สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 307

เมื่อได้ยินเสียงที่แปลกไปจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ จู่ๆ เพ้ยซานซานก็พูดออกมาว่า "ฉันง่วงพอดีเลย! ขอตัวไปนอนก่อนนะ บ๊ายบาย!"

พูดจบเธอก็วางสายโทรศัพท์อย่างไม่ลังเล

เมื่อไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์จากอีกฝ่าย โจวฉือเซินก็จูบไปที่ใบหูของเธอเบาๆ จากนั้นก็พูดออกมาอย่างอ่อนโยนว่า "คุยเสร็จแล้วเหรอ?"

คุยเสร็จแล้วเหรอ? ก็เห็นกันอยู่ว่าถูกตาบ้านี่ขัดจังหวะ!

หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันได้ตอบอะไร หลังจากที่ชายคนนั้นจูบที่หลังหูของเธอ มันก็ค่อยๆ ลามลงมาที่ต้นคอของเธอ

มันรู้สึกจั๊กจี้และคันเบาๆ

หร่วนซิงหว่านทนไม่ไหว จึงได้กำมือของเธอไว้แน่น จากนั้นก็พยายามควบคุมลมหายใจพูดออกมาว่า "ตะ......ตอนนี้มันก็ดึกมาแล้ว คุณควรจะ......"

โจวฉือเซินกัดไปที่ผิวขาวผ่องของเธอเบาๆ และพูดออกมาว่า "ควรจะทำอะไรเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านส่งเสียงร้องออกมา เธออดไม่ได้ที่จะถามออกมาว่า "คุณเป็นหมาหรือไง?"

"เป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้น"

โจวฉือเซินจับไหล่ของเธอด้วยมือทั้งสองข้าง หันร่างเธอกลับมา แล้วผลักเธอไปที่ราวระเบียง กัดริมฝีปากของเธอและพูดออกมาด้วยความอ่อนโยน "คืนนี้เพื่อนของคุณน่าจะไม่กลับมาแล้ว งั้นวันนี้ผมก็สามารถนอนที่นี่ได้ใช่ไหม?"

"ไม่......"

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะพูดออกมา ริมฝีปากของเธอก็ถูกประกบเอาไว้แล้ว

ถึงแม้ว่าอิตาบ้านี่จะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ในใจเธอก็รู้สึกมีเสียงดังลอยมาว่า "ผมไม่ได้กำลังถามความคิดเห็นจากคุณ"

ลมหนาวพัดโชยเข้ามา แต่หร่วนซิงหว่านรับรู้ไม่ได้ถึงความหนาวนั้นเลย เธอรู้สึกว่ารอบตัวเขาเต็มไปด้วยเตาผิงอุณหภูมิที่ร้อนแรงทำให้เธอหายใจไม่สะดวก

โจวฉือเซินลูบไล้ไปที่ใบหน้าของเธอและจูบอย่างเร่าร้อน

ไม่นานขาของหร่วนซิงหว่านก็อ่อนแรงและยืนไม่ไหว

เธอยื่นมือออกไปที่หน้าอกของโจวฉือเซิน ถอยหลังไปเล็กน้อย ลมหายใจของเธอดูเหนื่อยหอบ ดวงตาของเธอเหมือนกับมีน้ำตาไหลออกมา "พอ......ได้แล้ว......"

ดวงตาของโจวฉือเซินจ้องไปที่ริมฝีปากที่บอบบางของหร่วนซิงหว่าน จากนั้นก็จูบไปอีกหนึ่งครั้งพร้อมกับพูดว่า "คุณพูดเองนะ"

หร่วนซิงหว่าน "?"

เธอพูดอะไร?

โจวฉือเซินปล่อยเธอ คลายเนกไทด้วยมือข้างหนึ่ง "มีเสื้อผ้าที่ผมพอใส่ได้ไหม"

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมาและมองไปที่เขาด้วยความระมัดระวังพร้อมพูดออกมาอย่างไม่ต้องคิดว่า "ไม่มี!"

"ได้ งั้นก็ไม่เป็นไร"

หลังจากพูดจบเขาก็ถอดเนกไทโยนลงไปบนโซฟา จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

หร่วนซิงหว่านกัดฟัน เธอทำได้เพียงเข้าไปในห้องเพื่อหาเสื้อผ้ามาให้โจวฉือเซินใส่

เธอถือเสื้อผ้าเดินเข้าไปในห้องน้ำ ยื่นมือออกไปเคาะประตูและพูดว่า "ฉันวางเสื้อผ้าของคุณไว้ที่หน้าประตูนะ"

"เอาเข้ามาเลย"

"......"

หร่วนซิงหว่านอดคิดที่จะฆ่าเขาไม่ได้ เธอบิดเกลียวลูกบิดประตู ในตอนที่เธอกำลังวางเสื้อผ้าไว้บนชั้นเสื้อผ้า ก็เห็นชายคนนั้นหันหน้าเขามาหาเธอ กระดุมเสื้อของเขาหลุดออกมาครึ่งหนึ่งเผยให้เห็นความแข็งแรงของกล้ามหน้าอก

เมื่อมองลงมาอีกก็เห็นกล้ามหน้าท้องที่ควบแน่น

ในตอนนี้หร่วนซิงหว่านรู้สึกเร่าร้อนขึ้นมา เธอรีบเก็บสายตาของเธอทันที จากนั้นก็พูดติดอ่างออกมาว่า "สะ..เสื้อผ้าฉันวางไว้ให้ตรงนี้ ฉันออก......"

ในตอนที่เธอกำลังคิดที่จะออกไป โจวฉือเซินใช้มือข้างหนึ่งของเขาในการดันเธอเข้าไปติดกับผนังห้องน้ำ มองลงมาที่เธอและพูดออกมาว่า "ของชิ้นไหนเป็นของคุณบ้าง"

หร่วนซิงหว่านเอื้อมมือออกมาและชี้ไปแบบสุ่มๆ สองสามชิ้น จากนั้นก็พูดออกมาว่า "คุณอย่าใช้ผ้าเช็ดตัวของฉัน! ตรงนั้นมีผ้าเช็ดตัวที่ใช้ครั้งเดียวทิ้งอยู่ คุณใช้มันเช็ด......"

โจวฉือเซินเอนตัวเข้ามาให้เธอ "เช็ดตรงไหน?"

"......คุณอยากจะเช็ดตรงไหนคุณก็เช็ดไปสิ"

เมื่อหร่วนซิงหว่านพูดจบก็รีบสะบัดตัวออกมาจากมือของโจวฉือเซิน แต่สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงก็คือ ในตอนที่เธอกำลังจะออกไปนั้น โจวฉือเซินได้ดึงร่างของเธอเข้ามาสู่อ้อมแขนของเขาเอาไว้

มุมปากของชายคนนี้กระตุก มือโอบไปที่เอวของเธอแล้วพูดว่า "ไม่ต้องรีบ คืนนี้พวกเรายังมีเวลาอีกนาน"

ใบหน้าของหร่วนซิงหว่านแดงลงมาถึงลำคอ จากนั้นเธอก็เหยียบเท้าของเขาด้วยความโกรธ

โจวฉือเซินร้องออกมาโดยไม่ส่งเสียง ก่อนพูดว่า "นิสัยเสียนี้ของคุณควรจะเลิกได้แล้วนะ"

"ฉันไม่เลิก!"

พูดจบหร่วนซิงหว่านก็ใช้โอกาสตอนที่เขาไม่ทันระวังวิ่งออกไปจากห้องน้ำ จากนั้นก็บิดประตูแน่นสนิท เธอต้องการที่จะล็อกประตูจากด้านนอกและปล่อยให้ตาบ้าคนนั้นนอนอยู่ในห้องน้ำทั้งคืนโดยไม่ได้ต้องวิ่งออกไปไหน

ตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังล้างจาน เธอก็เห็นจานที่โจวฉือเซินใช้กินข้าวไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย ดูเหมือนว่าเขาจะหิวจริงๆ

ไม่รู้ว่าเขาไปวุ่นวายที่นั่นทำไม หรือว่าจะเพื่อเตรียมตัวไปดูการอนุมานที่น่าอึดอัดกัน?

หลังจากออกจากห้องครัว หร่วนซิงหว่านก็นั่งบนโซฟาและเปิดทีวีเพื่อกลบเสียงน้ำในห้องน้ำ

จากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

เฉิงเว่ยโทรมา

เมื่อหร่วนซิงหว่านรับโทรศัพท์ เสียงของเฉิงเว่ยก็ดังขึ้นมาว่า "ซิงหว่าน ขอโทษด้วยที่เมื่อค่ำนี้กลับมาโดยไม่ได้กล่าวลา"

"ไม่เป็นไร" หลังเงียบไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็พูดออกมาว่า "คุณมีเรื่องจะคุยกับฉันใช่ไหม?"

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เฉิงเว่ยเงียบไปและไม่ได้พูดอะไรออกมา

เขายิ้มและพูดออกมาว่า "ก่อนหน้านี้ผมยุ่งตลอด ยากมากกว่าจะมีเวลาว่าง ผมแค่อยากจะเจอกับคุณเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรนอกจากนั้นจริงๆ "

ริมฝีปากของหร่วนซิงหว่านเม้มลงเบาๆ จากสีหน้าที่เคร่งขรึมของเฉิงเว่ยในวันนี้ เธอก็รู้ทันทีว่าจะต้องมีเรื่องอะไรแน่นอน

แต่เนื่องจากตอนนี้เฉิงเว่ยยังไม่อยากพูดออกมา งั้นเธอก็ยังไม่อยากที่จะไปถามเซ้าซี้

"ซิงหว่าน"

"มีอะไร?"

เฉิงเว่ยสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อย "คุณกับประธานโจว พวกคุณ......"

หร่วนซิงหว่านตอบกลับไปว่า "พวกเราอยู่ด้วยกันแล้ว"

แม้ว่าจะเดาคำตอบได้ แต่อย่างน้อยเฉิงเว่ยก็อยากถามให้แน่ใจ

หลังจากที่ได้ยินคำตอบของหร่วนซิงหว่าน เขาก็โล่งใจและยิ้มออกมาเบาๆ "งั้นขอให้พวกคุณมีความสุขนะ"

"ขอบคุณนะ"

นอกจากคำว่าขอบคุณ หร่วนซิงหว่านก็ไม่รู้แล้วว่าควรจะพูดอะไรออกไป

ก่อนที่จะวางสายโทรศัพท์เฉิงเว่ยก็พูดออกมาว่า "ซิงหว่าน ไม่ว่าอย่างไงเธอจะต้องระวังหลินจื้อหย่วนกับหลินจืออี้เอาไว้ให้มากๆ นะ"

หลังจากที่วางสายไปได้ไม่นอน ประตูห้องน้ำก็เปิดออกมา

โจวฉือเซินเดินออกมาพร้อมกับผมสีดำที่ยังเปียกอยู่ของเขา "เครื่องเป่าผมอยู่ที่ไหน ผมหาไม่เจอ"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้วขึ้นมา เธอวางโทรศัพท์แล้วเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นหยิบเครื่องเป่าผมในลิ้นชักใต้อ่างล้างหน้าออกมาแล้วยื่นให้เขาพร้อมกับถามออกมาด้วยความสงสัย "คุณหามันไม่เจอจริงๆ เหรอ?"

"ก็ใช่นะสิ"

โจวฉือเซินรับเครื่องเป่าผมมาและเสียบปลั๊กทันที

หยดน้ำที่ปลายผมเลื่อนลงไปตามการเคลื่อนไหว มันไหลลงไปตามคางและในที่สุดก็ไหลลงไปที่หน้าอกของเขาอย่างลับๆ

เมื่อเห็นอย่างนั้นหร่วนซิงหว่านก็เลียริมฝีปากของตนเองโดยไม่รู้ตัว และรู้สึกคอแห้งขึ้นมาทันที

ไม่ทันรอให้เธอหาข้ออ้างที่จะจากไป ทันใดนั้นภายใต้เสียงดังของเครื่องเป่าผม โจวฉือเซินแกล้งสะบัดมือไปมั่วๆ ทำให้หยดน้ำที่เหลืออยู่บนผมของเขากระเด็นไปโดนหน้าหร่วนซิงหว่านสองสามหยด

เธอเงยหน้าขึ้นและกำลังจะพูดออกมา แต่กลับมาเจอกับรอยยิ้มของโจวฉือเซิน เขาพูดออกมาว่า "มันดูงี่เง่าอย่างนั้นเหรอ?"

โจวฉือเซินในตอนนี้ เสียงที่เขาพูดออกมาดูนุ่มลึกและเซ็กซี่ เมื่อสวมเสื้อผ้าของผู้หญิงก็ทำให้เขาดูอ่อนวัยลงไปเล็กน้อย ดวงตาสีดำที่เคยดูเย็นชาก็ดูสดใสและบริสุทธิ์เหมือนกับเด็กๆ แม้แต่ใบหน้าที่เย็นชาก็ดูอ่อนโยนลงมาก

ปกติแล้วจะเห็นเขาใส่ชุดสูทจนชิน จู่ๆ ก็มาสวมชุดแบบนี้ทำให้แรงดึงดูดมันทรงพลังมากกว่าเดิม แค่ยืนอยู่เฉยๆ ก็สามารถเผยให้เห็นเสน่ห์ทั้งภายในและภายนอก