สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 16

บทที่ 16 ซูซือเวยไม่ได้ท้อง

เป็นพนักงานพาร์ทไทม์คนนั้นอีกแล้ว

ทั้งสองจ้องหน้ากันด้วยความไม่มีใครยอมใคร ไม่มีใครพูดอะไรออกมาทั้งนั้น

เมื่อหร่วนเฉินกำลังจะก้าวเข้าไป บอดี้การ์ดของโจวฉือเซินก็เข้ามา รีบจับตัวของเขาเอาไว้

ขณะที่บอดี้การ์ดกำลังถามโจวฉือเซินว่าจะให้จัดการอย่างไร ซูซือเวยและผู้จัดการของมู่สื้อก็ตามมาพอดี

โจวฉือเซินไม่อยากจะเสียเวลาคุยกับเขาอีก เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก “แจ้งตำรวจ”

ผู้จัดการเห็นเช่นนั้น จึงรีบเข้าไป “ประธานโจว ประธานโจว ในนี้ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ ปกติเสี่ยวหร่วนเขาไม่เป็นแบบนี้ เฮ้อ เสี่ยวหร่วน นายรีบขอโทษประธานโจวเขาสิ…”

หร่วนเฉินที่กำลังถูกจับตัวอยู่นั้น ท่าทางไม่ยอมแพ้ แต่กลับพูดขึ้นด้วยเสียงแข็ง “ผมไม่ขอโทษ เขาทำอะไรลงไปเขารู้ตัวดี”

“งั้นแกพูดมาสิ ว่าฉันทำอะไร”

หร่วนเฉินมองไปทางซูซือเวย แล้วก็หันกลับมามองเขา พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “เรื่องทุเรศๆ ของพวกแกทุกคนรู้กันหมด ยังต้องให้พูดอีกเหรอ?”

ซูซือเวยเตรียมจะปฏิเสธ แต่ได้รับสายตาดุดันของโจวฉือเซินหันมามองเสียก่อน เธอจึงต้องกลืนคำพูดลงไป

ผู้จัดการพูดด้วยความรู้สึกไม่สู้ดีนัก “ประธานโจว เรื่องที่คุณซูกับ…ที่ทะเลาะกันหน้าประตูมู่สื้อ มีคนเห็นเยอะแยะ”

โจวฉือเซินมองไปทางหร่วนเฉิน แล้วยกมือโบก เป็นเชิงให้คนพาตัวเขาออกไป

โจวฉือเซินพูดกับผู้จัดการ “เอาประวัติของเขามาให้ผมหน่อย”

อารมณ์ของเจ้าเด็กนี่ คงไม่ใช่คนอื่นทั่วไปที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลืออย่างแน่นอน

ผู้จัดการเพิ่งจะเดินจากไป ซูซือเวยรีบพูดขึ้นมา “ประธานโจว ฉัน…”

“ฉันไม่ได้นิสัยดีขนาดนั้น สิ่งที่ฉันให้เธอก็ถือมันไว้ให้ดี สิ่งที่ฉันไม่ได้ให้ ก็อย่าท้าทายที่จะอยากได้มันมาอีก”

พูดจบ เขาก็เดินเข้าไปในห้องพิเศษข้างๆ ที่ยังว่างอยู่

ซูซือเวยยืนอยู่ตรงนั้น ขบเม้มริมฝีปากอย่างรุนแรง สิทธิ์อะไร? สิทธิ์อะไรกัน ที่คนอย่างหร่วนซิงหว่านใช้แผนการในการแต่งเข้าตระกูลโจว แต่เธอกลับไม่ได้มันมา!

ไม่นาน ผู้จัดการก็เอาประวัติของหร่วนเฉินมาให้ “ประธานโจว อยู่ในนี้หมดเลยครับ”

โจวฉือเซินกวาดสายตามอง แล้วริมฝีปากบางก็พูดขึ้นมาเพียงสองคำ “หร่วนเฉิน”

“ใช่ครับ…ประธานโจว เสี่ยวหร่วนเขา…”

“เขามีพี่สาว?”

ผู้จัดการงุนงง “อันนี้ผมก็ไม่ทราบครับ ไม่เคยได้ยินเขาพูดถึง”

โจวฉือเซินวางประวัติของเขาลง แล้วส่งเบอร์หนึ่งให้กับผู้จัดการ “โทรไปถามสิ”

……

เวลา 23:00 น.

หร่วนซิงหว่านเพิ่งอาบน้ำเสร็จ นอนอยู่บนเตียง กำลังเตรียมจะเปิดเพลงฟังแล้วเข้านอน โทรศัพท์พลันดังขึ้นมา

ปลายสายพูดขึ้น “ไม่ทราบว่าใช่คุณหร่วนซิงหว่านไหมครับ?”

“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณคือใครคะ?”

“ผมเป็นผู้จัดการของมู่สื้อ คุณหร่วน หร่วนเฉินคือน้องชายของคุณใช่ไหมครับ?”

เมื่อได้ยินคำว่า “มู่สื้อ” หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา แล้วยิ่งตามด้วยชื่อของหร่วนเฉินอีก จึงชะงักไปชั่วครู่แล้วจึงตอบ “ค่ะ เกิดอะไรขึ้นกับเขารึเปล่า?”

ผู้จัดการพูดด้วยมารยาท “หร่วนเฉินเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ของเราที่นี่ แต่เมื่อสักครู่ตอนทำงานอยู่เขาทำร้ายร่างกายแขกครับ คงต้องรบกวนให้คุณหร่วนมาที่นี่หน่อยครับ”

หร่วนซิงหว่านเปิดผ้าห่มออก พลางตอบรับ “ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

“คุณหร่วนไม่ต้องรีบครับ ค่อยๆ มาก็ได้ครับ”

“……”

หลังจากที่วางสายไป หร่วนซิงหว่านรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเพ้ยซานซานพูดกับเธอ ตอนเธอเพิ่งเดินออกมาจากห้องนอน “ซิงซิง ดึกขนาดนี้แล้วเธอจะไปไหน?”

หร่วนซิงหว่านรีบตอบ “เสี่ยวเฉินไปทำร้ายร่างกายคนมา ฉันไปจัดการเสียหน่อย”