สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 88

"น้าฉิน หนู..."

"เสี่ยวหร่วน หนูฟังน้าพูด" น้าฉินดูเคร่งขรึม "ตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาอยู่กับพวกเรา น้ารู้ว่าหนูไม่ง่ายเลย แต่การพูดเรื่องบางเรื่องขึ้นมาก็กลัวจะทำให้หนูเสียใจ ดังนั้นฉันกับน้าสวี่ของเธอจึงไม่พูดถึงมัน แต่เธอเองก็รู้ น้าเป็นคนปากไว บางเรื่องก็อดใจไม่ไหวแล้วพูดออกมา"

น้าฉินหยุดแล้วสบถออกมา:"ผัวเก่าเธอมันไม่ได้เรื่องจริงๆ"

หร่วนซิงหว่าน:"..."

โจวฉือเซิน:"?"

น้าฉินจะพูดต่อ สวี่เยว่ก็แตะแขนของเธอเพื่อเป็นการบอกเธอว่าไม่ต้องพูดต่อแล้ว

น้าฉินพูด:"สวี่เธออย่ามาห้ามฉัน ฉันพูดมาถึงนี่แล้ว วันนี้ฉันจะต้องพูดมันให้จบให้ได้ เสี่ยวหร่วนจ๊ะ ลืมเขาเสียเถอะ และรักษาคนที่อยู่ตรงหน้าให้ดี"

รู้สึกหนาวเหน็บมาจากข้างๆ หร่วนซิงหว่านรีบพูด:"น้าฉินเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉะ...ฉันหย่ากับเขาด้วยดี ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณน้าคิด..."

"อะไรคือการหย่ากันด้วยดี ต่อให้หย่ากันแล้ว เธอก็ยังมีลูกนะ จู่ๆ สามีเก่าเธอคนนั้นก็ปล่อยปละละเลยไม่สนใจเธอแบบนี้ เธอพูดสิแบบนี้ยังเป็นคนอยู่เหรอ? หากเป็นคนใจดีสักนิด ก็คงจะไม่มีทางปล่อยให้เธอซึ่งเป็นผู้หญิงคนหนึ่งต้องแบกท้องมาอยู่ไกลบ้านถึงขนาดนี้ ไร้ที่พึ่งพา ไม่ได้รับความยุติธรรมแล้วยังไม่รู้จะหันหน้าไปหาใครได้"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าหัวของเธอใกล้จะระเบิด:"น้าฉินจริงๆ แล้วหนู..."

น้าฉินถอนหายใจแล้วดึงมือเธอ:"เสี่ยวหร่วน เธอไม่ต้องฝืนทนอีกแล้วนะ น้าเป็นคนที่เคยผ่านมันมา เข้าใจดี" พูดแล้วเธอก็พูดอีก "เสี่ยวหาน เธอมานี่"

หานหยู่ลุกขึ้นและเดินไประหว่างพวกเขา

น้าฉินมือหนึ่งจูงหร่วนซิงหว่าน อีกมีอจับหานหยู่:"พวกเธอสองคนต่างก็เป็นเด็กดี เสี่ยวหร่วน เธอเชื่อน้าสิ เสี่ยวหานคนนี้เป็นคนพึ่งได้ และชอบเธอด้วยใจจริง จะต้องดูแลเธอได้ดีแน่นอน"

น้าฉินจัดบรรยากาศมาถึงจุดนี้ และหานหยู่ก็ใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้:"ซิงหร่วน ผมไม่สนใจเรื่องที่คุณเคยเจอมา ผมเองก็รู้ว่าคุณยังคงอาจจะไม่เข้าใจผม แต่ไม่เป็นไร ผมหวังเพียงว่าคุณจะให้โอกาสผม ผมให้ได้พิสูจน์ความรู้สึกที่ผมมีให้คุณ"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดอะไรและมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย

น้าฉินคิดว่าเธอยอมแล้ว และเมื่อเธอกำลังจะพาทั้งสองคนมารวมกัน หร่วนซิงหว่านดึงตัวออกมาในทันที:"ขอโทษนะคะ ฉะ...ฉันรู้สึกไม่ไหว"

ความมืดริบหรี่แวบวาบในดวงตาของหานหยู่

น้าฉินเองก็ทอดถอนใจแล้วพูดกับหานหยู่:"เรื่องนี้จะรีบร้อนไม่ได้ ไว้ค่อยคุยเถอะ"

หานหยู่กลับไปนั่งที่และดูไม่มีชีวิตชีวา

หัวใจของหร่วนซิงหว่านกำลังจะกระโดดออกจากอกของเธอ เหตุผลที่เธอตกใจ เพราะตอนที่หานหยู่กำลังพูดอยู่ มีมือของผู้ชายคนหนึ่งอยู่ใต้โต๊ะ และเขาก็จับเธอไว้เงียบๆ ด้วยนิ้วยาวของเขาเจาะเล็กน้อย เข้าไปในร่องนิ้วของเธอ ประสานกับนิ้วของเธอ

หร่วนซิงหว่านหันหน้ากลับไปและจ้องมองเขา

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้นและดื่มด้วยความสุขุม แต่คิ้วของเขายกขึ้นเล็กน้อย

หลังจากเรื่องนี้ผ่านพ้นไป โต๊ะอาหารก็เงียบสงบลงอีกครั้ง

หร่วนซิงหว่านกลับรู้สึกไม่ว่าจะตรงไหนก็ไม่สบายใจ เพราะเธอพบว่าโจวฉือเซินจับมือข้างนั้นของเธอไว้และไม่มีความคิดจะปล่อยเลย

จู่ๆ ผู้ชายสารเลวคนนี้ก็เป็นบ้าอะไรขึ้นมานะ!

จนงานเลี้ยงจบ กลุ่มลูกบ้านต่างบอกลาและแยกย้าย

หานหยู่ต้องพยายามทำตัวร่าเริง:"ประธานโจว ผมไปส่งนะครับ"

โจวฉือเซินพูดอย่างเรียบเฉย:"ไม่ต้องแล้วล่ะครับ ดูสีหน้าของหัวหน้าหานจะไม่ค่อยดี กลับไปพักผ่อนเถอะครับ"

อาศัยช่วงที่เขากำลังพูด มือซ้ายของหร่วนซิงหว่านใช้แรงและสะบัดหลุดออกมาได้ในที่สุด

โจวฉือเซินพูดอีก:"ผมอยากจะเดินเล่น คุณหร่วนไปเป็นเพื่อนผมก็พอ"

หร่วนซิงหว่านที่กว่าจะได้ถอนหายใจ:"...?"

ใครเขารับปากกัน!

หานหยู่ขยับริมฝีปากเหมือนกำลังจะพูดอะไร แต่ก็พบว่าตัวเองไม่มีคุณสมบัตินั้น แล้วยิ่งโจวฉือเซินแต่งงานแล้วด้วย คงจะไม่คิดอะไรกับผู้หญิงกำลังตั้งท้องหรอก