สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 300

ในตอนที่งานประมูลเริ่มมาถึงครึ่งทางนั้น คนทุกคนที่อยู่บนที่นั่งต่างก็มีความรู้สึกที่ไม่เหมือนกัน

งานประมูลในครั้งนี้ มีเพียงคนส่วนน้อยมากที่มาเพื่อโครงการของหลินซื่อกรุ๊ปนี้ แต่คนส่วนใหญ่นั้น ต่างก็มีแผนการอย่างอื่นทั้งนั้น

เพราะฉะนั้นคนที่ตั้งใจมาประมูลจริงๆ นั้นมีไม่เยอะ และที่สำคัญยังเสนอราคามาสูงมาด้วย แต่แบบแผนที่เสนอมาก็ธรรมดามาก เหมือนกับว่าอยากจะสูบเลือดสูบเนื้ออย่างโหดเหี้ยมจากหลินซื่อกรุ๊ปที่ถึงจะล้มแล้วแต่ก็ยังเหนือกว่าอีกครั้ง

แล้วในขณะที่คนทั้งหมดต่างก็คิดว่าหลินซื่อกรุ๊ปที่ล้มแล้วก็อาจจะเดินไปสู่ความล้มละลายได้จริงๆ เลยนั้น แต่กลับมีบริษัทหนึ่งที่มาแย่งชิงการประมูลในครั้งนี้ของหลินซื่อกรุ๊ป ได้เสนอแบบแผนที่งดงามมากอันหนึ่งมา และที่สำคัญราคาก็ยังสมเหตุสมผลมากด้วย

ชั่วขณะหนึ่ง ในงานเต็มไปด้วยความคิดเห็นมากมาย คิดไม่ถึงว่าในเวลาแบบนี้จะมีบริษัทที่ยินดีจะมาร่วมงานกับหลินซื่อกรุ๊ปจริงๆ

โจวฉือเซินกลับไม่แปลกใจ นิ้วมือเคาะหัวเข่าไปเบาๆ อย่างมีความครุ่นคิด

หลินจื้อหย่วนหันหน้ากลับมามองเล็กน้อย จากนั้นก็ถามผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ ว่า "บริษัทนี้มีความเป็นมายังไง ทำไมในรายชื่อผู้ประมูลถึงไม่มีชื่อพวกเขา"

ผู้ช่วยพูดขึ้นว่า "บริษัทcomplexเป็นบริษัทต่างชาติ ซึ่งมีชื่อเสียงมาก เมื่อไม่นานมานี้ก็เคยร่วมงานกับโจวซื่อกรุ๊ปมาก่อน ผู้รับผิดชอบของพวกเขาคือ William ซึ่งก็มาเมืองหนานด้วยเหตุนี้ ส่วนการประมูลในครั้งนี้ พวกเขาน่าจะตัดสินใจกะทันหันครับ เพราะฉะนั้นก็เลยไม่ได้บันทึกชื่อไว้ในรายชื่อผู้ร่วมประมูล"

พอหลินจื้อหย่วนได้ยินเช่นนี้ ก็มองไปที่อีกมุมหนึ่งของงาน

Williamสบเข้ากับสายตาของเขา แล้วยิ้มอ่อนๆ ให้

ผู้ช่วยพูดต่อว่า "สองปีมานี้บริษัทcomplexมีความคิดที่จะมาตีตลาดในประเทศ แล้วก็ได้ลิ้มลองอยู่ไม่หยุด ที่ร่วมงานกับโจวซื่อกรุ๊ปก็เป็นเพียงแค่การเริ่มต้นอันหนึ่งเท่านั้น คิดว่าที่เข้าร่วมประมูลในครั้งนี้ ก็เพราะว่าอยากจะยืมอำนาจของหลินซื่อกรุ๊ป เพื่อมาขยายตลาดในประเทศให้ใหญ่ขึ้นอย่างสิ้นเชิง"

หลินจื้อหย่วนพูดขึ้นว่า "เป็นโจวซื่อกรุ๊ปก่อน แล้วค่อยมาเป็นหลินซื่อกรุ๊ป ดูท่าความทะเยอทะยานของเขาจะมีอยู่ไม่น้อยเลยนะ"

แต่ว่าถ้าเขาเพียงแค่ต้องการขยายการตลาดเฉยๆ เท่านั้นละก็ การร่วมมือกับบริษัทใหญ่ทั้งสองบริษัทอย่างต่อเนื่อง ก็ไม่ใช่ว่าจะมีอะไรไม่ดี

แต่ถ้าเขามีแผนการอย่างอื่นละก็ เป้าหมายก็คงจะเด่นชัดเกินไปหน่อยแล้วมั้ง

หลินจื้อหย่วนพูดขึ้นอีกว่า "ไปสืบหาข้อมูลภายในของบริษัทนี้มาหน่อย และก็ยังมีข้อมูลของผู้รับผิดชอบWilliamคนนั้นด้วย"

"ครับ"

หลังจากที่งานประมูลจบลงแล้ว หลินจื้อหย่วนเองก็ลุกขึ้นออกจากงาน

แต่ว่าเขาเดินได้ไม่กี่ก้าว ก็โดนคนขวางทางไปไว้ซะแล้ว

หร่วนซิงหว่านมายืนอยู่ตรงหน้าเขา แล้วยิ้มอ่อนๆ ให้ทีหนึ่ง "ประธานหลินสวัสดีค่ะ ฉันคือหร่วนซิงหว่าน เราเคยเจอกันก่อนหน้านี้แล้ว"

หลินจื้อหย่วนหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วพูดเรียบๆ ขึ้นว่า "จำได้ คุณมีธุระอะไร"

หร่วนซิงหว่านมองซ้ายมองขวาเล็กน้อย แล้วรอยยิ้มก็ยิ่งสดใสมากยิ่งขึ้น "เห็นใบหน้าคุ้นเคยมากมาย ต่างก็เป็นบุคคลมีชื่อเสียงของเมืองหนานทั้งนั้น ฉันมีคำพูดประโยคหนึ่งอยากจะถามประธานหลินสักหน่อย ไม่รู้ว่าจะสะดวกหรือเปล่าคะ"

น้ำเสียงของหร่วนซิงหว่านไม่ได้ดังมากและไม่ได้เบาไป และได้ดึงดูดคนที่กำลังจะออกจากงานมาหมด

และแม้แต่Williamเอง ก็ยังหยุดฝีเท้าไว้ แต่ว่าเพียงแต่แค่ยืนอยู่นอกฝูงชนเท่านั้น แล้วมองดูภาพนี้ไปอย่างเงียบๆ

หร่วนซิงหว่านหน้าตาสะสวย และก็ยังตั้งใจแต่งหน้าไปรอบหนึ่ง ไม่ว่าจะอยู่ตรงไหนก็เป็นจุดเด่นทั้งนั้น แล้วบวกกับยังพูดคำพูดที่เป็นความลับมาอีกหลายประโยค ขอแค่เป็นมนุษย์คนหนึ่งก็ต้องมีใจสอดรู้สอดเห็นอยู่แล้ว

หลินจื้อหย่วนเองก็รู้สึกถึงความคิดของพวกเขาแล้ว หัวคิ้วก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย แล้วชั่วขณะหนึ่งก็ไม่เปิดพูด

หลินจืออี้เดินเข้ามา และพูดเสียงเย็นขึ้นว่า "คุณหร่วนมาโดยไม่ได้รับเชิญ ทั้งๆ ที่รู้ว่าอาจจะไม่สะดวก แต่ก็ยังตั้งใจถามแบบนี้ จนทำให้พ่อฉันต้องมาตกสู่ความลำบากไปทุกด้าน แม้แต่มารยาทและการอบรมสั่งสอนขั้นพื้นฐานก็ยังไม่มีเลยเหรอคะ"

พอได้ยินแบบนี้ หร่วนซิงหว่านเพียงแค่ยิ้มให้เธอเล็กน้อย "คำพูดของคุณหลินคงจะเกินไปหน่อยแล้ว ฉันเพียงแต่แค่อยากจะถามอะไรประธานหลินสักประโยคสองประโยคเท่านั้น แต่ถ้าประธานหลินไม่กล้าตอบคำถามฉันต่อหน้าผู้คนละก็ งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราสามารถหาที่สงบสักแห่งมาคุยกันได้ค่ะ"

สีหน้าของหลินจืออี้เปลี่ยนไปเลย "คุณหร่วน ระวังคำพูดของคุณด้วยนะคะ!"

หลินจื้อหย่วนยื่นมือออกไปขวางเธอไว้ แล้วมองไปที่หร่วนซิงหว่าน ท่าทียังคงดูสง่างามและอ่อนโยนเหมือนดังเดิม "ไม่มีอะไรที่ไม่กล้า คุณถามมาได้เลย"

หร่วนซิงหว่านจ้องมองหลินจืออี้ แล้วก็ค่อยๆ รวบรวมสายตากลับมา แล้วพูดต่อว่า "ที่ฉันมาเพราะว่าอยากจะถามประธานหลินสักหน่อยว่า เมื่อยี่สิบปีก่อนได้เคยสั่งทำนาฬิกาพกรุ่นหนึ่งมาก่อนหรือเปล่าคะ"

ในดวงตาของหลินจื้อหย่วนมีแววโหดเหี้ยมกะพริบขึ้นมา แต่กลับหายไปในพริบตา เขาตอบอย่างง่ายดายขึ้นว่า "ผมไม่รู้ว่าทำไมคุณหร่วนถึงได้มาถามผมเรื่องนี้ แล้วก็เป็นอย่างที่คุณพูดมา เรื่องมันผ่านมาตั้งยี่สิบปีแล้ว แค่นาฬิกาพกอันหนึ่ง ผมเองก็จำไม่ค่อยได้แล้ว บางทีอาจจะเคยซื้อ หรือบางทีก็อาจจะไม่เคยซื้อ"

สำหรับคำตอบของเขา หร่วนซิงหว่านกลับไม่รู้สึกแปลกใจ เพียงแต่แค่เอาสมุดบันทึกที่เปลี่ยนเป็นสีเหลืองแล้วเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋า "นี่คือสมุดบันทึกการซื้อขายของโรงงานผลิต ประธานหลินเป็นคนดีขี้ลืมเลือนไปบ้าง แต่ว่าในนี้ ได้บันทึกไว้ชัดเจนว่า ประธานหลินเคยสั่งทำนาฬิกาพกสองอันมาก่อน เอามาเป็นของขวัญครบรอบวันแต่งงานของคุณกับภรรยาคุณ พอฉันพูดแบบนี้แล้ว ประธานหลินพอจะคลับคล้ายคลับคลาบ้างไหมคะ?"

ใบหน้าของหลินจื้อหย่วนตึงขึ้นมาเล็กน้อย "ผมจำได้แล้ว เหมือนจะมีเรื่องอย่างนี้จริงๆ แต่ว่าคุณหร่วน ผมจำเป็นจะต้องขอเตือนคุณนะ ภรรยาของผมตายเพราะอุบัติเหตุไปนานแล้ว หวังว่าคุณคงจะไม่เอาเธอมาแต่งเรื่องอะไรนะครับ"

"ประธานหลินคิดมากเกินไปแล้วค่ะ ฉันก็แค่ถามดูเท่านั้น ท่านได้ตายไปแล้ว แน่นอนว่าฉันย่อมไม่ดูหมิ่นคุณผู้หญิงอยู่แล้ว" หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นอีกว่า "แต่ว่าฉันอยากจะถามดูสักหน่อย ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ มีใครเคยเห็นภรรยาประธานหลินมาก่อนไหมคะ?"

ผู้อาวุโสหลายคนในแวดวงธุรกิจที่อายุพอๆ กับหลินจื้อหย่วนต่างก็มองหน้ากันทีหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้รีบเอ่ยเสียงออกมา

ภรรยาของหลินจื้อหย่วนเสียชีวิตไปนานหลายปี คนที่เคยเจอเธอ ก็จะต้องเป็นพวกเขารุ่นที่แก่กว่าอยู่แล้ว

ถึงแม้ว่าจะผ่านมานานขนาดนี้ แล้วก็จำได้ไม่ชัดแล้วว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง แต่ก็ยังจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่า เธอนั้นหน้าตางดงามมาก

แต่ว่าพวกเขาก็แค่มาดูความเรื่องสนุกเท่านั้น ตอนนี้ยังไม่แน่ชัดว่ามันคือสถานการณ์อะไร แน่นอนว่าจะต้องไม่ออกเสียงง่ายๆ แน่ถ้าจะต้องมาผิดใจกับหลินจื้อหย่วน เพราะว่ายัยเด็กอย่างเธอคนหนึ่งมันคงไม่คุ้มแน่

หลินจืออี้พูดขึ้นว่า "พอแล้ว คุณหร่วน ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ เชิญคุณออกไปได้แล้ว!"

แล้วในเวลานี้เอง ในท่ามกลางผู้คนก็มีเสียงแก่ชราและหนักแน่นเสียงหนึ่งลอยมา "ฉันเคยเจอ"

หลังจากที่เสียงนี้จบลง ผู้คนก็ค่อยๆ ถอยทางออกมาเส้นหนึ่ง

คนที่ออกมาคือ ท่านจิ้น

ท่านจิ้นถือไม้เท้าเดินมาถึงหน้าหร่วนซิงหว่าน "สาวน้อย ภรรยาของประธานหลิน เคยเป็นนักเรียนของฉันมาก่อน ผู้คนที่อยู่ในงานนี้คงไม่มีใครคุ้นเคยกับเธอเท่าฉันแล้ว"

พอเรื่องราวมาถึงตอนนี้ สีหน้าของหลินจื้อหย่วนไม่สามารถใช้คำว่าดูแย่มาอธิบายได้แล้ว และหลินจืออี้อยากจะพูดอะไรตั้งหลายครั้ง แต่กลับโดนเขาขัดขวางกลับไป

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าแสดงความเคารพต่อท่านจิ้นเล็กน้อย แล้วมือก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าอีกครั้งหนึ่ง หยุดนิ่งไปหลายวินาที แล้วถึงได้เอานาฬิกาพกออกมา ยื่นไปตรงหน้าท่านจิ้น

ที่นอกฝูงชน พอWilliamเห็นนาฬิกาพก อยู่ๆ ปฏิกิริยาก็เปลี่ยนไป พออยากจะรุกหน้าเข้าไป แต่กลับโดนผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ รั้งไว้ซะก่อน

ผู้ช่วยพูดเสียงต่ำขึ้นว่า "คุณผู้ชาย คนของหลินจื้อหย่วนเริ่งจ้องพวกเราแล้วนะครับ"

พวกเขารอมานานขนาดนี้ ที่รอก็คือวินาทีนี้ ถ้าเกิดมาโดนหลินจื้อหย่วนพบเห็นเข้า งั้นก็ขาดอีกแค่ก้าวเดียวจะสำเร็จแต่กลับมาพังไปแล้วจริงๆ

มือที่วางอยู่ข้างลำตัวของWilliamกำเข้าหากันแน่น แล้วก็หันกลับไปมองอีกครั้งหนึ่ง