สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 241

หร่วนซิงหว่านนำเอาเด็กน้อยไปไว้ที่เตียงเด็กอ่อน จากนั้นก็ไปไล่แขกอย่างไม่เกรงใจ "ประธานโจว ได้เวลาไปแล้ว ฉันจะเข้านอนแล้ว"

โจวฉือเซินเงยหน้ามองเธอ และค่อยๆ พูดออกไป "คนเดียวสามารถเรียกได้เพียงพักผ่อน สองคนถึงเรียกได้ว่าเข้านอน คุณพูดแบบนี้คือต้องการให้ผมนอนเป็นเพื่อนคุณ?"

"......"

นี่มันคิดบิดเบี้ยวไปถึงไหนแล้ว!

เมื่อหร่วนซิงหว่านที่กำลังต้องการให้เขาไสหัวไป โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็ได้ดังขึ้นมา

เธอกลัวว่าจะเสียงดังทำให้ลูกตื่น จึงได้ลุกลี้ลุกลนไปรับสาย

หลังจากที่เห็นเบอร์โทร หร่วนซิงหว่านก็เหลือบตามองไปที่ชายที่นั่งอยู่บนโซฟา จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป

ก่อนที่ประตูห้องน้ำจะปิด โจวฉือเซินได้ยินเสียงที่เธอรับโทรศัพท์แล้ว "เฉิงเว่ย" สองคำนี้ได้ดังออกมาจากปากของเธอเบาๆ

โจวฉือเซินได้วางหนังสือที่อยู่ในมือลง และเม้มริมฝีปากบางอย่างแน่น

ในห้องน้ำ

หลังจากหร่วนซิงหว่านปิดประตูไป ก็ได้เปิดหน้าต่าง ถึงพูดว่า "มีธุระอะไร?"

เฉิงเว่ยพูด "ผมได้ยินซานซานบอกว่าคุณไปเมืองอานเฉิงแล้ว อยู่ที่นั่นเที่ยวสนุกไหม?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเบาๆ "ก็ดีนะ จังหวะชีวิตที่นี่จะช้ากว่าเมืองหนานเฉิงนิดหน่อย สบายมาก"

"ฟังคุณพูดแบบนี้แล้ว ผมก็อยากไปเที่ยวดูสักหน่อยแล้ว" เฉิงเว่ยอึ้งไปสักพัก และค่อยๆ เปิดปาก พูดเจตนาของตัวเองออกมา "ชิงหว่าน คุณ......อีกนานแค่ไหนคุณถึงจะกลับมา?"

"น่าจะประมาณสองสามวันมั้ง"

เฉิงเว่ยพูดต่อว่า "ในวันหยุดสุดสัปดาห์พวกเขาจะจัดงานรวมกลุ่มเพื่อนร่วมชั้น คุณจะไปไหม?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ถึงตอนนั้นฉันคิดดูก่อนนะ แต่ว่า......เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะรวมตัวกันไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆ ก็จะรวมตัวกันอีกล่ะ?"

"ครั้งก่อนมีแค่พวกเราไม่กี่คน ครั้งนี้คือทั้งห้อง หากว่าคุณไม่ไป ผมก็จะไม่ไป"

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ หร่วนซิงหว่านคือยิ่งมีแรงกดดันมาก เธอคิดๆ ดูแล้วถึงพูดว่า "งั้นฉันลองถามซานซานก่อนนะ ดูว่าเธอจะว่ายังไง"

เดิมทีหร่วนซิงหว่านก็ไม่ค่อยชอบความครึกครื้นมากเท่าไหร่ อีกทั้งเพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่ก็ไม่คุ้นเคยกัน หลังจากจบไปแล้วไม่ได้ติดต่อกันเลย

เหมือนว่าการรวมตัวกันเป็นใหญ่แบบนี้ น่าจะเป็นครั้งแรกในรอบไม่กี่ปีที่ผ่านมา

เธออยากถามเพ้ยซานซานดูก่อน ดูว่ามีเหตุผลอะไรที่จำเป็นจะต้องไป หากไม่มี และนี่เป็นเพียงการรวมตัวกันธรรมดา เธอก็คงไม่ไป

"ได้" เฉิงเว่ยได้พูดอีกว่า "ชิงหว่าน คุณกลับมาตอนไหน ผมจะไปรับคุณที่สนามบิน"

"ไม่เป็นไร ฉัน......"

หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะพูดได้แค่ครึ่งเดียว เสียงจากข้างนอกก็ได้ดังขึ้น

เธอยังไม่มีเวลาตั้งตัว เสียงอิตาบ้าที่อยู่ข้างนอกก็ได้ดังเข้ามา อย่างไม่รีบร้อน "อาบน้ำเสร็จหรือยัง รอคุณไปครึ่งชั่วโมงแล้วนะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

อิตาบ้านี่มันต้องตั้งใจแน่!

ส่วนปลายสาย เฉิงเว่ยก็เงียบไปและได้พูดขึ้นว่า "ชิงหว่าน คุณทำธุระก่อนเถอะ รอคุณพิจารณาให้ดีแล้วค่อยบอกผม"

หลังจากที่วางสาย หร่วนซิงหว่านได้เปิดประตู จ้องเขม็งไปไอ้ที่เริ่มก่อน คำด่าก็มาถึงริมฝีปากแล้ว และทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีเจ้าตัวเล็กอยู่ในห้องด้วย

เธอกัดฟันแล้วกัดฟันอีก และสามารถทำได้เพียงกลืนความโมโหนี้ลงไป

โจวฉือเซินพิงไปที่ขอบประตูทำตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น สองมือกอดอก "เธอเอื่อยเฉื่อยอยู่ข้างในนั้นตั้งนาน ผมรอใช้อยู่นะ"

น้ำเสียงของหร่วนซิงหว่านเหมือนถูกบีบออกมาจากช่องฟัน "ประธานโจวไม่มีห้องของตัวเองหรือไง?"

"ห้องของผมเครื่องน้ำร้อนพังแล้ว" ขณะที่โจวฉือเซินพูด ได้ดึงหร่วนซิงหว่านออกมาจากห้องน้ำ "ช่วยเอาเสื้อผ้ามาให้ผมเปลี่ยนสักชุดด้วย ถ้าคุณไม่อยากเอามาก็ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ......"

ไม่รอให้เขาพูดจบ หร่วนซิงหว่านได้ผลักให้เขาเข้าไป แล้วปิดประตูแน่น

หลังจากที่เธอหายใจเข้าลึกๆ หลายๆ ครั้งแล้ว ถึงทำให้ตัวเองค่อยๆ ใจเย็นลง

ช่างเถอะ เรื่องได้เกิดขึ้นมาถึงขนาดนี้แล้ว ทั้งหมดเกิดจากเธอเมื่อสามปีก่อน ที่ดึงแขนเสื้อของเขาไว้แน่นเมื่อตอนอยู่ที่มู่สื้อ

พูดไปแล้วมันเป็นตัวเธอที่ก่อเวรก่อกรรมไว้เอง