สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 12

บทที่ 12 เธอกำลังแสดงความรักแก่ฉัน

ไม่คิดว่าโจวอานอานจะตามไปด้วย “พี่หวยเจี้ยน อย่าเมินฉันสิ ฉันรับปากว่าจะไม่รบกวนพี่นะ”

จี้หวยเจี้ยนหงุดหงิด เริ่มหมดความอดทน แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ทั้งงานก็เงียบลง คนทั้งหมดนั่งประจำที่ เขาจะลุกขึ้นก็คงไม่ดี จึงต้องจำยอม

เจียงย่านเห็นทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “ไม่คิดว่าคนอย่างโจวอานอานจะเชื่อฟัง แต่สิ่งที่ฉันแปลกใจมาตลอดคือ ทำไมเธอไม่ปรากฏตัวเลย จนกระทั่งอยู่ก็ไปต่างประเทศตั้งนาน แล้วเพิ่งกลับมา”

โจวฉือเซินพูด “นายมีคำถามเยอะ ทำไมไม่ไปถามเธอเองล่ะ?”

“ฉันก็แค่เป็นห่วง”

“ไม่รู้”

ตอนที่โจวอานอานไปต่างประเทศ เขากำลังไปทำงานอยู่ที่ประเทศอังกฤษ ตอนเขากลับมาเธอก็ไปเสียแล้ว

และก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา จะถามให้มากมายทำไม

ไม่นาน งานเปิดตัวก็เริ่มขึ้น อันดับแรกผู้ก่อตั้งเครื่องประดับเซิ่งกวางกรุ๊ปเล่าถึงประวัติความเป็นมาที่ก่อตั้ง และหลินซือขึ้นไปเล่าแผนการพัฒนา และกล่าวถึงว่าการเปิดตัวคอลเลคชั่น ‘ความรักครั้งแรก’ สามเซ็ตนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นนับ หลังจากนี้ยังมีอีกหลากหลายคอลเลคชั่นที่จะปล่อยออกมา”

หลังจากนั้นก็เป็นโชว์ของนางแบบ

โจวอานอานพูด “พี่หวยเจี้ยน คอลเลคชั่นนี้สวยดีนะคะ ฉันก็อยากซื้อ”

จี้หวยเจี้ยนไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย นอกจากเครื่องประดับบนร่างของนางแบบแล้ว เขาก็เอาแต่มองไปด้านหลังเวทีครั้งแล้วครั้งเล่า

เครื่องประดับเซิ่งกวางกรุ๊ปเคยบอกว่า วันนี้จะเปิดเผยตัวดีไซเนอร์

อีกด้านหนึ่ง เจียงย่านก็พูดออกความเห็น “Ruanนี่สมชื่อจริงๆ มีแรงบันดาลใจมากมาย ดูอย่างตัวเครื่องประดับนี้สิ ผู้หญิงคนไหนเห็นก็ต้องอยากได้ ผมรู้สึกได้ถึงรสชาติหวานอมเปรี้ยวของรักครั้งแรกที่อบอวลอยู่ในงานได้เลย

โจวฉือเซินไม่ได้สนใจเขา เขาสนใจเพียงสร้อยบนคอของนางแบบเส้นนั้น

เขากำลังคิดว่า ถ้าสร้อยเส้นนั้นไปอยู่บนคอของหร่วนซิงหว่าน คงจะสวยน่าดู

ผิวของเธอขาวผ่อง คอยาวระหง ไหปลาร้าสวยงาม

ไม่มีใครเหมาะสมกับสร้อยเส้นนี้ไปมากกว่าเธอ

สายตาของโจวฉือเซินมองไปที่แหวนบนมือของนางแบบ ถ้าหร่วนซิงหว่านเห็นดีก็โอเค ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีปัญญาซื้อแหวนให้เธอเสียหน่อย

เมื่อนางแบบทั้งหมดเดินโชว์สินค้าเรียบร้อย พิธีกรจึงพูด “ขอให้ทุกคนปรบมือต้อนรับ คุณRuanดีไซเนอร์ของเครื่องประดับเซิ่งกวางกรุ๊ป ‘ที่ออกแบบคอลเลคชั่น ‘ความรักครั้งแรก’ กันเลยครับ”

หลังจากเสียงปรบมือสิ้นสุดลง คนคนหนึ่งก็ค่อยๆ เดินมาตรงหน้าเวที

“สวัสดีค่ะทุกคน ฉันคือRuan ดีไซเนอร์ที่ทำสัญญากับเครื่องประดับเซิ่งกวางกรุ๊ป”

เจียงย่านตกใจมาก “อ้าว นั่นเมียนายไม่ใช่เหรอ?”

โจวฉือเซินมองไปบนเวทีด้วยความเคร่งเครียด แต่ไม่ได้ตอบอะไร

หร่วนซิงหว่านพูดถึงแรงบันดาลใจในการออกแบบ และวัสดุของตัวเครื่องประดับ ตามที่พิธีกรถาม

พิธีกรถาม “อย่างที่รู้กันนะครับ คอลเลคชั่น’ ความรักครั้งแรก’ ทำออกมาเพื่อตีตลาดวัยรุ่น ในความคิดของคุณRuan ความรักครั้งแรกเป็นอย่างไรครับ หรือมีความทรงจำดีๆ อย่างไรบ้าง?”

หร่วนซิงหว่านสติหลุด ไม่รู้ว่ากำลังมองไปที่ไหน จนพิธีกรพูดขึ้นมาอีกครั้ง เธอจึงได้สติขึ้นมา “ในความคิดของฉัน ความรักครั้งแรกทั้งเจ็บปวดและหอมหวานค่ะ บางครั้งก็รู้สึกว่ามันเหมือนกับเหล้าดอง ที่รอจนถึงเวลาถึงจะได้ลิ้มรสอีกครั้ง พบว่ารสชาติมันช่างต่างจากตอนแรกเหลือเกิน ส่วนในเรื่องความทรงจำ… ฉันรู้สึกว่าความทรงจำของความรักครั้งแรก ตอนที่แอบๆ ซ่อนๆ มันอยู่ในใจ คือช่วงที่ดีที่สุดค่ะ”

โจวฉือเซินที่เอาแต่เงียบเริ่มสงบลง แล้วพูดขึ้น “เธอกำลังแสดงถึงความรักที่มีต่อฉัน”

เจียงย่าน “？”

ไม่รู้ว่าโจวฉือเซินครั้งนี้เอาอารมณ์มาจากไหน เขาอธิบายด้วยความตั้งใจ “นอกจากฉัน เธอจะมีความรักครั้งแรกที่ไหนได้อีก?”

“นี่มันช่าง…หวานจริงๆ”

โจวฉือเซินยกมุมปากขึ้น มองไปบนเวทีด้วยท่าทีนิ่งเฉย

หร่วนซิงหว่านเดินไปที่หลังเวที รู้สึกอึดอัดในใจ ไม่สบายท้อง

อยากอ้วก

เธอเพิ่งจะดื่มน้ำเข้าไปนิดหน่อย เพ้ยซานซานวิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อน “ซิงซิง การเปิดตัวครั้งนี้ประสบความสำเร็จมาก ยอดจองพุ่งกระฉูด ยอดจองของทั้งสามแบบทะลุหนึ่งแสนยอดแล้ว นี่เพิ่งจะแป๊บเดียวเอง”

หร่วนซิงหว่านโล่งใจ แบบนี้สิถึงจะดี

หร่วนซิงหว่านถามขึ้น “จี้หวยเจี้ยนไปหรือยัง?”

ไฟตรงผู้ชมมืดเกินไป ทำให้เธอมองไม่เห็นอะไรเลย

“ไม่รู้สิ ฉันก็ไม่เห็นเขา แต่รู้สึกว่าเขาน่าจะยังไม่ไป และก็น่าจะมาที่หลังเวที…”

เพ้ยซานซานเพิ่งจะพูดจบ ร่างสูงก็ก้าวเข้ามาจากหน้าประตู

โจวฉือเซินสีหน้าเย็นชา รอบๆ ตัวเขาเต็มไปด้วยไอความเย็นชานั้น

หร่วนซิงหว่านและเพ้ยซานซานมองหน้ากัน พร้อมกับมีคำถามต่ออีกฝ่าย ว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้?

หลังจากนั้นไม่นาน เพ้ยซานซานรู้สึกว่าในห้องแต่งหน้าจะหนาวขึ้นเรื่อยๆ จนฟันของเขากระทบกัน “ฉัน… ซิงซิงฉันรอที่หน้าประตูนะ เธอคุยก่อนเลย”

พูดจบก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเวลาผ่านไป ในห้องแต่งหน้าเหลือเพียงสองคน

โจวฉือเซินมองไปยังเครื่องประดับบนโต๊ะด้วยสายตาเรียบเฉย แล้วย่างเข้าไปหาหร่วนซิงหว่าน “เธอควรจะอธิบายอะไรบางอย่างกับฉันนะ?”

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าความกดดันที่ทำให้คนพล่านรู้สึกอึดอัดไปด้วยนี้มาจากไหน มองเขาที่เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนเธอต้องก้าวถอยไปสองก้าว จนชิดกับโต๊ะ “อธิบาย…อะไร?”

โจวฉือเซินหยุดลงตรงหน้าเธอ จับสร้อยที่อยู่ด้านหลังเธอ แววตาดำขรับนั้นหรี่ลง “เธอว่าไงล่ะ?”