สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 284

เมื่อเขาพูดเช่นนี้หร่วนซิงหว่านก็ค่อนข้างที่จะเขินอายไปชั่วขณะ ใบหน้าแดงก่ำ : "ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย ใครอยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนล่ะ "พูดแล้ว เธอก็พูดอีกว่า : "พอแล้ว แค่นี้แหละ วางสายแล้ว"

ในตอนท้าย ก็รีบพูดอีกประโยคหนึ่งว่า : "ฝันดีนะ"

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านวางสายไปแล้ว โจวฉือเซินถึงจะค่อยๆ วางโทรศัพท์ลง ริมฝีปากบางๆ โค้งงอขึ้นแล้ว ยิ้มเบาๆ

ในเวลานี้ หญิงสาวเดินมาข้างหลังโจวฉือเซิน : "ประธานโจว หมอบอกว่าไข้สูงของเด็กน้อยได้ลดลงแล้ว เพิ่งจะนอนหลับไป"

โจวฉือเซินพูดอืมออกมา แล้วเดินเข้าไปยังห้องนอนข้างๆ

ในห้องนอน หมอเพิ่งจะออกไป สวี่เยว่นั่งอยู่ข้างเตียงทารก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ผ่านไปครู่หนึ่ง โจวฉือเซินพูดกล่าวอย่างช้าๆ : "แค่เป็นหวัดเป็นไข้ก็เท่านั้น ปกตินะ"

สวี่เยว่ถอนหายใจออกอย่างเงียบๆ สุขภาพร่างกายของเด็กน้อยเดิมทีก็แย่กว่าเด็กคนอื่นๆ มากอยู่แล้ว เพิ่งจะคลอดออกมาได้แค่สองเดือนก็มีทั้งเจ็บป่วยสาหัสและเจ็บป่วยเล็กๆ น้อยๆ อยู่เรื่อย ไม่เคยทำให้วางใจได้เลย เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้ดีกว่าก่อนเยอะเลย

สวี่เยว่มองไปที่เตียงนอนทารก เด็กน้อยไม่ได้นอนหลับนิ่งมาก ที่หน้าผากยังคงติดแผ่นแปะลดไข้ มองดูแล้วเป็นก้อนกลมๆ

เธอพูดกล่าว : "คุณอยากจะปิดบังเสี่ยวหร่วนไปถึงเมื่อไหร่?"

โจวฉือเซินยืนอยู่ข้างๆ มือข้างหนึ่งล้วงในกระเป๋ากางเกง เม้มริมฝีปากบางๆ ถึงจะพูดว่า : "ใกล้แล้ว"

สวี่เยว่พูด : "ถึงอย่างไรคุณก็ทำตามเห็นสมควรแล้วกัน ถึงตอนนั้นฉันไม่มีทางช่วยคุณโน้มน้าวเธอแน่ เรื่องนี้เดิมทีก็เป็นความผิดของคุณอยู่แล้ว"

โจวฉือเซินไม่พูดจา

สวี่เยว่มองไปที่เขา : "ที่นี่ไม่ได้มีเรื่องอะไรแล้ว คุณกลับไปเถอะ"

อย่างรวดเร็ว โจวฉือเซินพูดเสียงดังขึ้นมา : "โจงเสียนกำลังหาคุณอยู่"

เมื่อได้ยินคำนี้ สวี่เยว่ค่อนข้างตกตะลึง สีหน้าแววตาเยือกเย็นขึ้นมาเล็กน้อยทันที : "เธอหาฉันทำไม"

โจวฉือเซินเก็บเส้นสายตากลับมา มองไปทางอื่น พูดอย่างราบเรียบว่า : "ไม่มีอะไรมากไปกว่าอยากที่จะใช้ฉันที่เป็นลูกนอกสมรสสร้างกระแสขึ้นมาอีกครั้งก็เท่านั้น"

สีหน้าของสวี่เยว่เปลี่ยนไปเล็กน้อย : "เสี่ยวเซิน เรื่องในปีนั้นไม่ใช่......"

"เรื่องในปีนั้นเป็นอย่างไร ฉันไม่สนใจ" โจวฉือเซินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา: "ฉันต้องการแค่เธอมาชดใช้กับเรื่องที่เคยทำในอดีต"

"ฉันจะช่วยคุณได้อย่างไร"

......

เรื่องที่เหลียงซือซือก่อขึ้นมาก็ถือว่าจบสิ้นโดยสิ้นเชิงแล้ว ไม่เพียงแต่ที่สตูดิโอไม่ได้รับผลกระทบใดๆ ก็ตามแล้ว ในทางกลับกันเพราะเหตุนี้ทำให้เป็นที่รู้จักขึ้นมาแล้ว ก็มีบล็อกเกอร์เครื่องประดับที่มีชื่อเสียงอย่างมากเข้ามาติดต่ออยากที่จะทำงานโฆษณาร่วมกัน

แม้แต่เครื่องประดับเซิ่งกวางกรุ๊ป ก็เผยแพร่เครื่องประดับที่ออกแบบโดยสตูดิโอออกมาหนึ่งครั้งเป็นพิเศษ

ไม่ถึงครึ่งเดือน ออเดอร์ของสตูดิโอก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

เพ้ยซานซานเหนื่อยจนล้มลงบนโซฟา : "ออเดอร์เยอะเกินไปแล้ว เสี่ยวเฉินก็เปิดเรียนแล้ว ดูเหมือนว่าต้องรับสมัครคนแล้ว "

หร่วนซิงหว่านจัดระเบียบออเดอร์ไปพลางพูดไปพลางว่า : "วางใจได้ ฉันได้ประกาศรับสมัครทางอินเทอร์เน็ตแล้ว พรุ่งนี้ก็จะมีคนมาสมัครนะ"

เมื่อเพ้ยซานซานได้ยินก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาเลย : "จริงเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า กำลังจะตอบกลับ กลับว่าเห็นจดหมายฉบับหนึ่ง ในกองออเดอร์แล้ว

เธอหยิบจดหมายขึ้นมา เปิดออกเพิ่งจะดูได้แวบหนึ่ง สีหน้าก็เปลี่ยนแปลงแล้ว

เพ้ยซานซานไม่ได้ยินเสียงของเธอ ก็เลยหันมามองแล้ว : "ซิงซิง เป็นอะไรไป?"

หร่วนซิงหว่านวางจดหมายลง ส่ายหน้าแล้ว : "ไม่มีอะไร ดึกมากแล้ว เรากลับกันเถอะ"

เพ้ยซานซานลุกขึ้นจากโซฟาทันที : "โอเค"

ระหว่างทางกลับไป เพ้ยซานซานพูด : "เอ๊ะ จริงสิ ทำไมช่วงนี้ถึงไม่เห็นผู้ชาย......ประธานโจวมาหาคุณเลยล่ะ?"

"ก่อนหน้านี้ก็ยุ่งเรื่องของหลินซื่อมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ อาทิตย์ก่อนก็ไปทำงานที่ต่างประเทศ ยังไม่กลับมา"

เพ้ยซานซานอดไม่ได้ที่จะอุทานจุ๊ๆ ออกมา : "อยู่ห่างกันช่วงสั้นๆ เพื่อพบกันอีก จะยิ่งรักกันมากกว่าเพิ่งแต่งงานเหรอ"

อีกฝั่ง หร่วนซิงหว่านไม่พูดไม่จา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เพ้ยซานซานรู้สึกว่าเธอดูแปลกๆ เมื่อก่อนถ้าเธอเล่นมุกตลกเช่นนี้ หร่วนซิงหว่านก็จะรู้สึกเขินอาย ให้เธอหยุดพูดจามั่วซั่ว

แต่วันนี้กลับว่าไม่มีปฏิกิริยาเลยสักนิด

เพ้ยซานซานถามอย่างหยั่งเชิงว่า : "ซิงซิง คุณเป็นอะไร?ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านเก็บความคิดกลับมา กดๆ ที่ขมับ : "เหมือนว่าจะมึนหัวนิดหน่อย"

"งั้นอยากจะซื้อยาไหม?"

"ไม่ต้อง กลับไปนอนสักงีบก็ได้แล้ว"

เพ้ยซานซานพูด : "ก็ได้ งั้นฉันจะขับเร็วหน่อยนะ"

หลังจากที่กลับไป หร่วนซิงหว่านถึงขั้นกับไม่ล้างหน้าแปรงฟัน เข้าห้องนอนเลย

เพ้ยซานซานเกาศีรษะ ไปรินน้ำแก้วหนึ่งแล้ว

ภายในห้อง หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ หยิบจดหมายออกมาจากในกระเป๋าแล้ว

ในจดหมาย มีรูปภาพสามสี่รูป พร้อมทั้งจดหมายแบล็กเมล์หนึ่งฉบับ

ตอนที่เห็นรูปภาพเหล่านั้น สีหน้าของหร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะซีดขาว ปลายนิ้วสั่นเล็กน้อย

เมื่อสามปีก่อนในคืนนั้นเธอถูกส่งเข้าไปในมู่สื้อ ถึงแม้ว่าพยายามดิ้นรนสุดชีวิต สุดท้ายหนีรอดออกมาจากในห้องก็มาเจอโจวฉือเซินแล้ว

แต่ว่า......

เธอคิดไม่ถึงว่า สิ่งที่เกิดขึ้นเหล่านั้นก่อนที่เธอจะหนีออกมาจากห้องนั้นได้ กลับว่าถูกถ่ายภาพไว้หมดแล้ว

ในจดหมายแบล็กเมลล์เขียนไว้ว่า ให้เธอเตรียมเงินห้าล้าน พรุ่งนี้ส่งมายังที่อยู่ที่กำหนด

หร่วนซิงหว่านสูดลมหายใจเข้าอย่างลึกๆ ใส่รูปภาพเข้าไปในจดหมายอีกครั้งแล้ว

คิดอยู่นาน เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรไปหาโจวฉือเซินแล้ว

อย่างรวดเร็ว น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำของผู้ชายแผ่ซ่านเข้ามา : "มีอะไรเหรอ?"

"ฉัน......นอนไม่หลับ คุณกำลังยุ่งอยู่ไหม?"

โจวฉือเซินพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ว่า : "ผมกำลังประชุมอยู่ ประชุมเสร็จแล้วจะโทรหาคุณนะ?"

หร่วนซิงหว่านอุทานว่าโอ้ออกมา : "ช่างเถอะ รอคุณประชุมเสร็จฉันคงนอนหลับแล้ว คุณทำงานเถอะ"

พูดจบ หร่วนซิงหว่านก็วางสายไปแล้ว

ผ่านไปไม่นาน เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น น้ำเสียงของเพ้ยซานซานแผ่ซ่านเข้ามาจากข้างนอก : "ซิงซิง คุณหลับแล้วยัง?"

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้นยืนไปเปิดประตูห้อง : "ยังไม่หลับนะ"

เพ้ยซานซานยื่นแก้วน้ำอุ่นให้กับเธอ : "ฉันต้มโจ๊กข้าวฟ่าง อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว คุณอยากจะกินสักหน่อยแล้วค่อยนอนไหม?"

หร่วนซิงหว่านรับน้ำมาพร้อมกับส่ายหน้า

เพ้ยซานซานเห็นสีหน้าของเธอไม่ดี พูดถามอีกว่า : "ซิงซิง เกิดเรื่อง......อะไรขึ้นกับคุณหรือเปล่า?หรือว่าไอ้ชายคนนั้นนอกใจอีกแล้ว?คุณบอกฉันมา ฉันจะช่วยคุณด่าเขา!"

เมื่อได้ยิน หร่วนซิงหว่านยิ้มๆ : "เปล่านะ แค่รู้สึกว่าไม่ค่อยสบายก็เท่านั้น"

เห็นว่าเธอยืนกรานที่จะไม่ยอมพูด เพ้ยซานซานก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย เพียงแค่พูดว่า : "งั้นก็ได้ คุณรีบพักผ่อน"

"โอเค"

หร่วนซิงหว่านหันหลังกลับ กำลังเตรียมที่จะปิดประตู ลังเลอยู่ครู่หนึ่งกลับพูดออกมาว่า : "ซานซาน"

เพ้ยซานซานหัวหน้ามอง : "ทำไมเหรอ?"

"ฉัน......"

หร่วนซิงหว่านค่อนข้างที่จะไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากพูดว่าอย่างไรดี

ไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหน สิ่งเหล่านั้นที่เกิดขึ้นในมู่สื้อในคืนนั้น ล้วนเป็นฝันร้ายที่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีทางยอมที่จะกลับไปหวนนึกถึง

และเธอก็ไม่รู้ ว่าทำไมรูปภาพเหล่านี้ที่ห่างหายไปสามปี จู่ๆ จะปรากฏขึ้นมา ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่รู้ว่าคนที่เอารูปภาพเหล่านี้มาคือใคร ความกังวลและความหวาดกลัวทั้งหมดดูเหมือนว่าจะหวนคืนกลับมาอีกครั้งตั้งแต่ตอนที่เห็นรูปภาพเหล่านี้

ผ่านไปเป็นเวลานาน เธอถึงพูดว่า : "พรุ่งนี้เป็นเพื่อนฉันไปสถานที่ที่หนึ่งหน่อยนะ"

เพ้ยซานซานได้ยินก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย พยักหน้าแล้ว : "โอเค"

ในสถานการณ์ปกติ ไม่ว่าอะไรหร่วนซิงหว่านก็จะคุยกับเธอทุกอย่าง ปกติแล้วสิ่งที่เธอไม่ยินยอมที่จะพูด ถ้าไม่ใช่เพราะว่าไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากพูดอย่างไรดี ก็เป็นเพราะว่ามีความลับอะไรซ่อนอยู่ที่ยากจะพูดออกมาได้

รายละเอียดรอไปพรุ่งนี้ก็รู้แล้ว