สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 83

เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนี้ หานหยู่จึงได้ถอนหายใจและยิ้มเจื่อน:"ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้เอง ผมคิดว่าคุณเข้าใจประธานโจวมาก"

ระหว่างที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะพูด ก็มีเสียงของผู้ชายที่ไม่ได้อบอุ่นอะไรดังออกมาจากด้านหลัง:"ผมก็รู้สึกว่าคุณหร่วนจะรู้จักผมดี"

"..."

หานหยู่รีบพูดขึ้น:"ประธานโจว ซิงหว่านเธอไม่ได้หมายความอย่างนั้น..."

"ซิงหว่าน?" โจวฉือเซินพูดขึ้นอย่างเย็นชา "เรียกชื่อสนิทสนมอย่างนั้น ดูแล้วหัวหน้าหานกับคุณหร่วนมีความสัมพันธ์ใกล้ชิด"

ตื่นเต้นจนแทบทนไม่ไหว "ผะ...ผมกับซิงหว่าน..."

หร่วนซิงหว่านมองไปที่โจวฉือเซินแล้วพูดอย่างสงบนิ่ง:"ประธานโจวมีอะไรก็พูดกับฉันตรงๆ ได้ ทำไมถึงได้ใช้คนอื่น"

โจวฉือเซินมองเธอช้าๆ ด้วยความเย็นชาระหว่างดวงตาของเขา

หานหยู่เห็นความตึงเครียดของพวกเขาแล้วอยากจะเปิดปากพูดอะไรอยู่หลายครั้งแต่ก็พูดไม่ออก

ไม่กี่วินาทีโจวฉือเซินก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา:"คุณหร่วนเห็นตัวเองสำคัญมาก"

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อน" หร่วนซิงหว่านพยักหน้าให้เขาเบาๆ แล้วหันหลังเดินจากไป

"ซิงหว่าน..." หานหยู่รีบพูดขึ้นและหันกลับไปพูดกับโจวฉือเซิน "ขอโทษจริงๆ ครับประธานโจว ผมไปส่งซิงหว่านที่รถเดี๋ยวมาครับ"

หร่วนซิงหว่านอยู่หน้าประตูและรอรถเมื่อเห็นหานหยู่ตามมาก็พูดขึ้น:"ฉันกลับเองได้ค่ะ คุณไม่ต้องไปส่งหรอก"

หานหยู่พูด:"ไม่เป็นไร ผมส่งคุณขึ้นรถนะ"

ได้ยินอย่างนั้น หร่วนซิงหว่านจึงไม่พูดอะไรอีกได้แต่พยักหน้า

หานหยู่ยืนอยู่ข้างเธอก็รู้สึกได้ถึงความโกรธที่อยู่ในตัวเธอเต็มไปหมด เขาลังเลครู่หนึ่งจึงพูด:"ซิงหว่าน คุณรู้จักกับประธานโจวใช่ไหม?"

หร่วนซิงหว่านอึ้งไปและไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไรดี

หานหยู่พูดขึ้นอีก:"คุณมาจากเมืองหนานเฉิง ประธานโจวก็ด้วย พวกคุณมีเรื่องไม่เข้าใจกันมาก่อนสินะ?"

อันที่จริงเรื่องพวกนี้เดาได้ไม่ยาก ทัศนคติระหว่างพวกเขาสองคนดูรุนแรง หากจะบอกว่าความแค้นที่สั่งสมมา หรือจะบอกว่าไม่ถูกชะตา แต่ประธานโจวที่มีอำนาจล้นหลาม และมีเรื่องใหญ่ให้จัดการทุกวัน ทำไมจึงได้คอยจับผิดและสรรหาวิธีต่างๆ มากลั่นแกล้งผู้หญิงที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก

ส่วนหร่วนซิงหว่านก็ย้ายมาที่ย่านถนนอานเฉียวกว่าครึ่งเดือนแล้ว เธอมีรอยยิ้มให้กับทุกคน อารมณ์ดี บุคลิกดีและอบอุ่น หานหยู่ยังไม่เคยเห็นเธอพูดจากับใครด้วยท่าทางแบบนี้เลย

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าจะอธิบายมันอย่างไร ซึ่งเป็นจังหวะที่รถมาพอดี เธอพูดขึ้น:"มีอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยกันเถอะค่ะ ฉันไปก่อน"

หานหยู่พยักหน้า:"งั้นคุณกลับถึงบ้านอย่าลืมบอกผมด้วยนะ"

"ค่ะ"

หลังจากแท็กซี่ออกไปแล้ว หานหยู่จึงได้ค่อยๆ ละสายตา เมื่อกลับถึงห้องรับรอง หัวหน้ามีท่าทางไม่พอใจ:"เสี่ยวหาน นายหายไปไหนมาตั้งนาน?"

"ผม..."

"เอาเถอะ ไม่ต้องอธิบายแล้ว ประธานโจวไปตั้งนานแล้ว วันนี้ก็พอแค่นี้เถอะ"

......

หร่วนซิงหว่านกลับถึงบ้านสวี่เยว่ก็หลับไปแล้ว บรรยากาศโดยรอบเงียบสงบ มีเพียงเสียงหริ่งเรไรที่ดังขึ้นข้างหูเธอ

เธอนั่งอยู่ที่สวนเท้าคางแล้วแหงนหน้ามองด้านบน

บนท้องฟ้าอันไกลโพ้น ดวงจันทร์ค่อยๆ โผล่หน้าออกมา และมีเมฆปกคลุมอย่างรวดเร็ว

หร่วนซิงหว่านเองก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรและถอนหายใจเบาๆ ในตอนที่เธอเอามือลงนั้นกลับพบว่าหูซ้ายของเธอว่างเปล่า

ไม่รู้ว่าต่างหูข้างนั้นตกไปตั้งแต่เมื่อไหร่

โชคร้ายที่ถึงบ้านแล้ว

ทุกครั้งที่เจอกับโจวฉือเซินไม่เคยมีเรื่องดีๆ เลย

หร่วนซิงหว่านดูเศร้า และเมื่อเธอกำลังจะกลับห้องก็มีเสียงเคาะประตู