สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 9

บทที่9 ฉันท้องแล้ว

หร่วนซิงหว่านเงยหน้า มองไปที่ผนังกระจกของตึกใหญ่

แม้ว่าเธอจะมองข้างในไม่ชัดเจน แต่กลับยังคงสัมผัสได้ว่าสายตาที่เย็นเยือกกำลังเฝ้าดูเธออยู่

ทำให้เธอหนาวแผ่นหลัง เหมือนตกเข้าไปในห้องใต้ดินน้ำแข็ง

ความวุ่นวายนี้ โจวฉือเซินจะเกลียดเธอขนาดไหนนะ แม้แต่ใจที่อยากจะฆ่าเธอมีคงมีแล้ว

ภายใต้ความช่วยเหลือของรปภ.ที่หลินหนานพามา หร่วนซิงหว่านฝ่ากลุ่มคนเข้าไป มองไปที่หร่วนจุนที่ปากพูดด่าตัวกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น สัมผัสได้ถึงความเหนื่อยล้าที่ไม่เคยมีมาก่อน “นายจะเอายังไงกันแน่?”

หร่วนจุนเห็นเธอ ลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นบนตัว “แกมาพอดีเลย เรียกโจวฉือเซินลงมา คุยเรื่องแบ่งทรัพย์สินหลังแต่งงาน”

“ฉันเคยพูดไปแล้ว เงินของเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน”

ได้ยินดังนั้น หร่วนจุนก็ขึ้นเสียง “จะไม่เกี่ยวข้องได้ยังไง สามปีมานี้แกนอนกับเขาฟรีๆเหรอ! เรื่องตลก! เขาไปเล่นกับผู้หญิงข้างนอกไม่ให้เงิน คนอื่นจะปล่อยเขาไปไหม!”

หร่วนซิงหว่านอ้าปาก กลับพบว่าไม่มีอะไรจะพูดกับเขา หันไปพูดกับหลินหนาน “แจ้งตำรวจเถอะ”

หลินหนานพยักหน้าเล็กน้อย

เห็นหร่วนซิงหว่านจากไป หร่วนจุนรีบเข้าไปดึงเธอไว้ “แกจะไปแบบนี้ได้ยังไง นี่ฉันทำเพื่อใครกัน เงินที่ขอมาฉันก็เอาไปนิดหน่อย ส่วนที่เหลือก็เป็นของแก！แกน่าละอาย ยังชักสีหน้ากับฉัน เลี้ยงแกเสียข้าวสุกมาหลายปีขนาดนี้!”

หร่วนซิงหว่านปัดมือเขาออก “นายทำเพื่ออะไรก็รู้ตัวเองดี นายอยากจะโวยวายก็โวยวายต่อเถอะ นายถูกจับไปฉันก็ได้สงบเงียบสักสองวันพอดี ใช่แล้ว ฉันจะไม่ไปประกันตัวนาย หร่วนเฉินก็จะไม่ไป นายก็อยู่สถานีตำรวจอย่างสงบไปเถอะ มีกินมีดื่ม เจ้าหนี้ของนายก็ไม่มีทางหานายได้พอดี”

หร่วนจุนฝ่ามือข้างหนึ่งตบลงบนหน้าเธอ ถลึงตาพูด “ที่แกพูดนี่ใช่คำพูดของคนเหรอ ฉันเลี้ยงดูแกกับน้องชายแกมาอย่างยากลำบาก ตอนนี้แกปีกกล้าขาแข็งแล้ว แต่งงานกับคนรวยแล้ว ก็ไม่เห็นหัวฉันแล้วใช่ไหม?”

“แล้วแต่นายจะคิด”

สายตาของคนรอบด้านเยอะขึ้นเรื่อยๆ หร่วนซิงหว่านไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว ก้มหน้าจากไปอย่างรวดเร็ว

หร่วนจุนโวยวายมาครึ่งวันขนาดนี้แล้วยังเรียกโจวฉือเซินลงมาไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่หร่วนซิงหว่านจะมา แล้วก็ไปแล้ว พวกเขาก็แจ้งตำรวจอีก ถ้าโดนจับไปที่สถานีตำรวจจริงๆ ก็จะยุ่งยาก

เขาพูดกับรปภ.สามสี่คนอย่างดุร้าย “บอกประธานของพวกแก อีกไม่กี่วันฉันจะมาใหม่!”

หลังหร่วนจุนไปแล้ว ฝูงคนก็กระจายไป

หลินหนานเดินเข้าไปในตึก พูดกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส “ประธานโจว แก้ไขเรียบร้อยแล้วครับ”

โจวฉือเซินมือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง อีกข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ ออร่าที่เยือกเย็นไหลเวียนอยู่ทั่วร่าง ริมฝีปากบางของเขาขยับเล็กน้อย “หร่วนซิงหว่านล่ะ”

“ไปแล้วครับ”

โจวฉือเซินยิ้มเยาะ “ไปแล้ว?”

“ใช่ครับ แล้วยัง......” ถูกตบไปหนึ่งที

คำพูดที่เหลือของหลินหนานยังไม่ทันพูดจบ โจวฉือเซินก็เอ่ยปากอีก “เลื่อนการประชุมตอนบ่ายไปเป็นวันพรุ่งนี้”

หลินหนานส่งเสียงตอบรับ “”ครับ”

โจวฉือเซินปลดล็อกหน้าจอมือถือ ส่งข้อความประโยคหนึ่งไปให้หร่วนซิงหว่านด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

[สามโมง ที่สำนักกิจการพลเรือน]

ผ่านไปสิบนาที เขาถึงได้รับคำตอบ[โอเค]

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวริมทาง ตอบข้อความเสร็จแล้ว ก็วางมือถือกลับเข้าไปในกระเป๋า มือทั้งสองกอดขา ฝังใบหน้าไว้ในหัวเข่า

ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะไปสถานที่ที่ไม่รู้จักใคร เริ่มต้นใหม่

ไม่มีหร่วนจุน ไม่มีโจวฉือเซิน และไม่มีความอัปยศพวกนั้นที่ดูไม่ได้จนถึงขีดสุด

ผ่านไปไม่รู้นานแค่ไหน หร่วนซิงหว่านปาดน้ำตา เตรียมจะไปรอที่ประตูสำนักกิจการพลเรือน ใครจะรู้ว่าตอนที่ยืนขึ้นมาตรงหน้าก็วิงเวียน โลกทั้งใบเริ่มหมุนติ้ว

ไม่กี่วินาทีก็เป็นลมไป