สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 233

ในขณะที่บอดี้การ์ดกำลังจะเดินมา จู่ๆ หร่วนซิงหว่านรู้สึกเอวถูกคนโอบไว้

วินาทีต่อมา เธอก็เห็นโถปัสสาวะที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

"......"

ยังไม่รอให้เธอได้ดึงสติกลับมา นอกห้องน้ำก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นแล้ว

ไม่นาน เธอได้ถูกดึงมาในห้องกั้นของห้องน้ำ

หลังจากบอดี้การ์ดเข้ามา ได้ผลักประตูห้องน้ำและตรวจสอบทีละห้อง

หร่วนซิงหว่านเบิกตากว้างคอยฟังความเคลื่อนไหวของด้านนอก เหมือนไม่รู้ทำไมเขาถึงมาโผล่อยู่ที่นี่

เห็นบอดี้การ์ดใกล้จะตรวจมาถึงที่พวกเขาแล้ว โจวฉือเซินหลุบตาลงมาสบตากับเธอ จากนั้นมือที่วางอยู่ตรงเอวเธอได้กอดรัดแน่นยิ่งขึ้น ให้เธอแนบชิดอยู่ในอ้อมอกตัวเองทั้งคน จากนั้นได้ก้มไปจูบริมฝีปากเธอเบาๆ

หร่วนซิงหว่านขัดขืนอย่างเป็นไปตามเงื่อนไข โจวฉือเซินจับข้อมือเธอไว้ ปังเสียงหนึ่ง ได้กดทับคนไปที่บนแผ่นไม้

ประตูห้องน้ำถูกกระแทกจนดังสนั่น ยังมาพร้อมกับเสียงหอบด้วย

ความเคลื่อนไหวกุ๊กกิ๊กนัวเนียกันสุดๆ

บอดี้การ์ดที่อยู่นอกห้องมองหน้ากัน ด้านในกำลังทำอะไรกันอยู่ พริบตาเดียวก็เข้าใจโดยปริยาย

มีคนคนหนึ่งได้พูดเสียงต่ำ:"อย่าให้ปัญหาใหม่สอดแทรกเข้ามาเลย รถใกล้มาแล้ว ไปก่อน"

ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าที่ยิ่งอยู่ยิ่งเดินไปไกล

พอประตูห้องน้ำปิด ในที่สุดโจวฉือเซินก็ได้ปล่อยหร่วนซิงหว่าน และถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เลียริมฝีปากบางอย่างอารมณ์ยังค้างอยู่

หร่วนซิงหว่านโกรธจะแย่อยู่แล้ว เธอยกกระเป๋าขึ้นมาทุบตีไปที่บนตัวเขาหลายที พร้อมด่าไปด้วย:"ไอ้สารเลว!ไอ้อันธพาล!"

พอเธอระบายอารมณ์เสร็จ โจวฉือเซินถึงจับข้อมือเธอไว้:"เมื่อกี๊ผมได้ช่วยคุณไว้ ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีขนาดนี้เลย?"

หร่วนซิงหว่านพูด:"ใครอยากให้ช่วยมิทราบ!"

อีกอย่างเธอใส่มิดชิดซะขนาดนี้ หมวกได้บังใบหน้าไว้กว่าครึ่ง พวกเขาก็อาจจะดูไม่ออกเสมอไปหรอก

ถ้าไม่ใช่โจวฉือเซินจู่ๆ ลากเธอเข้ามาในห้องน้ำห้อง พวกเขาอาจจะไม่เกิดความสงสัยเลย

โจวฉือเซินพูด:"เคยบอกคุณแล้วว่าโจวอานอานเป็นคนบ้า ถ้าให้เธอเจอคุณในเวลานี้ คุณคิดว่าเธอจะปล่อยคุณไปเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านไม่อยากเถียงเรื่องไร้สารพวกนี้กับเขา ตอนที่ผลักเขาออกและกำลังจะจากไป ด้านนอกกลับมีเสียงผู้ชายสองคนพูดคุยกันก้องมา

ตามมาด้วยหร่วนซิงหว่านได้ยินเสียงปลดเข็มขัด

วินาทีนี้ ในใจเธอได้ฆ่าโจวฉือเซินเป็นหมื่นๆ ครั้งแล้ว

แต่ที่เธอคิดไม่ถึงคือ เสียงน้ำที่อยู่ในความคาดหมายไม่ได้ก้องมา กลับกันโจวฉือเซินได้ดึงเธอมาในอ้อมอกอีกครั้ง จากนั้นได้ปิดหูของเธอไว้

เธอหมอบอยู่ที่ทรวงอกเขา แหงนหน้ามองเขาอยู่อย่างนี้ ในดวงตาที่สวยงาม เหลือแค่เงาสะท้อนของผู้ชาย

เสียงทั้งหมดของด้านนอก ราวกับว่าได้ถูกตัดขาดหมด

เธอรู้สึกได้แค่หัวใจของผู้ชายกำลังเต้นตุ๊บตั๊บๆ อยู่ตรงหน้าเธอ

โจวฉือเซินหลุบตาลงมาสบตากับเธอ ปลายคิ้วยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นได้ค่อยๆ ก้มหน้าลงมา

ในขณะที่เขากำลังจะจูบลงมา หร่วนซิงหว่านได้ตบ"เพี๊ยะ"ไปที่หน้าของเขา

โจวฉือเซิน:"......"

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจเขา เธอเอาหูแนบไปที่ประตู หลังจากแน่ใจแล้วว่าด้านนอกไม่มีเสียง ถึงผลักประตูออก พร้อมใช้หมวกหุ้มหน้าไว้และจากไปอย่างเร็ว

โจวฉือเซินใช้ลิ้นดันฟันหน้า จากนั้นได้ก้าวเท้าเดินตามไป

หร่วนซิงหว่านเพิ่งออกมาจากเทอร์มินอล ข้อมือก็ถูกคนดึงไว้แล้ว จากนั้นได้ยัดเธอเข้าไปในรถยนต์สีดำอย่างไม่ยอมให้ได้พูด

ในรถ เห็นได้ชัดว่าหลินหนานคาดไม่ถึงว่าจะเจอหร่วนซิงหว่านอยู่ที่นี่ เขาอึ้งไปครู่หนึ่งถึงได้เอ่ยว่า:คุณนาย......คุณหร่วน......"

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้กับเขา สีหน้าแววตาไม่สามารถใช้คำว่าอึดอัดมาบรรยายแล้ว

โจวฉือเซินอ้อมไปเปิดประตูรถที่อีกฝั่ง จากนั้นได้นั่งเข้าไปในรถ พร้อมกับสั่งการด้วยเสียงเย็นชา:"ขับรถ"

"ครับ"

หลังจากรถขับมาได้สิบนาที ในที่สุดหร่วนซิงหว่านก็ทนบรรยากาศที่เกรียบสงัดและหายใจลำบากไม่ไหว เธอได้ถามหยั่งเชิง:"ประธานโจวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?"

โจวฉือเซินแม้แต่หน้าก็ไม่ได้เงยขึ้นมา:"มาให้ตี"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

ไอ้ผู้ชายเฮงซวย คิดเล็กคิดน้อยจริงๆ

เธอตอบกลับอย่างไม่ยอมแสดงให้เห็นว่าตัวเองด้อยกว่า:"ประธานโจวทำเรื่องแบบนั้นออกมาก็คือพฤติกรรมของอันธพาล ฉันก็แค่ป้องกันตัวเฉยๆ "

โจวฉือเซินมองนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ ขี้เกียจสนใจเธอ

หร่วนซิงหว่านเอียงศีรษะแอบมองเขา คงไม่ใช่โกรธจริงๆ มั้ง?

เขาเอาเปรียบเธอมาตั้งหลายครั้ง ดึงเธอไปที่ห้องน้ำชาย เธอแค่ตบหน้าเขาฉาดหนึ่ง ถือว่าเกรงใจแล้ว

หลินหนานไม่รู้ว่าทำไมทั้งสองแค่เจอหน้ากันก็ทะเลาะกันแล้ว เขากระแอมทีหนึ่ง และเปลี่ยนประเด็น:"ประธานโจวครับ เรื่องราวตรวจสอบชัดเจนแล้วครับ ที่ทางฝั่งตระกูลหลินจัดเตรียมคือคืนนี้ให้คุณหนูอานอานนั่งเรือจากเมืองอานเฉิงไปที่เมืองFก่อน แล้วนั่งเครื่องบินส่วนตัวไปที่แคนาดาครับ"

หร่วนซิงหว่านฟังแล้ว เงียบไปครู่หนึ่งถึงถาม:"เธอไปหรือยัง?"

"ยังครับ เรือได้เกิดปัญหากะทันหัน พรุ่งนี้สี่ทุ่มถึงจะออกเดินทางใหม่ครับ"

หร่วนซิงหว่านไม่ต้องคิดก็รู้ว่าทำไมเรือถึงเกิดปัญหา

คิดถึงตรงนี้ สายตาเธอได้เหลือบไปมองที่โจวฉือเซินอีกครั้ง

ภายใต้แสงไฟอ่อนๆ หร่วนซิงหว่านพบว่าใบหน้าของไอ้ผู้ชายเฮงซวยมีรอยเล็บสีแดงอ่อนๆ เพิ่มขึ้นหลายจุดเลย

หร่วนซิงหว่านเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ เธอไม่ได้ลงมือแรงขนาดนั้นมั้ง?

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำให้เธอโทษตัวเองจังเลย

ผ่านไปไม่นาน รถได้จอดลงที่หน้าโรงแรม

เป็นโรงแรมที่โจวฉือเซินมาเมืองอานเฉิงแล้วเคยมาพักในก่อนหน้านี้

หลังลงจากรถ หร่วนซิงหว่านเอาสัมภาระตัวเองออกและได้พูดกับหลินหนานว่า:"ฉันไม่ขึ้นไปแล้ว พวกนาย......"

หลินหนานพูดอย่างจริงจัง:"คุณหร่วนครับ แถวนี้ไม่มีโรงแรมอื่นแล้วนะครับ"

หร่วนซิงหว่านยกมือขึ้นมาชี้ชื่อโรงแรมที่อยู่ไม่ไกล:"ฉันเห็นหมดแล้ว"

หลินหนานโกหกตอแหลต่อ:"ช่วงนี้ใกล้ตรุษจีนแล้ว เป็นไฮซีซั่นของการท่องเที่ยว โรงแรมพวกนั้นล้วนเต็มหมดแล้วครับ"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจอย่างไร้เสียงทีหนึ่ง เอาเถอะ ทุกคนออกมาทำงานก็ไม่ง่ายเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังอยู่ใต้คำบังคับบัญชาของโจวฉือเซินอีก แค่อยากมีชีวิตต่อไปก็เป็นเรื่องที่ยากมากแล้ว

หร่วนซิงหว่านดึงสายตากลับ เดินผ่านไอ้ผู้ชายเฮงซวยสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เข้าไปในโรงแรม

โจวฉือเซินมองหลินหนานอย่างช้าๆ แว๊บหนึ่ง ยักคิ้วขึ้นอย่างไม่ทิ้งร่องรอย จากนั้นได้เดินตามเข้าไปข้างใน

หลินหนานหายใจยาวๆ ทีหนึ่ง ถอนหายใจอีกครั้งว่าเป็นผู้ช่วยไม่ง่ายเลยจริงๆ

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ พร้อมยื่นบัตรประจำตัวประชาชนไป:"ห้องเดี่ยวห้องหนึ่งค่ะ ขอบคุณค่ะ"

ขณะนี้ผู้จัดการโรงแรมกำลังมอบหมายงานที่หน้าเคาน์เตอร์พอดี พอรับบัตรประชาชนมากำลังอยากจะถามอย่างอื่น กลับเห็นโจวฉือเซินที่ยืนอยู่ข้างหลังหร่วนซิงหว่าน เขาตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ตอนที่จะส่งเสียงออกมาถามไถ่ กลับเห็นโจวฉือเซินเอียงศีรษะทีหนึ่ง ส่งสัญญาณให้เขาจัดการเรื่องที่อยู่ตรงหน้าก่อน

ผู้จัดการโรงแรมมองโจวฉือเซิน แล้วหันมามองหร่วนซิงหว่าน สีหน้าเต็มไปด้วยคำว่าเข้าใจแล้ว จากนั้นได้ใช้สายตาที่ขอความช่วยเหลือมองไปที่หลินหนาน หลินหนานได้พยักหน้าให้เขาเล็กน้อย

ผู้จัดการเข้าใจความหมายของพวกเขาทันที จากนั้นได้แอบทำท่าOKให้โจวฉือเซิน

ต่อมา เขาได้พูดกับหร่วนซิงหว่านอย่างจริงจังว่า:"คุณผู้หญิงครับ พอดีห้องเดี่ยวของเราเต็มหมดแล้วครับ เอาอย่างนี้มั้ยครับ ผมจัดเตรียมห้องสวีทให้คุณผู้หญิง แต่ยังคิดในราคาของห้องเดี่ยวครับ"

หร่วนซิงหว่านยกมือขึ้นมานวดขมับ เขานึกว่าเธอไม่เห็นท่าทางเล็กๆ ของพวกเขาเลยหรือไง?