สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 237

สีหน้าของโจวฉือเซินไม่สามารถใช้คำว่าแย่มาบรรยายแล้ว เสียงของเขาราวกับว่าได้เบียดออกมาจากซอกฟันยังไงอย่างงั้น:"หร่วนซิงหว่าน อย่าได้คืบจะเอาศอกนะ"

หร่วนซิงหว่านถอยหลังไปก้าวหนึ่ง มอบภารกิจที่สุดท้าทายนี้ให้กับเขา:"งั้นคุณมา ฉันไปทิ้ง"

โจวฉือเซินชายตามองเจ้าตัวแสบที่ถีบขาไปมั่วอยู่บนโซฟา และก้นยังมีของติดอยู่ เขาหลับตาลง ระงับอารมณ์ไว้ แล้วยื่นมือรับผ้าอ้อมที่หร่วนซิงหว่านยื่นมา จากนั้นได้หันไปทิ้งที่ถังขยะ

เสียงของหร่วนซิงหว่านก้องมาจากในบ้าน:"ประธานโจว รบกวนคุณช่วยฉันหากะละมังใส่น้ำร้อนมาหน่อยค่ะ"

หลังจากพูดจบ หร่วนซิงหว่านได้เริ่มหากระดาษทิชชู่เปียกและผ้าอ้อมของเด็กที่บนโต๊ะ

ผ่านไปสองนาที โจวฉือเซินได้ยกกะละมังเข้ามาใบหนึ่ง และวางลงบนโต๊ะน้ำชาที่อยู่ตรงหน้าเธอ

หลังจากหร่วนซิงหว่านใช้ผ้าจุ่มน้ำร้อนแล้ว ได้ยกขาของเจ้าตัวเล็กขึ้น และเริ่มเช็ดก้นให้เขา

ตอนที่เธอยื่นกระดาษชำระมา โจวฉือเซินได้ถีบถังขยะไปที่ข้างๆ เธอทันที

หร่วนซิงหว่านเห็นสถานการณ์แล้วอดเบะปากไม่ได้

ในขณะที่เธอเช็ดก้นให้เจ้าตัวเล็กอยู่ ก็ได้โยนผ้าอ้อมให้โจวฉือเซินอีก:"คุณอย่ามัวแต่ยืนอยู่ที่นั่นสิคะ ลองเช็คดูว่าอันนี้ใช้ยังไง"

โจวฉือเซินยกมือรับของที่หล่นอยู่ในอ้อมอกไว้ พร้อมก้มดูไปแว๊บหนึ่ง ริมฝีปากบางแทบจะเม้มเป็นเส้นตรง

เขาหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง ผ่านไปไม่กี่วิ ถึงล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง นิ้วมือเรียวยาวได้จิ้มอยู่บนหน้าจออย่างรวดเร็วหลายที จากนั้นได้ขมวดคิ้วสไลด์ดูอย่างจริงจัง

ไม่นาน หร่วนซิงหว่านก็เช็ดก้นให้เจ้าตัวเล็กเสร็จ เธอได้หันมาถามว่า:"ประธานโจว คุณเช็คได้ยังคะ?"

โจวฉือเซินโยนมือถือไปข้างๆ ขายาวได้ก้าวมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง:"ถอยไป"

ฟังแล้วเหมือนเขาจะลงมือเอง หร่วนซิงหว่านได้รีบเจียดพื้นที่ออกมาให้เขา

ต้องยอมรับว่าโจวฉือเซินฉลาดมากจริงๆ รวมไปถึงเรื่องเปลี่ยนผ้าอ้อมแบบนี้ด้วย เขาแค่ดูครั้งเดียวก็เป็นแล้ว ถึงแม้กระบวนการเต็มไปด้วยความแข็งกระด้าง แต่ก็ถือว่าสำเร็จอยู่

พอเขาเปลี่ยนผ้าอ้อมเสร็จ หร่วนซิงหว่านก็ได้ใส่กางเกงให้เจ้าตัวเล็กอีก

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย หร่วนซิงหว่านอุ้มเจ้าตัวเล็กไว้ในอ้อมอก จากนั้นได้มองไปที่โจวฉือเซินอีกครั้ง พร้อมถามเรื่อยเปื่อยคำหนึ่ง:"ประธานโจว คุณจะลองอุ้มดูมั้ยคะ?"

โจวฉือเซินปฏิเสธอย่างเย็นชา:"ไม่"

"แบบนี้เหรอคะ งั้นรบกวนคุณไปชงนมให้เขาหน่อยนะ เมื่อกี๊เขาถ่ายจนท้องว่าง คาดว่าคงจะหิวแล้วค่ะ"หร่วนซิงหว่านได้พูดอีกว่า "อ้อใช่ เมื่อกี๊น้าฉินบอกแล้วว่าต้องใช้น้ำอุ่นชง 50MLก็พอ ฉันเชื่อว่าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ น่าจะไม่ยากเกินความสามารถของประธานโจวหรอกค่ะ"

โจวฉือเซิน:"......"

หร่วนซิงหว่านยกมุมปากขึ้น รอยยิ้มสวยสะดุดตา

เวลานี้พระอาทิตย์ได้โผล่ออกมาจากในก้อนเมฆ และสาดส่องอยู่บนพื้นอ่อนๆ

ในลานบ้านมีอยู่มุมหนึ่งที่สามารถโดนแดดพอดี

หร่วนซิงหว่านพูด:"งั้นรบกวนประธานโจวแล้วนะคะ พวกเรารอคุณอยู่ที่ข้างนอกนะคะ"

พอพูดจบ ไม่ให้โอกาสโจวฉือเซินได้ปฏิเสธเลย เธอก็ได้อุ้มเจ้าตัวเล็กมาที่ลานบ้าน วางเขาลงในเปลและเข็นไปที่ใต้แสงอาทิตย์

ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กก็ชอบอากาศแบบนี้มาก มือน้อยๆ ได้โบกไปมาอยู่กลางอากาศไม่หยุด ขาน้อยๆ ก็ถีบอย่างมีความสุขมาก

หร่วนซิงหว่านแตะใบหน้าเขาเบาๆ รอยยิ้มของมุมปากก็ไม่เคยจางหายไปเลย

แต่เด็กคนนี้ตัวเล็กจังเลย น่าจะเพิ่งครบเดือนได้ไม่นานมั้ง

ผ่านไปไม่นาน โจวฉือเซินได้เอาขวดนมมาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

หลังจากหร่วนซิงหว่านรับมา ได้ยิ้มหวาน:"ขอบคุณนะคะ ประธานโจว"

โจวฉือเซินเชอะทีหนึ่ง สายตากลับหยุดอยู่ที่บนใบหน้าเธอ ไม่ยอมเคลื่อนย้ายไปสักที

หลังจากหร่วนซิงหว่านสังเกตเห็นสายตาอันเร่าร้อนของเขา เธอรู้สึกค่อนข้างอึดอัด จึงอาศัยเหตุผลที่ป้อนนมให้เจ้าตัวเล็กได้รีบหันไปโดยเร็ว

เจ้าตัวเล็กคงจะหิวน่าดู จับขวดนมไว้ก็เริ่มดื่มขึ้นมาเลย ไม่นานก็ดื่มจนหมดขวดแล้ว

ตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังเช็ดคราบนมให้เขาอยู่ เสียงของโจวฉือเซินได้ดังมาจากข้างหลัง:"คุณคิดเสร็จหรือยังว่าจะตั้งชื่อให้เขาว่าอะไร"

ค่ะพูด:"ยังเลยค่ะ ประธานโจวมีคำแนะนำอะไรมั้ยคะ"

"นี่เป็นภารกิจของคุณ ไม่ใช่ของผม"

"......"หร่วนซิงหว่านเอาขวดนมวางไว้ข้างๆ "งั้นก็ต้องให้เวลาฉันได้คิดดูหน่อยสิคะ ฉันไม่ใช่เครื่องจักรที่สามารถตั้งชื่อได้ทันทีสักหน่อย"

โจวฉือเซินพูด:"แต่ผมเห็นเวลาคุณด่าคนขึ้นมานี่ไม่ต้องคิดเลยนะ"

หร่วนซิงหว่านหันมาจ้องหน้าเขา ตอนที่กำลังจะเปิดปากพูด โจวฉือเซินได้เป็นฝ่ายหยิบขวดนมที่เธอวางอยู่ข้างๆ เข้าไปในห้องครัวอย่างไว

เธออยากจะด่าคนมากรึไง ไม่ใช่เพราะไอ้ผู้ชายเฮงซวยพูดบลาๆ อยู่ได้ทั้งวี่ทั้งวันเหรอ

อีกอย่าง เธอจะปากหมาเท่าเขาเหรอ

พอใกล้เที่ยง สวี่เยว่กับน้าฉินถึงกลับมา

น้าฉินได้เอาของๆ ตัวเอง ตอนที่เตรียมจะกลับบ้าน หร่วนซิงหว่านกลับเรียกเธอไว้:"น้าฉินไม่พาเด็กไปด้วยเหรอคะ?"

น้าฉินตบหัวตัวเองแล้วพูด:"ดีที่หนูเตือนนะ น้าเกือบลืมเด็ก ไปเลย......"

ระหว่างที่พูด เธอก็ได้ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปที่สวี่เยว่อีก

สวี่เยว่พูดอย่างเรียบเฉย:"น้าฉินเลี้ยงหลานคนเดียวทำอะไรก็ไม่สะดวก พวกหนูมาพอดี งั้นช่วยดูแลเลี้ยงเด็กหน่อยนะ"พูดจบ เธอก็ได้มองไปที่น้าฉิน"เธอกินข้าวที่นี่เถอะ จะได้ไม่ต้องกลับไปทำอีก"

น้าฉินฟังแล้วได้พยักหน้ารัวๆ และตามเข้าไปที่ห้องครัว พร้อมพูดกับหร่วนซิงหว่านและโจวฉือเซินว่า:"งั้นลำบากพวกหนูแล้วนะ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มอ่อนๆ :"ไม่เป็นไรค่ะ หนูก็ไม่ได้มีธุระอะไรอยู่แล้วค่ะ"

ตอนเที่ยง กับข้าวที่สวี่เยว่ทำยังคงเป็นเมนูที่หร่วนซิงหว่านชอบกิน

หลังทานข้าวเสร็จ สวี่เยว่ได้พูดว่า:"เสี่ยวหร่วน น้ากับน้าฉินมีธุระต้องออกไปแป๊บหนึ่ง หนูกับเสี่ยวเซินช่วยเลี้ยงดูเด็กอีกแป๊บหนึ่งนะ"

ค่ะพยักหน้า:"ได้ค่ะ"

พวกเธอจากไปไม่นาน ร่างเงาของหลินหนานก็ได้โผล่อยู่ที่หน้าบ้าน:"ประธานโจวครับ คุณหร่วนครับ"

หร่วนซิงหว่านมองไป พบว่าในมือของเขาได้ถือกระเป๋าเดินทางของตัวเองไว้

หร่วนซิงหว่าน:"......"

โจวฉือเซินได้เอ่ยว่า:"วางลงเถอะ"

"ครับ"

หลังจากหลินหนานตอบเสร็จก็ได้หันหลังไปอย่างเร็ว กลัวเปลวไฟแห่งสงครามจลุกลามมาที่ตัวเขา

หร่วนซิงหว่านอดทนไว้ พร้อมมองไปที่โจวฉือเซิน:"ประธานโจว ให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลกับฉันหน่อยได้มั้ยคะ"

โจวฉือเซินพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย:"คุณเคยเห็นใครบ้างที่กลับมาบ้าน แต่ก็ยังไปพักที่โรงแรมอีก?"

หร่วนซิงหว่านพูดแก้ไขให้ถูกต้อง:"นี่เป็นบ้านของคุณ ไม่ใช่บ้านของฉัน"

โจวฉือเซินหันไปมองเธอ:"บ้านของผมก็คือบ้านของคุณ"

หร่วนซิงหว่านอ้าปาก แต่ค่อนข้างพูดไม่ออกในชั่วขณะ

ช่างเหอะ ยังไงเธอก็หน้าด้านสู้ไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนี้ไม่ได้

โจวฉือเซินได้มองเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในเปลอีกครั้ง:"คุณชอบเขามากไม่ใช่เหรอ ยอมทิ้งเขาไว้แล้วกลับไปพักที่โรงแรมเหรอ?"

สีหน้าแววตาของหร่วนซิงหว่านสงบลงมาหลายส่วน:"ถึงชอบ แต่ก็ไม่ใช่ของฉัน"

"ถ้าคุณชอบมากจริงๆ เราสามารถแอบลักพาตัวเขาไปได้"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างไม่สบอารมณ์:"ประธานโจว ขอร้องคุณล่ะ มีความเป็นคนหน่อยได้มั้ย"

โจวฉือเซินยักคิ้วขึ้นมาอย่างไม่ทิ้งร่องรอย:"แน่ใจนะว่าไม่เอา?"

"ประธานโจว ฉันรู้สึกตอนนี้ความคิดของคุณนับวันยิ่งอันตรายขึ้นทุกที ไม่แน่อีกไม่นาน ฉันคงจะได้ไปเยี่ยมคุณที่คุกแล้ว"