สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 239

ตอนนี้หร่วนซิงหว่านเสียใจจะแย่อยู่แล้ว ถ้ารู้แต่แรกก็ไม่ปากเสียถามคำๆ นั้นแล้ว

หลังจากโจวฉือเซินจอดรถเสร็จ ก็ได้พูดอย่างเรียบเฉยว่า:"ลงรถเถอะ"

หร่วนซิงหว่านเบะปาก ได้แต่ประนีประนอม

หลังจากเดินมาถึงฟู้ดสตรีท โจวฉือเซินได้สั่งของทานเล่นที่คราวก่อนหร่วนซิงหว่านมาแล้วอยากกิน จากนั้นได้พาเธอไปนั่งที่ข้างๆ อย่างชำนาญ

สำหรับเรื่องที่เขาสามารถจำของทานเล่นของคราวก่อนได้อย่างไม่ตกหล่นแม้แต่อย่างเดียว หร่วนซิงหว่านค่อนข้างตกตะลึงอยู่

แต่ตอนนั้นเธอกำลังท้องกำลังไส้อยู่เลยกินค่อนข้างเยอะ ตอนนี้เห็นได้ชัดว่ากินไม่หมด

ในขณะที่เธออยากจะเปิดปากพูด โจวฉือเซินได้สบตากับเธอ:"ไม่พอเหรอ?"

"......พอแล้วค่ะ"

ที่จริงว่าไปแล้วก็แปลกมากเลย มาที่นี่สองครั้ง ทั้งๆ ที่ทุกอย่างไม่เหมือนกัน แต่กลับรู้สึกว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย

กินถึงตอนท้าย หร่วนซิงหว่านรู้สึกความกังวลของเธอในเมื่อครู่เป็นเรื่องส่วนเกิน

ของทานเล่นที่สั่งมาล้วนกินจนหมด แทบจะไม่เหลือเลย

โจวฉือเซินไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นเป็นคนเรื่องมากก็จริง แต่ก็ไม่เคยกินทิ้งๆ ขว้างๆ เลย

นี่ก็อาจจะเกี่ยวข้องกับสิ่งแวดล้อมที่เขาโตมาตั้งแต่เด็ก

หลังทานข้าวเสร็จ หร่วนซิงหว่านได้ถามหยั่งเชิงว่า:"ประธานโจว เราจะกลับกันหรือยังคะ?"

โจวฉือเซินลุกขึ้น และพูดอย่างชิวๆ :"กินข้าวเสร็จก็ต้องย่อยหน่อยสิ"

พอพูดจบ ก็ได้ก้าวเท้าเดินไปทางวัดเยว่เหล่า

หร่วนซิงหว่านถูกบีบให้เดินตามไป

ตอนนี้เด็กนักเรียนมากมายล้วนปิดเทอมฤดูหนาวกันแล้ว คู่รักวัยใสเยอะมากเป็นพิเศษ คึกคักกว่าคราวก่อนที่พวกเขามาเสียอีก

หร่วนซิงหว่านเดินไปได้ครู่เดียว ก็ได้เดินพลัดกับโจวฉือเซิน

ในขณะที่เธอกำลังคิดว่าจะหาที่ๆ หนึ่งนั่งก่อนมั้ย ทันใดนั้นมือได้ถูกฝ่ามือใหญ่ที่อบอุ่นกุมเอาไว้

เธอเงยหน้าขึ้นมามองด้วยจิตใต้สำนึก เห็นไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่สูญหายไปจากหมู่คนไม่รู้ย้อนกลับมาอีกตั้งแต่เมื่อไหร่

หร่วนซิงหว่านอยากดึงมือออกจากฝ่ามือเขา แต่ขัดขืนไปหลายครั้งก็ไม่มีประโยชน์เลย กลับยิ่งกุมแน่นมากขึ้น ไอ้ผู้ชายเฮงซวยยังฉวยโอกาสสอดเข้าไปในซอกนิ้วเธอ กุมมือเธอไว้แน่น

โจวฉือเซินหาข้ออ้างที่ฟังดูสวยหรู:"คนเยอะเกินไป แบบนี้จะได้ไม่พลัดหลงกัน"

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านได้ปฏิเสธ เขาก็ได้จูงมือเธอเดินไปข้างหน้าต่อแล้ว

หร่วนซิงหว่านต่อสู้กับมือข้างนั้นของเขาต่ออย่างเจ็บใจ จนกระทั่งตรงหน้ามีเด็กผู้หญิงเดินมาคนหนึ่ง เธอไม่ได้สังเกตเห็น ถ้าไม่ใช่โจวฉือเซินยื่นมือบังเธอไว้ เธอเกือบจะพุ่งชนเข้าไปแล้ว

ที่นี่คนเยอะมากจริงๆ หร่วนซิงหว่านได้แต่ล้มเลิกความคิดไป

พวกเขาอยู่ท่ามกลางหมู่คน ก็เหมือนคู่รักที่รักกันหวานชื่นปกติคู่หนึ่ง

มาถึงที่หน้าวัดเยว่เหล่า หร่วนซิงหว่านยังไงก็คิดไม่ถึงว่าโจวฉือเซินจะดึงเธอมาต่อแถวที่จุดรับป้ายขอพรความรัก

หร่วนซิงหว่านรักษาสติและความใจเย็นไว้:"ประธานโจว คุณคิดว่าคุณทำแบบนี้มันสมเหตุสมผลเหรอคะ"

"ผมรู้สึกสมเหตุสมผลนะ"

"ฉันรู้สึกไม่สมเหตุสมผลเลย!"

โจวฉือเซินสีหน้าเรียบเฉย:"แสดงว่าปัญหาเกิดจากที่ตัวคุณ"

หร่วนซิงหว่านไม่อยากเล่นเกมส์ที่ไร้สาระแบบนี้กับเขาอีก ในขณะที่เธออยากจะดึงมือออกอีกครั้ง ได้มีผู้ชายสองคนเดินมาที่ข้างกายพวกเขา ผู้ชายหนึ่งในนั้นยังถือกล้องถ่ายรูปไว้ด้วย

"ทั้งสองท่านครับ เราเป็นเจ้าหน้าที่ของวัดเยว่เหล่า ไม่ทราบว่าพวกคุณคือคู่รักกันใช่มั้ยครับ"

"ไม่......"

โจวฉือเซินตอบอย่างมั่นใจมาก:"เราเป็นสามีภรรยากันครับ"

เจ้าหน้าที่รู้ในทันที:"คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง คืออย่างนี้ครับ พวกเรารู้สึกคุณสองคนรักกันมาก ภาพลักษณ์และบุคลิกต่างก็ดูดีมาก อยากถามดูว่าเรียนเชิญพวกคุณถ่ายรูปสักสองใบได้มั้ยครับ เอาไว้ใส่โปรโมทที่วัดเยว่เหล่า จากความรู้สึกที่มีให้พวกคุณทั้งสองท่านไม่ต้องต่อแถวก็สามารถรับป้ายขอพรความรัก

โดยตรงเลยครับ นอกเหนือจากนี้ เรายังจะมอบของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้กับทั้งสองท่านด้วยครับ"

หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจ พวกเขาไปเห็นมาจากไหนว่าพวกเขารักกันมาก?

ในขณะนี้เอง ข้างกายมีเสียงเรียบเฉยของผู้ชายดังขึ้น:"ได้ครับ"

หร่วนซิงหว่านหันหน้าไปพร้อมเบิกตากว้าง มองเขาอย่างเหลือเชื่อ

ไอ้ผู้ชายเฮงซวยไม่ชอบถ่ายรูปไม่ใช่เหรอ แม้แต่เพจของโจวซื่อกรุ๊ปกับหนังสือพิมพ์การเงินต่างๆ ก็ยังไม่มีรูปถ่ายของเขาเลย

เจ้าหน้าที่ได้เอ่ยว่า:"ทั้งสองท่านเชิญทางนี้ครับ"

"ไม่ใช่ ฉัน......"

โจวฉือเซินพูดเสียงต่ำที่ข้างกายเธอ:"คุณไม่อยากต่อแถวไม่ใช่เหรอ อย่าโวยวาย"

หร่วนซิงหว่าน:"?"

เธอไม่อยากต่อแถวที่ไหนกัน!ไอ้ผู้ชายเฮงซวยกำลังพูดตบตาชัดๆ !

หลังจากถึงริมแม่น้ำที่มีโคมไฟลอยอยู่ เจ้าหน้าที่ได้พูดว่า:"โอเค คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง พวกคุณทำตัวตามสบายเหมือนก่อนหน้านี้ก็พอนะครับ พูดคุยกัน คุยเล่นกันได้หมดครับ"

สีหน้าของหร่วนซิงหว่านได้เต็มไปด้วยคำว่าปฏิเสธ ไม่ให้ความร่วมมือเลยสักนิด

โจวฉือเซินโน้มตัวลง น้ำเสียงเบาและช้า:"ถ้าคุณยังขยับไปมั่วอีก ระวังเดี๋ยวผมจูบคุณต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้นะ"

"......"หร่วนซิงหว่านพูดอย่างไม่ยอมแสดงให้เห็นว่าตัวเองด้อยกว่า "ประธานโจว ถ้าไม่กลัวว่าฉันจะตบคุณต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ คุณจะลองดูก็ได้นะ"

โจวฉือเซินเอียงศีรษะเล็กน้อยแล้วลุกขึ้น ริมฝีปากบางเฉี่ยวผ่านแก้มของเธอไปอย่างจะจูบแต่ก็ไม่จูบ

ร่างกายของหร่วนซิงหว่านแข็งทื่อ คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมีความเคลื่อนไหวแบบนี้

นี่ทำให้คน......ปากแห้งคอแห้งมากกว่าเขาจูบเธออย่างเปิดเผยและโจ่งแจ้งเสียอีก

โจวฉือเซินพึงพอใจกับปฏิกิริยาของเธอมาก มุมปากได้ยกขึ้นเล็กน้อย

ในขณะเดียวกัน เจ้าหน้าที่ได้เดินมา:"โอเคครับ รูปถ่ายเสร็จแล้วครับ ขอบคุณทั้งสองท่านมากเลยนะครับ เชิญมาทางนี้กับผมครับ"

หร่วนซิงหว่านยังไม่ได้ดึงสติกลับมา ก็ถูกไอ้ผู้ชายเฮงซวยดึงตัวเดินไปข้างหน้าแล้ว

มาถึงที่หลังวัดเยว่เหล่า เจ้าหน้าที่ได้เอาป้ายขอพรความรัก

ออกมาจากในตู้แล้วยื่นให้กับพวกเขา:"ทั้งสองท่านเขียนชื่อลงไปบนป้ายขอพรความรัก จากนั้นไปแขวนที่ริมแม่น้ำที่ปล่อยโคมไฟก็โอเคแล้วครับ"

โจวฉือเซินยื่นมือรับมา แล้วหยิบพู่กันบนโต๊ะขึ้นมา จากนั้นได้ก้มไปเขียนชื่อของพวกเขาสองคนลงบนป้ายขอพรความรัก

หร่วนซิงหว่านมองดูภาพนี้แล้ว อ้าปากอยากจะพูดอะไร แต่ก็รู้สึกไม่ได้ช่วยอะไรเลย เธอได้จับจมูกอย่างค่อนข้างอึดอัด และมองไปไกลๆ

หลังจากโจวฉือเซินเขียนชื่อเสร็จ เจ้าหน้าที่ก็ได้พูดอีกว่า:"รบกวนคุณผู้ชายทิ้งที่อยู่ไว้ให้หน่อยนะครับ ของขวัญจะส่งถึงมือพวกคุณในวันพรุ่งนี้ครับ"

ในขณะที่โจวฉือเซินให้ที่อยู่ ทันใดนั้นหร่วนซิงหว่านได้มองไปทางช่างถ่ายภาพที่รออยู่ข้างๆ :"ให้ป้ายขอพรความรัก

ให้ฉันอีกอันได้มั้ยคะ?ของฉันยังไม่ได้เขียนเลย"

ช่างถ่ายภาพ:"?"

ของสิ่งนี้คู่รักล้วนเขียนใส่ป้ายขอพรความรักอันเดียวกันมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ ทำไมยังต้องคนละอันอีก

โจวฉือเซินพูดอย่างเรียบเฉย:"ไม่ต้องสนใจเธอครับ"

หร่วนซิงหว่านพูด:"ประธานโจว คุณพูดแบบนี้มันไม่ถูกนะ ทำไมไม่ต้องสนใจฉัน ฉันก็ได้ออกแรงเหมือนกัน ขออันหนึ่งมันไม่เกินไปมั้งคะ"

"คุณกะจะเขียนชื่อใคร"

"ก็ต้องเขียนของฉันกับเฉิงเว่ยน่ะสิ"

สีหน้าของโจวฉือเซินบึ้งตึงขึ้นมาทีละนิด พร้อมมองเธออย่างเย็นชา

เจ้าหน้าที่สองคนเห็นสถานการณ์แล้ว ได้มองหน้ากันไปมา จากนั้นตัดสินใจจะหนีออกจากที่ๆ อบอวลด้วยควันดินปืนแห่งนี้

เพราะที่อยู่ก็ได้มาแล้ว

หร่วนซิงหว่านได้ยิ้มให้กับโจวฉือเซิน:"ประธานโจวนี่คือโกรธเหรอคะ?"

"ไม่ใช่"

"แล้วคุณ......"

"หึง"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

ไอ้ผู้ชายเฮงซวยชอบพูดแต่คำพูดที่ทำให้คนไปต่อไม่ถูกอยู่เรื่อยเลย