สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 238

ทั้งเย็นสวี่เยว่กับน้าฉินก็ไม่ได้กลับมาเลย

ส่วนหร่วนซิงหว่านจากการที่ได้ค่อยๆ ศึกษา สำหรับเรื่องเลี้ยงเด็กก็ไม่ได้มือไม้เก้งก้างเหมือนช่วงเช้าแล้ว

ที่จริงเวลาส่วนใหญ่ของเจ้าตัวเล็กล้วนคือการนอนหลับ ถ้าตื่นแล้วเธอไม่ก็เอาของเล่นเล่นกับเขา ไม่ก็ให้โจวฉือเซินไปชงนมผงให้

ถึงแม้ไอ้ผู้ชายเฮงซวยสีหน้าบูดบึ้ง เหลือก็แต่ยังไม่ได้เขียนคำว่าไม่สมัครใจไว้บนใบหน้า แต่กลับแปลกที่เขาไม่ได้ปฏิเสธเลย

แสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องอยู่บนใบหน้าเขา ทันใดนั้นหร่วนซิงหว่านได้เกิดภาพลวงตา

เหมือนพวกเขาสามคนคือครอบครัวเดียวกัน เหมือนทุกอย่างล้วนเป็นไปโดยธรรมชาติแบบนี้......

หลังจากสังเกตเห็นสายตาของเธอ โจวฉือเซินได้มองมา:"เป็นอะไรไป?"

หร่วนซิงหว่านเม้มริมฝีปากทีหนึ่ง พร้อมลุกขึ้นมาพูด:"รบกวนประธานโจวดูเด็กไว้หน่อยนะคะ ฉันออกไปแป๊บหนึ่งค่ะ"

พูดจบ เธอก็ไม่รอให้โจวฉือเซินเห็นด้วย ก็ได้เดินออกจากลานบ้านไปอย่างไวเลย

เดินตามถนนไปหลายนาที หร่วนซิงหว่านได้มาถึงที่ๆ ก่อนหน้านี้นั่งเรือล่องทะเลสาบกับโจวฉือเซิน

เธอยืนอยู่ใต้ต้นไม้ มองดูไปไกลๆ สีหน้าเงียบสงบ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปไม่นาน ด้านหลังมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ร่างเงาที่สูงใหญ่สง่าผ่าเผยได้ยืนอยู่ที่ข้างกายเธอ

หร่วนซิงหว่านหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง:"ประธานโจวออกมาทำไมคะ ไม่ใช่ให้คุณดูเด็กไว้เหรอ"

"เขาหลับไปแล้ว มีอะไรน่าดู เขาหนีไปไหนไม่ได้สักหน่อย"โจวฉือเซินมองมาที่เธอ"ถ้าผมไม่ออกมาอีก คนที่จะหนีก็คือคุณแล้ว"

หร่วนซิงหว่านหลุบตาไว้:"ฉันก็แค่ออกมาเดินเล่นสูดอากาศที่ข้างนอกเฉยๆ "

พอพูดจบ เธอก็ได้มองไปที่โจวฉือเซินอีก:"ประธานโจว คุณให้ฉันอยู่คนเดียวสักพักได้มั้ย ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ"

โจวฉือเซินพูดอย่างเรียบเฉย:"คุณเคยอยากเห็นหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่?"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

เขาพูดแบบนี้ก็ไม่ผิด

แต่ตอนนี้ในใจเธอกลักกลุ้มและหดหู่ เห็นเขาทีไรก็หงุดหงิดทุกที

สีหน้าของหร่วนซิงหว่านเคร่งขรึมมากเป็นพิเศษ:"ฉันจริงจังนะ ตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียว"

ขณะนี้ เรือลำเล็กที่จอดเทียบท่าอยู่ด้านล่างใช้ภาษาท้องถิ่นถามพวกเขาว่าจะขึ้นเรือหรือเปล่า

หร่วนซิงหว่านได้ตอบไปคำหนึ่ง พอลงบันไดได้สองขั้น ก็ได้มองมาที่โจวฉือเซินพร้อมเตือนว่า:"อย่าตามมา ก็ถือซะว่าทำเรื่องดีวันหนึ่งก็แล้วกันนะคะ"

โจวฉือเซิน:"......"

พอหร่วนซิงหว่านขึ้นเรือไป เรือลำเล็กได้โคลงเคลงล่องไปไกล จนกระทั่งไม่เห็นร่างเงาของเธออีก โจวฉือเซินถึงค่อยๆ ดึงสายตากลับ

หลินหนานไม่รู้โผล่มาจากตรงไหน เขาได้ถามเสียงเบาว่า:"ประธานโจว จะตามไปมั้ยครับ?"

โจวฉือเซินพูดจาเรียบเฉย:"ไม่ต้อง"

เขารู้ว่าหร่วนซิงหว่านกำลังคิดอะไรอยู่

โจวฉือเซินหันมามองหลินหนานแว๊บหนึ่ง:"ไม่ใช่ให้นายอยู่ข้างในเหรอ ออกมาทำไม"

หลินหนานเอ่ยว่า:"พวกคุณหญิงสวี่กลับมาแล้วครับ"

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลังจากหลินหนานได้รับสายๆ หนึ่งแล้วเอ่ยว่า:"ประธานโจวครับ จัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ ยังตามแผนอยู่มั้ยครับ"

โจวฉือเซินมองไปไกล พูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น:"ให้พวกเขาจัดการให้สิ้นซาก ฉันไม่ไปแล้ว"

"ครับ"

หลังจากหลินหนานตอบเสร็จก็ได้จากไปเลย

ที่ประธานโจวมาเมืองหนานเฉิงในครั้งนี้ ก็เพื่อจัดการโจวอานอานเอง

แต่แค่คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอคุณนายอยู่ที่นี่

ดูท่าประธานโจวได้เปลี่ยนความคิดแล้ว

บนพื้นผิวทะเลสาบ

หร่วนซิงหว่านมองที่ไกลๆ อย่างไร้จุดหมายปลายทาง สีหน้าแววตาเซื่องซึม