สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 212

โจวฉือเซินที่มีท่าทางแยกงานออกจากเรื่องส่วนตัว เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "คืนนี้มีปาร์ตี้เล่นไพ่คุณไปกับผม"

หร่วนซิงหว่านชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า "ได้"

"คราวนี้สามารถไปกินข้าวได้แล้ว?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะแห้งๆ พลางส่งเอกสารคืนให้เขา "ประธานโจวตามสบาย"

โจวฉือเซินพิงร่างเข้ากับเบาะนั่งทางด้านหลัง นัยน์ตาดำปรือลงเล็กน้อย

ผ่านไปไม่ถึงสองนาที เสียงโทรศัพท์มือถือของหร่วนซิงหว่านก็ดังขึ้น

เป็นเฉิงเว่ยที่โทรมา

หร่วนซิงหว่านหันหน้าไปมองชายหนุ่มที่ไม่รู้ว่าหลับจริงหรือแกล้งหลับครู่หนึ่ง หลังจากลังเลอยู่ไม่กี่วินาที ก็กดรับสาย

เฉิงเว่ยเอ่ย "ซิงหว่าน ผมได้ฟังเรื่องจากซานซานแล้ว ต้องการให้ผมช่วยไหม"

หร่วนซิงหว่านคิดจะเอ่ยว่าไม่ต้องตามจิตใต้สำนึก แต่เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปากแล้ว ก็เปลี่ยนเป็น "ค่ะ ขอบคุณนะคะ"

โจวฉือเซินที่อยู่ด้านข้างค่อยๆลืมตาขึ้นมา

หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ว หร่วนซิงหว่านก็หันหน้ากลับมาสบเข้ากับนัยน์ตาสีนิลลุ่มลึกสงบนิ่งของชายหนุ่มเข้าพอดี

โจวฉือเซินเบนสายตาออกไป เอ่ยเรียบๆว่า "ถึงแล้ว ลงจากรถ"

เดิมหร่วนซิงหว่านคิดอยากจะยืนหยัดตามหลักการของตัวเองว่าอย่างไรก็จะไม่กิน แต่สำหรับคนที่ยังไม่ได้กินอาหารกลางวันคนหนึ่งนั้น การนั่งมองคนอื่นกินข้าวตรงหน้าเธอนั้นเป็นการทรมานอย่างหนึ่งจริงๆ

เธอสูดลมหายใจลึก ออกจากร้านอาหารไปซื้อของกิน

โจวฉือเซินมองแผ่นหลังของเธอ เอ่ยด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกว่า "สมองของคุณบรรจุอะไรเอาไว้กัน"

หลินหนานที่ยืนอยู่ด้านข้างไม่รู้ว่าควรจะตอบคำถามนี้อย่างไร

ท่าทีในครั้งนี้ของคุณผู้หญิงชัดเจนมาก ขีดเส้นแบ่งเขตแดนระหว่างทั้งสองคนอย่างชัดเจน

แม้ว่าประธานโจวจะสร้างโอกาสขึ้นมาอย่างไร ก็คาดว่ามีประโยชน์ไม่มากนัก

ส่วนสิ่งที่หร่วนซิงหว่านคิดนั้นง่ายดายมาก ในเมื่ออย่างไรก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการพบหน้ากับผู้ชายเฮงซวยคนนั้นได้ ก็มิสู้เผชิญหน้าอย่างเยือกเย็นเสียเลย

โจวฉือเซินลุกขึ้นเดินตามออกไป

ด้านนอก หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะถือกล่องข้าวออกมาจากร้านสะดวกซื้อ ตอนที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะหักตะเกียบเตรียมตัวกินนั้น กล่องข้าวตรงหน้าก็ถูกคนดึงไปกะทันหัน ถัดมา ตะเกียบที่อยู่ในมือก็หายไปด้วย

หร่วนซิงหว่านประหลาดใจและหงุดหงิดเล็กน้อย "ประธานโจวกำลังกินข้าวอยู่ไม่ใช่หรือ"

"ไม่อร่อย"

"ร้านอาหารราคาแพงขนาดนั้น จะไม่อร่อยได้อย่างไรกัน"

โจวฉือเซินเอ่ยเรียบๆ "อย่างนั้นทำไมคุณถึงไม่กิน"

หร่วนซิงหว่าน "......."

โจวฉือเซินไม่สนใจเธออีก หยิบตะเกียบขึ้นมากินข้าวกล่องที่เธอเพิ่งจะซื้อมา

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าตัวเองอยู่ห่างจากอาการโกรธแทบตายอยู่เล็กน้อย

เธอเม้มริมฝีปาก เดินเข้าไปซื้อข้าวในร้านสะดวกซื้อออกมาอีกกล่อง หลังจากออกมา ก็เปลี่ยนที่นั่ง

โจวฉือเซินวางตะเกียบ เอาลิ้นดุนแก้ม

หลังจากกินข้าวแล้ว หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกว่าคอแห้ง ตอนที่กำลังคิดจะไปซื้อน้ำขวดหนึ่งในร้านสะดวกซื้อ น้ำอุ่นที่มีควันร้อนแก้วหนึ่งก็ถูกวางลงตรงหน้าเธอ

หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามองไปทางชายหนุ่มที่อยู่อีกด้าน

ก่อนที่เธอจะหาเหตุผลมาปฏิเสธ โจวฉือเซินก็เอ่ยว่า "ถือว่าเป็นการจ่ายเงินค่าข้าวของคุณ ไม่ดื่มก็โยนทิ้งไป"

เอ่ยจบแล้ว เขาก็เดินตรงไปยังรถโรลส์-รอยซ์ที่จอดนิ่งอยู่ข้างถนน

หร่วนซิงหว่านมองเขาแล้วมองน้ำร้อนที่อยู่บนโต๊ะ

ผู้ชายเฮงซวยนั่นพูดมีเหตุผล นี่คือสิ่งที่เขาจ่ายคืนให้เธอ

เธอไม่จำเป็นต้องถือสาอะไรกับตัวเอง

หร่วนซิงหว่านหยิบน้ำแก้วนั้นขึ้นมา เงยหน้าดื่มลงไป

.......

มู่สื้อ

ต่อให้หร่วนซิงหว่านฝันก็คิดไม่ถึงว่าจะมีวันหนึ่งที่เธอจะเดินเข้าไปในสถานที่แห่งนี้ด้วยกันกับโจวฉือเซินอีกครั้ง

แต่ก็ประหลาดมาก ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่มาที่นี่ เธอล้วนรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวังและการดูหมิ่นเหยียดหยามของต้นกล้าที่งอกเงยหยั่งรากลึกขึ้นมา

แต่ในครั้งนี้กลับไม่มีความรู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย

น่าจะเป็นเพราะการหวนคำนึงถึงอดีตที่ผ่านไปแล้วและไม่มีทางหวนคืนมา ทำให้เศร้าจนยากจะทานทนไหว ล้วนค่อยๆเลือนหายไปตามการตายของหร่วนจุน

ตอนที่หร่วนซิงหว่านเก็บงำความรู้สึกคืนมา กลับพบว่าโจวฉือเซินมองไปยังมุมหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่อย่างอ่านอารมณ์ไม่ออก