สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 270

หร่วนซิงหว่านหลับตาลงแล้วไม่อยากสนใจเขาไปทั้งอย่างนั้น

อิตาบ้าเปิดประเด็นมาแบบนี้ เธอก็รู้แล้วว่าเขากำลังวางแผนอะไรอยู่

คงเป็นเพราะแอลกอฮอล์ขึ้นหัวไปแล้ว ทำให้ระหว่างทางที่กลับบ้านหร่วนซิงหว่านนอนไม่ค่อยหลับ แค่สะลึมสะลือ เหมือนมีเส้นเลือดเส้นหนึ่งในหัวมันปวดอยู่ตลอดเวลา

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดรถก็หยุดลงสักที

หร่วนซิงหว่านค่อยๆ ลืมตาขึ้น ตอนที่เธอกำลังจะเปิดประตูออกนั้น น้ำเสียงที่เรียบเฉยของชายหนุ่มก็ได้ดังขึ้น "ไม่ชวนผมขึ้นไปนั่งเล่นหน่อยเหรอ?"

"......ประธานโจวยังจำเป็นต้องให้ฉันชวนอีกเหรอคะ"

โจวฉือเซินยักคิ้ว ไม่รับและไม่ปฏิเสธ

ภายในลิฟต์ คิ้วที่เรียวยาวของหร่วนซิงหว่านกำลังขมวดเป็นปม พร้อมกับนวดไปที่ขมับเบาๆ

โจวฉือเซินหันมองมาที่เธอ "กินไม่เป็นแล้วยังจะไปใช้เหล้าระบายเหมือนคนอื่นอีก"

หร่วนซิงหว่านหายใจเข้าลึกๆ ทั้งหมดแม่งมันเป็นเพราะใครล่ะ?

หลังเปิดประตู ในห้องรับแขกก็เงียบมาก เฟ้ยซานซานน่าจะหลับไปแล้ว

หร่วนซิงหว่านเดินไปที่ห้องครัว รินน้ำให้ตัวเองแก้วหนึ่ง พอจะเอาไปกิน แก้วในมือก็ถูกคนแย่งไปซะก่อน

โจวฉือเซินพูดออกมาว่า "อากาศแบบนี้ยังจะกินน้ำเย็นอีก"

พูดจบ โจวฉือเซินก็ถือแก้วเข้าไปห้องครัว

ไม่นาน เขาก็ยกน้ำที่ต้มเสร็จแล้วออกมา วางไว้ตรงหน้าเธอ แล้วถามไปอย่าเนียนๆ ว่า "ซุปแก้เมาทำยังไง"

หร่วนซิงหว่านฟุบอยู่บนโต๊ะ น่าจะคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดแบบนี้ จึงได้อึ้งไปก่อนจะพูดออกมาว่า "อะไรนะ?"

โจวฉือเซินตอบ "คุณกำลังรู้สึกไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอครับ"

หร่วนซิงหว่านขำแห้งๆ ออกมาสองที "ฉันแค่รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยเท่านั้น ได้นอนสักตื่นก็หายแล้ว ไม่ต้องลำบากประธานโจวหรอกค่ะ"

โจวฉือเซินมองเธอด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แล้วถมซ้ำไปว่า "ทำยังไง"

"ก็มัน......เวียนหัว ไม่ยากพูด"

พูดจบ หร่วนซิงหว่านก็ฟุบลงไปที่โต๊ะทันที

อดไม่ได้ที่จะปรบมือโห่ร้องไห้ตัวเองที่หาข้ออ้างแบบนี้มาได้

หลังจากที่โจวฉือเซินยืนอยู่ที่เดิมไปสองวิ ปลายลิ้มดันไปที่ฟัน จากนั้นก็หมุนตัวแล้วเดินเข้าห้องครัวไป

ผ่านไปไม่นาน หร่วนซิงหว่านก็ได้ยินเสียงก็อกๆ แกร็กๆ โครมครามโครมครามดังออกมาจากทางห้องครัว พอนึกถึงภาพที่เกิดขึ้นตรงถนนอานเฉียว เธอก็กลัวว่าเขาจะทำให้ห้องครัวระเบิดขึ้นมาจริงๆ

หร่วนซิงหว่านเงยหน้าขึ้นมา แล้วเห็นร่างของชายหนุ่มที่อยู่ใต้แสงไฟ

มันให้ความรู้สึกอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด

เธอยันตัวเองขึ้นมาด้วยมือข้างเดียว เอามือยันไว้ที่คาง แล้วมองดูเขาอยู่อย่างนั้น

เสื้อสูทของโจวฉือเซินพาดไว้บนเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ แขนของเสื้อเชิ้ตสีขาวถูกพับขึ้นไป มือหนึ่งจับมือถือเอาไว้พร้อมกับมองหาวัตถุดิบที่ตรงกันไปด้วย

ถึงจะอยู่ห่างขนาดนี้ แต่หร่วนซิงหว่านก็ยังรับรู้ได้ว่าการที่เขามาทำอะไรแบบนี้มันช่างไม่เหมาะเอาซะเลย

นี่มันช่างเป็นการผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันจริง

เมื่อก่อนตอนที่โจวฉือเซินเมากลับบ้าน เขาไม่เพียงต้องดูสีหน้าเขา ต้องออกแรงทำซุปแก้เมายังไม่พอ สิ่งที่ได้มายังเป็นแค่คำประชดประชัน

ตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว ความจริงเธอควรจะรู้สึกอารมณ์ดีสิ แต่ไม่รู้ทำไม ยังไงมันก็รู้สึกดีไม่ได้เลย

ไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานแค่ไหน หร่วนซิงหว่านก็ค่อยๆ ดึงสายตากลับ ยกน้ำตรงหน้าที่ถูกต้มจนอุ่นแล้วขึ้นมา ดื่มไปคำหนึ่ง

หลังจากน้ำครึ่งแก้วเข้าไปในท้องแล้ว ไม่นาน ซุปแก้เมาร้อนๆ ถ้วยหนึ่งก็ถูกยกมาวางไว้ตรงหน้าเธอ

น้ำเสียงของชายหนุ่มแอบแฝงไปด้วยความเกร็ง "ลองชิมดูครับ"

หร่วนซิงหว่านจ้องมองน้ำสีดำที่อยู่ในถ้วย รวมถึงวัตถุปริศนาที่ลอยอยู่ในนั้น แล้วเธอก็รู้สึกสร่างเมาไปครึ่งหนึ่งทันที

เธอพูดขึ้นว่า "ฉันว่า......ไม่ดีกว่ามั้ง จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกไม่สบายขนาดนั้น"

โจวฉือเซินพูดไปว่า "ลองดูครับ กินไม่ได้ก็เททิ้ง" หร่วนซิงหว่านมองดูท่าทางของอิตาบ้านี่แล้ว เธอก็รู้สึกว่าถ้าเธอไม่ยอมกิน เขาก็ต้องเอามันมากรอกใส่ปากเธออย่างแน่นอน

สองมือที่หนักๆ ของหร่วนซิงหว่านได้ยกถ้วยเล็กๆ นั่นขึ้นมา ค่อยๆ เอามันมาประกบที่ปาก แล้วจิบไปคำหนึ่งเบาๆ

รสชาติที่ทั้งขมทั้งคาวได้ลามไปตามริมฝีปากและฟันของเธออย่างรวดเร็ว

หร่วนซิงหว่านทนไม่ไหวจนถึงกับไอออกมา

ยางน่อง มันก็แค่นั้นเอง

ริมฝีปากบางๆ ของโจวฉือเซิมเม้มเข้าหากัน จากนั้นก็รับถ้วยนั้นมาจากมือเธอ ส่วนมืออีกข้างก็ไปตบหลังให้เธอ "ช่างมันเถอะ"

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านไอไปชุดหนึ่ง ถึงได้พูดกับเขาอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า "ต่อไปประธานโจวไม่ต้องทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ถนัดจะดีกว่านะคะ ไม่อย่างนั้นครั้งหน้าคุณคงต้องไปเยี่ยมฉันที่โรงพยาบาลแน่นอนค่ะ"

พอโจวฉือเซินได้ยินอย่างนั้น มุมปากของเขาก็แย้มขึ้น "ครั้งหน้ายังอยากให้ผมทำให้อีกเหรอ?"

"......ขอโทษทีค่ะ แก้ไขนิดหนึ่ง ไม่มีครั้งต่อไปแล้ว"

"ดูแข็งแรงขนาดนี้ ดูท่าจะไม่ได้รู้สึกไม่สบายตรงไหนจริงๆ "

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างไม่ชอบใจว่า "ประธานโจวยังไม่กลับอีกเหรอคะ?"

มือของโจวฉือเซินที่วางอยู่บนหลังของเธอชะงักไป จากนั้นก็ชักมือกลับ ขมวดคิ้วแล้วพูดได้อย่างไม่ชอบใจว่า "รีบร้อนอยากไล่ผมกลับไปขนาดนี้เลยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านเตือนด้วยความหวังดีว่า "ตอนนี้มันตีหนึ่งแล้ว ต่อให้ประธานโจวจะไม่นอน แต่คนอื่นเขาก็จะนอนนะคะ"

ริมฝีปากบางๆ ของโจวฉือเซินเม้มเข้าหากันเบาๆ ผ่านไปหลายวิค่อยพูดออกมาว่า "คุณสามารถนอนพร้อมกับผมได้"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ทำไมเขาถึงสามารถพูดอะไรที่มันไร้ยางอายแบบนี้ออกมาโดยที่หน้าไม่แม้แต่จะแดงเลยสักนิดนะ?

หร่วนซิงหว่านมองเขาอย่างเงียบๆ "ถ้าประธานโจวยังไม่ยอมไป ฉันก็จะแจ้งตำรวจแล้วนะคะ"

โจวฉือเซินก้มลงไปมองนาฬิกา แล้วเห็นว่ามันก็ดึกมากแล้วจริงๆ

เขาจึงหยิบเสื้อนอกขึ้นมา เดินไปสองก้าวแล้วหันกลับมา หยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นมันให้หร่วนซิงหว่าน

หร่วนซิงหว่านรับมันมา "ขอบ......"

แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดจบ มืออุ่นๆ ข้างหนึ่งก็จับมาที่ท้ายทอยของเธอ ดันเธอไปข้างหน้า

วินาทีต่อมา หร่วนซิงหวานก็รู้สึกว่าริมฝีปากของตัวเองได้ถูกคนกัดเข้าไปอย่างชั่วร้ายไปทีหนึ่ง

หลังจากนั้น น้ำเสียงที่ขบขันของชายหนุ่มก็ดังขึ้นที่ข้างหู "ไม่ต้องเกรงใจ ของขวัญขอบคุณผมได้รับแล้ว"

"......"

เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้น หร่วนซิงหว่านก็ได้ฟุบลงไปที่โต๊ะอีกครั้ง พร้อมกับความรู้สึกที่อ่อนล้าไปทั้งตัว

ในเวลาเดียวกัน หร่วนซิงหว่านก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นข้างๆ เธอหันไปมอง แล้วเฟ้ยซานซานที่นอนอยู่ในห้องรับแขก พร้อมกับสีหน้าที่อยากรู้อยากเห็นแบบสุดๆ

หางตาของหร่วนซิงหว่านกระตุกอย่างแรง "เธอนอนไปแล้วไม่ใช่เหรอ?"

เฟ้นยซานซานตอบ "เธอเห็นฉันนอนเร็วขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ พอได้ยินเสียงเปิดประตู ฉันก็วิ่งไปดูที่ประตูแล้ว เห็นว่าอิตาบ้านนั่นกลับมาพร้อมกับเธอ ฉันจึงรีบวิ่งไปแอบอยู่ที่ห้อง ทำไมถึงกลับดึกขนาดนี้ เกิดเรื่องที่น่าตื่นเต้นอะไรขึ้นบ้างมั้ย? เขากับเฉิงเว่ยได้ตีกันมั้ย?"

พอได้ยินเธอพูดถึง หร่วนซิงหว่านถึงนึกขึ้นได้ว่าไม่รู้ทางเฉิงเว่ยเป็นยังไงบ้าง

เธอจึงหยิบมือถือขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แล้วเพิ่งรู้ตัวว่านี่มันกลางดึกแล้ว

หร่วนซิงหว่านเปิดมือถือออก แล้วเห็นเบอร์ของเฉิงเว่ยที่ไม่ได้รับ หลายสายมาก

ถึงว่าทำไมอิตาบ้าถึงไม่ยอมคืนมือถือให้เธอสักที

หร่วนซิงหว่านครุ่นคิด ยังไงก็ส่งข้อความให้เฉิงเว่ยสักหน่อยดีกว่า บอกเขาว่าเธอถึงบ้านแล้ว

พอเฟ้ยซานซานก้รีบพุ่งตัวเข้าไป "หลังจากวันนี้ เฉิงเว่ยน่าจะตัดใจได้แล้วมั้ง"

หร่วนซิงหว่านเม้มๆ ปาก "ฉันติดหนี้เขาน่ะ"

"เฮ้อ ความจริงถ้าจะให้โทษก็ควรโทษฉัน ฉันไม่ควรไปเชียร์พวกเธอสองคนเลย" เฟ้ยซานซานนั่งลงข้างๆ เธอ ถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง "ถ้าเกิดว่าไม่มีโจวฉือเซิน เฉิงเว่ยน่าจะเป็นตัวเธอที่มีความสุขมากแน่ๆ แต่น่าเสียดายที่......ดังนั้นนะ การมาก่อนหลังของชีวิตคนเรามันสำคัญมาก"