สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 211

วันรุ่งขึ้น โจวซื่อกรุ๊ป

หลังจากที่เดินเข้าประตูใหญ่ไป หร่วนซิงหว่านก็เดินเอื่อยเฉื่อย เชื่องช้าอย่างไม่อยากจะขึ้นไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเธอถึงได้ส่งเสียงดังขึ้นมา

เป็นเบอร์โทรศัพท์ของหลินหนาน

หร่วนซิงหว่านกดรับสายโทรศัพท์ เสียงที่ลอยมาจากด้านในกลับเป็นเสียงของโจวฉือเซิน

น้ำเสียงของชายหนุ่มเย็นชา "คุณเตรียมตัวจะเดินจนพื้นปูกระเบื้องในห้องโถงจนสะอาดแล้วค่อยขึ้นมาหรือ"

"......"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามองไปรอบด้าน ที่นี่ถึงกับมีกล้องวงจรปิดด้วย?

โจวฉือเซินเอ่ยต่อว่า "อีกครู่หนึ่งผมมีประชุม รีบหน่อย"

"อ่อ"

หร่วนซิงหว่านถอนสายตากลับมาแล้วเดินเข้าไปในลิฟต์โดยสาร

ภายในห้องทำงาน โจวฉือเซินโยนโทรศัพท์มือถือให้หลินหนาน "ไปรับเธอที่หน้าประตูลิฟต์โดยสาร อย่าให้เธอหนีไปล่ะ"

หลินหนาน "......"

ทำไมถึงได้พูดเหมือนกับว่าจะเข้ามารับโทษอย่างไรอย่างนั้นเลย

ห้านาทีหลังจากนั้น หร่วนซิงหว่านก็มาปรากฏตัวขึ้นที่ห้องทำงาน

โจวฉือเซินนั่งเอนหลังอยู่บนโซฟา ขาเพรียวยาวนั่งไขว่ห้าง นิ้วเคาะลงบนเข่าเบาๆ สีหน้าท่าทางเย็นชาและเฉื่อยเนือย

หร่วนซิงหว่านเดินเข้ามายืนตัวตรงด้านหน้าเขา "ประธานโจว"

"นั่ง"

หร่วนซิงหว่านอ้าปากอย่างอยากจะพูดอะไร ริมฝีปากเม้มลงเล็กน้อย และสุดท้ายก็นั่งลงตรงข้ามเขา

หลินหนานชงกาแฟเข้ามาสองแก้วในเวลาอันรวดเร็ว และถอยออกไปเงียบๆ

หร่วนซิงหว่านก้มหน้ามองโต๊ะวางน้ำชา หลังจากนั้นก็เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังว่า "ประธานโจว ฉันจะเป็นคนแบกรับผลกระทบทั้งหมดที่เกี่ยวกับเรื่องของสวี่วานเอง"

โจวฉือเซินหยิบกาแฟขึ้นมาจิบไปคำหนึ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "คุณวางแผนจะรับผิดชอบอย่างไร"

"ขอเพียงแค่ทางด้านประธานโจวเสนอแผนการรับมือ ฉันจะให้ความร่วมมืออย่างสุดความสามารถ"

"หร่วนซิงหว่าน คุณรู้ไหมว่าทำไมคุณมักจะก่อเรื่องวุ่นวายมากมายขนาดนี้"

หร่วนซิงหว่านไม่พูดอะไร

โจวฉือเซินเอ่ยเสียงเรียบ "เป็นเพราะคุณชอบที่จะรับผิดชอบในเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ และแบกมันไว้บนตัวของตัวเอง"

หร่วนซิงหว่านมองเขา สีหน้าสงบนิ่งเป็นอย่างมาก "สำหรับฉัน เสี่ยวเฉินไม่ใช่คนอื่น เขาเป็นน้องชายของฉัน เรื่องของเขาก็คือเรื่องของฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้หวังว่าประธานโจวจะเข้าใจ ถึงอย่างไรนี่ก็คือความรู้สึกของมนุษย์"

โจวฉือเซิน "......"

เขาเหลือบตามองไปทางเธอ "จำคำพูดของคุณเอาไว้ ถ้าจะรับผิดชอบก็ต้องรับผิดชอบจนถึงที่สุด"

"ขอเพียงแค่อยู่ในขอบเขตที่สมเหตุสมผล ฉันไม่มีทางกลับคำ"

โจวฉือเซินวางแก้วกาแฟลง ริมฝีปากบางโค้งขึ้นเล็กน้อย "ดีมาก"

ไม่รู้ว่าทำไม หร่วนซิงหว่านถึงได้รู้สึกว่าถูกหลอกแปลกๆ

เธอลุกขึ้น พลางเอ่ยว่า "ถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนล่ะ หากมีธุระล่ะก็ ประธานโจวให้ผู้ช่วยหลินติดต่อฉันก็..."

โจวฉือเซินเอ่ย "ตอนนี้ก็มีธุระแล้ว"

"....เชิญประธานโจวเอ่ย"

โจวฉือเซินเหลือบมองนาฬิกาข้อมือครู่หนึ่ง "ผมต้องประชุม คุณอยู่รอผมที่นี่ ก่อนที่ผมจะกลับมา ไม่อนุญาตให้จากไป"

"แต่ว่า..."

"คุณอยากไปก็ได้ ผมไม่เคยทำเรื่องอย่างการบังคับฝืนใจคนอื่น"

หร่วนซิงหว่าน "?"

ตอนที่เขาพูดคำพูดนี้ หน้าไม่แดงสักหน่อยหรือ

โจวฉือเซินค่อยๆ มองมาทางเธอ เอ่ยทีละคำทีละประโยคว่า "เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะใคร ใครคนนั้นก็ควรจะรับผิดชอบ"

หร่วนซิงหว่านหลับตาลง และนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง "ฉันจะรอประธานโจวกลับมา"

โจวฉือเซินเอ่ยอย่างไม่รีบร้อนว่า "ทำไมผมถึงได้รู้สึกเหมือนว่าคุณไม่ค่อยเต็มใจ?"

หร่วนซิงหว่านเค้นรอยยิ้มออกมา กัดฟันแน่น "ประธานโจวรู้สึกพลาดไปแล้ว ไม่มีเรื่องนั้นหรอก"