปื้อนเลือดเลยสักนิด ถึงขั้นที่ว่าเขายังเดินทางไปทำธุรกิจข้างนอกได้อีก หลังจากที่กลับมาทุกสิ่งทุกอย่างก็คงจบสิ้นลงแล้ว และเขาก็จะไม่ต้องถูกประณามในเรื่องของความมีมโนธรรมอีกด้วย

การกระทำเช่นนี้โหดร้ายมากเกินไปแล้ว

ในขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังเคี้ยวอาหารที่อยู่ในปากอย่างรุนแรง เธอก็วางมีดและส้อมในมือลงอย่างหนักหน่วง

คนรับใช้ถูกขู่ขวัญจนสะดุ้งโหยง "คุณนายคะ?"

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า "ฉันกินอิ่มแล้ว"

"อ่อๆ ถ้าอย่างนั้นคุณนายรอสักครู่นะคะ ฉันจะเอาจานชามไปเก็บก่อน แล้วก็จะพาคุณนายไปโรงพยาบาล"

อยากจะหนีก็หนีไม่พ้น

เธอจึงทำได้เพียงพยักหน้าไปมา แล้วพูดว่า "ตกลง"

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล หร่วนซิงหว่านมองออกไปนอกหน้าต่าง และไม่พูดไม่จากตลอดทาง

ดูเหมือนว่าสิ่งที่โจวฉือเซินนั้นถูกต้องจริงๆ ขึ้นเตียงกับความชอบ มันคนละเรื่องกันเลย

เมื่อคืนวานเธอบุ่มบ่ามเกินไป ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน เธอถึงได้รู้สึกว่าบางทีมันอาจจะยังสามารถกอบกู้สถานการณ์ได้สักหน่อย เดิมทีเธอคิดว่าพอตื่นขึ้นมาในวันนี้ค่อยคุยกับเขาดีๆสักหน่อย ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายคนนี้จะสวมกางเกงแล้วก็จากไปอย่างไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ ถึงขนาดที่ว่าเพื่อที่จะไม่ให้โอกาสเธอได้กลับคำพูดแล้ว เขาถึงกับหันหลังกลับแล้วก็ออกไปทำธุระข้างนอกเลย

คนรับใช้รู้เพียงว่าโจวฉือเซินขอให้ตัวเองพาหร่วนซิงหว่านไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลเท่านั้น โดยไม่รู้ว่าเธอไม่สบายตรงไหน หลังจากที่มาถึงโรงพยาบาลแล้ว เธอจึงถามว่า "คุณนายคะ เราจะไปแผนกไหนคะ?"

ตอนนี้หร่วนซิงหว่านกำลังมองไปรอบๆ และได้ร่างเส้นทางหลบหนีในสมองแล้ว พอได้ยินอย่างนั้นเธอก็เลยพูดอย่างคล่องปากว่า "แล้วแต่เลย"

คนรับใช้นึกขึ้นได้ว่าเธอบอกว่าเธอปวดศีรษะ จึงคิดว่าจะเป็นหวัดหรือไม่ เธอก็เลยพาไปที่แผนกรักษาผู้ป่วยนอกทั่วไป

หลังจากที่ลงทะเบียนแล้ว ตอนที่เดินไปถึงหน้าประตูห้องตรวจโรค ทันใดนั้นหร่วนซิงหว่านก็หยุดฝีเท้าลง แล้วพูดอย่างสงบนิ่งว่า "ฉันอยากไปเข้าห้องน้ำ เธอรอฉันอยู่ตรงนี้แหละ"

คนรับใช้พยักหน้าแล้วพูดว่า "ได้ค่ะ"