สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 85

ตอนกลางวันในขณะที่สวี่เยว่กำลังทำอาหารกลางวัน หร่วนซิงหว่านไปช่วยเธอที่ห้องครัว

สวี่เยว่พูด:"ตรงนี้มันเล็ก เธอมาทำอะไรตรงนี้ ออกไปรอข้างนอกเถอะ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มและพูด:"น้าสวี่ ตุ๋นน้ำเยอะมากหน่อยได้ไหมคะ"

"เยอะขนาดนั้น เธอกินหมดเหรอ?"

"ฉัน..." หร่วนซิงหว่านกลอกตาไปมา "เพื่อนฉันจะอยากกินด้วย เดี๋ยวฉันจะเอาไปให้เขากินด้วยค่ะ"

เมื่อเธอถึงถึงคำว่า "เพื่อน" เป็นใคร สวี่เยว่ดีอยู่แก่ใจ เธอไม่ตอบ เธอเพิ่งเติมน้ำลงในหม้อ แต่พูดเบาๆ ที่ปากของเธอ:"แล้วแต่เธอ"

หร่วนซิงหว่านกลั้นยิ้ม:"งั้นน้าสวี่ ฉันออกไปก่อนนะคะ"

สวี่เยว่ส่งเสียงอือ

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ในสวนแล้วใช้มือเชยคางแล้วโค้งริมฝีปาก ในที่สุดเธอก็รู้ว่านิสัยปากไม่ตรงกับใจนั้นสืบทอดมาจากใคร

หลังกินข้าวเสร็จ เธอหยิบกระติกน้ำร้อนที่สวี่เยว่วางไว้ในห้องครัว แล้วค่อยๆ เดินไปที่โรงแรม

หลินหนานพาเธอไปที่หน้าห้องของโจวฉือเซิน:"คุณหร่วนครับ ตอนนี้ประธานโจว...อาจจะไม่อยากพบคุณ"

อย่าว่าแต่หร่วนซิงหว่านเลย ใครก็ไม่อยากเจอ

หร่วนซิงหว่านพูด:"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันคุยกับเขานิดเดียว ถ้าหากเขาไม่อยากเจอฉันก็ไม่เป็นไรค่ะ"

หลินหนานพยักหน้า:"งั้นถ้าคุณหร่วนมีอะไรก็เรียกผมได้นะครับ"

พูดจบ หลินหนานก็เผ่นออกไปจากสมรภูมิรบที่ลุกโชนนี้อย่างรวดเร็วที่สุด

หร่วนซิงหว่านกดออดแล้วส่งเสียงออกมา:"ประธานโจว คุณได้ยินรึเปล่าคะ?"

ภายในไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

หลังจากนั้นสองวินาที หร่วนซิงหว่านก็กดออดอีกและเสียงดังขึ้น:"ประธานโจวคะ ฉันเอาซุปปลามาให้ ถ้าคุณยังไม่ออกมาอีก ฉันจะกินเองให้หมดเลย"

ยังคงไม่มีเสียงตอบรับ

ผู้ชายสาระเลวคนนี้เก็บอารมณ์เก่งจริงๆ

หลายนาทีผ่านไป หร่วนซิงหว่านพูดอย่างผิดหวัง:"ในเมื่อประธานโจวไม่อยากจะเจอฉันแบบนี้ งั้นฉันไปล่ะ ไปที่ที่ใครก็หาไม่เจอ คุณจะได้ไม่ต้องรกตารกใจ..."

ก่อนที่เธอจะพูดจบ จู่ๆ ประตูที่ปิดอยู่ตรงหน้าเธอก็ถูกเปิดออก และโจวฉือเซินมองดูเธออย่างไร้อารมณ์:"เธอเล่นพอรึยัง?"

หร่วนซิงหว่านดูเหงาๆ:"ฉันมาเพื่อบอกลาครั้งสุดท้ายกับประธานโจว ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมา ประธานโจวใจกว้างไม่ถือสาหาความฉัน"

โจวฉือเซินไม่แม้แต่จะมองเธอเพียงแค่เยาะเย้ยอย่างเย็นชา:"เมื่อวานยังว่าผมเป็นพวกหน้าไหว้หลังหลอกอยู่เหนือคนอื่น ข่มเหงคนอื่น วันนี้บอกใจกว้างแล้วงั้น?"

"เมื่อวานฉันไม่ได้บอกนะคะว่าคนคนนั้นคือประธานโจว ถ้าหากประธานโจวคิดแบบนั้นล่ะก็..."

"พอแล้ว" โจวฉือเซินขัดจังหวะขึ้นอย่างไม่มีความอดทน "มีเรื่องอะไร"

หร่วนซิงหว่านยกกระติกน้ำร้อนในมือขึ้นแล้วพูดจาออดอ้อน "ฉันได้ยินว่าตั้งแต่เมื่อคืนจนตอนนี้ประธานโจวยังไม่ได้กินอะไรเลย เลยเอานี่มาให้ประธานโจวโดยเฉพาะ"

โจวฉือเซินกอดอก ยืนพิงประตู มองเธออย่างไม่ทุกข์ร้อนและไม่มีทีท่าจะให้เธอเข้าไปในห้องแม้เพียงเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านมีความผิดเล็กน้อยเมื่อเห็นดวงตาที่เหมือนมีดและมองออกไปอย่างไม่เป็นธรรมชาติ:"ประธานโจวอย่าเข้าใจผิด ฉันมาขอบคุณคุณเรื่องน้องชายฉัน"

เมื่อเห็นโจวฉือเซินไม่ตอบ หร่วนซิงหว่านพูดอีก:"น้องชายบอกฉันแล้ว เขากลับเข้าไปเรียนแล้ว ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณประธานโจวค่ะ"

"ในเมื่อรู้แล้ว งั้นเธอคิดว่าเพียงแค่ซุปปลาถ้วยเดียวจะพอในบุญคุณนี้ไหม?"

หร่วนซิงหว่าน:"..."

คุณบอกมาเถอะว่าจะกินหรือไม่กิน จะพูดโน่นพูดนี่ไปทำไม!

หร่วนซิงหว่านเก็บซุปปลา:"แบบนั้นเหรอคะ ประธานโจวพูดถูก มันคงแสดงความจริงใจได้ไม่มากพอ งั้นฉันจะไปคิดให้ดีว่าจะมีอะไรที่สามารถตอบแทนประธานโจวได้ ฉันขอตัวก่อน ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของประธานโจวแล้ว"

"..."

"เดี๋ยวก่อน"

หร่วนซิงหว่านหันกลับมาและยังคงยิ้ม:"ประธานโจวยังมีอะไรอีกคะ?"