สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 223

ถ้าฆ่าคนแล้วไม่ผิดกฎหมายแล้วล่ะก็ หร่วนซิงหว่านก็คงหยิบไม้กอล์ฟแล้วทุบไปที่หัวของเขาแน่ๆ

โจวฉือเซินก็ยังคงกุมมือเธออยู่อย่างนั้น " มองผมทำไม? มองข้างหน้าสิ "

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านทำทีปฏิเสธ โจวฉือเซินก็ยื่นมืออีกข้างโอบผ่านด้านหลังเธอแล้วไปกุมไม้กอล์ฟเอาไว้

พอเป็นแบบนี้แล้ว เห็นได้ว่าหร่วนซิงหว่านเหมือนจะถูกเขาล้อมไว้ในอ้อมอก

โจวฉือเซินพูดเนิบๆ : " เฉิงเว่ยทิ้งเธอไว้แบบนี้คนเดียวที่นี่เหรอ? "

หร่วนซิงหว่านตอบอย่างเอาจริงเอาจัง: " เขาก็คงไม่คิดว่าฉันจะมาเจอพวกนิสัยหยาบช้าทำตัวหน้าไม่อายแบบนี้ในตอนกลางวันแสกๆ ละมั้ง "

โจวฉือเซินหัวเราะเยาะ: " ผมแค่สอนคุณตีกอล์ฟก็เท่านั้น คุณคงจะคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปหน่อยนะ "

หร่วนซิงหว่านตอบ: " ขอบคุณนะคะ แต่ไม่ต้องการ "

" คุณแต่งงานกับผมตั้งสามปี จนทุกวันนี้แม้แต่กอล์ฟก็ยังเล่นไม่เป็น พูดไปใครรู้ผมก็คงขายหน้าแย่ "

" ....... "

อิตาบ้าคนนี้ก็คงจะเตรียมบังคับฉันเรียบร้อยแล้วล่ะ

โจวฉือเซินดูเหมือนไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเธอ จึงพูดแค่ว่า: " โค้งตัวสิ แล้วเอามือจับไม้กอล์ฟไว้ "

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้า จะทำยังไงก็ไม่หลุดจากการควบคุมของเขา เลยจำใจต้องทำตาม

ผ่านไปไม่กี่วิ เธอก็ทนไม่ไหวแล้วพูดว่า: " ประธานโจว ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ? "

สายตาของโจวฉือเซินยังคงมองไปที่ไม้กอล์ฟอยู่อย่างนั้น เหมือนเขากำลังตั้งอกตั้งใจ แต่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชา: " ว่า "

" สอนตีกอล์ฟ ต้องยืนใกล้กันขนาดนี้เลยหรือคะ? "

โจวฉือเซินตอบ: " ใช่ "

หร่วนซิงหว่านยิ้มน้อยๆ แล้วพูด: " เมื่อกี้ฉันเห็นเฉิงเว่ยสอนคนอื่นก็ไม่ได้ทำแบบนี้นี่นา "

อิตาบ้าคนนี้อีกนิดหนึ่งก็คงเอาตัวมาแนบเธอแล้ว นี่ถ้าไม่ได้จงใจจะเอาเปรียบเธออยู่แล้วมันเรียกว่าอะไรกันแน่

โจวฉือเซินกลับไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด ได้แต่ชำเลืองมองเธอด้วยสายตานิ่งๆ : " ถ้างั้นก็หมายความว่าตัวเฉิงเว่ยเองก็เล่นไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ หรืออาจจะหมายความว่าเขาไม่ได้เต็มใจที่จะสอนคนที่เธอเพิ่งจะเอ่ยถึง "

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าตอนนี้ปวดขมับจนแทบจะระเบิด

พอเธอจะเปิดปากพูดอีกรอบ โจวฉือเซินก็ถอยออกจากเธอเป็นหนึ่งก้าว ขายาวนั้นถอยไปข้างหลัง: " ชั่งเถอะ เธอไม่มีสติปัญญาที่สูงพอจะเรียนของพวกนี้หรอก มีแต่จะเสียเวลาผมเปล่าๆ "

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเลยสักครั้ง

หร่วนซิงหว่านเห็นว่าเขาเดินออกไปแล้วก็กัดฟันกรอด ชีวิตนี้ไม่เคยรู้สึกหมดคำจะพูดขนาดนี้มาก่อน

อิตาบ้ามักจะชอบผลักความรับผิดชอบใส่โดยไร้เหตุผล

เธอโยนไม้กอล์ฟลงไปยังที่เดิมของมัน ถึงเพิ่งจะรู้ว่า ทั้งสนามไม่มีใครอยู่แล้ว

หร่วนซิงหว่านหายใจเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ เตรียมที่จะออกไป เฉิงเว่ยก็เข้ามาพอดี: " ซิงหว่าน ผมขอโทษนะ เมื่อกี้เสียเวลามากเลย แล้วตอนนี้ผมสอนคุณให้เอาไหม? "

หร่วนซิงหว่านปฏิเสธด้วยความลังเล: " อย่า..... ช่างมันเถอะค่ะ เมื่อกี้ฉันลองแล้ว รู้สึกว่าตัวฉันเองไม่ค่อยเหมาะกับอะไรแบบนี้เท่าไหร่ "

เฉิงเว่ยได้ยินดังนั้น ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก: " ถ้างั้นพวกเราไปเดินเล่นตรงอื่นกันดีกว่าครับ "

หลังจากที่เดินวนรอบรีสอร์ตไปแล้วรอบหนึ่ง ท้องฟ้าก็ค่อยๆ มืดลงเรื่อยๆ

พนักงานหลายคนที่มาที่นี่ก็ต่างแยกย้ายกันกลับห้องภายในโรงแรมแล้ว เพื่อที่จะเตรียมตัวกับประชุมประจำปีในคืนนี้

เฉิงเว่ยพาหร่วนซิงหว่านไปส่งถึงหน้าประตู ก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือ: " จากตอนนี้ถึงเวลาจัดงานยังเหลือประมาณสองชั่วโมง คุณพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวยังไงช่วงกลางคืนผมมาเรียกเอง "

หร่วนซิงหว่านเองก็เริ่มง่วงนิดหน่อย จึงพยักหน้าเบาๆ: " ได้ค่ะ "

พอกลับห้องมาแล้ว หร่วนซิงหว่านก็นอนลงบนเตียงทันที เธอตั้งนาฬิกาปลุก กะว่าจะนอนซักหนึ่งชั่วโมงแล้วค่อยตื่นขึ้นมา

แต่เมื่อเธอเพิ่งจะหลับตาลงเตรียมที่จะนอน กลับได้ยินเสียงการ์ตูนดังเข้ามาจากนอกระเบียง

มันหนวกหูจนเธอแทบจะนอนไม่หลับ

หร่วนซิงหว่านดีดตัวขึ้นมานั่ง เธอใส่รองเท้าแล้วเดินไปที่ระเบียง ก็พบว่าเป็นเสียงที่ดังมาจากห้องๆ

ถึงแม้ตอนกลางวันหร่วนซิงหว่านจะเห็นอิตาบ้าคนนั้นปรากฏตัวที่นี่ แต่เขาก็คงมาตรวจงานนั่นแหละ แล้วเธอก็ไม่แน่ใจว่าเขาพักที่นี่หรือเปล่า เขาก็คงจะมาตรวจห้องพักพอดีละมั้ง

อีกอย่างอิตาบ้าคนนั้นก็ไม่น่าจะใช่คนที่ชอบดูการ์ตูนหรอก

เธอจึงหมุนตัวเดินกลับเข้าห้อง แล้วโทรบอกเคาน์เตอร์ว่าข้างห้องทำเสียงดัง ช่วยบอกให้เขาลดเสียงลงหน่อยได้ไหมแทน

เคาน์เตอร์ที่รับเรื่องแสดงท่าทีว่าจะจัดการให้ทันที

หร่วนซิงหว่านนอนลงไปบนเตียงอีกครั้ง แต่เสียงเงียบลงไปไม่กี่นาที ข้างห้องก็ทำเสียงดังขึ้นใหม่อีกครั้ง ดังจนกระทั่งกำแพงเกิดเป็นเสียงกึกกัก

หร่วนซิงหว่านจำใจต้องลืมตา รู้สึกว่าตัวเองสติเตลิดเปิดเปิงไปแล้ว

สรุปง่ายๆ ก็คือแค่เจอผู้ชายนิสัยไม่ดีนั่นหนึ่งครั้ง ชีวิตก็ไม่สงบสุขอีกต่อไป แล้วก็ยังต้องเจอเรื่องซวยๆ อีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

พอเธอนอนลงอีกครั้ง เสียงนั้นก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด หร่วนซิงหว่านทนไม่ไหวจึงเดินออกไปนอกห้อง แล้วเคาะประตูห้องข้างๆ

หลังจากที่ประตูห้องนั้นเปิดออก หร่วนซิงหว่านก็ต้องเสียใจกับสิ่งที่เธอได้ทำลงไป

โจวฉือเซินมองเธอด้วยสายตานิ่งเฉย สีหน้าและอารมณ์ดูมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่ ซึ่งเป็นไงประมาณว่าที่เธอมาเคาะห้องเขาเพราะต้องการอะไรบางอย่าง

หร่วนซิงหว่านขำแห้ง: " ประธานโจว รบกวนคุณช่วยเสียงเบาหน่อยได้ไหม มันดังเกินจนหนวกหูไปแล้ว "

โจวฉือเซินกวาดตามองเธอหัวจรดเท้า มันกำลังจะบอกว่าเธอจงใจให้มันเป็นแบบนี้: " ข้ออ้างนี้ไม่ค่อยมีคนใช้แล้ว เปลี่ยนใหม่ซะสิ "

"........ "

ข้ออ้างแม่งดิวะ!

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อพยายามสงบสติอารมณ์เอง: " ประธานโจวทำอะไรไว้ก็คงรู้ดีแก่ใจ ฉันรู้สึกว่าคุณมัน...... "

" ผมไม่รู้ รบกวนคุณช่วยพูดให้ชัดเจนเสียด้วย "

ขนาดนั้นเอง ผู้จัดการโรงแรมที่หร่วนซิงหว่านเคยเจอก่อนหน้าก็เดินออกมา ด้านหลังเขายังมีคนที่แต่งตัวเหมือนผู้จัดการชายอีกสองคน ดูเหมือนเพิ่งจะตามออกไปดูสถานการณ์ข้างนอก

ผู้จัดการถามว่า: " คุณผู้หญิงครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า? "

หร่วนซิงหว่านนิ่งไป อากัปกิริยาดูสงบลง: " พอดีฉันอยู่ข้างห้องน่ะค่ะ ทางนี้เสียงค่อนข้างดัง ก็เลยเดินมาถาม.... "

" เสียงดังเหรอครับ? " ผู้จัดการถามอย่างแปลกใจ: " เมื่อกี้พวกเรากำลังประชุมกันอยู่ ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนะครับ "

หลังจากได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็ยืนนิ่ง

พอรู้ว่าคนในนี้ทั้งหมดเป็นคนของอิตาบ้าอย่างโจวฉือเซิน หร่วนซิงหว่านก็รู้ได้ทันทีว่าการที่เขามาอยู่ข้างห้องเธอนั้นคือการจงใจ

แต่เธอไม่นึกเลยว่า จะมีผู้จัดการกับผู้บริหารคนอื่นประชุมอยู่ในนั้น

โจวฉือเซินยืนพิงขอบประตูแล้วเอามือกอดอก คิวค่อยๆ เลิกขึ้น ราวกับกำลังหัวเราะเยาะเธอโดยไม่มีเสียง

หร่วนซิงหว่านเม้มปากแน่น ผ่านไปสักพักจึงจะพูดว่า: " ขอโทษค่ะ เมื่อกี้ฉันคงจะได้ยินผิดไป "

โจวฉือเซินพูดว่า: " คุณพูดอะไรนะ พอดีว่าผมได้ยินไม่ชัดน่ะ? "

มือของหร่วนซิงหว่านที่อยู่ข้างลำตัวกำเป็นหมัดแน่น ฟันกรามทั้งสองข้างกัดแน่นเช่นกัน : " ต้องขอโทษประธานโจวด้วยค่ะ ที่ฉันไร้มารยาท! "

" ผมยังไม่เห็นความจริงใจของคุณเลย "

พอได้ยินประโยคนี้แล้ว หร่วนซิงหว่านก็ดูเหมือนจะทำตัวไม่ถูก

เหมือนกับว่าก่อนหน้านี้เคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน

แต่ในตอนนี้ เธอไม่ทันได้คิดละเอียดถี่ถ้วน จึงเดินผ่านโจวฉือเซินไป และเธอก็โค้งตัวลงเล็กน้อย ให้กับคนอื่นที่ต้องมาเสียเวลากับเธอ : " ต้องขอโทษทุกคนที่เสียเวลาด้วยนะคะ พวกคุณประชุมต่อเถอะ "

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านจากไปแล้ว ทุกคนในห้องต่างถอนหายใจ สายตาก็มองไปที่หลินหนานโดยไม่ได้นัดหมาย

ในใจก็เกิดคำถาม ประธานโจวกับภรรยาของเขา เล่นใหญ่กันแบบนี้มาตลอดเลยเหรอเนี่ย?