สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 17

บทที่ 17 ต้องเอาให้คุณนายตอนนี้เหรอ?

หร่วนซิงหว่านยังคงล้างแผล อารมณ์ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก

“ก่อนหน้านี้มีการร่วมมือที่คุยกันอยู่ ผมแค่พาเธอไปออกไม่กี่งาน”

“อือ”

โจวฉือเซินจับข้อมือของเธอ แล้วพูดด้วยความรำคาญ “ผมอธิบายให้คุณฟังหมดแล้ว คุณยังจะเป็นแบบนี้อีกเหรอ?”

หร่วนซิงหว่านจ้องตาเขา แล้วตั้งใจพูด “ฉันต้องขอบคุณที่คุณอธิบายเรื่องนี้ให้ฉันฟัง แต่…คุณไม่จำเป็นต้องอธิบายก็ได้ อย่างไรซะเราก็กำลังทำเรื่องหย่ากันอยู่”

“ที่คุณหย่ากับผม เพราะคิดว่าหล่อนท้อง แล้วผมเป็นชู้กับหล่อนเหรอ?”

ก่อนหน้านี้คิดว่าที่หร่วนซิงหว่านคงเป็นเพราะแผนการอื่น แต่หลินหนานบอกว่าเธอคงจะหาเรื่องทะเลาะ ให้เขาสนใจเท่านั้น

ตอนนั้นเขาคิดไม่ออกว่าจะมีเรื่องอะไรให้เธอมาทะเลาะได้

จนกระทั่งวันนี้ที่น้องชายของเธอปรากฏตัว

เมื่อเห็นว่าหร่วนซิงหว่านไม่ตอบ โจวฉือเซินจึงพูด “หร่วนซิงหว่าน คุณไม่เชื่อใจผมเหรอ ผมไม่มีทางทำผู้หญิงคนไหนท้องลูกของผมได้ รวมถึงคุณด้วย เข้าใจไหม”

คำพูดสุดท้ายของเขา เหมือนกับเข็มที่ทิ่มแทงเข้าไปในใจของเธอ

เธอเข้าใจดี

แต่งงานมาแล้วสามปี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาไม่มีทางลืมหาวิธีป้องกัน

หร่วนซิงหว่านก็รู้ดี ว่าไม่ใช่แค่เขาไม่อยากมีลูก แต่ยิ่งไปกว่านั้นเป็นเพราะตอนที่แต่งงานกับเขา ใช้วิธีการบอกเขาว่ามีลูกมาเยาะเย้ยเขา

เงียบไปสักพัก หร่วนซิงหว่านจึงพูดขึ้น “ฉันท้อง”

โจวฉือเซินขมวดคิ้วแน่นขึ้นเพิ่มแรงบนมือ แล้วน้ำเสียงพลันเย็นชาขึ้นมาทันที รวมถึงอากาศในห้องด้วยเช่นกัน “หร่วนซิงหว่าน！”

“คุณถามฉันอยู่บ่อยๆ ไม่ใช่เหรอว่าฉันต้องการอะไร โจวฉือเซิน ฉันท้อง ฉันต้องวางแผนในอนาคตให้ลูกของฉัน ฉันต้องได้สมบัติจากนายครึ่งหนึ่ง และหุ้นส่วนโจวซื่อกรุ๊ป…”

โจวฉือเซินสะบัดเธอออกอย่างแรง “พอได้แล้ว!”

โจวฉือเซินรู้ว่าเขาไม่เชื่อ จึงหยิบผลตรวจครรภ์ออกมาให้เขาดู

เป็นไปตามคาด โจวฉือเซินไม่แม้แต่ดู ก็ฉีกผลตรวจนั้นเป็นชิ้นๆ “เธอจะใช้แผนการนี้อีกกี่ครั้งกันถึงจะพอ? หร่วนซิงหว่าน คุณคิดว่าผมโง่มากสินะ ที่จะโดนคุณหลอกครั้งที่สอง?”

หร่วนซิงหว่านมองชิ้นกระดาษที่อยู่บนพื้น แล้วพยายามยิ้มขึ้นมา “ถูกคุณดูออกเร็วจังเลย ครั้งหน้าคงจ้องเปลี่ยนแผนเสียแล้ว”

“ไม่มีครั้งหน้าแล้ว”

โจวฉือเซินลุกขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พรุ่งนี้เก้าโมงเช้า ที่อำเภอ หวังว่าคุณจะไม่มีข้ออ้างอื่นอีก”

หร่วนซิงหว่านไม่ได้ตอบอะไร จนกระทั่งโจวฉือเซินออกไปจากห้อง เธอจึงค่อยๆ ก้มลงไปเก็บเศษกระดาษเหล่านั้น

แต่งงานมาสามปี จะบอกว่าเธอไม่ได้อะไรเลยก็ไม่ใช่ อย่างน้อยเธอก็เข้าใจโจวฉือเซินดี

รู้ว่า…การพูดถึงเรื่องท้องนั้นเป็นเรื่องต้องห้าม

ใครพูดถึงก็จะระเบิด ไม่เหลือชิ้นดี

หน้าประตูห้องพิเศษ

ผ่านไปแล้วสิบนาที เพ้ยซานซานร้อนใจมาก ผู้จัดการที่อยู่ข้างๆ เธอก็กันเธอเหมือนกับกันโจรแบบนั้น ยืนปิดประตูแน่น ไม่ให้เธอเข้าไป

เพ้ยซานซานดูเวลา ในขณะที่เธอเตรียมจะแจ้งตำรวจ ประตูก็ถูกเปิดขึ้น โจวฉือเซินออกมาจากด้านใน สีหน้าเคร่งขรึม ทั้งตัวเต็มไปด้วยไอความเย็นชาน่ากลัว ก้าวยาวๆ ออกมาจากประตู

ไม่เพียงแต่เธอ แม้แต่ผู้จัดการเองก็ไม่กล้าถามอะไร

หลังจากที่โจวฉือเซินเดินจากไปไม่นาน หร่วนซิงหว่านก็เดินตามออกมา

เพ้ยซานซานโล่งอก “ซิงซิง เกิดอะไรขึ้น? ไอหมาตัวนั้น…โจวฉือเซินทำไมถึงอยู่ในนั้น?”

“กลับไปฉันค่อยเล่าให้เธอฟัง” หร่วนซิงหว่านหันไปถามผู้จัดการต่อ “น้องชายฉันล่ะ?”

ผู้จัดการตอบ “คุณหร่วนเชิญตามผมมาครับ”

……

หร่วนซิงหว่านตอบ “พี่จะเชื่อหรือไม่ไม่สำคัญ อย่างไรซะเราก็จะหย่ากันอยู่แล้ว”

ณ ตอนนี้ เพ้ยซานซานก็พยายามทำให้บรรยากาศตึงเครียดน้อยลง “พอแล้วๆ ไม่พูดถึงเรื่องคนน่ารังเกียจนั้นแล้ว เสี่ยวเฉิน ฉันได้ข่าวมาว่านายสอบได้อันดับหนึ่งของจังหวัด ยังไม่ได้ฉลองให้นายเลย ไหนๆ วันนี้ก็ได้เจอกันแล้ว พวกเราไปหาที่ฉลองกันดีไหม นายเลือกเลย เดี๋ยวพี่ซานซานเลี้ยงเอง!”

หร่วนเฉินตอบรับ “ไม่ต้องแล้ว ยังไงฉันก็ต้องกลับไปหางาน”

มีเวลาอีกแค่หนึ่งเดือนก่อนจะเปิดเทอม งานที่มู่สื้อก็ไม่มีแล้ว เขาคงต้องหางานใหม่

เพ้ยซานซานกำลังจะพูดเรื่องหางาน อยากได้เงินเท่าไหร่ให้บอกเธอได้เลย หร่วนซิงหว่านพลันจับที่แขนของเธอ เหมือนเป็นเชิงสัญลักษณ์ เพ้ยซานซานจึงรีบเปลี่ยนคำพูด “ก็ได้ๆ งั้นเอาไว้ครั้งหน้าละกัน”

เธอเกือบลืมไปว่า หร่วนเฉินเป็นคนหัวแข็งตั้งแต่เด็ก ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอจะให้เงินเขา แม้แต่บาทเดียวที่หร่วนซิงหว่านจะให้ เขาก็ไม่รับ”

หร่วนซิงหว่านสั่ง “นายรีบกลับไปทำแผลล่ะ เดี๋ยวจะติดเชื้อเอา”

เพ้ยซานซานพูดต่ออีก “ไปเถอะ ขึ้นรถ พวกเราไปส่งนายเอง”

“ฉันไม่อยู่บ้านหร่วนจุนกลับไปแล้ว”

หร่วนซิงหว่านนิ่งไป แล้วจึงค่อยถามขึ้น “คนพวกนั้นไม่ได้ตามทวงหนี้กับเขาแล้วเหรอ?

“ไม่มี เหมือนเขาใช้หนี้หมดแล้ว”

“เขาเอาเงินมาจากไหน”

“ไม่รู้ ดูเขาช่วงนี้ก็มีความสุขดี คงจะมีเงินเยอะเลย” หร่วนเฉินสะพายกระเป๋าขึ้น “ผมไปล่ะพวกพี่กลับไปเถอะ”

พูดจบ เขาเดินไปทางตรงข้ามกับพวกเธอ

เพ้ยซานซานมองตามหลังเขา แล้วพูดขึ้นมาด้วยความแปลกใจ “เด็กคนนี้ ดื้อขึ้นทุกวันๆ เหมือนกับเธอเลย”

หร่วนซิงหว่านยิ้ม “ไปเถอะ”

ในรถ Rolls-Royce

หลินหนานมองอีกคนที่อยู่ตรงหน้า แล้วมองกล่องที่ห่อสวยงามที่วางอยู่ที่นั่งข้างคนขับ ถามด้วยเสียงเบา “ประธานโจว ของพวกนี้ จะให้คุณนายตอนนี้เหรอครับ?”