สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 238

ทั้งเย็นสวี่เยว่กับน้าฉินก็ไม่ได้กลับมาเลย

ส่วนหร่วนซิงหว่านจากการที่ได้ค่อยๆ ศึกษา สำหรับเรื่องเลี้ยงเด็กก็ไม่ได้มือไม้เก้งก้างเหมือนช่วงเช้าแล้ว

ที่จริงเวลาส่วนใหญ่ของเจ้าตัวเล็กล้วนคือการนอนหลับ ถ้าตื่นแล้วเธอไม่ก็เอาของเล่นเล่นกับเขา ไม่ก็ให้โจวฉือเซินไปชงนมผงให้

ถึงแม้ไอ้ผู้ชายเฮงซวยสีหน้าบูดบึ้ง เหลือก็แต่ยังไม่ได้เขียนคำว่าไม่สมัครใจไว้บนใบหน้า แต่กลับแปลกที่เขาไม่ได้ปฏิเสธเลย

แสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องอยู่บนใบหน้าเขา ทันใดนั้นหร่วนซิงหว่านได้เกิดภาพลวงตา

เหมือนพวกเขาสามคนคือครอบครัวเดียวกัน เหมือนทุกอย่างล้วนเป็นไปโดยธรรมชาติแบบนี้......

หลังจากสังเกตเห็นสายตาของเธอ โจวฉือเซินได้มองมา:"เป็นอะไรไป?"

หร่วนซิงหว่านเม้มริมฝีปากทีหนึ่ง พร้อมลุกขึ้นมาพูด:"รบกวนประธานโจวดูเด็กไว้หน่อยนะคะ ฉันออกไปแป๊บหนึ่งค่ะ"

พูดจบ เธอก็ไม่รอให้โจวฉือเซินเห็นด้วย ก็ได้เดินออกจากลานบ้านไปอย่างไวเลย

เดินตามถนนไปหลายนาที หร่วนซิงหว่านได้มาถึงที่ๆ ก่อนหน้านี้นั่งเรือล่องทะเลสาบกับโจวฉือเซิน

เธอยืนอยู่ใต้ต้นไม้ มองดูไปไกลๆ สีหน้าเงียบสงบ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปไม่นาน ด้านหลังมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ร่างเงาที่สูงใหญ่สง่าผ่าเผยได้ยืนอยู่ที่ข้างกายเธอ

หร่วนซิงหว่านหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง:"ประธานโจวออกมาทำไมคะ ไม่ใช่ให้คุณดูเด็กไว้เหรอ"

"เขาหลับไปแล้ว มีอะไรน่าดู เขาหนีไปไหนไม่ได้สักหน่อย"โจวฉือเซินมองมาที่เธอ"ถ้าผมไม่ออกมาอีก คนที่จะหนีก็คือคุณแล้ว"

หร่วนซิงหว่านหลุบตาไว้:"ฉันก็แค่ออกมาเดินเล่นสูดอากาศที่ข้างนอกเฉยๆ "

พอพูดจบ เธอก็ได้มองไปที่โจวฉือเซินอีก:"ประธานโจว คุณให้ฉันอยู่คนเดียวสักพักได้มั้ย ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ"

โจวฉือเซินพูดอย่างเรียบเฉย:"คุณเคยอยากเห็นหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่?"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

เขาพูดแบบนี้ก็ไม่ผิด

แต่ตอนนี้ในใจเธอกลักกลุ้มและหดหู่ เห็นเขาทีไรก็หงุดหงิดทุกที

สีหน้าของหร่วนซิงหว่านเคร่งขรึมมากเป็นพิเศษ:"ฉันจริงจังนะ ตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียว"

ขณะนี้ เรือลำเล็กที่จอดเทียบท่าอยู่ด้านล่างใช้ภาษาท้องถิ่นถามพวกเขาว่าจะขึ้นเรือหรือเปล่า

หร่วนซิงหว่านได้ตอบไปคำหนึ่ง พอลงบันไดได้สองขั้น ก็ได้มองมาที่โจวฉือเซินพร้อมเตือนว่า:"อย่าตามมา ก็ถือซะว่าทำเรื่องดีวันหนึ่งก็แล้วกันนะคะ"

โจวฉือเซิน:"......"

พอหร่วนซิงหว่านขึ้นเรือไป เรือลำเล็กได้โคลงเคลงล่องไปไกล จนกระทั่งไม่เห็นร่างเงาของเธออีก โจวฉือเซินถึงค่อยๆ ดึงสายตากลับ

หลินหนานไม่รู้โผล่มาจากตรงไหน เขาได้ถามเสียงเบาว่า:"ประธานโจว จะตามไปมั้ยครับ?"

โจวฉือเซินพูดจาเรียบเฉย:"ไม่ต้อง"

เขารู้ว่าหร่วนซิงหว่านกำลังคิดอะไรอยู่

โจวฉือเซินหันมามองหลินหนานแว๊บหนึ่ง:"ไม่ใช่ให้นายอยู่ข้างในเหรอ ออกมาทำไม"

หลินหนานเอ่ยว่า:"พวกคุณหญิงสวี่กลับมาแล้วครับ"

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลังจากหลินหนานได้รับสายๆ หนึ่งแล้วเอ่ยว่า:"ประธานโจวครับ จัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ ยังตามแผนอยู่มั้ยครับ"

โจวฉือเซินมองไปไกล พูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น:"ให้พวกเขาจัดการให้สิ้นซาก ฉันไม่ไปแล้ว"

"ครับ"

หลังจากหลินหนานตอบเสร็จก็ได้จากไปเลย

ที่ประธานโจวมาเมืองหนานเฉิงในครั้งนี้ ก็เพื่อจัดการโจวอานอานเอง

แต่แค่คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอคุณนายอยู่ที่นี่

ดูท่าประธานโจวได้เปลี่ยนความคิดแล้ว

บนพื้นผิวทะเลสาบ

หร่วนซิงหว่านมองที่ไกลๆ อย่างไร้จุดหมายปลายทาง สีหน้าแววตาเซื่องซึม

ถ้าลูกของเธอยังอยู่ น่าจะโตประมาณสามสี่เดือนแล้ว

เขาก็คงจะเหมือนหลานของน้าฉิน ที่นอนอยู่ในเปลอย่างไร้ความกังวล พอเห็นหน้าเธอก็จะยิ้มให้กับเธอ พอเห็นโจวฉือเซินก็จะเบะปากอยากร้องไห้

มือทั้งสองข้างของหร่วนซิงหว่านได้กอดเข่าไว้ ความคิดลอยไปไกลจนควบคุมไม่ได้

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ ตะวันค่อยๆ ตกดิน ท้องฟ้าก็ค่อยๆ มืดลง สายลมเย็นพัดมาเป็นระลอกๆ

หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะจามไปหลายที จากนั้นได้พูดกับคนพายเรือว่า:"รบกวนย้อนกลับไปด้วยค่ะ"

"อืม ได้ครับ!"คนพายเรือเอาไม้พายไปด้วยและพูดคุยกับเธอไปด้วย"สาวสวย คุณน่าจะมาท่องเที่ยวที่นี่เป็นครั้งที่สองแล้วใช่มั้ย"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า:"คราวก่อนก็เคยนั่งเรือของคุณค่ะ"

"ผมก็ว่าล่ะ เมื่อกี๊เห็นคุณก็รู้สึกว่าคุ้นๆ อยู่ ผมจำได้คราวก่อนคุณมากับสามีคุณ เมื่อหลายเดือนก่อนแล้ว ตอนนั้นผมยังได้แนะนำสถานที่ท่องเที่ยวให้เขาไปหลายแห่งเลย เป็นไงบ้าง ไม่เลวเลยใช่มั้ยครับ?วัดเยว่เหล่าของที่นี่ศักดิ์สิทธิ์มาก ขอแค่คู่รักและคู่สามีภรรยาที่เคยไป ก็จะอยู่ด้วยกันยาวนานเลยครับ"

หร่วนซิงหว่านอึ้งไปครู่หนึ่ง ดึงสติกลับมาไม่ได้ในชั่วขณะ

มิน่าล่ะ ตอนนั้นโจวฉือเซินถึงได้ก้าวข้ามไปครึ่งค่อนเมืองก็จะพาเธอไปกินข้าวในสถานที่ๆ ไกลขนาดนั้น ที่แท้เพราะเหตุนี้?

ตอนที่เรือเทียบท่าถึงชายฝั่ง ท้องฟ้าทั้งแผ่นได้ถูกปกคลุมด้วยสีเทาชั้นหนึ่ง

ตอนที่หร่วนซิงหว่านลงจากเรือได้คิดเรื่องอย่างอื่นอยู่ ไม่ทันสังเกตเห็น เกือบจะก้าวพลาดเซไปทีหนึ่ง ในขณะนี้นี่เอง ฝ่ามือใหญ่ได้ประคองเธอไว้อย่างมั่นคง

พอหร่วนซิงหว่านยืนทรงตัวได้แล้ว เงียบไปหลายวิถึงได้ถามว่า:"ประธานโจวรออยู่ที่นี่ตลอดเลยเหรอคะ"

"อืม ถ้าคุณคิดสั้นโดดลงไปในทะเลสาบ ก็จะสามารถล้วงได้เร็วหน่อย"

หร่วนซิงหว่านกัดฟันไว้แน่น อดทนไว้ไม่ไปเหยียบทีหนึ่ง เธอก้าวขึ้นบันไดอย่างไม่หันมามอง และก้าวเดินจากไปอย่างไว

โจวฉือเซินได้เดินตามไป และถามด้วยเสียงช้าๆ :"อารมณ์ดีขึ้นหรือยัง?"

"เห็นหน้าประธานโจวทีไรฉันก็อารมณ์เสียทุกที"

"งั้นคุณก็เอาชนะมัน หรือไม่ก็หลับตาไว้"

"............"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกจนถึงตอนนี้ตัวเองยังไม่ถูกเขาทำเอาเครียดตาย เป็นเพราะว่าเธอดวงแข็ง

ในขณะที่เธอเดินมาถึงหน้าบ้านของสวี่เยว่เตรียมจะเข้าไป โจวฉือเซินกลับกุมข้อมือเธอไว้:"ผมพาคุณไปที่ๆ หนึ่ง"

ฝีเท้าของหร่วนซิงหว่านหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เธอแกล้งพูดว่า:"คงไม่ใช่วัดเยว่เหล่าอีกมั้งคะ"

"ถ้าคุณอยากไป ก็ใช่ว่าจะไม่ได้นะ"

หร่วนซิงหว่านกัดฟันไว้แน่น:"ฉันไม่อยากไป!"

โจวฉือเซินยกมุมปากขึ้น จากนั้นได้ดึงเธอยัดเข้าไปในรถมายบัคสีดำที่จอดอยู่ข้างๆ

หลังจากรถขับมาได้ประมาณยี่สิบนาที ได้จอดลงที่หน้าท่าเรือ

ส่วนบนพื้นผิวทะเล มีเรือสำราญอยู่ลำหนึ่งที่กำลังไปจากท่าเรืออย่างช้าๆ

หร่วนซิงหว่านหันไปมองโจวฉือเซินอย่างค่อนข้างมึนงง

โจวฉือเซินใช้มือข้างเดียวจับพวงมาลัยไว้ นิ้วมือเรียวยาวคอยเคาะอยู่ที่พวงมาลัยเบาๆ :"โจวอานอานอยู่บนเรือลำนี้"

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านถึงได้เอ่ยว่า:"ค่ะ"

โจวฉือเซินมองไปที่เรือสำราญและพูดช้าๆ :"หร่วนซิงหว่าน สิ่งที่พวกมันติดค้างคุณ ผมจะเอาคืนมาให้หมด"

สีหน้าแววตาของหร่วนซิงหว่านสงบนิ่งมาก:"ถึงเป็นแบบนี้ ก็เปลี่ยนแปลงตอนจบไม่ได้หรอกค่ะ"

"ไม่ถึงสุดท้าย ใครก็ไม่รู้หรอกว่าตอนจบเป็นยังไง"

หร่วนซิงหว่านหันหน้ามา รู้สึกว่าคำพูโของโจวฉือเซินมีอะไรแอบแฝงอยู่

แต่ฟังจากความหมายของเขาแล้ว เขาก็ไม่คิดจะบอกเธอหรอก

พอเรือสำราญล่องไปไกล โจวฉือเซินถึงดึงสายตากลับ และเหยียบคันเร่งอีกครั้งพร้อมจากไป

ขากลับ หร่วนซิงหว่านพิงอยู่ที่กระจกรถ แสงที่ดับๆ ติดๆ ของข้างนอกแล้วเหม่อลอย

ในขณะที่เธอถอนหายใจจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ตอนที่เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง กลับพบว่ารถได้จอดอยู่ที่หน้าถนนสายโบราณของวัดเยว่เหล่า

หร่วนซิงหว่านเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ ทันใดนั้นได้มองไปยังไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่อยู่ข้างๆ :"ประธานโจว คุณ......"

สีหน้าของโจวฉือเซินเยือกเย็นไม่สะทกสะท้าน:"คุณอยากมาไม่ใช่เหรอ"