สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 240

สายตาของโจวฉือเซินมองดูเธออยู่เป็นครั้งคราว ผ่านไปสักพักได้ส่งเสียงออกมาอย่างไม่มีลางเลยสักนิด:"พวกเขาไปแล้ว ถ้าคุณยังอยากเอาอีก ผมไปต่อแถวเป็นเพื่อนคุณก็ได้"

"......ไม่ต้องแล้วค่ะ ฉันล้อเล่น"

เธอแค่แกล้งยั่วโมโหไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนี้เฉยๆ จะได้ให้เขาโกรธและโยนป้ายไว้แล้วจากไปเลย

จะไปรู้ได้ยังไงว่าเขาจะมีท่าทีที่เปลี่ยนไปจากปกติ ทำให้คนอึดอัดจริงๆ

ริมฝีปากบางของโจวฉือเซินได้ยกขึ้นอย่างไร้ร่องรอย จากนั้นเขาได้จูงมือเธอเดินไปข้างอย่างช้าๆ อีกครั้ง

ตอนที่โจวฉือเซินเอาป้ายขอพรความรัก

แขวนที่ริมแม่น้ำ หร่วนซิงหว่านได้มองซ้ายมองขวา ใช้อันนี้มาปกปิดความตื่นเต้นและความเก้อเขินในใจ

พอแขวนป้ายขอพรความรักเสร็จ หร่วนซิงหว่านก็ได้พูดว่า:"นี่ก็ดึกแล้ว ฉันจะไปแล้วค่ะ ประธานโจวเชิญตามสบายนะคะ"

พูดจบ เธอก้าวเท้าเดินจากไปอย่างเร่งรีบ

หลังออกมาจากวัดเยว่เหล่า ไม่มีผู้คนที่พลุกพล่านไปมาแล้ว หร่วนซิงหว่านรู้สึกอากาศบริสุทธิ์ขึ้นเยอะเลย เธอสูดหายใจยาวๆ หยิบมือถือออกมากำลังอยากจะเรียกรถกลับไป ข้อมือกลับถูกคนกุมเอาไว้:"ทางนี้"

หร่วนซิงหว่านเบะปาก เธอวิ่งได้เร็วขนาดนี้แล้ว ไม่นึกเลยว่าไอ้ผู้ชายเฮงซวยยังตามมาทันอีก

เสียเวลาอยู่ที่วัดเยว่เหล่าไม่น้อยเลย ตอนที่กลับมาถึงถนนอานเฉียวก็สี่ทุ่มแล้ว

เมื่อก่อนเวลานี้ สวี่เยว่น่าจะเข้านอนแล้ว

แต่นาทีนี้ไฟของลานบ้านยังสว่างไสวอยู่ ในบ้านมีเสียงร้องไห้ของเด็กก้องมา

หร่วนซิงหว่านได้ยินแล้วรีบวิ่งเข้าไป

ในลานบ้าน สวี่เยว่กำลังอุ้มเจ้าตัวเล็กไว้และคอยกล่อมเบาๆ

หร่วนซิงหว่านถาม:"น้าสวี่ เขาเป็นอะไรคะ?"

สวี่เยว่พูด:"ไม่มีอะไร เด็กตอนกลางคืนก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ งอแงกลางดึก กล่อมจนหลับก็โอเคแล้ว"

หร่วนซิงหว่านยื่นมือออกมา:"ให้หนูอุ้มหน่อยค่ะ"

สวี่เยว่เอาเด็กยื่นไปที่อ้อมแขนของเธอ

หลังจากหร่วนซิงหว่านกล่อมไปสักพัก เสียงร้องของเจ้าตัวเล็กก็ค่อยๆ เบาลง แต่ก็ยังสะอึกสะอื้นอยู่

เธออุ้มเด็กไว้ด้วยและถามไปด้วย:"น้าฉินล่ะคะ?"

สวี่เยว่รีบพูดทันทีว่า:"วันนี้ตอนที่น้าฉินออกไปข้างนอกแล้วเป็นหวัด กลัวจะติดให้เด็ก คืนนี้เลยให้น้าช่วยเลี้ยงหลานหน่อย"

สำหรับที่สวี่เยว่พูด หร่วนซิงหว่านไม่สงสัยเลยสักนิด

ความสัมพันธ์ของน้าสวี่กับน้าฉินดีมาโดยตลอด ปกติทั้งสองก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กับญาติๆ ทั้งสองได้ใช้ชีวิตเหมือนครอบครัวเดียวกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกันแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติ

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า มิน่าล่ะเจ้าตัวเล็กถึงได้ร้องไห้หนักขนาดนี้ คงจะพบว่ายายตัวเองไม่อยู่ข้างกายแน่เลย

หลังจากอุ้มไปสักพัก หร่วนซิงหว่านพบว่าดวงตากลมแบ๊วของเจ้าตัวเล็กมองไปที่ข้างๆ ตลอด มือน้อยๆ ก็คอยโบกไปมา

เธอมองไปตามสายตาของเขา จากนั้นเลียริมฝีปากแล้วก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง:"ประธานโจว หรือคุณจะลองอุ้มดูมั้ย?"

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว เหมือนใบหน้าเต็มไปด้วยคำว่าปฏิเสธ

หร่วนซิงหว่านพูด:"คุณลองอุ้มดู ดูสิว่าเขาน่ารักมากแค่ไหน"

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างใจเย็น:"จะน่ารักสู้คุณได้เหรอ"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

ใบหน้าเธอแดงไปถึงคอทันที รู้สึกทั้งเนื้อทั้งตัวเหมือนมีไฟเผาอยู่

สวี่เยว่ที่อยู่ไม่ไกลได้กระแอมทีหนึ่ง แล้วหาเหตุผลกลับห้องนอน

หร่วนซิงหว่านเห็นสถานการณ์แล้ว แทบอยากมุดดินหนีเข้าไปจริงๆ

เขาเห็นโจวฉือเซินยื่นมือออกมา เธอได้ถอยหลังไปหลายก้าวทันที และพูดอย่างระแวดระวัง:"คุณจะทำอะไร?"

โจวฉือเซินยักคิ้ว:"คุณจะให้ผมอุ้มไม่ใช่เหรอ?"

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านถึงเปิดปาก:"ค่ะ"

ไอ้ผู้ชายเฮงซวย มาทำลายสมาธิของเธอ

หร่วนซิงหว่านเอาเจ้าตัวเล็กวางไปที่อ้อมแขนเขาอย่างระมัดระวัง พร้อมพูดเสียงเบาว่า:"มือข้างนี้ของคุณต้องประคองไว้ที่ศีรษะ มือข้างนี้ต้องประคองที่ก้นไว้"

"ผมรู้"

หร่วนซิงหว่านหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เห็นท่าที่โจวฉือเซินอุ้มเด็กค่อนข้างเข้าเกณฑ์อยู่ ไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนตอนที่เปลี่ยนผ้าอ้อมเลย ทันใดนั้นได้มองเขาด้วยความสงสัย:"ประธานโจวรู้ได้ยังไงคะ เมื่อก่อนคุณเคยอุ้มเด็กเหรอคะ?"

โจวฉือเซินมองมาที่เธออย่างเรียบเฉย:"ก็คุณบอกว่าผมทำเป็นทุกอย่างไม่ใช่เหรอ"

คำพูดนี้ได้ออกมาจากปากของเธอจริงๆ

หร่วนซิงหว่านกระแอมทีหนึ่ง:"งั้นคุณอุ้มนานหน่อยนะ ฉันเอาของเข้าไปก่อน"

พูดจบ เธอรีบยกของที่อยู่ลานบ้านเข้าไปในห้องนอน

ผ่านไปไม่นาน โจวฉือเซินได้อุ้มเจ้าตัวเล็กเข้ามาด้วยสีหน้าที่ไม่มีชีวิตชีวา

หร่วนซิงหว่านรีบมองไปที่อ้อมแขนของเขา เห็นหมัดที่กำไว้แน่นของเจ้าตัวเล็กได้ค่อยๆ คลายออก ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง มือน้อยๆ กำลังเหยียดแขนไปมา

ท่าทางทางคงจะอึอีกแล้ว

หร่วนซิงหว่านกลั้นขำไว้ และพูดอย่างจริงจัง:"ประธานโจว ดูท่าเขาจะชอบคุณมากนะคะ"

พูดอ่ะพูดแบบนี้ แต่ก่อนที่โจวฉือเซินจะโมโห หร่วนซิงหว่านได้รีบอุ้มเจ้าตัวเล็กออกมาจากอ้อมอกเขา แล้วไปหาสวี่เยว่

ในห้องน้ำ สวี่เยว่ได้เตรียมน้ำอุ่นที่จะอาบน้ำให้เจ้าตัวเล็กไว้แล้ว เห็นหร่วนซิงหว่านอุ้มมา ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอรับเจ้าตัวเล็กมา หลังจากเช็ดก้นของเขาสะอาดแล้ว ก็ได้เอาเขาวางเข้าไปในกะละมังอาบน้ำของทารก

ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กจะชอบอาบน้ำมาก เหยียดแขนถีบขาอยู่ในน้ำอย่างมีความสุขมาก

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ข้างๆ เอาผ้าขนหนูไว้คอยเช็ดล้างให้เขาเบาๆ จากนั้นได้มองดูรอบๆ เห็นข้าวของๆ เด็กมีครบทุกอย่างแล้วอดพูดไม่ได้:"น้าฉินเป็นคนละเอียดจังเลยค่ะ ไม่นึกเลยว่าจะเอาของพวกนี้มาหมดเลย"

สวี่เยว่ยิ้มพร้อมอธิบาย:"ก็เด็กน้อย ของก็ต้องเยอะเป็นธรรมดา

อยู่แล้ว ขาดอย่างใดอย่างหนึ่งก็ไม่ได้เลย"

หร่วนซิงหว่านนึกถึงของที่เธอซื้อในตอนที่ยังตั้งครรภ์อยู่แล้วได้พยักหน้า ผ่านไปหลายวิก็ได้พูดอีกว่า:"น้าฉินเป็นหวัดดีขึ้นหรือยังคะ อาการหนักมั้ยคะ?"

สวี่เยว่รับมือได้อย่างสบาย:"ไม่หนักเท่าไหร่ แค่อากาศเย็นโดนลมหนาว พักรักษาสองวันก็หายแล้ว"

ระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกัน ก็ได้อาบน้ำให้เจ้าตัวเล็กเสร็จเรียบร้อยแล้ว

หลังจากสวี่เยว่ใส่เสื้อผ้าให้เจ้าตัวเล็กเสร็จ เธอคิดๆ แล้วได้พูดว่า:"เสี่ยวหร่วน คืนนี้ให้เด็กคนนี้นอนกับหนู เป็นไงบ้าง?"

หร่วนซิงหว่านอึ้งไปครู่หนึ่ง:"หนูเหรอคะ?"

"เจ้าตัวเล็กคนนี้ไม่กลัวคน วันนี้หนูเป็นคนเลี้ยงเขามาทั้งวัน คืนนี้ถ้านอนกับหนู ก็ไม่น่าจะงอแงหรอก"

หร่วนซิงหว่านค่อนข้างลังเล:"หนูไม่เคยเลี้ยงเด็กในช่วงกลางคืนเองเลย หนูกลัวจะดูแลเขาได้ไม่ดี......"

สวี่เยว่ได้พูดว่า:"ไม่เป็นไร ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องมีครั้งแรกอยู่แล้ว"

ระหว่างที่สวี่เยว่พูด ก็ได้อุ้มเด็กไปที่อ้อมแขนของเธอแล้ว:"หนูอุ้มไว้ก่อน น้าให้เสี่ยวเซินเอาเตียงทารกไปไว้ที่ห้องหนูนะ"

หร่วนซิงหว่านอ้าปากยังอยากพูดอะไรอีก แต่เจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนกลับเหมือนมีความตระหนักรู้ยังไงอย่างงั้น มือน้อยๆ ได้จับกระดุมเสื้อของเธอไว้แล้วยิ้มตาหยี

มุมปากของหร่วนซิงหว่านก็ค่อยๆ ยกขึ้น ใบหน้ามีรอยยิ้มโผล่มา

เอาเถอะ ช่วงกลางวันเธอก็เลี้ยงเด็กมาแล้ว ช่วงกลางคืนก็คงจะไม่มีปัญหาอะไรหรอก

หร่วนซิงหว่านอุ้มเจ้าตัวเล็กเดินเล่นอยู่ชั้นล่างไปพักหนึ่ง หลังจากกล่อมจนเขาใกล้หลับแล้วถึงขึ้นมาชั้นบน

เตียงทารกได้วางไว้ในห้องที่เธอเคยพักในก่อนหน้านี้แล้ว รวมทั้งนมผง แก้วรักษาอุณหภูมิและของทั้งเซตที่ช่วงกลางคืนเธออาจจะต้องใช้ก็ได้วางไว้บนโต๊ะหมดแล้ว

แต่แล้วนอกเหนือจากพวกนี้ ในห้องยังมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญด้วยคนหนึ่ง