สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 241

หร่วนซิงหว่านนำเอาเด็กน้อยไปไว้ที่เตียงเด็กอ่อน จากนั้นก็ไปไล่แขกอย่างไม่เกรงใจ "ประธานโจว ได้เวลาไปแล้ว ฉันจะเข้านอนแล้ว"

โจวฉือเซินเงยหน้ามองเธอ และค่อยๆ พูดออกไป "คนเดียวสามารถเรียกได้เพียงพักผ่อน สองคนถึงเรียกได้ว่าเข้านอน คุณพูดแบบนี้คือต้องการให้ผมนอนเป็นเพื่อนคุณ?"

"......"

นี่มันคิดบิดเบี้ยวไปถึงไหนแล้ว!

เมื่อหร่วนซิงหว่านที่กำลังต้องการให้เขาไสหัวไป โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็ได้ดังขึ้นมา

เธอกลัวว่าจะเสียงดังทำให้ลูกตื่น จึงได้ลุกลี้ลุกลนไปรับสาย

หลังจากที่เห็นเบอร์โทร หร่วนซิงหว่านก็เหลือบตามองไปที่ชายที่นั่งอยู่บนโซฟา จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป

ก่อนที่ประตูห้องน้ำจะปิด โจวฉือเซินได้ยินเสียงที่เธอรับโทรศัพท์แล้ว "เฉิงเว่ย" สองคำนี้ได้ดังออกมาจากปากของเธอเบาๆ

โจวฉือเซินได้วางหนังสือที่อยู่ในมือลง และเม้มริมฝีปากบางอย่างแน่น

ในห้องน้ำ

หลังจากหร่วนซิงหว่านปิดประตูไป ก็ได้เปิดหน้าต่าง ถึงพูดว่า "มีธุระอะไร?"

เฉิงเว่ยพูด "ผมได้ยินซานซานบอกว่าคุณไปเมืองอานเฉิงแล้ว อยู่ที่นั่นเที่ยวสนุกไหม?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเบาๆ "ก็ดีนะ จังหวะชีวิตที่นี่จะช้ากว่าเมืองหนานเฉิงนิดหน่อย สบายมาก"

"ฟังคุณพูดแบบนี้แล้ว ผมก็อยากไปเที่ยวดูสักหน่อยแล้ว" เฉิงเว่ยอึ้งไปสักพัก และค่อยๆ เปิดปาก พูดเจตนาของตัวเองออกมา "ชิงหว่าน คุณ......อีกนานแค่ไหนคุณถึงจะกลับมา?"

"น่าจะประมาณสองสามวันมั้ง"

เฉิงเว่ยพูดต่อว่า "ในวันหยุดสุดสัปดาห์พวกเขาจะจัดงานรวมกลุ่มเพื่อนร่วมชั้น คุณจะไปไหม?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ถึงตอนนั้นฉันคิดดูก่อนนะ แต่ว่า......เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะรวมตัวกันไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆ ก็จะรวมตัวกันอีกล่ะ?"

"ครั้งก่อนมีแค่พวกเราไม่กี่คน ครั้งนี้คือทั้งห้อง หากว่าคุณไม่ไป ผมก็จะไม่ไป"

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ หร่วนซิงหว่านคือยิ่งมีแรงกดดันมาก เธอคิดๆ ดูแล้วถึงพูดว่า "งั้นฉันลองถามซานซานก่อนนะ ดูว่าเธอจะว่ายังไง"

เดิมทีหร่วนซิงหว่านก็ไม่ค่อยชอบความครึกครื้นมากเท่าไหร่ อีกทั้งเพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่ก็ไม่คุ้นเคยกัน หลังจากจบไปแล้วไม่ได้ติดต่อกันเลย

เหมือนว่าการรวมตัวกันเป็นใหญ่แบบนี้ น่าจะเป็นครั้งแรกในรอบไม่กี่ปีที่ผ่านมา

เธออยากถามเพ้ยซานซานดูก่อน ดูว่ามีเหตุผลอะไรที่จำเป็นจะต้องไป หากไม่มี และนี่เป็นเพียงการรวมตัวกันธรรมดา เธอก็คงไม่ไป

"ได้" เฉิงเว่ยได้พูดอีกว่า "ชิงหว่าน คุณกลับมาตอนไหน ผมจะไปรับคุณที่สนามบิน"

"ไม่เป็นไร ฉัน......"

หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะพูดได้แค่ครึ่งเดียว เสียงจากข้างนอกก็ได้ดังขึ้น

เธอยังไม่มีเวลาตั้งตัว เสียงอิตาบ้าที่อยู่ข้างนอกก็ได้ดังเข้ามา อย่างไม่รีบร้อน "อาบน้ำเสร็จหรือยัง รอคุณไปครึ่งชั่วโมงแล้วนะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

อิตาบ้านี่มันต้องตั้งใจแน่!

ส่วนปลายสาย เฉิงเว่ยก็เงียบไปและได้พูดขึ้นว่า "ชิงหว่าน คุณทำธุระก่อนเถอะ รอคุณพิจารณาให้ดีแล้วค่อยบอกผม"

หลังจากที่วางสาย หร่วนซิงหว่านได้เปิดประตู จ้องเขม็งไปไอ้ที่เริ่มก่อน คำด่าก็มาถึงริมฝีปากแล้ว และทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีเจ้าตัวเล็กอยู่ในห้องด้วย

เธอกัดฟันแล้วกัดฟันอีก และสามารถทำได้เพียงกลืนความโมโหนี้ลงไป

โจวฉือเซินพิงไปที่ขอบประตูทำตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น สองมือกอดอก "เธอเอื่อยเฉื่อยอยู่ข้างในนั้นตั้งนาน ผมรอใช้อยู่นะ"

น้ำเสียงของหร่วนซิงหว่านเหมือนถูกบีบออกมาจากช่องฟัน "ประธานโจวไม่มีห้องของตัวเองหรือไง?"

"ห้องของผมเครื่องน้ำร้อนพังแล้ว" ขณะที่โจวฉือเซินพูด ได้ดึงหร่วนซิงหว่านออกมาจากห้องน้ำ "ช่วยเอาเสื้อผ้ามาให้ผมเปลี่ยนสักชุดด้วย ถ้าคุณไม่อยากเอามาก็ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ......"

ไม่รอให้เขาพูดจบ หร่วนซิงหว่านได้ผลักให้เขาเข้าไป แล้วปิดประตูแน่น

หลังจากที่เธอหายใจเข้าลึกๆ หลายๆ ครั้งแล้ว ถึงทำให้ตัวเองค่อยๆ ใจเย็นลง

ช่างเถอะ เรื่องได้เกิดขึ้นมาถึงขนาดนี้แล้ว ทั้งหมดเกิดจากเธอเมื่อสามปีก่อน ที่ดึงแขนเสื้อของเขาไว้แน่นเมื่อตอนอยู่ที่มู่สื้อ

พูดไปแล้วมันเป็นตัวเธอที่ก่อเวรก่อกรรมไว้เอง

ปลูกอะไรไว้ก็จะได้ผลอย่างนั้น

หร่วนซิงหว่านไปที่ห้องของโจวฉือเซิน เธอหาจนรอบแต่ก็ไม่เห็นกระเป๋าเดินทาง สุดท้ายเปิดไปที่ตู้เสื้อผ้า

เสื้อผ้าของอิตาบ้าที่อยู่ในตู้เสื้อผ้านั้นก็มีไม่น้อย ดูเหมือนว่าเขาคงอยู่ที่นี่นานเป็นบางครั้งเท่านั้น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หร่วนซิงหว่านอดขมวดคิ้วไม่ได้ หรือว่าหลังจากครั้งนั้นที่ได้แยกกับเธอไป อิตาบ้ายังเคยกลับมาพักที่นี่เหรอ?

แต่หร่วนซิงหว่านคิดๆ ไป สวี่เยว่เป็นแม่ของโจวฉือเซิน เธออยู่ที่นี่ และที่โจวฉือเซินกลับมาเป็นครั้งคราวมันก็สมเหตุสมผลแล้ว

เธอเลือกหยิบชุดใส่อยู่บ้านที่อยู่ในตู้ออกมาหนึ่งชุด เมื่อกำลังเตรียมตัวออกไป ก็ได้หันกลับมาที่ตู้เสื้อผ้าแบบไม่มีอารมณ์ ทั้งตัวใกล้จะระเบิดแล้ว

หลังจากรอกลับไปที่ห้อง ได้วางเสื้อผ้าไว้เก้าอี้ที่อยู่หน้าห้องน้ำ จากนั้นเคาะประตูพูดอย่างรำคาญว่า "ประธานโจว เสื้อผ้าของคุณอยู่ข้างนอก"

เสียงน้ำในห้องอาบน้ำได้หยุดลง โจวฉือเซินไม่ได้รีบร้อนพูดออกมาว่า "ครบแล้ว?"

"......" หร่วนซิงหว่านกัดฟันแน่น พูดทีละคำทีละคำ "ครบแล้ว!"

หากไม่ใช่กลัวว่าโจวฉือเซินที่ชอบลามก หร่วนซิงหว่านคงไม่อยากไปเอาให้เขาจริงๆ

อิตาบ้านี่น่ารำคาญจริงๆ

หร่วนซิงหว่านไม่อยากจะสนใจ จึงได้เดินไปที่บนเตียง และหลังจากได้ถอดเสื้อนวมขนนกออกแล้ว ใช้ผ้าห่มห่อตัวเองไว้แน่น

ผ่านไปไม่นาน ประตูห้องน้ำเปิดออกและปิดลงอย่างรวดเร็ว

แม้แต่กั้นด้วยผ้าห่มชั้นหนาๆ หร่วนซิงหว่านก็ดูเหมือนจะสามารถได้ยินเสียงการสวมเสื้อผ้าอยู่ข้างในที่ส่งเสียงดังออกมา

สองนาทีผ่านไป ประตูห้องน้ำได้ถูกเปิดอีกครั้ง

โจวฉือเซินด้านหนึ่งเช็ดผม ด้านหนึ่งได้เดินออกมา เมื่อได้เห็นบนเตียงนูนขึ้น รอยยิ้มก็ได้ปรากฏขึ้นในดวงตา

หร่วนซิงหว่านส่งเสียงเตือนออกมาจากผ้าห่ม "ประธานโจวก็ได้อาบน้ำเสร็จแล้ว งั้นก็รบกวนคุณกลับไปที่ห้องของตัวเอง ฉันจะนอน......พักผ่อนแล้ว!"

โจวฉือเซินพูด "คุณไม่อาบน้ำเหรอ? ไปอาบ ผมช่วยดูเขาแทนคุณเอง"

"......ฉันไม่อาบน้ำ!"

"อยู่ข้างนอกยุ่งทั้งวันแล้ว ไม่คิดว่ามันสกปรก?"

"สกปรกก็ไม่เห็นว่าคุณจะเอาเปรียบฉันน้อยลง"

โจวฉือเซินพูด "ถ้าคุณยังไม่ไปอาบ ผมก็จะเอาเปรียบคุณตอนนี้เลย"

หร่วนซิงหว่านก็ตึงตังลุกขึ้นนั่งบนเตียง และในใจเกลียดจนอยากจะฆ่าเขาก็มีแล้ว

โจวฉือเซินนั่งอยู่ที่โซฟา พูดเบาๆ ว่า "รอคุณออกมาผมก็กลับทันที"

"จริงเหรอ? ฉันไม่เชื่อ"

โจวฉือเซินมองเธอ หัวเราะเบาๆ "ถ้าผมต้องการจะทำอะไรคุณจริงๆ ยังจะต้องรอมาถึงตอนนี้เหรอ?"

"ประธานโจวพูดแบบนี้ออกมา ไม่รู้สึกละอายตัวเองบ้างเลยเหรอ?"

อิตาบ้าพูดอย่างกับว่าตัวเองบริสุทธิ์ยังไงยังนั้น

โจวฉือเซินยกขายาวๆ ไขว่ห้าง "ตามแต่คุณจะเชื่อไม่เชื่อ"

อิตาบ้าจะนั่งแบบนี้อยู่ที่นี่ หมายถึงว่าเขาจะไม่ออกไปอย่างแน่นอน

หร่วนซิงหว่านมองดูเด็กน้อยที่นอนอยู่ข้างๆ สุดท้ายก็ได้ตัดสินใจหนักแน่น จะไม่ไปอาบน้ำต่อหน้าเขาอย่างเด็ดขาด และได้นอนลงไปบนเตียงอีกครั้ง แล้วใช้ผ้าห่มคลุมตัวเองให้แน่น

โจวฉือเซิน "......"

ตอนที่เขากำลังจะพูด หร่วนซิงหว่านได้พูดว่า "ประธานโจว ไม่ว่าจะทำเรื่องอะไร ทุกอย่างก็ต้องให้มีความบันยะบันยัง"

วันนี้แม้ว่าเธอได้อดทนอยู่ตลอด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอิตาบ้าจะสามารถได้คืบจะเอาศอกได้

โจวฉือเซินยกมือบีบไปที่จมูก "ผมไม่น่าให้คุณเชื่อถือเลยเหรอ?"

"ปัญหาไม่ใช่ที่ว่าเชื่อถือหรือไม่เชื่อถือ!"

"แล้วคืออะไร?"

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจเขาอีกแล้ว