สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 4

บทที่4 โจวฉือเซินไม่ชอบภรรยาของเขา

แต่เดิมคนในตระกูลโจวก็ไม่ชอบหร่วนซิงหว่าน หลังจากเรื่องที่แกล้งท้องเปิดโปง ก็ยิ่งรังเกียจ

ท่าทางที่มีต่อหร่วนซิงหว่านก็เฉยชามาโดยตลอด

มิน่าครั้งนี้โจวฉือเซินโมโหขนาดนั้น ที่แท้เพราะเธอไปเหยียบแผ่นเหล็กเข้า

……

หร่วนซิงหว่านกลับไปก็รออีกหลายวัน ยังคงไม่ได้รับข่าวคราวจากทางด้านโจวฉือเซิน

การเจอกันที่มู่สื้อในวันนั้นทำให้เธอมีเหตุผลเต็มที่ที่จะสงสัยว่า ที่โจวฉือเซินรั้งไว้ไม่ยอมหย่าขนาดนี้ ก็เพื่อขยะแขยงเธออย่างเต็มที่ ให้เธอไปไหนก็สวมหมวกที่มีสีสันสดใสแล้วยังเรืองแสงได้

ทำแบบนี้เพื่อเอาคืนกับเรื่องที่เธอทำกับเขาไว้ก่อนหน้านี้

โจวฉือเซินรั้งไว้ด้วยความอดทน แต่หร่วนซิงหว่านไม่สามารถถ่วงเขาไว้ต่อไปได้ ก่อนหน้านี้เธอคิดไว้ว่าหลังจากดำเนินการหย่าเรียบร้อยแล้ว ค่อยทำแผนที่วางไว้ในอนาคต

แต่เธอยังต้องใช้ชีวิตต่อไป ไม่อยากนั่งนิ่งๆแบบนี้อีกต่อไปแล้ว

เพ้ยซานซานหลังจากได้ยินว่าเธอจะหางานทำ มันฝรั่งทอดในมือก็ไม่กินแล้ว มีสติขึ้นมาทันที “เธอมาที่นิตยสารของเราสิ นิตยสารของเราช่วงนี้วางแผนเซ็นสัญญากับนักออกแบบพอดี ทำแบรนด์ของตัวเอง”

หร่วนซิงหว่านได้ฟังก็ขมวดคิ้ว “ฉัน......ได้เหรอ ฉันไม่ได้ออกไปสร้างผลงานมาสามปีแล้ว”

“ทูนหัว เธอได้สิ ถึงยังไงก็ลองดู ไม่เสียหายอะไร”

หร่วนซิงหว่านคิดอยู่ว่าก็มีเหตุผล จึงพยักหน้า “โอเค”

เพ้ยซานซานเป็นนักเคลื่อนไหวที่บอกว่าทำก็จะทำ วันถัดมาก็นำผลงานเมื่อสามปีก่อนของหร่วนซิงหว่านไปที่สำนักงานของบรรณาธิการ

หลินซือดูเสร็จ สายตาก็ตกอยู่ที่นามปากกาของผลงาน สักพักใหญ่ถึงพูดขึ้น Ruanคือเพื่อนของเธอ?”

“ใช่ เธอสุดยอดมากจริงๆ ผลงานก็กระตือรือร้นมาก เซ็นสัญญากับเธอแล้วพวกเราไม่ลำบากแน่นอน”

หลินซือรู้แน่นอนว่าเธอสุดยอดแค่ไหน Ruanเปรียบเสมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันในงานออกแบบเครื่องประดับ เพียงแต่หลังจากที่มันผลิบาน ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

มีคนบอกว่าหลังจากที่เธอได้รับรางวัลแรงบันดาลใจก็หมดลง ไม่สามารถสร้างสรรค์ผลงานได้อีกต่อไป

และมีคนบอกว่ามีเศรษฐีมาถูกใจเธอ แต่งเข้าตระกูลที่ร่ำรวยมีลูกไปแล้ว

สรุปคือ ข่าวลือทุกรูปแบบล้วนมีหมด

แต่ไม่มีใครคาดคิด ล่วงเลยไปสามปี ในตอนที่ทุกคนต่างลืมเลือนเธอ เธอก็กลับมาแล้ว

หลินซือพูด “เย็นนี้หล่อนมีเวลาไหม กินข้าวด้วยกันสักมื้อเถอะ”

เพ้ยซานซานรู้ว่าความหมายที่เขาถามแบบนี้คือเรื่องนี้ใกล้จะคงที่แล้ว พยักหน้าทันที “มีค่ะ ฉันจะบอกหล่อนเดี๋ยวนี้”

……

ตอนกินข้าว หัวหน้าบรรณาธิการของหร่วนซิงหว่านกับเพ้ยซานซานพูดคุยได้ไม่เลว แม้เธอจะแสดงออกซ้ำๆว่าสามปีมานี้เธอไม่เคยหยิบพู่กันเลย หลินซือก็แสดงออกว่าไม่เป็นไร เพียงแค่ให้เธอจัดทำภาพร่างผลงานตามรูปแบบที่กำหนดภายในสัปดาห์นี้

ถ้าทางฝั่งเจ้านายรู้สึกว่าไม่มีปัญหาอะไร ก็สามารถเซ็นสัญญาได้เลย

หลังกินข้าวเสร็จ ก็เป็นเวลามืดค่ำแล้ว หลินซือพูด “แถวนี้เรียกรถยาก พวกเธอผู้หญิงสองคนไม่ปลอดภัย ฉันไปส่งพวกเธอที่บ้านแล้วกัน”

“ดีเลยดีเลย งั้นฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อย” ขณะที่พูด ก็มองไปที่หร่วนซิงหว่าน “ซิงซิงเธอไปไหม?”

“ไปด้วยกันเถอะ”

เพ้ยซานซานพูด “งั้นบรรณาธิการหลินคุณรอพวกฉันสักครู่นะคะ พวกเราจะรีบกลับมา”

แต่ใครจะรู้ว่าหร่วนซิงหว่านกลับไม่พูดอะไรเลย และไม่มีท่าทางที่จะตบเธอ เพียงแค่ทิ้งกระดาษที่เช็ดมือแล้วลงถังขยะ หันตัวจากไป

เพ้ยซานซานเห็นดังนั้น ก็รีบตามไป

“ซิงซิง คำพูดของผู้หญิงคนนั้นเธออย่าเก็บมาใส่ใจเลย คู่สุนัขชายหญิงคู่นั้นคนหนึ่งหมาอีกคนหน้าด้าน ไม่ใช่ของที่ดีอะไร เธอทำเป็นว่าหล่อนพูดเหมือนผายลม อย่าโกรธ......”

คำพูดของเพ้ยซานซานยังไม่จบ ก็เห็นผู้ชายหมาๆที่เธอพูดอยู่กับปากเมื่อกี้ปรากฏตัวยืนตรงหน้าไม่ไกล พูดคุยกับคนอื่นนิ่งๆ

หร่วนซิงหว่านเหมือนว่าไม่เห็นเขา ไม่มองด้านข้าง เดินอย่างรวดเร็ว

เจียงย่านรู้สึกถึงออร่าแห่งการฆ่าฟันที่ใกล้เข้ามาจากด้านหลัง ก็อดไม่ได้ที่จะหันศีรษะไป มองดูหญิงสาวที่เดินใกล้เข้ามา ก็พูดขึ้น “นั่นภรรยานายไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่?”

โจวฉือเซินหันไปมอง คิ้วขมวดอย่างไร้ร่องรอย ดวงตาสีดำเผยความไม่อดทน

ตามเขามาถึงที่นี่ ยังจะบอกว่าแค่อยากหย่าอย่างเรียบง่าย?

ผู้หญิงคนนี้เริ่มมีเล่ห์เหลี่ยมมากขึ้น ตั้งแต่เมื่อไหร่

มองดูเธอเดินเข้ามาใกล้ โจวฉือเซินกำลังจะเอ่ยปากอย่างเย็นชา ไม่รู้เลยว่าหร่วนซิงหว่านไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขา ฝีเท้าไม่หยุดชะงักเลยแม้แต่น้อย

ผ่านไหล่เขาไปด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ เร็วราวกับลมกระโชก

“……”

แต่เพ้ยซานซานที่เดินตามหลังมาติดๆหยุดลงข้างตัวโจวฉือเซิน อ้าปากราวกับอยากจะด่าว่าเขา แต่ก็รู้สึกว่าไม่ถูกเวลา จึงก้าวเท้าวิ่งไป

เจียงย่านผู้ซึ่งเห็นขั้นตอนทั้งหมดหัวเราะสองคำ เพื่อคลายความเก้อเขิน “ฉันจำคนผิดหรือเปล่า?”

โจวฉือเซินไม่ชอบภรรยาของเขา กระทั่งพูดได้ว่ารังเกียจ นี่คือเรื่องที่คนในแวดวงต่างก็รู้