สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 13

บทที่ 13 เธอเป็นสัตว์สงวนแห่งชาติเหรอ

หร่วนซิงหว่านคิดว่าเขาหมายถึงเรื่องที่การเซ็นสัญญากับเครื่องประดับเซิ่งกวางกรุ๊ปในครั้งนี้ “ถึงแม้เธอจะเห็นแบบนี้ แต่อย่างน้อยฉันก็เป็นมืออาชีพคนหนึ่งเลย ยังไม่อนุญาตให้ฉันทำงานเดิมอีกเหรอ?”

เขาเสียงเข้ม “ใครถามเธอเรื่องนี้กัน?”

หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจ “แล้วคุณถามอะไร?”

“ที่คุณพูด…”

โจวฉือเซินเพิ่งจะเริ่มพูด หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา รีบวิ่งปิดปากไปห้องน้ำ เสียงโฮกฮากดังออกมาจากห้องน้ำ

หร่วนซิงหว่านใช้มืออีกข้างหนึ่งผลักเขาไปด้านหลัง แล้วพูดด้วยความยากลำบาก “ประธานโจว คุณช่วยออกห่างจากฉันหน่อย ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย”

โจวฉือเซินมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “แสดงต่อสิ”

อย่าคิดว่าเขามองไม่ออกว่าเธอเพียงแค่ต้องการที่จะหาโอกาสผ่านไป

“ถูกคุณมองออกหมดเลย ฮ่าๆ ประธานโจวคุณอยากจะถามอะไรกันแน่ ถ้าไม่มีธุระอะไรฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำค่ะ”

ตั้งแต่เมื่อวานเธอก็แพ้ท้องหนักขึ้น เมื่อกี้อ้วกไปตั้งหลายครั้งแล้ว นี่ยังอยากอ้วกอยู่อีก

โจวฉือเซินจับข้อมือของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตอนแรกเธอเป็นอะไรกัน?”

หร่วนซิงหว่านตกใจ คิดไม่ถึงว่าเขาจะถามเรื่องนี้

“ก็…รักครั้งแรกไง” หร่วนซิงหว่านพูดจบ ก็เงยหน้ามองเขา พูดด้วยความตั้งใจ “ประธานโจวคุณอย่ามาถามหาความผิดจากฉัน คุณไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเรา ถ้ากลับมาคบกันอีกมันจะเวิร์คเหรอ?”

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว แล้วกุมมือของเธอแน่นขึ้น “ตอนนี้พวกเราเป็นอะไรกัน?”

“กำลังรอคิวไปหย่ากันอยู่”

“หร่วนซิงหว่านเธออย่ามาท้าทายความอดทนของฉันนะ”

หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจ เธอแค่ตั้งใจรอด้วยความใจเย็นว่าเมื่อไหร่เขาจะมีเวลาว่างไปหย่ากับเธอ ทำไมถึงกลายเป็นการท้าทายความอดทนของเขาไปได้ล่ะ?”

เธอเพิ่งจะเริ่มถาม เสียงแห่งความทรมานก็หลุดออกมาจากปากอีกครั้ง แต่โจวฉือเซินเอาแต่จับมือเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย”

ในสถานการณ์แบบนี้ หร่วนซิงหว่านจึงลากถังขยะมาแล้วอ้วกลงไป

ถึงแม้ว่าโจวฉือเซินจะชักมือกลับอย่างรวดเร็ว แต่แขนเสื้อยังคงเลอะสองสามจุด

โจวฉือเซินหน้ามืด พูดขึ้นด้วยความโกรธ “หร่วนซิงหว่าน！”

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านอ้วกเสร็จ เธอลุกขึ้นหยิบน้ำมาบ้วนปาก แล้วยิ้มให้เขาเป็นเชิงขอโทษ “ขอโทษด้วยนะ ฉันทนเอาไว้ไม่ไหว”

โจวฉือเซินถอดเสื้อสูทออกมาวางไว้อีกทาง แล้วเปิดหน้าต่างให้ระบายอากาศ พยายามระบายกลิ่นในห้องออกไป

“ประธานโจว ถ้าคุณไม่มีธุระอื่น ฉันคงต้องขอตัวจริงๆ หรือจะพูดอีกอย่างว่า…ถ้าวันนี้คุณมีเวลาไปหย่ากับฉัน ก็ไปบอกกับซานซานเสียหน่อย ฉันจัดการเรื่องที่สำนักพิมพ์เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวไปกับคุณ”

โจวฉือเซินหันมา มองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ แววตานั้นดูเย็นชามาก

หร่วนซิงหว่าน “？”

แค่เวลาไม่กี่นาทีนี้เขารอไม่ได้เลยเหรอ?

ณ ตอนนั้น มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เพ้ยซานซานพูดขึ้น “ซิงซิง พวกเธอคุยกันเสร็จรึยัง บรรณาธิการหลินตามหาเธอหล่ะ”

หร่วนซิงหว่านตอบ “ใกล้แล้วๆ”

เธอตอบพลางหันไปพูดกับโจวฉือเซิน “ประธานโจวฉันต้องออกไปแล้วค่ะ รบกวนคุณออกไปรอด้านนอก”

ออกมาจากห้องแต่งหน้า เพ้ยซานซานลากมือของหร่วนซิงหว่านออกมาทำท่าจะวิ่ง แต่เมื่อนึกถึงเด็กในท้องขึ้นมา จึงเปลี่ยนเป็นเดินเร็วแทน

หร่วนซิงหว่านพูด “บรรณาธิการหลินล่ะ เขาตามหาฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

“หลอกเธอหน่ะ บรรณาธิการหลินตอนนี้กำลังยุ่งอยู่กับพวกแขกดังๆ อยู่ ถ้าฉันไม่พูดแบบนั้น จะช่วยเธอออกมาจากเงื้อมือผู้ชายคนนั้นได้อย่างไร”

“……”

มันก็จริงอยู่

เธอเพิ่งเดินมาถึงหน้าประตู เสียงก็ดังลอยมาจากด้านข้าง “ซิงหว่าน”