สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 3

บทที่3 เพื่อแต่งเข้าตระกูลโจว

“งั้นเหรอ ถึงน่าเกลียดก็ไม่น่าเกลียดเท่าเมียน้อยที่พยายามทำลายชีวิตแต่งงานของคนอื่นเหรอก”

หร่วนซิงหว่านเอ่ยประโยคหนึ่งเบาๆทำให้ซูซือเวยชะงักไปหลายวินาทีถึงได้สติกลับมา โกรธจนหน้าขาวทันที เงื้อมือขึ้นคิดจะตบไป

หร่วนซิงหว่านสกัดข้อมือเธอไว้ ตบหน้าเธออย่างชัดเจนไปหนึ่งทีโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย “ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับเธอ เพราะเธอสามารถท้องลูกของโจวฉือเซินได้ก็เป็นความสามารถของเธอ แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเธอสามารถเอาเรื่องตั้งท้องมาทำตัวเย่อหยิ่งต่อหน้าฉันซ้ำแล้วซ้ำอีก ทำไม เป็นเมียน้อยแล้วมันให้ความรู้สึกเหนือกว่าแก่เธอเหรอ?”

เพราะตบฉาดนี้ของหร่วนซิงหว่าน ดึงดูดสายตาของคนรอบด้านหลายคน

หน้าของซูซือเวยทั้งขาวทั้งแดงทันที อยากจะดึงมือกลับมา แต่กลับสู้แรงของหร่วนซิงหว่านไม่ได้ เธอพูดเสียงดัง “เธออย่าพูดจาด่าทอคนอื่น ฉันไม่ใช่เมียน้อย เป็นเธอที่หน้าด้านยึดตำแหน่งคุณนายโจวไว้ไม่ปล่อย ฉือเซินรังเกียจเธอจะตายอยู่แล้ว!”

“เธอไม่รู้สึกว่าคำพูดนี้ของเธอตรรกะมันมีปัญหาเหรอ ไม่ว่าฉันจะหน้าด้านหรือไม่ ตอนนี้ฉันยังเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของโจวฉือเซิน พูดไปแล้วฉันยังต้องขอบคุณเธอ เด็กในท้องของเธอเป็นหลักฐานว่าเขานอกใจการแต่งงาน เธอเชื่อไหมว่าฉันจะไปฟ้องร้องพวกเธอ ถ้าฟ้องแล้วต้องได้ผล รับรองว่าคนที่โดนฟ้องอย่างเขาไม่ได้ทรัพย์สินจากการหย่า เธอจะลองไหม?

ซูซือเวยเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ “เธอกล้า......”

“ลองดู”

ทั้งๆที่เป็นเดือนเจ็ดเดือนแปด แสงแดดแผดเผา เสียงผู้ชายที่ดังมาจากด้านหลังกลับเหมือนจมอยู่ในแม่น้ำที่เย็นยะเยือกในฤดูหนาว เย็นจนทำให้ผู้อื่นขนหลังลุกชัน

หร่วนซิงหว่านผงะเล็กน้อย มือคู่นั้นที่จับซูซือเวยอยู่ค่อยๆคลายออก

ซูซือเวยวิ่งไปอยู่ข้างกายโจวฉือเซินทันที มือกุมหน้าด้านที่โดนตบไว้ น้ำตาไหลออกมาจากตาไม่หยุด ร้องไห้ด้วยความเสียใจอย่างมาก

สายตาของโจวฉือเซินตกอยู่บนตัวเธอ แล้วก็เงยหน้ามองไปที่หร่วนซิงหว่าน แววตาเย็นเยือก คำที่พ่นออกมาไม่มีอุณหภูมิเลยแม้แต่น้อย “ต้องการให้ฉันแนะนำทนายให้เธอไหม”

หร่วนซิงหว่านดึงมุมปาก “ไม่ต้องเหรอก”

ล้อเล่นอะไรอยู่ เธอจะไปเอาเงินที่ไหนมาจ้างทนายทำคดีที่ไม่เพียงแค่เปลืองเวลาเปลืองแรงแล้วยังทำให้ตัวเองเดือดร้อนอีก

ก็แค่ทำให้ซูซือเวยตกใจกลัวเท่านั้น

โจวฉือเซินเดินเข้าไปหาเธอหนึ่งก้าว เอียงศีรษะเล็กน้อย พูดด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงแค่สองคน “ที่แท้การหย่าโดยไม่รับทรัพย์สินที่เธอระบุไว้ในหนังสือตกลงการหย่า ก็หมายถึงสิ่งนี้นี่เอง”

หร่วนซิงหว่านเงยหน้า เห็นการเย้ยหยันที่ไม่เปิดเผยในดวงตาสีดำของเขา ก็เข้าใจความหมายของเขาในทันที เปิดปากอยากจะอธิบาย “ไม่ใช่นะ ฉัน......”

“เพียงแค่เงินไม่สามารถเติมเต็มความทะเยอทะยานของเธอได้ ที่เธอต้องการ ก็คือทั้งโจวซื่อกรุ๊ป ใช่ไหม?”

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านตอบ เขาก็พูดต่อ “ไม่งั้นเธอเล่นละครหย่าร้างด้วยความยากลำบากแบบนี้ เพื่ออะไรกัน”

เพื่อให้พวกนายคู่สุนัทชายหญิงได้สมหวังกัน

“หร่วนซิงหว่าน เธอประเมินตัวเองสูงเกินไปหรือเปล่า? ถ้าฉันเซ็นชื่อไปจริงๆ เธอจะได้ไม่คุ้มเสีย”

ขอร้องล่ะ เปิดเผยอย่างลูกผู้ชายหน่อย รีบให้ฉันหลุดพ้น อย่าเอาแต่พูดโม้

หร่วนซิงหว่านสบตากับสายตาที่ถากถางของเขา ยิ้มเล็กน้อย “งั้นก็รบกวนประธานโจวรีบเซ็นชื่อ พวกเราเจอกันที่สำนักกิจการพลเรือน”

โจวฉือเซินน้ำเสียงเย็นชา “พอฉันเซ็นชื่อแล้ว เธอมีแผนการอะไรอีก? เอาหนังสือสัญญาการหย่ามาเป็นหลักฐานไปฟ้องฉันเหรอ”

หร่วนซิงหว่านรักษารอยยิ้มต่อไป “ประธานโจวนายคิดมากไปแล้วจริงๆ พวกเรามอบความสุขให้อีกฝ่ายไม่ได้เหรอ? ถ้านายไม่วางใจจริงๆ ฉันสามารถเขียนหนังสือรับประกันให้นายได้ รับประกันว่าหลังจากหย่าไปแล้ว จะไม่มีจุดมุ่งหมายใดๆ ในนามแฝงใดๆไปแบล็กเมล์เอาเงินนายสักบาทเดียว แล้วพิมพ์ลายนิ้วมือ เป็นหลักประกันที่มีผลทางกฎหมาย ได้ไหม?”