สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 232

ตอนที่หร่วนเฉินกลับมา หร่วนซิงหว่านกำลังพูดคุยกับเพ้ยซานซานด้วยรอยยิ้มอยู่ พอหันหน้ามากลับเห็นเสื้อผ้าของเขาสกปรก ใบหน้าก็มีรอยช้ำอยู่หลายจุด รอยยิ้มบนใบหน้าเธอได้หยุดลงมาทันที เธอเดินไปอย่างไว ขมวดคิ้วและถามว่า:"เสี่ยวเฉิน นายเกิดอะไรขึ้น?"

หร่วนเฉินเอียงศีรษะไป:"ไม่มีอะไรครับ แค่แผลเล็กๆ เอง ไม่เป็นไรครับ"

"จะไม่เป็นไรได้ยังไง เมื่อกี๊ตอนออกไปยังดีๆ อยู่เลย นายบอกพี่มาตามตรงว่านายไปไหนกันแน่"

เพ้ยซานซานก็ได้เดินมาเหมือนกัน:"ใช่ เสี่ยวเฉิน นายเกิดเรื่องอะไรขึ้น รีบพูดสิ"

หร่วนซิงหว่านยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น ในใจเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี:"นายไป......"

หร่วนเฉินพูดด้วยเสียงเรียบเฉย:"แค่ชกต่อกับเพื่อนนักเรียนเฉยๆ ไม่ได้ร้ายแรงเหมือนที่พี่คิดหรอกครับ"

"อยู่ดีๆ นายจะชกต่อยกับเพื่อนนักเรียนทำไม?"

เห็นได้ชัดว่าหร่วนเฉินไม่ค่อยอยากจะพูด แค่พูดว่า:"ต่อยก็คือต่อย จะถามเหตุผลอะไรมากมายครับ"

หร่วนซิงหว่านไม่เชื่อ ตอนที่ยังอยากพูดอะไรอีก เพ้ยซานซานกลับได้ดึงเธอไว้:"เอาล่ะ เสี่ยวเฉินยังวัยรุ่นเลือดร้อนอยู่ มีเรื่องมีราวกับเพื่อนก็เป็นเรื่องปกติ เธอก็อย่าเป็นห่วงมากนักเลย เขาก็ตัวโตขนาดนี้แล้ว มีขอบเขตอยู่"

ระหว่างพูด ก็ได้ไปดึงหร่วนเฉินอีก:"นายก็อย่ามัวแต่ยืนอยู่ที่นี่เลย ไปจัดการแผลบนใบหน้าก่อน ระวังอักเสบล่ะ"

"รู้แล้วครับ"

หร่วนเฉินเดินไปห้องพักผ่อนที่อยู่ข้างหลัง

เพ้ยซานซานใช้ข้อศอกแตะหร่วนซิงหว่าน:"ยังเป็นห่วงอีกเหรอ"

หร่วนซิงหว่านส่ายหัว:"ฉันรู้สึกเสี่ยวเฉินไม่ได้พูดความจริงกับฉัน"

หร่วนเฉินไม่ใช่คนบุ่มบ่าม เป็นไปได้ยังที่แค่เพราะความขัดแย้งนิดหน่อยก็ไปชกต่อยกับเพื่อนๆ

อีกอย่างเมื่อกี๊ตอนที่เขาออกไป เห็นได้ชัดว่าหน้าตาเหมือนมีเรื่องสำคัญ

เพ้ยซานซานพูด:"เสี่ยวเฉินไม่พูดความจริงกับเธอ ก็เพราะกลัวเธอจะคิดมาก เธอดูสิตอนนี้เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอดีๆ ไม่ใช่หรอ ไม่มีอะไรหรอก"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจทีหนึ่ง:"หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นนะ"

ผ่านไปสักพัก ประตูของห้องพักผ่อนถูกผลักออก

ในมือของหร่วนเฉินกำลังถือก้านสำลีฆ่าเชื้อให้กับแผลอยู่ เห็นร่างเงาของหร่วนซิงหว่านโผล่อยู่ที่หน้าห้อง เขาได้วางก้านสำลีแล้วพูด:"ผมไม่เป็นไรจริงๆ "

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ข้างโซฟา แกะพลาสเตอร์ติดแผลแล้วติดให้เขา:"ชกต่อยกับเพื่อนเรียนก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก มีอะไรที่คุยกันดีๆ ไม่ได้"

หร่วนเฉินเม้มปากไว้ไม่พูดจา

"ครั้งนี้ครั้งเดียว คราวหน้าห้ามทำแบบนี้อีก"　

"รู้แล้วครับ"

หร่วนซิงหว่านได้พูดอีก:"พรุ่งนี้พี่จะไปเมืองอานเฉิงเที่ยวหนึ่ง แค่สองสามวันก็กลับมาแล้ว นายไปหาห้องใหม่ซะ อย่าพักที่บ้านDanielอีกเลย"

หร่วนเฉินเข้าใจความหมายของหร่วนซิงหว่าน เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่งถึงเปิดปากพูด:"ผมรู้สึกเขาไม่ได้จงใจครับ"　

"ไม่ว่าจะจงใจหรือไม่จงใจ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ไปสืบสาวราวเรื่องอีกก็ไม่มีประโยชน์ พี่แค่รู้สึกว่านายพักที่บ้านเขาตลอด รบกวนคนอื่นก็ไม่ดี อีกอย่าง ช่วงนี้นายก็เห็นแล้ว ทางฝั่งพี่ก็ไม่ได้เกิดเรื่องอย่างอื่นอีก"

หร่วนเฉินพยักหน้า:"ผมจะย้ายออกไปพรุ่งนี้เลยครับ"

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้น:"หาห้องเสร็จค่อยว่ากันเถอะ เงินเดี๋ยวพี่โอน......"

หร่วนเฉินได้พูดขัดจังหวะเธอ เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ:"ผมมีเงินอยู่ครับ"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม:"โอเค งั้นนายดูเอาเองก็แล้วกัน"

ในขณะที่เธอจะจากไป จู่ๆ หร่วนเฉินได้ถามว่า:"พี่กับเฉิงเว่ยเป็นยังไงกันบ้างครับ?"

"เป็นยังไงกันบ้างอะไร"