สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 96

ทำไมหร่วนซิงหว่านถึงคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเห็นกระดาษแผ่นนั้นที่เธอขยำทิ้งไปแล้ว หน้าเธอแดงเรื่องขึ้นมาทันที เธออยากจะเถียงแต่ก็พูดไม่ออก

โจวฉือเซินพูดอย่างเรียบเฉย:"ทำไมไม่หาข้ออ้างต่อล่ะ"

หลังจากนิ่งอยู่นาน หร่วนซิงหว่านจึงพูดขึ้น:"ฉัน...ฝึก!"

พูดจริงๆ แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่เชื่อสิ่งที่พูดออกมา

แต่ผู้ชายสารเลวคนนี้มีวงจรสมองพิเศษอยู่เสมอ ดังนั้นเขาอาจเชื่อมันจริงๆ ก็ได้

ในตอนนี้เอง ริมฝีปากบางของโจวฉือเซินยกยิ้ม และมีเสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอของเขา

หร่วนซิงหว่าน:"..."

มันน่าตลกตรงไหน!

โจวฉือเซินพูด:"ไปเถอะ ฉันหิวแล้ว"

หลังจากทรมานอยู่นาน หลังกินข้าวและในที่สุดก็กลับบ้าน หร่วนซิงหว่านไม่ต้องการที่จะสนใจผู้ชายสารเลวคนนั้นอีก เธอขึ้นไปนอนชั้นบนทันที

แต่ใครจะรู้พอเธอล้มตัวลงนอนเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

หร่วนซิงหว่านอดกลั้นและลุกขึ้นไปเปิดประตู:"ประธานโจวมีเรื่องอะไรอีกคะ?"

ในมือของโจวฉือเซินมีน้ำแก้วหนึ่ง:"กินยา"

"ฉันนอนก่อนแล้วค่อยตื่นมากิน"

"กินแล้วค่อยนอน"

"..."

น้ำเสียงของโจวฉือเซินแข็งแกร่ง และให้ความรู้สึกว่าหากเธอไม่ยอมกินเขาจะยัดเข้าไปเลยแบบนั้น

หร่วนซิงหว่านรับแก้วน้ำแล้วเดินช้าๆ วางมันลงบนโต๊ะหนังสือ แล้วหยิบยาที่หมอสั่งมาใส่เข้าปากแล้วกินน้ำตามแล้วกลืนมันลงไป

หลังจากกินยา หร่วนซิงหว่านหันไปกลับพบว่าโจวฉือเซินนั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวในห้องของเธอแล้ว พร้อมกับแล็ปท็อปบนตักและกำลังทำงาน

หร่วนซิงหว่าน:"?"

เธอเตือนเขาอย่างไม่เกรงใจ:"ประธานโจวคะ ฉันจะนอน"

โจวฉือเซินไม่ได้เงยหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ:"ไม่ได้บอกว่าไม่ให้นอนนี่"

หร่วนซิงหว่านกัดฟัน:"ขอบคุณประธานโจวนะคะที่ตั้งใจเอาน้ำมาให้ แต่ฉันกินยาเสร็จแล้ว ประธานโจวไปได้แล้ว"

นิ้วของโจวฉือเซินหยุดลงชั่วครู่ เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองเธอ แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง:"ตรงนี้วิวดี"

นี่เขาขี้เกียจจะไปใช่ไหมให้ตาย? !

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านได้เปิดปาก โจวฉือเซินพูดขึ้นอีก:"เธอรู้สึกว่าฉันไม่ใส่เธอไม่ใช่เหรอ เธอนอนไป ฉันจะอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเธอ"

"...ฉันไม่ได้เป็นคนพูด!"

"ก็เหมือนกันนั่นแหละ" โจวฉือเซินไม่ได้สนใจเรื่องนี้นัก ได้เพียงพูด "หร่วนซิงหว่าน ฉันไม่อยากจะถูกคนอื่นกล่าวหาว่าไม่มีความรับผิดชอบเพราะเธออีก นอน ฉันไม่อยากพูดอีกเป็นครั้งที่สาม"

ดูเหมือนตาบ้านี่จะสนใจสิ่งที่คนอื่นพูดมากอยู่เหมือนกัน

ช่างเถอะ อย่างไรเสียเธอก็ทำอะไรเขาไม่ได้ สู้อย่าให้ตัวเองต้องโมโหเลย

หร่วนซิงหว่านนอนอยู่บนเตียงแล้วดึงผ้าห่มแล้วพูดกับเขา:"ประธานโจวปิดม่านทีค่ะ"

โจวฉือเซิน:"..."

หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที ก็ยังมีเสียงปิดม่าน

หร่วนซิงหว่านนอนอยู่บนเตียงและมุมปากของเธอยกขึ้นอย่างอดไม่ได้ แสงสลัวมาก เธอต้องการดูว่าตาบ้านี่จะทำงานอย่างไร เขาคงไม่สามารถนั่งที่นี่ได้ตลอดบ่าย

เป็นเวลานานไม่มีเสียงรบกวนในห้องอีกต่อไป

หร่วนซิงหว่านกินยาแล้ว ไม่นานก็ง่วง เธอซุกหมอนแล้วผล็อยหลับไป

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าเตียงด้านหลังของเธอขยับเล็กน้อย เธอหลับไปด้วยความง่วงและไม่ได้สังเกตอะไรเลย เธอเพียงหันหลังกลับ และกอดอะไรบางอย่างด้วยความเคยชิน และพบว่ามันเย็นและสบายมาก ทำให้เธอซุกตัวเข้าไปติดกับสิ่งนั้น

......

เมื่อสวี่เยว่กลับมา มันเริ่มมืดแล้ว เธอไม่พบหร่วนซิงหว่านอยู่ในบ้าน คิดว่าเธอควรจะยังหลับอยู่เหมือนเดิม หลังจากหุงข้าวในหม้อแล้ว เธอขึ้นไปชั้นบนเพื่อเรียกเธอ

เธอเคาะประตู:"เสี่ยวหร่วน หนูอยู่ข้างในรึเปล่า?"