สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 306

ถึงแม้ว่าหร่วนซิงหว่านจะบอกกับโจวฉือเซินว่าไม่ให้พูด แต่ในความเป็นจริงแล้วคนที่ไม่ได้พูดอะไรเลยก็คือเฉิงเว่ย

บรรยากาศอึดอัดขึ้นมาในทันที หร่วนซิงหว่านรู้สึกไม่ค่อยดี โจวฉือเซินที่อยู่ข้างๆ เธอกลับมาอยู่ในความสงบและเยือกเย็นอีกครั้ง

หร่วนซิงหว่านหวังว่าทุกอย่างคงจะไปได้ด้วยดี ไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะไม่ได้รู้สึกเหมือนตัวเองนั่งอยู่บนปลายเข็มตลอดเวลา

พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาพอดี เฉิงเว่ยรับเมนูจากเขาและยื่นให้หร่วนซิงหว่านพร้อมพูดว่า "ซิงหว่าน คุณอยากทานอะไร"

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะยื่นมือออกไป เมนูอาหารก็ถูกโจวฉือเซินคว้าไปก่อนแล้ว หลังจากที่เขาสั่งอาหารที่หร่วนซิงหว่านชอบทานไปสองสามอย่าง เขาก็กลับมาอยู่ในท่าทางที่เคร่งขรึมดังเดิมและนั่งอยู่นิ่งๆ ไม่พูดออกไปแม้แต่คำเดียว

หร่วนซิงหว่านยิ้มแห้งๆ และพูดว่า "งั้นก็เอาตามนี้"

พนักงานเสิร์ฟพยักหน้าและจากไป

เนื่องจากมีโจวฉือเซินอยู่ด้วย เฉิงเว่ยจึงไม่สามารถพูดคุยเรื่องอื่นได้ ทำได้แค่ชวนหร่วนซิงหว่านคุยอยู่สองสามคำ จากนั้นก็ไม่รู้จะพูดคุยอะไรอีก

มื้ออาหารที่น่าอึดอัดนี้ แทบจะไม่มีเสียงพูดคุยอะไรกันเลย

ตอนที่หร่วนซิงหว่านลุกไปห้องน้ำ โจวฉือเซินจึงได้พูดขึ้นมาว่า "ถ้าหากฉันเดาไม่ผิดนะ เฉิงเว่ย คุณน่าจะมาเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ที่งานประมูลของหลินซื่อ?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉิงเว่ยก็ยิ้มออกมา "ประธานโจวเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้ไปที่งานประมูลของหลินซื่อ แล้วจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผมแค่ต้องการมาหาซิงหว่านเท่านั้นเอง"

"ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคงจะต้องหาเวลาไปเยี่ยมท่านพ่อท่านแม่ของประธานเฉิงบ้างแล้วละ"

เมื่อได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเฉิงเว่ยก็เยือกเย็นขึ้นมาทันที

โจวฉือเซินพูดต่อไปอย่างเฉยเมยว่า "ผมไม่สนใจหรอกว่าประธานเฉิงจะมาที่นี่เพื่ออะไร และก็ไม่สนใจด้วยว่าพวกคุณจะทำอะไร แต่ขออย่างเดียวคืออย่าเอาหร่วนซิงหว่านเข้าไปเกี่ยวด้วยก็พอ"

"ประธานโจววางใจได้ ต่อให้คุณไม่พูดอะไร ผมเองก็ไม่มีทางทำร้ายหร่วนซิงหว่านอยู่แล้ว"

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านเดินออกมาจากห้องน้ำ พบว่าเฉิงเว่ยได้จากไปแล้ว เธอไม่ต้องคิดก็รู้ได้ทันทีว่าโจวฉือเซินจะต้องพูดอะไรที่ไม่น่าฟังออกไปอย่างแน่นอน

เธอเดินเข้ามาข้างกายโจวฉือเซิน จากนั้นหยิบของของเธอพูดออกมาว่า "ไปกันเถอะ"

ถ้าหากมีเรื่องที่ต้องการพูดกับเธอจริงๆ อีกไม่นานเขาก็น่าจะติดต่อเธอกลับมาอีกครั้งเอง

โจวฉือเซินขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปพร้อมกับเธอ

เมื่อเดินทางมาถึงที่พัก มือของหร่วนซิงหว่านเพิ่งจะสัมผัสกับประตูรถ แต่ประตูบานข้างๆ ก็เปิดออกไปก่อนแล้ว โจวฉือเซินลงไปจากรถก่อนเธอ

หร่วนซิงหว่าน "......"

อีตาบ้านี่คิดจะทำอะไรอีก

หร่วนซิงหว่านลงรถแล้วปิดประตู โจวฉือเซินเดินมาข้างเธอพูดว่า "เมื่อสักครู่ผมยังทานไม่อิ่ม ทำอาหารให้ทานหน่อยได้ไหม?"

หร่วนซิงหว่านพูดออกไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยว่า "ประธานโจวไม่ได้เป็นคนพูดเองเหรอว่าอาหารที่นั่นอร่อย? แล้วทำไมถึงไม่ทานให้อิ่ม? คุณรู้ไหมว่าการที่คนอื่นเลี้ยงข้าวแล้วอีกฝ่ายหนึ่งทานไม่อิ่มมันหมายความว่าอะไร?"

ริมฝีปากของโจวฉือเซินบิดโค้งเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไร เขาเดินเข้าไปด้านหน้าและพูดว่า "เร็วเข้า ผมหิวแล้ว"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าตาบ้านี่กำลังหาข้ออ้างอยู่

หลังจากที่กลับเข้ามาข้างในแล้ว หร่วนซิงหว่านจึงถามออกไปว่า "ประธานโจวอยากทานอะไรคะ?"

"ตามใจเลย"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจและไม่อยากจะพูดอะไรมาก

กับตาบ้านี่พูดมากไปก็เท่านั้น เมื่อกี้ยังบอกว่าหิวอยู่เลย ผ่านไปแค่เดี๋ยวเดียวกับพูดเหมือนไม่อยากกินอะไร

แน่นอนว่าจะต้องมีจุดประสงค์อื่น

หร่วนซิงหว่านไม่อยากทำอะไรมากมาย เธอเห็นว่าในตู้เย็นมีมะเขือเทศอยู่สองลูกจึงทำบะหมี่ใส่ไข่ให้

ในตอนที่เธอกำลังทำอาหารอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังออกมาจากด้านนอก

หร่วนซิงหว่านเอนศีรษะออกไปมอง เนื่องจากตอนนี้เธอไม่สามารถละมือจากอาหารได้

ไม่นาน เสียงของโจวฉือเซินก็ดังขึ้น "คุณทำอาหารไปเถอะ เดี๋ยวผมเป็นคนไปเปิดประตูเอง"

"อืม"

เธอจึงละสายตาของเธอกลับมา

โจวฉือเซินเปิดประตูออก เมื่อมองไปพบชายหนุ่มที่อยู่ด้านนอกเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีที่ตกใจอะไร เขายิ้มออกมาอย่างเยือกเย็นที่มุมปากและถามออกไปว่า "มีเรื่องอะไร"

Danielคิดนึกไม่ถึงว่าโจวฉือเซินจะมาอยู่ที่นี่ เขาตะลึงอยู่ชั่วขณะ จากนั้นก็กลับมาสงบนิ่งเหมือนเดิม พูดออกไปว่า "ผมมาหาคุณหร่วน"

โจวฉือเซินหันกลับไปมองด้านหลังของประตูและตอบกลับไปว่า "เธอกำลังยุ่งอยู่"

"งั้นเดี๋ยวผมค่อยมาใหม่แล้วกัน"

ในตอนที่Danielกำลังจะจากไป จู่ๆ โจวฉือเซินก็พูดออกมาว่า "คุณมาที่นี่เพื่อหลินจืออี้ หรือว่าเพื่อใคร?"

เมื่อได้ยินอย่างนั้นDanielก็ผงะทันที เขาหันกลับมายิ้ม "ประธานโจวคิดมากเกินไปแล้ว ผมมาหาคุณหร่วนก็เพื่อ......มายืมซอสถั่วเหลืองเท่านั้น"

โจวฉือเซินค่อยๆ พูดออกมาว่า "ใช่เหรอ?"

"จะไม่ใช่ได้อย่างไร ญาติห่างๆ ยังไม่ดีเท่าเพื่อนบ้าน หรือว่าประธานโจวคิดว่ามันไม่จริง?"

ในตอนนั้นหร่วนซิงหว่านได้นำเส้นบะหมี่ลงไปต้มในหม้อ เธอก็ได้ยินเสียงที่ทั้งสองคนคุยกัน ในตอนนั้นเธอหยิบซอสถั่วเหลืองออกมาขวดหนึ่งและยื่นมันให้Daniel "ที่บ้านของฉันมีแต่ยี่ห้อนี่ ใช้ได้ไหม?"

"......ฮ่าๆๆ ได้สิ เดี๋ยวผมใช้เสร็จแล้วจะรีบเอามาคืนคุณหร่วนนะ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มออกมา "ไม่เป็นไร ไม่รีบ จะเอามาคืนเมื่อไหร่ก็ได้"

Danielตอบตกลง จากนั้นก็หันมาพยักหน้าให้โจวฉือเซินและเดินจากไปพร้อมกับซอสถั่วเหลือง

ในตอนที่ปิดประตู หร่วนซิงหว่านก็ได้ยินเสียงน้ำเดือด ปุดๆๆ เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปในครัวทันที

โจวฉือเซินค่อยๆ เดินตามหลังเธอไป

เมื่อบะหมี่กำลังจะล้นออกมาจากหม้อ หร่วนซิงหว่านก็ได้นำชามมาวางไว้บนโต๊ะ "เอาละ ทานได้เลยค่ะ"

โจวฉือเซินรีบดึงเก้าอี้มาและนั่งลงไป "คุณไม่ทานเหรอ?"

"ไม่เป็นไร ฉันทานอิ่มแล้ว"

ขณะที่โจวฉือเซินกำลังทานอาหาร หร่วนซิงหว่านก็เข้าไปในครัวอีกครั้งเพื่อทำความสะอาดอุปกรณ์ต่างๆ เธอมองไปที่นาฬิกาตอนนี้ก็ 5 ทุ่มแล้ว ทำไมซานซานถึงยังไม่กลับมาอีก?

หร่วนซิงหว่านเดินมาที่ห้องนั่งเล่น จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไปหาเพ้ยซานซาน

ผ่านไปนานพอสมควรกว่าจะมีคนรับสาย

เพ้ยซานซานพูดออกมาว่า "ซิงซิง มีอะไรอย่างนั้นเหรอ?"

"ดูห้องเรียบร้อยหรือยัง?"

"เรียบร้อยแล้ว รออาทิตย์หน้าฉันก็จะย้ายเข้าไปอยู่เลย"

"งั้นเธอจะกลับมากี่โมง?"

เพ้ยซานซานผงะ จากนั้นเธอก็หัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมพูดว่า "วันนี้ฉันคงกลับไปไม่ได้หรอก ขอให้คืนนี้เป็นคืนที่ดีสำหรับเธอนะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

มันคืออะไรกัน?

หร่วนซิงหว่านหันไปมองชายหนุ่มที่กำลังทานอาหารอยู่ในห้องอาหาร จากนั้นก็เดินออกมาที่ระเบียงและพูดออกมาเบาๆ ว่า "หรือว่าโจวฉือเซินจะข่มขู่อะไรเธอ?"

"เอ๋......มีที่ไหนกัน" เพ้ยซานซานนอนอยู่ในสระน้ำที่กว้างกว่า 20 เมตร จากนั้นก็จิบไวน์และพูดออกมาว่า "ซิงซิง ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นกับประธานโจวกันนะ ประธานโจวออกจะเป็นคนดี พูดง่ายๆ เขาคือแบบอย่างที่ดีในโลกของธุรกิจ หน้าตาก็หล่อ มีสาวสวยมากมายหลงรัก ไม่เพียงเท่านั้น เขายังเป็นเทพบุตรเดินดิน เป็นผู้ที่มีความเมตตาและชอบช่วยเหลือประชาชน และที่สำคัญเขาเป็นคนอ่อนโยนมาก......"

เมื่อได้ยินเพ้ยซานซานโม้ออกมาเช่นนั้น หร่วนซิงหว่านก็เงียบไปครึ่งนาที จากนั้นจึงพูดออกมาว่า "โจวฉือเซินให้อะไรกับเธอบ้าง เธอถึงได้พูดถึงเขาดีขนาดนี้?"

สีหน้าของเพ้ยซานซานเปลี่ยนไปทันที "เธอนี่นะ หยาบคายจริงๆ นี่มันคือความเคารพและเชิดชูที่ฉันมีให้กับประธานโจว ทำไมเธอถึงได้เอาเรื่องผลประโยชน์มาพูดกันนะ?"

ในขณะที่เธอพูดแบบนั้นออกไป เธอก็แอบพูดในใจว่า "เขาเพิ่งให้สิทธิ์ฉันใช้ห้องสวีทสุดหรูระดับเจ็ดดาว และบอกว่าจะมาเมื่อไหร่ก็ได้"

และในตอนนั้นจู่ๆ หัวใจของหร่วนซิงหว่านก็เต้นแรง

เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรออกไป ก็รู้สึกว่าถูกกอดจากทางด้านหลัง ลมหายใจอุ่นของชายผู้นั้นพุ่งมายังคอของเธอซึ่งทำให้เธออ่อนไหวและตัวสั่น เธอบีบโทรศัพท์ในมือไว้แน่น อ้าปากแต่ก็พูดอะไรไม่ออก