สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 259

คนของสมาคมผู้บริโภคมาสอบถามเรื่องราวที่สตูดิโอ จากนั้นจึงกลับไป ร้านไม่ได้โดนปิดเพื่อตรวจสอบเหมือนกับที่ เหลียงซือซือจินตนาการเอาไว้

หลังคนพวกนั้นกลับไป เพ้ยซานซานจิปากพูดว่า "คิดไม่ถึงจริงๆ ความรู้สึกของการมีที่พึ่ง นี่มันดีจริงๆ เลย"

พนักงานข้างๆ ไม่เข้าใจว่าเธอพูดอะไร จึงถามอย่างซื่อๆ ว่า "ที่พึ่งอะไรคะ"

หร่วนซิงหว่านเดินมาได้ยินพอดี เธออดขำไม่ได้ "ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปฟังเธอพูดไร้สาระ"

พนักงานรู้ว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องมาหนักใจเรื่องนี้ เธอรีบวิ่งไปทำเรื่องอื่น

หร่วนซิงหว่านยืนหน้าเคาน์เตอร์ และจัดการบันทึกที่เหลียงซือซือมาซื้อของที่สตูดิโอ นอกจากเหลียงซือซือ คนที่กล่าวหาบนเวยป๋อ ว่าซื้อของปลอมที่สตูดิโอ แค่จงใจเข้ามาก่อเรื่องเท่านั้น

ตอนนี้เหลียงซือซือกำลังควบคุมเรื่องราว ถึงเธอจะชี้แจงลูกค้าพวกนั้น ก็ไม่น่าจะมีใครเชื่อ และคิดว่าพวกเธอเบี่ยงเบนความสนใจเท่านั้น

เพ้ยซานซานดูเอกสาร "ยังดีที่ตอนนั้น ฉันถ่ายรูปเครื่องประดับทุกชิ้นหลังทำเสร็จ เพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก ไม่งั้นคงหลงกลคนพวกนั้นแน่นอน"

นอกจากนี้ อัญมณีที่หร่วนซิงหว่านซื้อมาประดับ ล้วนมีสัญญาซื้อขายอย่างถูกต้อง ฝั่งนั้นทำงานธุรกิจกับสินค้าแบรนด์หรูมากมาย ไม่มีทางเป็นของปลอมแน่นอน

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "หลินจืออี้น่าจะรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ถึงก่อเรื่องเพิ่มเข้ามาอีก แต่อีกไม่นาน ความจริงจะปรากฏ"

เพ้ยซานซานพูดอย่างไม่เข้าใจ "งั้นเธอทำแบบนี้เพราะจุดประสงค์อะไร"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ "สั่งสอนฉันมั้ง ถือว่าได้ระบายความโกรธ"

"โอ้โห ทุเรศสิ้นดี"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "ตั้งแต่โจวฉือเซินยกเลิกการหมั้นหมาย หลินจืออี้คิดมาตลอดว่าทั้งหมดเพราะฉัน ปกติก็ประชดประชันไม่น้อย บวกกับเรื่องในงานวันเกิดวันนั้น ฉันทำให้เธออับอาย เธอจะเก็บงำความโกรธได้ยังไง"

เพ้ยซานซานส่ายหน้า "ไม่ใช่ เธอพูดผิดแล้ว"

"หา?"

"ฉันบอกเธอไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ แค่มองก็รู้ว่าหลินจืออี้เจ้าเล่ห์ ตอนนั้นหลินจืออี้ยังไม่หมั้นกับโจวฉือเซิน ก็จงใจเข้าใกล้เธอ มาคิดดูตอนนี้ ดูเหมือนจะวางแผนมาแล้วจริงๆ" เงียบไปครู่หนึ่ง เพ้ยซานซานเอามือลูบคาง และพูดอย่างจริงจัง "แต่มาคิดดู หลินจืออี้คิดว่าเหตุผลที่โจวฉือเซิน ยกเลิกการหมั้นเพราะเธอ เรื่องนี้เดาไม่ผิดนะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เพ้ยซานซานเพิ่งพูดจบ ชายที่อยู่ในบทสนทนา ปรากฏตัวขึ้นที่สตูดิโอ

เพ้ยซานซานกระแอมออกมา และหาข้ออ้างหนีเข้าไปในห้องพัก

ถึงไม่ได้ปิดร้านเพื่อจัดการ แต่เพราะผลกระทบจากความเห็นบนอินเทอร์เน็ต บวกกับปัจจัยภายนอก วันนี้ที่สตูดิโอเงียบจนผิดปกติ ไม่มีลูกค้าสักคน

โจวฉือเซินเดินเข้ามาในสตูดิโอ เหมือนเดินกลับบ้านตัวเอง เขาเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาอย่างคุ้นเคย จากนั้นจึงนวดหัวคิ้วแล้วพูดว่า "ชงกาแฟให้ผมหน่อย"

"......"

ผู้ชายเลวยังกล้าพูดออกมา คิดว่าที่นี่เป็นโจวซื่อกรุ๊ปหรือไง

หร่วนซิงหว่านวางของในมือ แล้วหันหลังเดินไปห้องชงกาแฟ เธอชงกาแฟสำเร็จรูปมาให้เขาหนึ่งแก้ว

หลังวางกาแฟลงตรงหน้าโจวฉือเซิน เธอพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า "ประธานโจวเป็นกันเองจริงๆ"

โจวฉือเซินยกแก้วกาแฟขึ้น "คุณพูดแบบนี้ไม่เป็นกันเองเลยนะ"

เขาจิบกาแฟ คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน แต่กลับไม่พูดอะไร และเอาแก้วกาแฟวางไว้บนโต๊ะตามเดิม

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "ประธานโจวมีธุระอะไร ถ้าไม่มีก็กลับไปเถอะ ฉันไม่มีเวลามาต้อนรับคุณ"

โจวฉือเซินได้ยินดังนั้น จึงกวาดตามองไปรอบๆ "ไม่ว่างเหรอ"

หร่วนซิงหว่านกัดฟัน "ประธานโจวมีอะไรก็พูดมาตรงๆ"

โจวฉือเซินยกขายาวมาไขว้ทับกัน แล้วพูดช้าๆ "ผมบอกให้คุณอย่าบุ่มบ่ามกับหลินจืออี้ต่อหน้า แต่ไม่ได้ให้คุณเป็นคนอ่อนแอ ให้เธอบีบตามอำเภอใจ"

"งั้นประธานโจวหมายความว่า......"

"หลังเกิดเรื่อง ทำไมคุณถึงไม่มาหาผม"

หร่วนซิงหว่านอดขำไม่ได้ "ประธานโจวจะบอกว่า หลินจืออี้หาเรื่องฉัน ฉันไม่สู้กับเธอต่อหน้า แต่ให้ไปบอกประธานโจวอย่างนั้นเหรอ"

"นี่เป็นเพียงการใช้เหตุผล และการจัดสรรทรัพยากรที่มีประสิทธิภาพ เพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุด"

หร่วนซิงหว่านครุ่นคิด และพูดว่า "ประธานโจวไม่ต้องหนักใจกับเรื่องนี้ ฉันจัดการเองได้"

สีหน้าของโจวฉือเซินเย็นชา "ผมเกือบลืมไปแล้ว คุณยังมีเฉิงเว่ย ผมคงไม่ต้องหนักใจ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ไอ้ผู้ชายเลว ประสาทหรือไง คิดไปถึงขนาดนั้น

ก่อนหน้านี้ยังพูดถึงหลินจืออี้อยู่เลย ทำไมจู่ๆ ถึงวกมาหาเฉิงเว่ยล่ะ

หร่วนซิงหว่านพูดเตือนอย่างจริงจัง "ฉันว่าประธานโจวมีเวลามาสนใจเรื่องพวกนี้ สู้คิดทบทวนให้เยอะๆ จะดีกว่า ว่าทำไมหลินจืออี้ ถึงเอาแต่จ้องเล่นงานฉัน"

"เรื่องนี้ คุณควรเป็นคนคิดทบทวนไม่ใช่เหรอ" โจวฉือเซินเอานิ้วเคาะลงบนหัวเข่า และพูดอย่างไม่รีบร้อน "คุณอาจจะไม่รู้ สามปีก่อนหน้านี้ หลินจืออี้อยากแต่งกับผม ถ้าคุณไม่ดึงแขนเสื้อ อ้อนวอนผม ไม่แน่เธออาจจะเป็นคุณนายโจวไปแล้ว"

หร่วนซิงหว่านแสยะยิ้ม "งั้นฉันคงเป็นคนทำลายเรื่องดีๆ ของประธานโจว"

"คุณจะเข้าใจยังไงก็ไม่ผิด"

ถ้าในมือหร่วนซิงหว่านมีไม้กวาด คงตะเพิดเขาไปนานแล้ว

เพียงไม่นาน เสียงของเฉิงเว่ยดังขึ้นจากข้างหลัง "ซิงหว่าน"

หร่วนซิงหว่านหันมา และยิ้มให้เขาบางๆ

โจวฉือเซินมองเขา และหรี่ตามองอย่างน่ากลัว เขารู้สึกว่ารอยยิ้มนี้ช่างบาดตา

เฉิงเว่ยมองโจวฉือเซิน แล้วพูดเนิบๆ ว่า "ประธานโจวก็อยู่ด้วยเหรอ"

โจวฉือเซินพูดว่า "สงสัยปลายปีแล้ว บริษัทเทคโนโลยีดาวสว่าง คงไม่มีอะไรทำสินะ ประธานเฉิงคงเบื่อมาก"

"ก็พอได้ครับ แต่คงไม่เท่าประธานโจว"

เมื่อเห็นบรรยากาศระหว่างทั้งสองคน ยิ่งคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ หร่วนซิงหว่านกระแอมออกมา "พวกคุณจะทานอะไรไหม ฉันจะสั่งชายามบ่าย"

เฉิงเว่ย "ทาน"

โจวฉือเซิน "ทาน"

เสียงของทั้งสองคน แทบจะดังขึ้นพร้อมกัน

หร่วนซิงหว่านตากระตุก เธอรีบหยิบมือถือขึ้นมา

หลังสั่งเสร็จ เธอพูดว่า "พวกคุณนั่งกันไปก่อน ฉันขอไปห้องน้ำก่อน"

หร่วนซิงหว่านรีบเดินออกมา

หลังออกจากห้องน้ำ เป็นตายร้ายดียังไง เธอเอาตัวเพ้ยซานซานออกมาด้วย

แต่เมื่อพวกเธอออกมา เฉิงเว่ยไม่อยู่ในสตูดิโอแล้ว

หร่วนซิงหว่านมองซ้ายมองขวา "เฉิงเว่ยล่ะ"

โจวฉือเซินดื่มกาแฟสำเร็จรูปช้าๆ "มีงานที่บริษัท กลับไปแล้ว"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้วมองเขา "คุณทำอะไรอีก"

โจวฉือเซินแววตาไม่พอใจ "ผมทำอะไร หมายความว่ายังไง"

"ประชุมประจำปีของบริษัทเทคโนโลยีดาวสว่างก่อนหน้านี้ เพราะฝีมือคุณไม่ใช่เหรอ เลยทำให้พวกเขาไปรีสอร์ท"

โจวฉือเซินเม้มปาก น้ำเสียงของเขาเย็นชา "เฉิงเว่ยบอกคุณเหรอ"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "ไม่ว่าเขาจะบอกฉันหรือไม่ นี่เป็นเรื่องจริงไม่ใช่เหรอ"